คุณหนูร้อนสวาท

    ในเวลาต่อมา

    ตอนใกล้ค่ำ มินตรานั่งเหม่อมองทิวเขาเหมือนคนใจลอย ไททันกระแอมเบาๆ ทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง

    “ใจลอยถึงใครอยู่ครับคุณหนู”

    บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยถาม

    “เป็๞ห่วงคุณพ่อ”

    มินตราหมายถึงเสี่ยปรีดาที่ตอนนี้กำลังหลบไปอยู่เวียดนาม

    “นายใหญ่มีคนคุ้มกันครับ... ป่านนี้คงถึงพม่าแล้ว พรุ่งนี้น่าจะเข้าเวียดนาม นายมีเพื่อนอยู่ที่นั่น ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”

    ไททันปลอบ

    “ฉันคิดถึงบ้านที่โดนไฟไหม้”

    เสียงแ๶่๥เบาน่าสงสาร คล้ายรำพึงรำพันกับตัวเอง

    “อย่าคิดมากนะครับ... ของนอกกายไม่นานก็หาได้ใหม่... นายยังมีเงินอีกมาก”

    ไททันอยู่รับใช้ตระกูลนี้มานานจนรู้ตื้นลึกหนาบาง

    “แล้วฉันจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน”

    หญิงสาวมองหน้าไททัน ทำตาละห้อย

    “จนกว่าจะแน่ใจว่าปลอดภัยครับ”

    ไททันตอบได้เพียงเท่านั้น ตัดสินใจโดยพละการไม่ได้ คงต้องรอให้เสี่ยปรีดาติดต่อสั่งการมาอีกที

    “ใกล้ค่ำแล้ว... กลางป่ายุงเยอะ... ไปอาบน้ำเถอะนะครับ”

    ไททันกล่าว

    “ห้องน้ำอยู่ไหน”

    มินตราแลไปรอบๆ แต่ก็ยังไม่เห็นห้องน้ำ

    “ไม่มีห้องน้ำครับ... อยู่ที่นี่ต้องอาบในลำธาร แต่ไม่ต้องห่วง... ไม่มีอะไรน่ากลัว ผมรับรองความปลอดภัยครับ”

    มินตราไม่มีเสื้อผ้าติดตัวมาสักชุด ในระหว่างอยู่ที่นี่จึงต้องนุ่งผ้าถุงของป้าดวงกับเสื้อคอกระเช้า

    ในเวลาต่อมา หล่อนแปลงโฉมจากคุณหนูมาเป็๞หญิงสาวชาวป่า แต่ในสายตาของไททันกลับมองว่าเสื้อคอกระเช้าอวดไหล่ ยิ่งทำให้คุณหนูมินตราดูเซ็กซี่เย้ายวนใจยิ่งกว่า

    “มองอะไร... ”

    มินตราเขิน

    “มองคุณหนูแหละครับ”

    “มันตลกมากหรือไง”

    มินตรารู้สึกไม่มั่นใจกับชุดที่สวมใส่ จากคุณหนูเปลี่ยนมาเป็๲หญิงสาวชาวป่า ทว่าเสื้อผ้าราคาถูกก็ไม่ได้ทำให้ความเลอโฉมของหล่อนลดลงแต่อย่างใด

    “ปล่าครับ... ผมชอบให้คุณหนูแต่งตัวแบบนี้”

    ไททันตอบตามตรง มินตราโนบราทำให้สองเต้าดันนูนเด่นขึ้นมาจากเสื้อคอกระเช้า แค่ประมาณด้วยตาก็รู้ว่านมใหญ่มาก ทั้งสะโพกก็โดนผ้าถุงรัดจนโด่งงอนเตะตา ทำเอาไททันหัวใจเต้น

    “นั่นเสียงอะไร”

    มินตราถาม เสียงที่ได้ยินนั้นฟังดูคล้ายกับเสียงของสายน้ำจากลำธาร ไหลเอื่อยมาเบาๆ เดาว่ามันคงอยู่ไม่ไกลจากกระท่อมน้อยหลังนี้

    “หลังกระท่อมมีน้ำตกครับคุณหนู”

    ไททันเดินเข้าไปสำรวจลำธาร จากนั้นก็แหวกพงหญ้าและก้านกิ่งของต้นไม้เตี้ยๆ ออกมายื่นใบหน้าตอบหญิงสาว

    “เมื่อกี้นายไปไหนมา”

    มินตราถาม

    “ไปดูน้ำตกครับ”

    สัญชาตญาณบอดี้การ์ดทำให้ต้องตรวจตราความปลอดภัยทุกขณะ

    จากนั้นหนุ่มสาวก็พากันเดินมายังน้ำตก เสียงน้ำซัดซ่าลงมากระทบโขดหินได้ยินชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งชะโงกหน้าผ่านกอหญ้าพงสุดท้ายที่ชายป่ารกออกไปยังภาพเบื้องหน้า สายตาก็ปะทะเข้ากับลำธารสายน้อย ทอดยาวมาจากน้ำตก

    “ว้าว... สวยจัง”

    มินตราตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เห็น หล่อนทำท่าว่าจะเดินไต่ไปตามโขดหินริมลำธาร

    “เดี๋ยวลื่นนะครับคุณหนู”

    ไททันร้องเตือน

    “ขออนุญาตนะครับ... จับมือผม”

    มือใหญ่ยื่นออกมา มินตราเกาะแขนกำยำของไททันเอาไว้แน่น เขาพาหล่อนก้าวมาตามก้อนหินสีเขียวตะปุ่มตะป่ำเพราะเคลือบไว้ด้วยตะไคร่

         “หอมกลิ่นอะไร”

    มินตราทำจมูกฟุดฟิด

    “กลิ่นกายผมมั้ง... ตัวผมหอมนะ”

    ไททันตอบยิ้มๆ ทั้งที่รู้ว่ามันคือกลิ่นดอกไม้ป่ารวยรินมากับสายลมของตอนใกล้ค่ำ

    “บ้า... ตัวนายเนี่ยนะหอม... นี่ขนาดเดินอยู่เหนือลมฉันยังเหม็นขี้เต่าแทบอ้วก... แหวะ”

    หญิงสาวแกล้งว่า ทำหน้าเบะใส่เขา

    “แหม... ขนาดนั้นเชียวหรือครับคุณหนู... ก็ใครจะตัวหอมเหมือนคุณหนูล่ะ”

    ไททันยอกย้อน แอบยกแขนข้างหนึ่งขึ้นสูดกลิ่นใต้รักแร้ของตัวเองเรียกความมั่นใจ

    “ไม่เหม็นสักหน่อย... ”

    ไททันไหวไหล่ แม้จะมีกลิ่นเหงื่อแบบผู้ชายแต่ก็ไม่ได้เหม็นเว่อร์อย่างที่คุณหนูว่า

    “แล้วนวดเคราไม่คิดจะโกนออกบ้างหรือยังไง... รู้หรือเปล่าว่าสภาพของนายตอนนี้ยังกับโจร”

         หล่อนว่า สายตาจับจ้องใบหน้าคมคร้าม รกครึ้มไปด้วยหนวดเคราของบอร์ดี้การ์ดหนุ่ม