“ทูลฝ่าา กระหม่อมได้รับรายงานว่ามีโจรปล้นสุสานจักรพรรดิพ่ะย่ะค่ะ” เซียกงกงกล่าว เขาเป็ขันทีคนสนิทของฮ่องเต้พระองค์ใหม่
“ใครกัน กล้าบังอาจนักมาขโมยสมบัติจักรพรรดิ ข้าจะไปจับโจรด้วยตัวเอง ถ่ายถอดคำสั่งลงไปสั่งให้ราชองครักษ์ระดมพลไปสุสานหลวง” ฮ่องเต้เล่อหยางตรัส
กองกำลังรักษาพระองค์ 500 นาย พร้อมกับฮ่องเต้ที่นั่งอยู่ในพระราชรถม้า เคลื่อนพลอย่างรวดเร็วไปยังสุสานจักรพรรดิ
“เร็ว รีบขนของออกไป ข้าจะเอาเงินทองทรัพย์สมบัติไปเยอะๆ เอาไปใช้ในยามเกษียณ” ฮ่องเต้เทียนเหว่ยตรัส ในขณะที่ข้ารับใช้กำลังขนสมบัติในสุสานพระศพของพระองค์เองขึ้นมายังบนรถม้า ซึ่งเป็ของมีค่ามากมายมูลค่ามหาศาล
“เสด็จพ่อ!!! พระองค์ยังไม่ต นี่ฝ่าาแกล้งตายหลอกพวกหม่อมฉันใช่หรือไม่!!!” ฮ่องเต้เล่อหยางตรัสะโจากในรถม้าในจังหวะที่เอามือเปิดผ้าม่านเพื่อส่องดูโจรที่อยู่เบื้องหน้า และพระราชรถม้าเคลื่อนที่ไปอย่างลวดเร็วใกล้จะถึงสุสานจักรพรรดิแล้ว
“ รีบหนีเร็ว!!!” ฮ่องเต้เทียนเหว่ยตรัสสั่งการ พวกข้ารับใช้ได้ยินรับสั่งรีบขึ้นรถม้าหนีทันที
“ขวางพวกเขาเอาไว้!!! อย่าให้หนีไปได้” ฮ่องเต้เล่อหยางตรัสสุดเสียง
ทหารราชองครักษ์สามารถขวางขบวนเสด็จของฮ่องเต้เทียนเหว่ยเอาไว้ได้ พระองค์ทรงใเป็อย่างมากที่ทรงเห็นพระโอรสของพระองค์มาในค่ำคืนนี้ และแต่งกายเป็ฮ่องเต้หญิงปักปิ่นั
“ปล่อยข้าไปเถิดลูกชายคนดี ข้าจะไปใช้ชีวิตหลังเกษียณ ข้าไม่้าลาภยศสรรเสริญอะไรทั้งนั้น” ฮ่องเต้เทียนเหว่ยตรัส
“วันนี้พระองค์ต้องอธิบายให้หม่อมฉันและเสด็จแม่ฟังว่าเหตุใด ฝ่าาต้องทำเช่นนี้ ไม่อย่างนั้นหม่อมฉันจะไปฟ้องเสด็จย่าให้ลงโทษพระองค์” ฮ่องเต้เล่อหยางตรัส
“ข้าไม่อยากเป็ฮ่องเต้แล้ว ข้าอยากไปท่องขุนเขาธารา ข้าไม่อยากอยู่ในวังหลวงอันอุดอู้อีกต่อไปแล้ว เ้าปล่อยข้าไปเถิดลูกรัก” ฮ่องเต้เทียนเหว่ยตรัส
“ไม่!! ฝ่าาต้องตามหม่อมฉันไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่ ไปอธิบายให้พระนางฟังว่าเหตุใดพระองค์เลือกทอดทิ้งพวกเราไป” ฮ่องเต้เล่อหยางตรัส
“เ้าปล่อยข้าไปเถิด” ฮ่องเต้เทียนเหว่ยตรัสแล้วะโขึ้นรถม้าพยายามจะขับหนีออกไป
“ขวางฝ่าาเอาไว้!!! เชิญเสด็จกลับวังหลวง” ฮ่องเต้เล่อหยางตรัส
