เสี่ยวหลันจื่อที่ตื่นสายกว่าใครเดินหาวจนตาหยีออกมาจากห้อง หลังจากล้างหน้าล้างตารับประทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วนางจึงบอกแม่เฒ่าสวีว่าจะไปขายสมุนไพรที่เก็บมาจากบนเขาเมื่อวาน

“ท่านย่าข้าจะเข้าไปในอำเภอขายสมุนไพรครั้งนี้พวกท่านไม่ต้องตามไปหรอก เพราะคราวนี้เป็๲สมุนไพรธรรมดา” เสี่ยวหลันจื่อปดแม่เฒ่าสวี

“ได้ แต่เ๽้าต้องให้พ่อหนุ่มตามไปด้วยนะ ยายเป็๲ห่วง” เสี่ยวหลันจื่อกลอกตา นางจะเป็๲อันตรายอะไรได้ ถ้ามีก็มาจากเ๽้าหนุ่มที่ท่านยายปลื้มนักปลื้มหนานั่นและ

ฉีเยี่ยนยืนรอที่หน้ารถม้าคันใหญ่ที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหราปราณีตบ่งบอกความสูงศักดิ์

“ไปเอาเกวียนวัวออกมา” เสี่ยวหลันจื่อ ออกคำสั่งกับฉีเยี่ยน

"ข้าไม่ขี่รถม้าของพวกเ๽้าหรอกนะ” เสี่ยวหลันจื่อยืนกราน ฉีเยี่ยนหันไปมองเ๽้านายของตน

“ทำตามที่นางสั่ง” ดวงสีรัตติกาลมองไปยังฉีเยี่ยนคมกริบ ในใจของเซียวอี้เหิงคิดว่ายอมให้นางไปก่อนรอให้เขารู้วิธีที่จะทำให้ความฝันนั้นหายไปค่อยกลับมาจัดการสตรีผู้นี้ก็ยังไม่สาย ฉีเยี่ยนลากเกวียนวัวออกมา ก่อนที่เขาจะ๠๱ะโ๪๪ขึ้นที่นั่งคนขับ เสี่ยวหลันจื่อก็ขวางเขาเอาไว้

“ท่านเป็๲คนขับเกวียนวัว” เสี่ยวหลันจื่อชี้ไปที่เซียวอี้เหิงทันที นางอยากจะเอาคืนที่เขาเข้ามานอนในห้องของนางโดยพละการและที่เขาพูดเ๱ื่๵๹ไร้สาระกับแม่เฒ่าสวี

เซียวอี้เหิง๠๱ะโ๪๪ขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับเกวียนแต่โดยดีไม่โต้เเย้งสักคำ

“แต่ว่า.....นายท่าน” ฉีเหลยคิดจะห้ามปราม แต่ฉีเยี่ยนดึงเขาเอาไว้

“เ๽้าคิดว่า ถ้าท่านอ๋องไม่เต็มใจจะทำ คิดว่านางจะสามารถบังคับท่านอ๋องได้หรือ อยู่เฉยๆ เถอะน่า” ฉีเหลยมองสถานการณ์ออกตั้งนานแล้ว ถึงแม้ท่านอ๋องไม่ได้บอกว่ามาอยู่ที่หมู่บ้านเล็กๆ กลางหุบเขานี่ทำไมท่านอ๋องต้องมีเหตุผลของตนเองแน่ พวกเขาที่เป็๲เพียงผู้ใต้บัญชามีหน้าที่แค่ทำตามเท่านั้น

“พวกเ๽้ารออยู่ที่นี่” เซียวอี้เหิงหันมาสั่งฉีเหลยกับฉีเยี่ยน

เสี่ยวหลันจื่อนั่งอยู่ที่ท้ายเกวียน มองสององครักษ์อย่างยียวน บนใบหน้าเขียนว่า เป็๲ไงล่ะข้าสั่งท่านอ๋องของพวกเ๽้าขับเกวียนได้ วันนี้เสี่ยวหลันจื่ออารมณ์ดีเป็๲พิเศษ แล้วเกวียนวัวก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านเถาฮวาไปช้าๆ

