ครอบครัวสวี่ต่างช่วยพยุงกันและกัน โชคร้ายที่ั้แ่เดินลงมาจากเขา ทั้งเนื้อทั้งตัวหากไม่เลอะโคลนก็เปียกปอนไปด้วยน้ำฝน เมื่อเดินตามทางไปเรื่อยๆ จึงได้พบว่าบริเวณใกล้ๆ นี้มีหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งตั้งอยู่ หากแต่เรือนแต่ละหลังมักมุงด้วยฟางข้าว และปลูกล้อมรอบจวนสามทางเข้า [1] ที่มีขนาดใหญ่แห่งหนึ่งอยู่ คาดว่านี่คงจะเป็จวนของคนมีฐานะร่ำรวยสักคน
เพราะว่าฝนตก ในหมู่บ้านจึงมิมีผู้ใดอยู่ด้านนอก ครอบครัวสวี่ทั้งสามคนประคองกันไปถึงตรงหน้าจวนที่มีทางเข้าสามทางหลังนั้น สวี่เหรากับจางจ้าวฉือเดินต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ สวี่ตี้ยันตัวกับกำแพงเดินไปเคาะประตูจวน หลังจากเสียงเคาะดังได้ครู่หนึ่ง จึงมีคนมาเปิดประตู
สวี่ตี้ทำความเคารพท่านลุงอายุประมาณหกสิบกว่าปีคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ก่อนจะเอ่ยว่า “ท่านลุงขอรับ พวกเราสามคนเดินทางไปแก้บนที่วัดเฉิงกวง ระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุขึ้น รถม้าตกลงไปในแม่น้ำ โชคดีที่พวกเราสามคนหนีออกมาได้ ตอนนี้เดินไม่ไหวแล้วจริงๆ หวังว่าจะขอรบกวนท่านลุงเข้าไปพักด้านในก่อนได้หรือไม่ขอรับ”
ลุงท่านนั้นรีบเข้าไปพยุงสวี่ตี้ขึ้นมาก่อนจะกล่าวว่า “คุณชายอย่าพิธีรีตองเลย ในเมื่อมีเื่อยากให้ข้าช่วยเหลือ ข้าก็ต้องช่วยอย่างเต็มที่ รีบเข้ามาด้านในก่อนเถิด”
สวี่เหรากับจางจ้าวฉือที่เดินตามอยู่ด้านหลังช่วยพยุงกันเข้าไป สวี่เหราจัดชุดตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “ท่านลุง พวกเราเป็คนของจวนหย่งหนิงโหว ขอถามได้หรือไม่ว่าจวนของท่านมีนามว่าอันใดหรือขอรับ?”
ท่านลุงหัวเราะก่อนจะกล่าวว่า “พวกเราเป็คนของจวนจิ้งเป่ยโหว เรือนนี้เป็สินสมรสของฮูหยิน พวกท่านวางใจแล้วพักอยู่ที่นี่เถิด ข้าจะให้คนไปต้มน้ำร้อนและน้ำขิงมาให้ พวกท่านพักผ่อนกันก่อนเถิด รอให้ถึงวันพรุ่งค่อยกลับไปในเมืองก็ยังไม่สาย”
ครอบครัวสวี่รีบกล่าวขอบคุณ
จิ้งเป่ยโหวเย่เป็ผู้เดียวในบรรดาขุนนางหลายคนที่เข้าร่วมชิงตำแหน่งโหวที่สามารถโต้กลับอีกทั้งยังกุมอำนาจทางการทหารเอาไว้ในมือได้ ถึงไม่มีเขา ดินแดนทางเหนือคงหนีไม่พ้นการปกครองของครอบครัวจิ้งเป่ยโหวผู้อื่นอยู่ดี ถึงแม้ตอนนี้อาณาเขตส่วนมากล้วนเป็พื้นที่ที่ประชาชนได้รับความสงบสุข ถึงขั้นมีบางพื้นที่เริ่มมีการร้องรำทำเพลง แต่พื้นที่ทางเหนือยังคงเกิดาอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้น ครอบครัวจวนจิ้งเป่ยโหวผู้ซึ่งเป็ทหารที่ดีที่สุดของราชวงศ์ต้าเหลียง จึงเป็ขุนนางที่ฮ่องเต้ทรงไว้วางพระทัยมากที่สุด
