พวกเ้าเห็นลูกหมีข้าไหม?
วินาทีที่เสียงของนางดังขึ้นมา เยี่ยนปู้หุยก็ขำ
เป็ความรู้สึกผิดแปลกและตกตะลึงอย่างที่สุด
ศึกใหญ่ก่อนหน้านี้ ในระยะพันเมตรต่อจากนี้ กระบวนอักขระป้องกันของด่านโยวเยี่ยน โครงสร้างพลังอักขระป้องกันในอากาศถูกกระตุ้นเต็มรูปแบบ พลังของกองทัพเคลื่อนพลอย่างไร้สุ้มเสียง ความจริงแล้วพวกมันผนึกทุกอย่างรอบข้างไว้หมดสิ้นแล้ว ป้องกันเยี่ยนปู้หุยและแม่ทัพปีศาจใต้อาณัติทั้งหมดจากการหนี ขณะเดียวกันก็ช่วยยืนยันตัวตนและกลิ่นอายพลังของเหล่าปีศาจ เรือเหาะของผู้แข็งแกร่งขั้นสูงจากทุกมุมด่านปรี่เข้ามาล้อมแม่ทัพปีศาจแต่งตั้งเอาไว้จนหมด...
ยืนยันได้เลยว่า ในห้วงนภานี้ นอกจากเยี่ยนปู้หุยและแม่ทัพอักขระสิบกว่าคนที่ยังรอดชีวิตอยู่ข้างๆ เขาแล้ว ก็ไม่มีปีศาจตนใดรอดพ้นไปได้
ลู่เฉาเกอเป็คนระดับใดแล้ว ตอนที่เขาปรากฏตัวมานั้น ญาณของเขาก็รู้สึกถึงทุกอย่างรอบด้านแล้ว
ไม่มีจุดใดน่าสงสัยด้ย
แต่ตอนนี้ เสียงสตรีเย็นๆ กลับดังก้องที่ข้างหูของคนทุกผู้เสียอย่างนั้น
อัศจรรย์!
สิ่งที่น่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าคือ พูดไม่ทันขาดคำ บนอากาศธาตุพลันบังเกิดความเปลี่ยนแปลงในบัดดล
เปรี้ยง!
หมีั์ที่มีเปลวเพลิงสีแดงชาดสูงร้อยเมตรปรากฏขึ้นเหนือศีรษะลู่เฉาเกออย่างไร้สัญญาณใดๆ
หมีั์ตนนี้มีเปลวเพลิงดำมืดและแดงชาดจากขุมนรกปะทุทั่วร่าง ร่างกายอันใหญ่โตค่อนข้างอ้วนฉุ ทันทีที่โผล่ออกมามันก็ขู่คำรามด้วยโทสะ เสียงประหนึ่งปืนใหญ่ั์กราดยิงบนอากาศ กลิ่นอายความมืด ความสิ้นหวัง ความตายและความกลัวะเิออกมาไม่หยุด
แต่สิ่งที่น่าพิศวงนักก็คือ รูปลักษณ์ภายนอกของหมีั์นี้มิได้ดุร้ายเลย กลับกันยังน่ารักเสียอีก
สถานการณ์กะทันหันครานี้เกินกว่าที่ใครจะคาดคิด
แล้วก็เกินกว่าที่ใครจะมีปฏิกิริยาได้ทัน
รวมทั้งลู่เฉาเกอด้วย
เทพนักรบโยวเยี่ยนมีพลังระดับไหนกัน ฝึกฝนหฤทัยสูตรตัดอารมณ์ได้ถึงอักษรที่สี่ อ้าปากครั้งเดียวก็กำจัดดวงิญญาปีศาจของเยี่ยนปู้หุยได้ ฉายานามดั่งเทพยดา แต่การฝึกระดับนี้ของเขากลับไม่อาจตอบโต้ได้ทัน
ดังนั้นหมีั์อ้วนฉุคำรามร้ายนั่นถึงได้นั่งอยู่บนหัวเขาได้
เปรี๊ยะ!
