ข้าเป็นนักผจญภัยผู้ช่วยเหลือชาวบ้านยากจนด้วยระบบสุดเทพ

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
-
+
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

23

         หลังจากเหยาเหยาได้รับเงินมาจากการขายเขาสว่านของกระต่ายเขาสว่านเรียบร้อย เธอเดินกลับมาที่โรงเตี๊ยมและสั่งอาหารมื้อเย็นให้พนักงานโรงเตี๊ยมมาส่งที่ห้องพักของเธอ

         ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

         เสียงเคาะประตูดังจากข้างนอก คงจะเป็๞พนักงานของโรงเตี๊ยมที่มาส่งอาหารมื้อเย็นถึงห้องของเหยาเหยา

         พอเปิดประตูห้องออกมา พนักงานโรงเตี๊ยมก็ยืนอยู่ตรงหน้า

         “ข้าวผัดปูเนื้อแน่นมาส่งแล้วเ๯้าค่ะ”

         หลังจากรับอาหารมื้อเย็น เหยาเหยาก็ปิดประตูห้องทันที

         วันนี้เธอออกไปทำภารกิจและเดินทางไปจับเต่ากระดองเหล็ก กว่าจะกลับมาก็เกือบค่ำมืดแล้ว เป็๞ธรรมดาที่เธอจะรู้สึกเหนื่อย

         “ว้าว น่ากินจังเลย”

         ข้าวผัดปูเนื้อแน่น เป็๞เมนูของทางโรงเตี๊ยมที่ไม่ว่าใครก็สั่งกินได้ แต่ด้วยราคาที่มันแพงกว่าค่าเช่าห้องรายวัน ก็เลยไม่ค่อยมีใครสั่งมากิน แต่วันนี้เหยาเหยาเธออยากกินอะไรที่มันอร่อยไม่จำเจบ้าง

         กลิ่นหอมของมันทำให้ท้องน้อยของเหยาเหยาร้องจนได้ยินเสียงชัดเจน บวกกับที่เธอหิวด้วย มันก็เลยเป็๲อย่างนั้น

         แล้วรสชาติจะเป็๞อย่างไร

         “อร่อยจังเลย”

         ปูเนื้อแน่น เป็๞สัตว์อสูรระดับ 1 อาศัยอยู่ในทะเลทราบชิงอินที่อยู่ทางทิศใต้ไม่ไกลจากเมืองชิงอิน ลำตัวของมันสีแดงเหมือนกับพริกสด

         ข้อมูลก็มีประมาณนี้

         หลังจากกินข้าวเสร็จ เหยาเหยาก็ไม่ได้นอนทันที เวลานี้เธอศึกษาการใช้งานระบบ แล้วเธอก็เอาเงินที่ได้จากการขายเขสว่านและเงินจากการทำภารกิจมาเก็บเอาไว้ในระบบ จากนั้นเธอก็เอาเงินไปซื้อแปลงผักและซื้อเมล็ดเพาะปลูกในระบบ

         “ปลูกให้หมดเลย”

         แม้ว่าระบบจะมีความสะดวกสบายและสามารถทำการเกษตรได้ แต่เวลาในการปลูกมันก็ไม่ได้รวดเร็ว การเติบโตของพืชผักไม่ต่างกับความเป็๞จริง

         [ยินดีด้วย ท่านได้รับแปลงผักเพิ่ม]

         [ยินดีด้วย ท่านได้รับตัวเร่งการเจริญเติบโต]

         [ยินดีด้วย ท่านได้รับอาชีพเกษตรกร]

         ให้มันได้อย่างนี้สิ

         เหยาเหยาไม่ชินกับเสียงในหัวของเธอสักเท่าไหร่ เวลาที่มันแจ้งเตือนขณะที่กำลังต่อสู้อยู่นั้นเป็๲อะไรที่ทำให้เธอหงุดหงิดมาก เพราะมันทำให้เธอเสียสมาธิทุกครั้ง

         “นี่ระบบ ถ้าจะแจ้งเตือนเอาไว้แจ้งเตือนตอนที่ข้าพักผ่อนจะได้รึไม่”

         “…”

         เหยาเหยาเคยพูดแบบนี้มาบ้าง แต่มันก็ไร้ผล ไม่มีเสียงตอบกลับหรือพูดคุยกับเธอเลย ซึ่งมันไม่ต่างอะไรกับเหยาเหยาพูดอยู่คนเดียว

         หลังจากนั้นไม่นานเหยาเหยาก็ทิ้งตัวลงนานบนเตียงนุ่มฟูก่อนจะนอนหลับโดยที่เธอไม่ทันได้รู้ตัว

         [ยินดีด้วย ระบบทำการติดตั้งระบบซื้อขาย ท่านสามารถซื้อขายในระบบได้ด้วยเงินของท่าน]

         …

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้