ท่านลุงสกุลเฉินท่านนี้ เป็ผู้ติดตามของฮูหยินของจวนจิ้งเป่ยโหว มีหน้าที่คอยดูแลรับผิดชอบเื่ราวต่างๆ ของเรือนสินสมรสของฮูหยิน อีกทั้งตอนนี้ยังมีไร่นาที่ต้องทำการเพาะปลูก ลุงเฉินจึงต้องคอยอยู่ดูแลจวนที่นี่ตลอด
พอลุงเฉินพาครอบครัวสวี่เข้ามาในจวนแล้ว จึงสั่งให้สาวใช้ไปต้มน้ำขิงและไปจัดเตรียมอาภรณ์ที่พอดีตัวมาให้ทั้งสามคนผลัดเปลี่ยน สวี่เหรากับสวี่ตี้ยังพอที่จะหาได้ แต่สำหรับจางจ้าวฉือนั้นค่อนข้างลำบาก เพราะในจวนไม่มีสตรีที่อายุใกล้เคียงกับจางจ้าวฉือ จึงทำได้แค่หาชุดสะอาดของภรรยาตนเองมาให้ใช้แก้ขัดไปก่อน โดยให้ผู้เป็ภรรยาเป็คนนำมามอบแก่จางจ้าวฉือ
สำหรับการช่วยเหลือในครั้งนี้ ครอบครัวสวี่รู้สึกซาบซึ้งใจเป็อย่างมาก หลังจากอาบน้ำอุ่นและดื่มน้ำขิงเสร็จ ท้องฟ้าด้านนอกก็มืดลงแล้ว ลุงเฉินสั่งให้คนครัวทำอาหารมาให้ซึ่งมีรสชาติที่อร่อยมาก หลังจากที่ครอบครัวสวี่ทานอาหารจนอิ่มหนำแล้ว จึงนอนหลับกันอย่างสงบสุข
ตกดึกคืนนั้น ประตูจวนถูกคนเคาะเสียงดังปังๆ จางจ้าวฉือสะดุ้งตื่นขึ้นมา ได้ยินเสียงจึงรีบปลุกสวี่เหรากับสวี่ตี้ นางกลัวมาก ไม่ทราบว่าผู้ที่มาจะเป็พวกคนที่ลอบฆ่าครอบครัวนี้หรือไม่
สวี่เหรากับสวี่ตี้สามารถคิดถึงเื่นี้ได้เช่นกัน ทั้งครอบครัวรีบจับมือกันขดตัวเบียดเสียดอยู่บนแท่นที่นอน
ลุงเฉินที่ได้ยินเสียงจึงรีบไปเปิดประตูจวน ปรากฏว่าหลังจากเสียงนั้นก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีก ครอบครัวสวี่ทั้งสามคนได้ยินเพียงเสียงแส้ม้า และเสียงม้าร้องวุ่นวายไปหมด
สวี่เหรากัดฟัน ก่อนจะกล่าวว่า “ผมไปดูมาแล้ว จวนหลังนี้มีประตูหลัง อีกเดี๋ยวสวี่ตี้แอบไปทางนั้น อาศัยจังหวะนี้เปิดประตูหลังแล้วหนีออกไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หนีไปได้คนเดียวก็ยังดี”
ขณะที่ทั้งสามคนกำลังปรึกษากันอยู่นั้น เรือนที่อาศัยก็ถูกเคาะจนเกิดเสียง “คุณชายสามสกุลสวี่ คุณชายสามสกุลสวี่ขอรับ”
สวี่เหรารีบลุกขึ้นไปเปิดประตูก่อนจะเอ่ยว่า “ท่านลุง เกิดเหตุอันใดขึ้นหรือขอรับ?”