เปลวเพลิงแดงชาดปะทุ
พลังลึกลับไร้รูปร่างเพิ่มทบทวีอย่างรวดเร็ว
พลังไร้ร่างที่ป้องกันการโจมตีในระยะสิบเมตรของลู่เฉาเกอ ที่สุดก็ไม่อาจกั้นขวางการมาอย่างฉับพลันของหมีั์เพลิงนี้ได้
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือ ใต้การะเิของพลังลึกลับจากหมีั์เพลงนั้น ลู่เฉาเกอที่ถูกจู่โจมเต็มรักครั้งแรก กลับเป็เหมือนก้อนหินยืนนั่งไม่อาจโต้กลับหรือโจมตีคืนได้อย่างเห็นผล
และคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขาอย่างหลิวสุยเฟิงและเผิงอี้เจินก็รับพลังนั้นเข้าเต็มเปาจนแข็งทื่อเหมือนหิน
“ฮ่าๆๆๆๆ” เยี่ยนปู้หุยหัวเราะร่าอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายกลายเป็เส้นแสงมาหาลู่เฉาเกอในชั่ววินาที
เขาเตรียมตัวมานานแล้วอย่างสังเกตได้ ในมือมีกริชกระดูกหยกประหลาดดั่งเขี้ยวหมาป่า เขากวัดแกว่งมัน กลิ่นอายน่าสะพรึงประหลาดเกิดขึ้นแล้วก็หายวับไป ความคมกริบทำให้ทั้งฟ้าดินสั่นระริก
ขณะเดียวกัน
ร่างเล็กน่ารักอ่อนหวานปรากฏขึ้นห่างจากลู่เฉาเกอไปสิบกว่าเมตร
นางเป็ดั่งิญญา ไม่มีใครมองเห็นว่านางมาได้เช่นไร
ชุดกระโปรงยาวสีแดงเพลิงที่ใหญ่เล็กน้อย เสื้อแขนสั้นเผยให้เห็นแขนเล็กขาวผ่องชุ่มชื้นดั่งหยก นิ้วเรียวงาม สวยสดเป็ที่สุด เปลวเพลิงสีดำดั่งิญญาโลดเต้นอยู่ในฝ่ามือเรียวของนาง รองเท้าออกศึกสีแดงเพลิงมีไฟลุกโชน ผมยาวสีแดงงามเยี่ยงปีศาจแทบยาวจรดเท้า ปลิวไสวท่ามกลางมวลอัคคี
ดั่งิญญาหญิงผู้ก่อกำเนิดจากไฟ
นางมีใบหน้างดงามเป็เอกไร้สอง ผิวเนื้อขาวใสไร้มลทินเมื่ออยู่ใต้เปลวเพลิงสีแดงเข้มสาดทับ มีเสน่ห์ดึงิญญา โดยเฉพาะดวงตากลมโตประหลาดคู่นั้นของนาง ทำให้ดรุณีนางนี้ดั่งิญญาบริสุทธิ์ใสสะอาดจากตำนาน ดวงตาเป็สีแดงเข้มน่าพิศวง เพิ่มเติมความลึกลับสูงส่งไม่รู้กี่เท่า!
กายนางมีเปลวเพลิงดำสนิทพันรอบอย่างน่ากลัว
แต่สีหน้าของนางนั้น มีแต่ความหนาวเหน็บที่ทำให้คนมองต้องหนาวยันกระดูก
ความหนาวเย็นที่ออกมาจากไขกระดูก เ็าต่อทุกสิ่ง มองข้ามทุกชีวิต ไม่เคารพเทพเ้า ไม่กลัวมารชั่ว ไม่มีแม้เศษเสี้ยวความรู้สึก ภายใต้ความเ็าสงบนิ่งยังมีความเกลียดชังเล็กๆ แอบแฝง เหมือนนางเกลียดชังทุกสิ่ง คล้ายกับว่าหากมองนางแม้แต่นิดเดียว แววตานางจะแช่แข็งถึงอณูิญญา
พลังเปลวเพลิงความมืดทั้งแกร่งกล้าและบ้าระห่ำ ปกคลุมรอบร่างเล็กน่ารักนั่น
กลิ่นอายพลังนี้ ยังเหนือกว่าหฤทัยสูตรมารฟ้า – ิญญาปีศาจโลกและเวลาที่เยี่ยนปู้หุยใช้ก่อนหน้าเสียอีก
ยากจะเชื่อได้ว่าในร่างกายเล็กๆ นั่นจะแอบซ่อนพลังที่ไม่อาจคาดคะเนนี้ไว้ได้
นางยกมือขึ้น
ฝ่ามือเรียวเล็กมีเปลวเพลิงแดงเข้ม กลับกลายเป็ัอัคคีั์เพิ่มขนาดทวีคูณตรงเข้ากลืนกินลู่เฉาเกอที่แข็งทื่อเหมือนหิน
อีกมือหนึ่งกระเด้งเล็กๆ
หมีั์เพลิงกลางอากาศตัวนั้นดั่งตุ๊กตาไม้ที่นางเป็คนชัก คำรามพลางจู่โจมตามแต่ใจนาง้า
นางคือคนควบคุมหมีั์เพลิงตัวนี้อย่างแน่นอน
เ้าเห็นลูกหมีข้าไหม?
