ลูกน้องเฉินเต๋อไห่ทั้งเจ็ดต่างยื้อแย่งกันให้ข้อมูลหยางเฉิน หยางเฉินจดจำที่อยู่ของเฉินเต๋อไห่และลูกชายอย่างรวดเร็ว และจัดการชายทั้งเจ็ดจนหมดนอนหมดสติแหมะเรียงรายอยู่บนพื้น
หยางเฉินคุ้นเคยกับการลอบจู่โจมโดยไร้เสียง ด้วยประสาทััอันแหลมคม เขาสามารถรับรู้การเคลื่อนไหวรอบๆ ได้อย่างแม่นยำ เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วดั่งภาพเบลอยามราตรี ที่เลือนหายไปในความมืด
ตามคำบอกกล่าวของลูกน้องทั้งเจ็ด เฉินเฟิงสมควรอยู่ในห้องนี้ ขณะที่เฉินเต๋อไห่ยังไม่รู้ที่อยู่แน่ชัด ถ้าหากมันไม่ได้ทบทวนบทเรียนอยู่ล่ะก็ เช่นนั้นมันสมควรอยู่ในห้องนั่งเล่น
หยางเฉินะโข้ามระเบียงเข้าแล้วนวดบอดี้การ์ดสี่คนอย่างเงียบเชียบ ร่างกายผลุบโผล่พร่างพราวราวปีศาจ ขึ้นไปที่ชั้นสาม เวลานี้เป็เวลาราวสี่ทุ่ม แต่ละห้องยังคงส่องสว่าง
เงาของต้นไม้ส่งเสริมให้หยางเฉินดูเหมือนภาพเบลอใต้แสงจันทร์ เมื่อลมหนาวพัดกระทบเพดานหน้าต่าง ผ้าม่านถูกยกขึ้นเล็กน้อย และภาพตรงหน้าก็สะท้อนเข้าครองจักษุของหยางเฉิน
ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ มีของตกแต่งฟุ่มเฟือยมากมาย มีเงาร่างที่คุ้นเคยอยู่เงาหนึ่ง มันคือเฉินเฟิง!
อย่างไรก็ตามเฉินเฟิงไม่ได้สังเกตแขกไม่ได้รับเชิญผู้หนึ่งซึ่งอยู่ทางระเบียง เฉินเฟิงมีใบหน้าดั่งปีศาจน่าขยะแขยง มันกำลังทำบางสิ่งอย่างที่คนธรรมดาเห็นแล้วต้องอดรนทนไม่ได้ เป็ต้องอยากเข้าขยำคอด้วยความเดือดดาล
้าของเตียงขนาดใหญ่เป็ร่างของหญิงสาวผิวขาวซีด ถูกตรึงไว้ดั่งพระเยซู แขนขาทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยถุงน่องสีดำ วัสดุของถุงน่องเหนียวแน่นอย่างไม่น่าเชื่อ รอยเืซึมออกมาเนื่องจากการมัดอย่างแ่าเกินไป ผิวขาวของหญิงสาวมีรอยสีม่วงเต็มไปหมด ดูเหมือนเธอผ่านการทารุณมาอย่างโหดร้าย
ผมของเธอกระเซอะกระเซิงจากการดิ้นรนและเหงื่อ ใบหน้าสีแดงและปากถูกยัดด้วยกางเกงในสองตัว ในลักษณะเช่นนั้นหญิงสาวทำได้เพียงส่งเสียงอู้อี้
มองดูหญิงสาวถูกทารุณ สิ่งแรกที่หยางเฉินรู้สึกคือความคุ้นเคย หลังจากทบทวนดูสักพัก เขาก็นึกออก เมื่อครั้งแรกที่เขาพบหลินรั่วซีที่บาร์ เธอเข้ามาคุยกับเขา และเธอนี่เองที่เรียกเหล่าพลพรรคล้านเลี่ยนเตียนโล่งมาจัดการเขา และหลังจากจบการต่อสู้ ปรากฏว่า เธอเป็น้องสาวของหัวหน้าโล้น หยางเฉินไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่อีก