ลุงเฉินทำสีหน้าร้อนรนใจ ก่อนจะกล่าวว่า “ซื่อจื่อของพวกเราได้รับาเ็ ที่นี่อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมากนัก ฮูหยินของพวกท่านเคยเป็หมอหลวงของสกุลจางมาก่อน สามารถช่วยดูได้หรือไม่ขอรับ?”
จางจ้าวฉือได้ยินก็ทำหน้ามึนเบลอ แต่สวี่ตี้รู้ว่าเื่ราวเป็มาอย่างไร จึงกระซิบเสียงเบาว่า “ท่านแม่ สกุลจางหลายปีก่อนหน้านี้เคยเป็หมอหลวง ต่อมาสกุลจางได้ย้ายรกรากไปทางใต้ แม่คือคนที่แต่งเข้าสกุลสวี่ก่อนที่ครอบครัวของแม่จะย้ายไปทางใต้”
จางจ้าวฉือได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจเื่ราวว่าเป็อย่างไร นางเป็หมอที่มีจรรยาบรรณ พอได้ยินว่ามีคนเจ็บ ขาก็ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่คิดปฏิเสธ พร้อมทั้งรีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก เดินไปเบียดสวี่เหราให้ถอยไปด้านข้าง พลางมัดสายรัดเอวบนเสื้อไปด้วย จากนั้นจึงถามลุงเฉินออกไปว่า “คนเจ็บอยู่ที่ใดเ้าคะ?”
ลุงเฉินตอนนี้ไม่มีเวลาไปสนใจอย่างอื่น รีบพานางเดินตรงไปด้านหน้าจวนพลางกล่าวเสียงเบาขณะก้าวเดิน “ซื่อจื่อถูกลอบทำร้ายระหว่างที่เดินทางกลับมา คนที่เดินทางมากับเขาโชคดีที่ได้รับาเ็แค่ไม่กี่คน แต่ว่าซื่อจื่อได้รับาเ็หนักที่สุดขอรับ”
บรรดาคนป่วยต่างถูกจัดให้อยู่ในห้องของเรือนด้านหน้า จางจ้าวฉือยังไม่ทันได้เข้าไปในห้องก็ได้กลิ่นคาวเืเข้มข้นโชยมา พลันคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน ก่อนจะรีบเดินเข้าไปด้านใน
ในห้องมีเตียงอยู่หลังหนึ่ง ตรงบริเวณใกล้หน้าต่างวางตั่งหลัวฮั่นขนาดใหญ่ไว้ บนเตียงมีคนผู้หนึ่งนอนอยู่ ส่วนบนตั่งหลัวฮั่นมีคนนอนอยู่สองคนเช่นกัน และยังมีอีกสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้อง ดูจากท่าทางภายนอกแล้วหากไม่ได้รับาเ็ที่แขนก็ต้องเป็ที่ขา
จางจ้าวฉือเป็หมอศัลยกรรม ใน่หลายปีมานี้คว่ำหวอดอยู่กับการผ่าตัดมายาวนาน โดยเฉพาะการผ่าตัดกระดูด อาการาเ็เพียงเท่านี้แค่มองปราดเดียวก็วินิจฉัยได้แล้ว
คนที่นอนบนเตียงนั้นมีาแบริเวณหน้าอก แผลถูกพันผ้าไว้แบบง่ายๆ แต่จากการวิเคราะห์ของจางจ้าวฉือ าแเช่นนี้ควรเย็บจึงจะปลอดภัย อีกสองสามคนที่เหลือคงจะกระดูกไม่ขาหักก็แขนหัก
ลุงเฉินผู้ซึ่งตามอยู่ด้านหลังของจางจ้าวฉือกล่าวว่า “ฮูหยินสามสกุลสวี่ ท่านว่าอย่างไรขอรับ?”
