“เดี๋ยวหนูนั่งข้างๆ ก็ได้ค่ะ”

    หญิงสาวเหลือบมองที่ว่างเล็กๆ ด้านข้าง แม้ไม่กว้างนักหากก็พอเพียงสำหรับคนตัวเล็ก

    ทว่าปุยฝ้ายหย่อนสะโพกลงนั่งได้เพียงเสี้ยวอึดใจสั้นๆ ก็มีอันต้องกรีดร้องออกมา

    “ว้ายยยย… ”

    “หนูฝ้าย… เป็๲อะไรครับ”

    “แมงมุมค่ะคุณลุง… ”

    ปุยฝ้ายสลัดชายกระโปรง เรวัฒน์เหลือบไปเห็นแมงมุมตัวหนึ่งกำลังไต่หนีไปทางเบาะด้านหลัง

    “อู้ว… เป็๞แมงมุมพิษหรือเปล่าก็ไม่รู้? ถ้าเป็๞ไอ้ตัวสีน้ำตาลขายาวๆ นั่นอันตรายนัก มันชอบเข้าตรงนั้นของผู้หญิง”

        “ใช่ค่ะ ตัวสีน้ำตาลขายาวๆ อุ๊ย… มันหายไปไหนแล้วไม่รู้”

    หญิงสาวสลัดชายกระโปรงไปมา

    “ลุงคิดว่ามันน่าจะเข้าไปข้างในแล้วนะ”

    “ว้าย… จริงหรือคะคุณลุง”

    “จริงสิ… ไอ้ตัวนี้มันชอบเข้าตรงนั้นของผู้หญิง”

    “ฮือๆ… หนูกลัว… มันคือแมงมุมอะไรคะคุณลุง”

    เสียงของสาวน้อยสั่นเครือด้วยความกลัว

    “แมงมุม… เอ่อ… มันคือแมงมุมขยุ้มหัวใจ”

    หนุ่มใหญ่สายหื่นรีบสร้างนิทานหลอกเด็ก

    “ชื่อแปลกๆ นะคะ”

    “ชื่อแบบนี้แหละพิษแรงนัก ไม่ต้องกลัวนะคะ… เดี๋ยวลุงช่วยดูให้”

    จู่ๆ แผนการบางอย่างก็ผุดวาบเข้ามาในหัวของเรวัฒน์ ก็แม่สาวน้อยคนนี้ช่างเซ็กซี่เย้ายวนใจเหลือเกิน

    เรวัฒน์เลี้ยวรถเข้าไปยังกระท่อมร้างโดยไม่ลังเล ครู่สั้นๆ ต่อมาสาวน้อยก็โดนอุ้มเข้ามาในกระท่อม ร่างบอบบางถูกวางลงบนแคร่ไม้ไผ่

    “ปล่อยตัวตามสบายอย่าเกร็งนะครับคนดี ขืนชักช้าเดี๋ยวแมงมุมมันเข้าไปลึกจะเอาออกไม่ได้… ”

    เรวัฒน์รีบโอบแผ่นหลังคนตัวเล็กให้เอนหลังกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงผนังกระท่อม

    “ลุงขออนุญาตเอาเ๯้าแมงมุมตัวนี้ออกมานะคะ”

    เรวัฒน์ขยับลงมานั่งคุกเข่ากับพื้น เอามือเลิกชายกระโปรงลายลูกไม้สีชมพูหวาน สอดมือเข้ามาโอบสะโพกรูดแพนตี้ตัวน้อยออกไปจากปลายเท้า

    “ว้าย… ”

    ปุยฝ้ายอุทานด้วยความ๻๠ใ๽ หล่อนทำท่าว่าจะดิ้น แต่ช้ากว่ามือใหญ่ของเรวัฒน์รีบดันเข่าของหล่อนให้แบะอ้าขึ้นมาเป็๲รูปตัวเอ็มชิดลำตัว ส่งผลให้พูทุเรียนยวงใหญ่ของหล่อนผุดอ้าขึ้นมาอวดความอะร้าอร่าม ดูราวกับส้มโอสีชมพูสองกลีบเบียดกันแน่นอยู่ท่ามกลางเส้นไหมสีดำระยับ