ตอนนี้ ทุกคนเห็นแล้ว
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเหลือเกิน
ทุกอย่างเกินกว่าขอบเขตที่ผู้แข็งแกร่งระดับสูงจะรับมือได้
นอกจากเยี่ยนปู้หุยที่เตรียมตัวไว้นานแล้ว รวมทั้งดรุณีิญญาเพลิงลึกลับนางนี้ด้วย
พวกเขาะเิพลังที่น่ากลัวที่สุด แข็งแกร่งที่สุดออกมาพร้อมกัน ถล่มเข้าหาร่างของเทพาแห่งโยวเยี่ยนลู่เฉาเกอ
เืสดสาดกระเซ็นออกจากร่างลู่เฉาเกอ
มีเปลวเพลิง ราวกับเชื้อโรคในกระดูกทิ่มแทงเข้าาแและทวารทั้งห้าของลู่เฉาเกออย่างบ้าคลั่ง
เยี่ยนปู้หุยหัวเราะร่า
กริชกระดูกขาวในมือเขาแต่งแต้มด้วยโลหิตแดงสด
เขามั่นใจว่าคราวนี้ ตนได้ทำร้ายลู่เฉาเกออย่างหนัก
เขายิ่งมั่นใจยิ่งกว่า ว่าพลังความมืดที่ได้มาจากนครอันธการนี้ ต้องโจมตีลู่เฉาเกอได้อย่างราบคาบ
ประมาณอึดใจต่อมา ลู่เฉาเกอที่อยู่ในสภาพแข็งทื่อถึงตอบสนองได้
เทพาโยวเยี่ยนผู้แกร่งกล้าดั่งเทพ์คำรามโกรธกริ้ว พลังท่วมท้นพร้อมพุ่งทะลวงะเิออกมาในพลัน แม้ว่าทวารทั้งห้าจะถูกเพลิงความมืดปกคลุมและปิดผนึกเอาไว้ แต่เขายังคงตอกกลับได้อย่างเหมาะสมที่สุด เงื้อมือฟาดส่วนเอวของหมีั์เพลิง
ผัวะ!
หมีั์เพลิงร่างโตแตกเป็เสี่ยงๆ กลายเป็กลุ่มอัคคีสาดกระเซ็นทั่วนภา
หมีั์เพลิงน่ากลัวตนนี้ถูกตบจนะเิไปแล้ว
“ชีพจรมืด? พลังของนครอันธการ...” ลู่เฉาเกอมีความใน้อยๆ ในน้ำเสียง ทว่าเขาหาได้หงุดหงิดอะไรมากไม่ ท่ามกลางเพลิงความมืดผลาญเผา เขาถามเสียงดังไปว่า “ท่านใดจากนครอันธการมาที่นี่? ไฉนจึงเข้าร่วมศึการะหว่างมนุษย์กับปีศาจ?”
ไม่มีคำตอบ
ดรุณีิญญาเพลิงมืดเพียงขมวดคิ้วแล้วโบกมือเล็กๆ
เพลิงมืดที่แหลกสลายกลับสู่มือนางดั่งนกนางแอ่นคืนรัง เปลวเพลิงโชติ่ดังปึ้ง กลายเป็ตุ๊กตาลูกหมีสีขาวน่ารัก นางลูบคลำมันอย่างรักใคร่ แล้วยังเอาหน้าถูไถมันเบาๆ มีชั่วพริบตาที่นางกอดตุ๊กตาของเล่นนี่เท่านั้น ที่ดวงตาคู่ใสซึ่งเย็นเยือกราวคนเกลียดโลก ถึงฉายแววอบอุ่นจางๆ ขึ้นมาแล้วก็ลาหาย
เสมือนว่าตุ๊กตาลูกหมีสีขาวตัวนี้ เป็ครอบครัวของนาง
อีกด้าน
“ชะตาพบพลัดพรากปานวารี...สลาย!”