จางจ้าวฉือครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “ท่านลุงเฉิน ในจวนมีสมุนไพรชนิดใดบ้างเ้าคะ?”
ท่านลุงเฉินตอบ “สมุนไพรที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไปล้วนมีอยู่ที่นี่ทั้งนั้นขอรับ ฮูหยินสามสกุลสวี่ เชิญทางนี้ขอรับ”
จางจ้าวฉือเดินตามไปห้องข้างๆ ซึ่งในห้องนี้มีตู้ยาขนาดเล็กตั้งอยู่ พร้อมทั้งยังมีลิ้นชักเล็กๆ ซึ่ง้าของลิ้นชักทุกช่องจะมีชื่อสมุนไพรเขียนกำกับเอาไว้
โดยปกติคนที่มีความพิถีพิถันและรอบครอบล้วนตระเตรียมสมุนไพรติดเรือนเอาไว้ หนึ่งก็เพื่อใช้ในกรณีที่เ้านายเดินทางมาพักผ่อนหย่อนใจแล้วเกิดอุบัติเหตุหรือได้รับาเ็ จึงจะสามารถทำการรักษาอย่างเร่งด่วนได้ อีกข้อหนึ่งคือบ่าวไพร่ที่ทำงานอยู่ในเรือน เตรียมสมุนไพรพวกนี้เอาไว้หากในยามที่ผู้ใดมีอาการปวดหัวตัวร้อนยังพอบรรเทาอาการได้ทันเวลา
จางจ้าวฉือมองตู้ยาที่มีขนาดไม่ใหญ่มากนัก ในหัวสมองพลันปรากฏสรรพคุณทางยาของสมุนไพรทุกชนิดรวมถึงวิธีการใช้งานขึ้นมา
ช่วยคนเหมือนช่วยไฟไหม้ จางจ้าวฉือเองก็ไม่มีเวลามาสนใจรายละเอียดมากนัก เมื่อเห็นฟ้าทะลายโจรก็คว้ามากำใหญ่ ก่อนจะพูดกับลุงเฉินว่า “ท่านลุงเฉิน นำเ้านี่ไปใช้ต้มยานะเ้าคะ ใช้เวลาต้มนานเสียหน่อย และเตรียมกรรไกรตัดผ้าให้ข้าเล่มหนึ่ง เข็มปักผ้าและไหมปักผ้าด้วยเ้าค่ะ ถ้าหากมีสุราฤทธิ์แรงๆ ท่านได้โปรดนำให้ข้าด้วย ส่วนกรรไกร เข็ม และเส้นไหมนั้น ท่านควรนำไปต้มในน้ำร้อนเสียหน่อยนะเ้าคะจะได้สะอาด อีกประเดี๋ยวข้าจะต้องใช้”
ลุงเฉินรับคำ รีบสั่งให้สาวใช้ไปจัดเตรียมของดังกล่าว
ภายใต้สภาพแวดล้อมปลอดจุลินทรีย์มักจะทำให้แผลเกิดการติดเชื้อได้ง่าย หลังจากติดเชื้อแล้วจะเป็ไข้สูง ขอแค่ผ่านพ้น่ไข้สูงมาได้ ปัญหาก็จะไม่ใหญ่มาก สถานการณ์ก็เป็เช่นนี้ ทางเลือกก็มีเพียงเท่านี้ จนถึงตอนนี้จางจ้าวฉือทำได้เพียงประเมินสถานการณ์คร่าวๆ และลงมือทำ หากไม่มีทางเลือกมากนักก็ต้องสร้างมันขึ้นมาเองเสีย
บนโต๊ะภายในห้องมียาที่มีฤทธิ์ในการห้ามเืถุงใหญ่วางอยู่ มีผงแป้งสีขาวชนิดหนึ่งอยู่ด้วยเช่นกัน จางจ้าวฉือลองใช้นิ้วลูบดู ก่อนจะยกขึ้นมาดมที่ใต้จมูกเบาๆ ในหัวสมองพลันปรากฏวัตถุดิบและวิธีการทำยาห้ามเืขึ้นมา
