ใบหน้าหล่อเหลาแข็งทื่อ
ท่วงท่าในเวลานี้ดูคลุมเครือเสียเหลือเกิน
ทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่เิเเท่านั้นใกล้เสียจนหลินเมิ้งหยาสามารถััได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
“ขออภัยเพคะ ท่านอ๋องเจ็บหรือไม่ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ”
หลินเมิ้งหยารู้สึกผิดเล็กน้อย หากไม่ใช่เพราะอยู่ๆ นางก็ดึงเสื้อของหลงเทียนอวี้แล้วละก็เขาก็คงไม่ล้มลงบนเตียงเช่นนี้
แม้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาจะไม่เคยมีพระสนมในตำหนักอวี้แห่งนี้แต่ถึงอย่างไรหลงเทียนอวี้ก็เป็ถึงองค์ชายแน่นอนว่าเขาย่อมเข้าใจเื่เหล่านี้ดี
“ท่านอ๋องให้ความร่วมมือกับข้าในการแสดงให้คนด้านนอกนั้นฟังได้หรือไม่ข้าสัญญาว่าจะบอกวิธีถอนยาพิษให้กับพระองค์อย่างแน่นอน”
พระเ้า นี่เป็เื่ของพวกเขาทั้งคู่แต่ทำไมดูจะมีเพียงหลินเมิ้งหยาที่เดือดเนื้อร้อนใจเล่า?
หลินเมิ้งหยาคิดไม่ถึงเลยว่าหลงเทียนอวี้จะไม่ปฏิเสธเขาเหยียดกายลุกขึ้นนั่ง จากนั้นฟาดมือลงไปบนเตียง
บนเตียงไม้แกะสลักขนาดใหญ่หลังนี้จึงเกิดเสียงดุเด็ดเข็ดฟันขึ้นมา
หลินเมิ้งหยาชะงัก เสียงนี้จะดังเกินไปหรือเปล่า?
ขันทีและข้าราชบริพารฝ่ายในต่างพากันเหลือกตาโตเมื่อได้ยินเสียงเ่าั้
“ขันทีหลี่ ท่านอ๋องอวี้ของพวกเราจะต้องเป็ัผงาดอย่างแน่นอนข้าที่เป็หัวหน้านางในเคยฟังเสียงเตียงนอนขององค์ชายทั้งสิบสามพระองค์มาแล้วมีเพียงเตียงของท่านอ๋องอวี้เท่านั้นที่ดังปานกำลังรื้อถอนเตียงเช่นนี้”
ใบหน้าของหลงเทียนอวี้เผยให้เห็นอาการนิ่งอึ้ง เส้นสีดำสามเส้นผุดขึ้นมาบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด
สายตาเ็าพลันเหลือบมองไปทางหน้าต่าง...ปากมากเสียจริง!
“หรือว่าไม่จริงล่ะท่านอ๋องของพวกเราเข้าห้องหอกันก็มากมายหลายพระองค์แต่หามีพระองค์ไหนเร่าร้อนได้อย่างท่านอ๋องอวี้เลย”
เส้นสีดำบนใบหน้ายิ่งเพิ่มขึ้นมาอีกสามเส้น หากไม่ใช่เพราะยังอยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างพิเศษเช่นนี้แล้วละก็หลงเทียนอวี้คงพุ่งตัวออกไปฆ่านกกระจิบนกกระจอกที่ส่งเสียงกระซิบกระซาบอยู่ด้านนอกทั้งสองนั่นแล้ว
“แต่พระชายาพระองค์นี้...”
หลงเทียนอวี้เหลือบมองหญิงสาวซึ่งกำลังนั่งแอบอยู่อีกมุมหนึ่งของเตียงในเมื่อบอกว่าเป็การแสดงละคร แต่หากไม่มีนางเอกจะแสดงได้อย่างไรกัน
แววตาของเขาเผยให้เห็นความนึกสนุกก่อนที่มือหนาจะยื่นเข้าไปหยิกหลินเมิ้งหยาหนึ่งที
“โอ๊ย...พระองค์ทำอะไร!”
เจ็บจริงๆ เลย! หลินเมิ้งหยาเกือบจะร้องไห้ออกมา นางถลึงตาใส่หลงเทียนอวี้ทว่าเขากลับกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“แสดงละครไงล่ะ เ้าเองก็ควรจะเสียสละตัวเองหน่อยมิใช่หรือ?”
เมื่อหลงเทียนอวี้เอ่ยชี้นำเช่นนั้นหลินเมิ้งหยาจึงเข้าใจได้ในทันที ดวงตาของนางกลอกขึ้นลงหนึ่งรอบ ก่อนจะใช้มือหยิกเข้าที่คอของตนเองแล้วแผดเสียงร้องออกมา
“อา...โอ้...โอ๊ย...อือ...”
ขณะที่หยิกคอของตนเองหลินเมิ้งหยาพยายามส่งเสียงร้องให้เหมือนกับเสียงที่ตนเองเคยได้ยินมา
สมัยเรียนมหาวิทยาลัยนักศึกษาหญิงที่ไร้ศีลธรรมมักจะดูหนังอย่างว่าพวกนี้บ่อยๆ
นางที่มักทำตัวเคร่งครัดไม่อาจทนเรียนเื่เ่าั้ได้แต่ถึงอย่างนั้นหลินเมิ้งหยากลับไม่รู้สึกว่ามันยากจนเกินความสามารถ
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว พระชายาเองก็รู้จักสร้างอารมณ์ร่วมซินะแม้จะโง่สักหน่อย แต่ถึงอย่างไรก็เป็ผู้หญิงนี่นา”
หัวหน้านางในซึ่งอยู่ด้านนอกส่งเสียงออกมาอีกครั้ง หลงเทียนอวี้หลุดขำพรืดออกมาก่อนจะหันไปมองหญิงสาวซึ่งกำลังส่งเสียงร้องโหยหวน
เขามองไม่เห็นการสร้างอารมณ์ร่วมของนางทว่าจิติญญาของนางนั้นเขามอบคะแนนเต็มร้อยให้เลย
กว่าจะรู้สึกตัว หลินเมิ้งหยาเริ่มรู้สึกแสบคอขึ้นมาแล้ว
ใครจะรู้เล่าว่านางจะต้องแผดเสียงร้องเป็ชั่วโมงเช่นนี้
ทั้งสองจึงแสดงละครเช่นนี้ คนหนึ่งเขย่าเตียงอีกคนหยิกคอตัวเองแล้วส่งเสียงร้อง
สุดท้าย ตอนที่นางคิดจะกรีดเืออกจากนิ้วของตนเอง หลงเทียนอวี้แสดงความใจกว้างและจับนกพิราบตัวหนึ่งมาให้