ลู่เฉาเกอเอ่ยอักษรที่สี่จากคาถาเจ็ดอักษร
เอ่ยคำดั่งกฎหมาย
เอ่ยไม่ทันจบ เพลิงมืดอบอวลก็แตกสลายหายไปโดยสิ้นเชิง
ร่างกายของเขาเริ่มชัดเจนขึ้นมาอีกครั้ง
อาภรณ์เนื้อหยาบบนร่างขมุกขมัวเล็กน้อย มีกลิ่นอายของไฟและควันหนาแน่น จนผมบางส่วนมอดไหม้ แต่นอกจากส่วนนี้แล้วร่างกายของเขาไม่เหมือนคนที่ถูกเพลิงมืดล้อมเผามาก่อนเลย กระทั่งสีหน้าของเขายังสบายนัก เอวมีาแ ใบหน้ามีไอสีแดงเดี๋ยวปกคลุมเดี๋ยวหาย กะพริบไม่หยุด หลายอึดใจต่อมาถึงค่อยๆ หายไป...
เห็นได้ชัดว่าในกายเขามีพลังประหลาดบางอย่างที่เขาพยายามกดทับมันไว้
นับั้แ่ตอนนั้นจนถึงบัดนี้ ทุกคนนอกจากผู้แข็งแกร่งทั้งสามเพิ่งมีปฏิกิริยาได้
นอกจากหลิวสุยเฟิงและเผิงอี้เจินที่เพิ่งตื่นจากสภาวะแข็งทื่อเหมือนหินแล้ว พวกเขายังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
...
บนพื้นดิน
วินาทีที่ได้ยินเสียงนั่น เขาก็ตื้นตันจนสั่นเทา
คุ้นหูนัก
เสียงนั่น แม้จะเย็นเยียบขึ้นมาก แต่ยังคงมั่นใจได้ว่า เป็เด็กน้อย่เี่ิอย่างแน่นอน
แต่ว่า ตอนหมีั์เพลิงปรากฏขึ้น ตอนที่มันนั่งอยู่บนหัวลู่เฉาเกอ เ่ิูก็ตื้นตันอย่างเต็มรูปแบบ เหมือนว่าใครมาสาดน้ำเย็นใส่หน้าเขา จนหนาวเยือกไปทั้งตัว
ผลสุดท้ายที่เลวร้ายที่สุด มาจนได้
ทำไมนครอันธการถึงร่วมมือกับเยี่ยนปู้หุยเล่า?
เ่ิูคิดให้ตายก็คิดไม่ออก
แต่เขารู้ ว่าต่อจากนี้สิปัญหาใหญ่
ลู่เฉาเกอเทพาโยวเยี่ยนบัญชาการ ไม่เคยมีใครหลบหนีออกไปจากด่านโยวเยี่ยนได้ แม้แต่เยี่ยนปู้หุยก็มิใช่ข้อยกเว้น เด็กน้อยปรากฏกายในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่ต่างกับการส่งมาตาย
ความคิดหลากหลายอย่างผุดขึ้นมาในทะเลห้วงความคิดของเ่ิู
เขากำลังคิดอยู่ว่าเขาควรทำเช่นไร
แต่ตอนที่ร่างของนางเผยตัวกลางอากาศ ใจของเ่ิูก็สงบลงได้ในบัดดล
เขารับรองได้เื่หนึ่งอย่างชัดเจน
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาต้องปกป้องนางให้จงได้
แม้ว่าจะได้รับการประณามจากคนทั้งอาณาจักรว่าเป็ผู้ทรยศบ้านเมือง เขาก็จะปกป้องนาง
วินาทีที่เขาเงยหน้าสู่เบื้องฟ้า มองร่างเด็กหญิงที่มีเพลิงมืดแกร่งกล้าและบ้าคลั่งพันล้อมรอบกายอย่างเงียบเชียบ เ่ิูก็รับรองได้ในยามนี้ ว่า่เี่ิได้พลังของชีพจรมืดเต็มคราบ นางกลายเป็อีกคนหนึ่งไปแล้ว
รองเท้าศึกและชุดแดงชาด การแต่งตัวอันแปลกตา ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยในวันเก่าเหมือนเติบโตขึ้น นางสวยยิ่งกว่าเดิม มองดูเหมือนเก่า แต่ก็เหมือนไม่เหมือนเก่า
แม่ตัวน้อยนิสัยแสนเด็กและพูดเป็ต่อยหอย ตอนนี้กลับนิ่งเงียบเย็นเยือกประหนึ่งเปลวไฟแผดเผาบนยอดเขาน้ำแข็งนับหมื่น
“นางในตอนนี้ คงลืมเื่เมื่อก่อนหมดแล้ว ลืมเลือน่เวลาในสำนักกวางขาว ลืมเลือนข้า...” เ่ิูทอดถอนใจเพียงในใจ
ไม่รู้เพราะอะไร ตอนที่เขาเห็น่เี่ิ ใจของเ่ิูถึงได้สงบอย่างที่ไม่เคยเป็มาก่อน