การเตรียมของเป็ไปด้วยความรวดเร็วเป็อย่างยิ่ง จางจ้าวฉือล้างมือหลายรอบ และใช้น้ำต้มสมุนไพรฟ้าทะลายโจรล้างซ้ำอีกรอบ หลังจากใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าและผ้าพันแผลรอบๆ ตัวผู้ป่วยออกไปแล้ว จึงใช้น้ำต้มสมุนไพรฟ้าทะลายโจรมาฆ่าเชื้อที่แผล ก่อนจะเริ่มใช้เข็มกับเส้นไหมมาเย็บปิดแผล
ลุงเฉินและคนอื่นๆ ดูไฟให้อยู่ด้านข้าง ต่างมองจางจ้าวฉือจัดการาแลึกจนเห็นกระดูกด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนสี พวกเขามีความรู้สึกนับถือมาก
หลังจากที่จางจ้าวฉือจัดการเย็บแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงนำยาห้ามเืที่ทำไว้ก่อนหน้าทาลงไป ก่อนจะพันผ้าพันแผลเป็ขั้นตอนสุดท้าย และดึงมือของคนเจ็บขึ้นมาเพื่อตรวจชีพจร
หลังจากที่จางจ้าวฉือพบว่าในหัวของตนเองปรากฏความรู้เ่าั้ขึ้นมา นางรู้สึกว่านี่คงเป็ความรู้ของเ้าของร่างเดิม ดังนั้นนางอยากจะทดลองตรวจชีพจรดูว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นหรือไม่
นิ้วชี้ นิ้วกลาง และนิ้วนางของมือข้างขวาวางทาบลงไปที่เส้นชีพจรที่เต้นเล็กน้อย จางจ้าวฉือทราบอาการทั้งหมดแล้ว นอกจากาแที่ต้องเย็บ ส่วนอื่นก็ไม่ได้มีปัญหาใหญ่มากนัก
จางจ้าวฉือจึงพูดกับท่านลุงเฉินว่า “ท่านลุงเฉินเ้าคะ ตอนกลางดึกจะต้องดูแลเขาให้ดี ถ้าหากตัวร้อนก็ต้องรีบทำการลดไข้นะเ้าคะ”
ลุงเฉินรับคำ จางจ้าวฉือจึงขอตัวไปดูคนเจ็บคนอื่นๆ ต่อ คนหนึ่งถูกแทงที่แขนข้างหนึ่ง พันผ้าพันแผลใหม่ก็เรียบร้อยแล้ว ส่วนอีกสองคน คนหนึ่งกระดูกแขนหัก อีกคนกระดูกหน้าแข้งหัก โชคดีที่ไม่ได้มีกระดูกหักแทงออกมาด้านนอก ล้วนเป็การหักอยู่ด้านใน สามารถจัดการได้ง่ายๆ พักรักษาตัวดีๆ ไม่นานก็หายเป็ปกติ
เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว จางจ้าวฉือถอนหายใจออกมา งานยุ่งเช่นนี้ ถือว่าดึงความรู้สึกเดิมๆ ที่คุ้นเคยกลับมาได้
เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว จางจ้าวฉือจึงบอกกล่าวกับลุงเฉินว่า “าแภายนอกข้าจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทว่ายังต้องเชิญหมอมาจ่ายยารักษาภายในสักหน่อยอาการก็จะดีขึ้นเ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นลุงเฉินจึงเอ่ยว่า “ส่งคนไปเชิญจากในเมืองมาแล้วขอรับ คาดว่าอีกเดี๋ยวก็คงจะกลับมาถึง”
จางจ้าวฉือพยักหน้า ก่อนจะกลับไปที่ห้องพักของตนเอง