เห็นได้ชัดว่าเฉินเฟิงดูแลหญิงสาวน่ารักนี่เป็อย่างดี ในตอนนี้มันไร้ซึ่งเสื้อผ้า มันยืนอยู่บนเตียง ที่เต็มไปด้วยของเล่นลามก และผลิตภัณฑ์ยาง ลูกปัด ชามใส่สารหล่อลื่นใบหนึ่ง ทั้งเตียงและของเ่าั้เปียกไปด้วยสารหล่อลื่น
เฉินเฟิงรูปร่างค่อนข้างผอม จากการเสพสิ่งมึนเมามากเกินไป ่ล่างเปลือยเปล่าเผยให้เห็นน้องชายที่ชี้ลงดั่งไร้ซึ่งจิติญญา และหดเหมือนหนอนน้อย
"ฮ่าๆ ฮ่าๆ... นังหมูตัวเมีย... ร้องออกมา! กล้ามีชู้ลับหลังฉันเรอะ... ดูซิว่าแกจะโดนทรมานจนตาย หรือจะโดนเอาจนตาย" เฉินเฟิงะโออกมาด้วยความบ้าคลั่ง พร้อมกับเตะเข้าที่ใบหน้า หน้าอก และจุดเปียกตรงหว่างขาของเธอเป็จังหวะที่สะเปะสะปะ
"ที่ฉันเล่นกับแก สมควรเป็เกียรติของแก รอให้ฉันได้สาวแซ่หลี่มาครองก่อนเถอะ ฉันจะให้พวกพี่ๆมาเล่นสนุกกับแก แกอยากได้ผู้ชายไม่ใช่เหรอ? ฉันคนเดียวคงไม่พอสำหรับแก แกคิดว่าน้ำหน้าอย่างแกจะมาเป็แฟนของฉันอย่างงั้นหรือ? ทำไมไม่ดูหนังหน้าตัวเองบ้าง? ฉันเบื่อแกเต็มทนแล้ว ใครจะอยากเล่นกับแกอีก" เฉินเฟิงพูดน้ำไหลไฟแลบจนหอบ เขาเหมือนถูกครอบงำโดยปีศาจกระหายเื
หญิงสาวดูเหมือน้าจะตายเพราะความเ็ป และอับอาย แต่ปากของเธอนั้นถูกอุดไว้ด้วยกางเกงในเหม็นหึ่ง เธออยากะโกรีดร้องออกมา แต่ไม่อาจทำได้ และแน่นอนด้วยกลิ่นสาบต่างๆ นานา มันทำให้เธออยากอาเจียนอย่างแรงกล้า น้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอร้องไห้จนตัวสั่นไปถึง์
ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะกระทำผิด หยางเฉินคิดว่าการทำแบบนี้เป็เื่ที่ไม่ถูกต้อง แม้การกระทำของเธอไม่น่าสมควรเห็นใจ แต่คนอย่างเฉินเฟิงต่างหากที่สมควรโดนเช่นนี้
เฉินเฟิงหยิบแส้จากเตียง แกว่งไปมาอย่างรุนแรง ทันใดนั้นกระจกด้านหลังพลันถูกดึงขึ้นจนเกิดเสียง 'ปึก'
"ใคร?" เฉินเฟิงเปลี่ยนเป็หวาดกลัว เมื่อเขาเห็นเงามนุษย์ผู้หนึ่งเข้ามาทางหน้าต่าง มันพลันเกิดหวาดกลัวต่อสิ่งที่เข้ามาอย่างมาก
"อะไรกัน เราเพิ่งจะเจอกันเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เอง แกจำฉันไม่ได้แล้วงั้นหรือ?" ริมฝีปากหยางเฉินโค้งขึ้น เขาล้วงบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อออกมาจุดอย่างใจเย็น
ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นเฟอร์นิเจอร์ น้ำหอม กลิ่นสาบชายหญิงปนกันไปทั่ว หยางเฉินรู้สึกว่าสูดกลิ่นบุหรี่ยังรู้สึกดีกว่า
หัวสมองของเฉินเฟิงหยุดชะงักไปชั่วครู่ มันรีบยกแส้มาป้องกันตัว และพูดขึ้นอย่างกลัวๆ ว่า
“หยาง… หยางเฉิน?"