ทหารราชองครักษ์นำเสด็จฮ่องเต้ทั้งสองพระองค์ไปยังวังหลวง เพื่อไปเข้าเฝ้าเหยาไทเฮาที่ตำหนักฉือหนิง
“ฮ่องเต้ ! พระองค์ทรงเหลวไหลยิ่งนัก ที่ทำเื่เช่นนี้ออกมาได้” ไทเฮาตรัส พระนางทรงได้รับการเลื่อนฐานันดรขึ้นเป็ไทเฮาแล้ว
“โธ่ ฟางหรงข้าแค่อยากออกไปท่องโลกกว้าง ข้าเบื่อที่ต้องอยู่ในวังกับกฏที่เคร่งครัด” ฮ่องเต้เทียนเหว่ยตรัส
“อย่ามาเรียกชื่อหม่อมฉัน เพื่อความสุขของตัวพระองค์เองแล้ว ฝ่าาทรงทิ้งลูกทิ้งภรรยาให้อยู่แบกภาระบ้านเมือง” ไทเฮาตรัส
“ฮองเฮาอย่าพูดเช่นนั้นเลย ถ้าข้าออกไปได้แล้ว ข้าก็จะส่งคนมารับเ้าออกไปอยู่ด้วย แต่ผิดแผนเ้าลูกตัวดีมาเปิดโปงข้าเสียก่อน” ฮ่องเต้เทียนเหว่ยตรัส
“ถ้าพระองค์จะไป ก็ไปอย่างสมพระเกียรติอย่างสง่าผ่าเผยเถิด ลูกขอยกฐานันดรของพระองค์ให้ขึ้นเป็ไท่ซ่างหวงตี้ ส่วนงานราชกิจภาระบ้านเมือง ลูกจะแบกรับเอาไว้เองไม่ให้กระทบไปถึงฝ่าา” ฮ่องเต้เล่อหยางตรัส
ดังนั้นไทเฮาก็ต้องเปลี่ยนฐานะตามพระสวามีเป็ ไท่ซ่างฮองเฮา (ตำแหน่งฮองเฮาผู้ล่วงเกษียณ กรณีที่ฮ่องเต้ผู้เป็พระสวามียังไม่ตายจะขึ้นสู่ตำแหน่งนี้ เมื่อฮ่องเต้ได้สละราชสมบัติให้ผู้สืบทอดบัลลังก์)
“ถ้าพระองค์จะไป ก็ไปเพียงผู้เดียวเถิด ข้าจะอยู่กับพระธิดาของข้าในวังหลวง” ไท่ซ่างฮองเฮาตรัสพร้อมกับเช็ดน้ำตาคลอเบ้า
“จะไปก็ต้องไปด้วยกันฟางหรง จะให้ข้าทิ้งเ้าไปได้เช่นไร ข้าก็บอกแล้วว่าข้าจะส่งคนมารับเ้าภายหลัง” ไท่ซ่างหวงตี้ตรัส
“ทั้งสองพระองค์ คืนนี้โปรดคุยกันให้ดีว่าจะทำเช่นไรต่อไป ลูกพร้อมเคารพการตัดสินใจของพวกท่าน” ฮ่องเต้เล่อหยางตรัส
เมื่อไท่หวงไท่ซ่างหวงนี๋ (จักรพรรดินีผู้อยู่สูงสุด ผู้ล่วงเกษียณ ตำแหน่งสูงกว่าไท่ซ่างหวงตี้) ซึ่งเป็พระอัยยิกา (ย่า) ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน รู้ข่าวทรงพิโรธเป็อย่างมาก เรียกทั้งสองพระองค์มาเข้าเฝ้า ณ พระราชวังหยวนิหยวน
“เร่อหวู่เหว่ย ข้ามองเ้าผิดไปจริงๆ เ้าผิดต่อฮ่องเต้เทียนหลิงพี่สาวของเ้าที่มอบบัลลังก์ส่งต่อให้คนเหลวไหลเยี่ยงเ้า” ไท่หวงไท่ซ่างหวงนี๋ตรัส
“ขออภัยเสด็จแม่ ขอเสด็จแม่ประทานอภัยให้ลูกด้วย กระหม่อมแค่อยากออกไปใช้ชีวิตของตัวเองให้มีความสุขพ่ะย่ะค่ะ” ไท่ซ่างหวงตี้ตรัสแล้วคุกเข่า ส่วนไท่ซ่างฮองเฮาก็ทรงคุกเข่าตามพระสวามี