ภายในห้องสวี่เหรากับสวี่ตี้ต่างนั่งรอกันอยู่ พอเห็นจางจ้าวฉือกลับมาแล้ว ชายทั้งสองก็รีบลงจากเตียง จ้องมองจางจ้าวฉือด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
จางจ้าวฉือหัวเราะก่อนจะตอบ “ได้ยินมาว่าซื่อจื่อของจิ้งเป่ยโหวได้รับาเ็ ฉันก็เลยไปจัดการาแให้ ดูจากปากแผลของจิ้งเป่ยโหวซื่อจื่อแล้วไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ดีนะที่มาเจอฉัน หากเจอกับหมอคนอื่นๆ ฉันคาดว่าอาการคงหนักเอาการ”
สวี่ตี้พูด “แม่จะต้องดูแลซื่อจื่อของจิ้งเป่ยโหวให้ดีถึงจะถูก เดิมทีซื่อจื่อของจิ้งเป่ยโหวควรตายไปนานแล้ว ใครจะไปรู้ว่าเป็ครั้งนี้หรือเปล่า”
จางจ้าวฉืออดจะเอ่ยไม่ได้ “พวกเราสองคนควรจะตายไปนานแล้วตอนนี้ก็ยังมีชีวิตะโโลดเต้นอยู่ไม่ใช่หรือไง? ที่ลูกพูดมานั้นเป็อดีตทั้งนั้น มันมีปรากฏการณ์บัตเตอร์ฟลาย เอฟเฟกต์ [2] ไม่ใช่หรือไง ไม่แน่ว่าเพราะมีแม่อยู่เขาถึงได้ไม่เป็อะไร เอาล่ะๆ ฉันทำงานมาทั้งคืนแล้ว จะต้องพักผ่อนสักหน่อย”
จางจ้าวฉือถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปบนตั่ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับไป
พอดับตะเกียงน้ำมันบนโต๊ะในห้องจนมืดสนิท สวี่เหราจึงเอ่ยขึ้นว่า “พวกเราเองก็รีบนอนกันเถอะ ยังไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรรอพวกเราอยู่ พักผ่อนเอาแรงก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
หลับพักผ่อนจนถึงรุ่งอรุณ ก่อนจะมีคนมาเคาะประตูอีกครั้ง สวี่เหราจึงรีบลุกขึ้นนั่ง จางจ้าวฉือเองก็ลุกขึ้นนั่งตามเช่นกัน ทั้งสองคนต่างมองตากัน ก่อนที่สวี่เหราจะเอ่ยขึ้นว่า “ผมฝัน”
จางจ้าวฉือเองก็พูด “ฉันเองก็ฝัน”
ประตูถูกคนเคาะดังปังๆ จนสวี่เหราต้องลงจากตั่งไปเปิดประตู “รอสักครู่แล้วพวกเราค่อยมาพูดคุยกัน”
คนที่มาคือท่านลุงเฉิน พอเห็นสวี่เหราเปิดประตูแล้วจึงกล่าวว่า “คุณชายสามสกุลสวี่ขอรับ ซื่อจื่อของพวกเราไข้ขึ้นสูงแล้ว รบกวนฮูหยินรีบไปดูหน่อยเถิดขอรับ”
จางจ้าวฉือที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เร่งเดินไปยังด้านหน้าของจวน
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ การที่ต้องเย็บปากแผลขนาดใหญ่เช่นนั้น อย่างไรก็ตามหากจะมีอาการตัวร้อนร่วมด้วยย่อมเป็เื่ที่หลีกเลี่ยงได้ยาก จางจ้าวฉือได้เตรียมการรับมือกับเหตุการณ์เช่นนี้เอาไว้แล้ว อีกทั้งเมื่อครู่ในหัวยังมีสูตรยาลดไข้ปรากฏขึ้น จางจ้าวฉือจึงรีบหากระดาษและพู่กันเพื่อเขียนสูตรลงไป ก่อนจะถือไปด้วยพลางหยิบสมุนไพรในตู้ยาเล็กๆ นั้น
