เยียนชิงหลัวนั่งนิ่งอยู่ในรถม้า มือของนางยังกำชายเสื้อแน่น ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ยังติดอยู่ในตา นางไม่เคยเห็นใครที่สามารถจัดการกับกลุ่มโจรได้อย่างง่ายดายเช่นนี้มาก่อน

ขณะที่ซูเอ๋อร์จัดขาวของในรถม้า นางก็พูดขึ้นมาลอยๆ “พวกนั้นซวยจริงๆ ที่บังเอิญมาปล้นขบวนขนสินค้าของนายท่านมู่หรง”

เยียนชิงหลัวสะดุ้งเล็กน้อย นางหันไปมองซูเอ๋อร์ทันที “มู่หรง?”

ซูเอ๋อร์หันมามองนางด้วยความแปลกใจ “เ๯้ารู้จักชื่อนี้หรือ?”

เยียนชิงหลัวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพึมพำกับตัวเอง “ข้าเคยได้ยิน…ชื่อมู่หรง…”

นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววสับสนก่อนเปลี่ยนเป็๞ตกตะลึง

“ข้าเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน” นางเอ่ยเสียงเบา “เขาคือพ่อค้าที่มีอิทธิพลที่สุดในแคว้นหลิวและแคว้นเยียน…”

ซูเหวินที่นั่งอยู่อีกด้านหัวเราะเบาๆ “ใช่แล้ว นายท่านมู่อายุเพียงแค่ยี่สิบปี เขาใช้เวลาในสามปีขยายกิจการจนมีอำนาจครอบคลุมเกือบเมืองหลวงหลิวและเยียน ค้าขายทุกอย่าง๻ั้๫แ๻่ผ้าไหม อาวุธ ไปจนถึงข้อมูลลับ”

เยียนชิงหลัวทอดมองออกไปนอกรถม้า นางมองแผ่นหลังกว้างของมู่หรงที่ขี่ม้าอยู่ด้านหน้า

‘ข้าเคยคิดว่าเขาเป็๞เพียงพ่อค้าที่ฉลาดและมีอำนาจ แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะ…รูปงามถึงเพียงนี้…และแข็งแกร่งถึงเพียงนี้’

ในความคิดของเยียนชิงหลัวพ่อค้าควรเป็๲เพียงคนที่เก่งเ๱ื่๵๹การค้าและเจรจาต่อรอง แต่บุรุษผู้นี้กลับแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

เขาไม่เพียงแต่ร่ำรวย

‘ชายผู้นี้…เป็๲บุคคลที่อันตรายยิ่ง’

นางเม้มริมฝีปากแน่น ในใจไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า บุรุษที่ชื่อ “มู่หรง” นั้น ช่างเหนือกว่าทุกสิ่งที่นางเคยคาดคิดไว้

..

ขบวนเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงในยามดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าทอแสงสีส้มแดงเหนือกำแพงเมืองสูงตระหง่าน ผู้คนในเมืองต่างเร่งรีบเดินทางกลับบ้าน

เยียนชิงหลัวนั่งอยู่ในรถม้าดวงตาของนางจับจ้องภาพเบื้องนอกด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เมืองหลวงแห่งนี้คือความหวังสุดท้ายของนาง ที่นี่…อาจมีคนที่สามารถช่วยนางได้

เมื่อรถม้าจอดสนิท นางสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนเปิดม่านออกแล้วก้าวลงไปยืนอยู่กลางถนน ผู้คนเดินสวนกันไปมาแต่ดวงตาของนางกลับจับจ้องเพียงบุรุษร่างสูงที่อยู่เบื้องหน้า

มู่หรงก้าวลงจากหลังม้า ขณะที่ซูเหวินและซูเอ๋อร์กำลังสั่งให้ลูกน้องจัดเก็บสัมภาระ

เยียนชิงหลัวเดินเข้าไปยืนตรงหน้ามู่หรง ก่อนจะโค้งตัวลงเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยแววตามุ่งมั่น

“ข้าต้องขอขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้าและให้ข้าเดินทางมาด้วย” นางเอ่ยเสียงเรียบ “แต่หลังจากนี้ ข้าคงต้องแยกทาง”

ซูเอ๋อร์ที่กำลังรื้อข้าวของชะงักไปก่อนหันมามองนางอย่าง๻๷ใ๯ “จะไปแล้วหรือ? เ๯้ารู้จักใครที่นี่หรือ?”

เยียนชิงหลัวพยักหน้าเบาๆ “ข้ามีญาติอยู่ที่นี่”

มู่หรงมองนางด้วยแววตานิ่งสนิท ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากริมฝีปากของเขา

เยียนชิงหลัวรู้ดีว่าชายผู้นี้ไม่เคยสนใจว่านางจะอยู่หรือตาย และนั่นยิ่งทำให้นางรู้สึกโล่งใจ เพราะมันหมายความว่าเขาจะไม่ตามสืบว่านางเป็๲ใคร

“ขอให้เดินทางปลอดภัย” นางกล่าวทิ้งท้ายก่อนหมุนตัวเดินหายไปท่ามกลางฝูงชน

เยียนชิงหลัวเดินฝ่าผู้คนไปตามตรอกเล็กๆ นางรู้ดีว่าการมีเงินในมือคือสิ่งสำคัญที่สุดในการเอาตัวรอด

มือของนางกำแน่นรอบกำไรหยกชิ้นหนึ่งและทองสองก้อนที่นางขโมยมาได้จากกระเป๋าที่ซูเอ๋อร์วางทิ้งไว้ในรถม้า

‘ขอโทษด้วย’ นางคิดในใจ

นางไม่ได้อยากเป็๞ขโมยแต่ในเมื่อพวกเขามีมากมาย ขณะที่นางไม่มีอะไรเลย สิ่งนี้จึงเป็๞เพียงหนทางเดียวที่นางจะสามารถทำได้เพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อ

เยียนชิงหลัวกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นแล้วรีบเร่งฝีเท้า