เมื่อหญิงสาวที่โดนแขวนไว้เห็นหยางเฉิน เธอหยุดร้องไห้ และจำเขาได้ทันที วันนั้นเธอโกรธมาก และในตอนสุดท้าย เธอไม่สามารถให้พี่ชายแก้แค้นให้เธอได้
ถ้าเป็เมื่อก่อนเธอคงมองหยางเฉินด้วยความขยะแขยง แต่ภาพที่ปรากฏในตอนนี้เปรียบหยางเฉินเหมือนพระมาโปรด
หยางเฉินมองไปที่หนอนน้อยของเฉินเฟิง แล้วก็หัวเราะขึ้นพลางกล่าวว่า
"เด็กสารเลวตอนอยู่ที่ตลาดฉันเตือนแกอย่างชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือไงว่า ฉันเป็คนประเภทไม่ชอบการข่มขู่"
"ฉัน... ฉันไม่ได้ขู่"
"แกข่มขู่ครอบครัวลุงหลี่ และพวกเขาเป็สหายของฉัน นั่นเหมือนกับแกขู่ฉันด้วย"
เฉินเฟิงได้ฟังพลันยิ้มอย่างเย็นเยียบกล่าวตอบว่า
"แกคิดว่าแกจะออกไปได้ง่ายๆ เหรอ ฉันแค่ะโออกไป พ่อฉันและลูกน้องของฉันสามารถมาที่นี่และยิงแกจนตาย"
"แกจะลองดูก็ได้นะ" หยางเฉินกล่าวขณะที่ยังคาบบุหรี่อยู่ในปาก และเดินไปหาเฉินเฟิงช้าๆ
"เฮ้ แกชอบหลี่จิงจิงอย่างนั้นหรือ แกจะเป็ฮีโร่ปกป้องสาวหรือไง ฝันไปเถอะ ฉันจะจัดการหลี่จิงจิง ทำให้เธอท้อง และส่งต่อให้บอดี้การ์ดจัดการต่อ"
เฉินเฟิงะโออกมา มันเปิดประตูออกเตรียมจะหลบหนีออกไปข้างนอก
ทันใดนั้นหยางเฉินพลันคล้ายกลายเป็ The Flash พุ่งเข้าไปตบหน้าเฉินเฟิงดัง 'แป๊ะ'
เฉินเฟิงกลายเป็โง่งม หยางเฉินเข้ามาถึงตัวเขาได้อย่างไร? ครึ่งหน้าพลันเปลี่ยนเป็แดงแจ๋? มันเ็ปอย่างมาก ขณะที่กำลังตื่นใอยู่นั้น มันรีบะโหลบไปตรงมุมห้อง ะโใส่หยางเฉินว่า
"อย่าเข้ามานะ! ถ้าพ่อฉันมาถึงเมื่อไหร่ แกจะโดนสับเป็ชิ้นๆ แน่"
หยางเฉิน ถ่มน้ำลายและก้นบุหรี่ใส่หน้าเฉินเฟิง เดินไปใกล้ๆ พร้อมมองต่ำไปยังเฉินเฟิง มันไม่กล้าแม้แต่จะช้อนตาขึ้นมามอง
"อันที่จริง ฉันตั้งใจจะให้แกได้ตายอย่างสบายๆ แต่คำพูดแกทำให้ฉันเปลี่ยนใจ ดูเหมือนแกจะชอบเล่นสนุกกับผู้หญิงสินะ งั้นฉันจะทำให้แกไม่อาจทำอะไรได้อีก"
เมื่อคำพูดเ่าั้หลุดออกจากปาก ลูกเตะทรงพลังถูกส่งออกจากแหล่ง ตรงเข้าสู่ชิ้นเนื้อตรงหว่างขาของเฉินเฟิง
"อรู๋ว!!!"
เฉินเฟิงร้องออกมาอย่างโหยหวน ดั่งหมาหอนสั่นะเืทั่วทั้งอาคาร