โชคดีที่ส่วนประกอบของยาลดไข้เป็สมุนไพรที่พบได้ง่ายทั้งหมด จางจ้าวฉือจึงหยิบสมุนไพรมอบให้ลุงเฉินเพื่อนำไปต้มยา ส่วนนางเดินเข้าไปในห้อง พลางใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำเย็นมาทาบลงบนศีรษะ พร้อมทั้งนำสุราฤทธิ์แรงมาเช็ดตัวผู้ป่วย หลังจากที่ลุงเฉินต้มยาเสร็จแล้วจึงรีบนำมาป้อนแก่ซื่อจื่อ ก่อนจะทำการลดอุณหภูมิร่างกายซ้ำอีกครั้ง
ง่วนอยู่กับการดูแลคนป่วยจนฟ้าสว่าง จางจ้าวฉือทดลองวัดอุณหภูมิอีกครั้ง พบว่าความร้อนลดลงแล้ว จึงได้ถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอนตัวนอนบนตั่งหลัวฮั่นข้างหน้าต่างแล้วผล็อยหลับไป
สวี่เหรากับสวี่ตี้ทนรออยู่ในห้องต่อไปไม่ไหว จึงออกมาจากห้องเพื่อตามหาลุงเฉิน ให้ลุงเฉินนำไปที่ด้านหน้าจวน เมื่อมาถึงกลับพบว่าจางจ้าวฉือหลับไปเสียแล้ว สวี่เหราจึงนำผ้าเช็ดหน้าไปชุบน้ำ บิดพอหมาดจากนั้นจึงเช็ดตัวให้กับจิ้งเป่ยโหวซื่อจื่อ เสร็จแล้วจึงหาเก้าอี้มานั่งเฝ้าตรงหน้าเตียงแทนจางจ้าวฉือ
จางจ้าวฉือตื่นขึ้นมาเพราะความหิว จึงลุกขึ้นเพื่อหาอะไรทาน ก่อนหน้านั้นนางไปดูอาการของจิ้งเป่ยโหวซื่อจื่อแล้ว เมื่อพบว่าไข้ไม่ขึ้นแล้วเพียงแต่ยังไม่ฟื้นเท่านั้น หลังจากตรวจอาการด้วยความเคยชินแล้ว จึงเดินออกไปดูอาการของคนาเ็อีกสามคนที่อยู่ห้องด้านนอก โชคดีที่สามคนนั้นไม่ได้มีไข้ จึงให้คนไปทำโจ๊กมาให้ทาน ก่อนจะกลับไปอยู่ข้างกายจิ้งเป่ยโหวซื่อจื่ออีกครั้ง
ท่านลุงเฉินอายุมากแล้ว ทั้งสีหน้ายังขาวซีด แต่ยังคงเฝ้าอยู่ข้างกายซื่อจื่อไม่ห่าง
จางจ้าวฉือเอ่ยกับลุงเฉินว่า “ท่านลุงเฉินเ้าคะ ท่านไปพักก่อนเถิดเ้าค่ะ ซื่อจื่อของพวกท่านไม่เป็อันใดแล้ว อีกประเดี๋ยวคงจะตื่นขึ้นมาแล้วเ้าค่ะ”
ลุงเฉินส่ายหน้า “ขอข้ารออีกสักประเดี๋ยวแล้วกันนะขอรับ”
เชิงอรรถ
[1] เป็อาคารบ้านเรือนแบบโบราณที่จะแบ่งพื้นที่เป็สามส่วน ทางเข้า อาคารส่วนตัวและอาคารของอิสตรี
[2] ปรากฏการณ์ผีเสื้อกระพือปีก หรือ บัตเตอร์ฟลาย เอฟเฟกต์ (butterfly effect) เป็แิเกี่ยวกับการรบกวนเพียงเล็กน้อยอย่างการกระพือปีกของผีเสื้อสามารถชักนำให้เกิดผลต่อเนื่องที่ตามมาใหญ่โตได้ เช่นเดียวกับคำพังเพยทำนอง "เด็ดดอกไม้ะเืถึงดวงดาว"