“เ้าเกิดมาในยุคที่บ้านเมืองสงบสุขร่มเย็น แผ่นดินของราชวงศ์ฮั่วทั้ง 15 แคว้นเป็ปึกแผ่นไร้ศึกา เ้าคงไม่รู้ว่าอดีตในยุคของข้าต้องทำารวมแผ่นดินยากลำบากเพียงใด” ไท่หวงไท่ซ่างหวงนี๋ตรัส
แผ่นดินราชวงศ์ฮั่วได้แก่ แคว้นฮั่ว แคว้นชิว แคว้นผิง แคว้นเหยียน แคว้นโม่ แคว้นกู่ แคว้นฉวน แคว้นถาง แคว้นปิง แคว้นเซิน เผ่ากังกุย เผ่าตูลุน แคว้นเหอ แคว้นหนัน และแคว้นหมั๋ญ ผนวกรวม 15 แคว้นเป็หนึ่ง เรียกว่าต้าฮั่ว
“กระหม่อมรู้ดีว่าเสด็จแม่ ลำบากตรากตรำทำามาหลายสิบปีเพื่อรวมแผ่นดิน” ไท่ซ่างหวงตี้ตรัส
“เ้าไม่รู้เลย!!! เ้ายกทัพหนึ่งแสนนายไปปราบโจรฏเล็กๆ ที่มีจำนวนคนเท่าหยิบมือ และออกไปเที่ยวเล่น ตกปลา ท่องธาราของเ้าเป็ปีๆ ไม่กลับวังหลวง เหล่าแม่ทัพทูลบอกข้าหมดแล้ว” ไท่หวงไท่ซ่างหวงนี๋ตรัส
“หม่อมฉันก็ว่ายุคนี้จะมีาได้เยี่ยงไร ในเมื่อทุกแคว้นเป็ของต้าฮั่วทั้งหมด ที่แท้ฝ่าาก็ออกไปเที่ยวเล่นสำราญใจ” ไท่ซ่างฮองเฮาตรัส
“ลูกผิดไปแล้วเสด็จแม่ทรงอภัยให้ลูกด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ไท่ซ่างหวงตี้ตรัสพร้อมกับโขกหัวยอมรับผิด
“พวกเ้าออกไปท่องใต้หล้าเสียเถิด ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับพวกเ้าอีกแล้ว ภาระหน้าที่บ้านเมืองก็ปล่อยให้เป็หน้าที่ของฮ่องเต้เล่อหยาง” ไท่หวงไท่ซ่างหวงตี้ตรัส
“ขอเสด็จแม่ให้หม่อมฉันอยู่กับลูกที่วังหลวงต่อไปเถิดเพคะ” ไท่ซ่างฮองเฮาตรัสอ้อนวอน
“ออกไปทั้งคู่เสีย ข้าไม่อยากเห็นหน้าพวกเ้าอีก ต่อไปถ้าไม่มีเื่จำเป็ก็ไม่ต้องกลับมาเมืองหลวงอีก” ไท่หวงไท่ซ่างหวงนี๋ตรัส
“เสด็จแม่ทรงอายุมากแล้วโปรดให้หม่อมฉันอยู่ดูแลพระองค์เถิดเพคะ” ไท่ซ่างฮองเฮาตรัสเพื่อรั้งอยู่ต่อ
“ข้าอายุ 89 ปีแล้ว อีกไม่นานก็ต้องจากโลกนี้ไป ข้ามีข้าหลวงมากมายคอยดูแลไม่ต้องลำบากไปถึงมือเ้า ออกไปได้แล้วข้า้าพักผ่อน” ไท่หวงไท่ซ่างหวงนี๋ตรัส
ทั้งสองพระองค์ถูกขับไล่ออกจากวัง ให้ไปท่องูเาลำเนาไพร ท่องเที่ยวไปยังทุกแคว้นทุกแห่งหน โดยเสด็จไปอย่างมีเกียรติ มีข้าทาสบริพารติดตามเสด็จไปด้วยมากมาย
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้