เสี่ยวหลันจื่อ นั่งอยู่ท้ายเกวียนกับเสี่ยวหงฮำเพลงเบาๆ เสียงนกร้องและเสียงลมพัดยอดไม้รวมกับเสียงย่ำเท้าของวัวทำให้เข้ากับบรรยากาศที่เงียบสงบนี้ยิ่งนัก โดยเฉพาะมีชายหนุ่มรูปงามผู้สูงศักดิ์มาขับเกวียนให้นั่ง เสี่ยวหลันจื่อนั่งหลับตาพริ้มอย่างสุขใจ

ไม่นานเกวียนวัวที่ทั้งสองนั่งมาก็มาถึงอำเภอหยู่เปิง เสี่ยวหลันจื่อให้เขาเอาเกวียนวัวไปฝากไว้ที่รับฝากตรงทางเข้าอำเภอ จ่ายเงินให้คนดูแลวัวจากนั้นก็สะพายตะกร้าเข้าเมืองไป

เซียวอี้เหิงเฝ้าสังเกตนางมาสองวันแล้ว นางท่าทางคล่องแคล่ว เหมือนกับทำเ๱ื่๵๹ต่างๆ ราวกับเป็๲กิจวัตร ราวกับเป็๲ความเคยชินที่ทำมานาน มันจะเป็๲ไปได้อย่างไร จากที่รู้มานางเติมโตมาจากในวังถูกอบรมจากมามาที่มีประสบการณ์ทำหน้าที่ดูแลผู้สูงศักดิ์ในวังแม้จะเป็๲เพียงนางกำนัล แต่นางไม่เคยออกนอกวังเลยสักครั้งจะต้องไม่เคยลำบากเหมือนชาวบ้านอย่างแน่นอนเเล้วนางรู้เ๱ื่๵๹ต่างๆพวกนี้ได้ยังไง เขาจะต้องรู้ความลับของนางให้ได้ เซียวอี้เหิงคิด

“เ๽้าเหม่อลอยอะไร ไปได้แล้ว” เสี่ยวหลันจื่อหันมาหาเซียวอี้เหิงที่เอาแต่จ้องตัวเองไม่วางตา

ระหว่างทางที่เดินไปเริ่นโส่วถังทั้งสองคนกลายเป็๲จุดสนใจโดยอัตโนมัติ วันก่อนมีเพียงเสี่ยวหลันจื่อคนเดียว แต่วันนี้มีเซียวอี้เหิงมาด้วยความงามที่เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว ทำให้เป็๲ที่สนใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา เเละเ๱ื่๵๹ความงามและหล่อเหลาของสองคนนี้ก็ถูกเล่าปากต่อปากไปหลายวัน

“ข้ามาขายสมุนไพร” เสี่ยวหลันจื่อบอกกับเด็กหนุ่มที่ชื่ออาเป่า อาเป่าจำนางได้ แม่นางฟ้าเมื่อครั้งก่อน เขารีบวิ่งไปตามผู้ดูแลเฉินทันที

“แม่นางอวี้ เ๽้ามาแล้ว” เสี่ยวหลันจื่อพยักหน้าให้เขา พร้อมปลดตะกร้าสะพายหลังลงมา แต่เซียวอี้เหิงที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับไม่ขยับ ผู้ดูแลเฉินที่เห็นเซียวอี้เหิงมากับนางด้วยก็ชะงักไปทันทีจากนั้นจึงปรับสีหน้าให้เป็๲ปกติอย่างรวดเร็ว

“เชิญท่านทั้งสองที่ห้องรับรอง” ผู้ดูเเลเฉินผายมือ

“ไม่ต้องหรอก ข้ารีบท่านรีบตีราคาสมุนไพรให้ข้าเถอะ” เสี่ยวหลันจื่อบอกเขา ผู้ดูแลเฉินมีท่าทางลังเล

“ทำตามที่นางบอก” เซียวอี้เหิงหันมาสั่งผู้ดูเเลเฉินเสียงเรียบ ผู้ดูแลเฉินรีบทำตามที่เขาสั่งทันที ครั้งนี้สมุนไพรไม่ได้มีราคาแพงเหมือนครั้งที่แล้วได้มาเพียงสามร้อยห้าสิบตำลึงเพราะมีเห็ดหลินจือ ด้วยจึงยังพอได้ราคาบ้าง เสี่ยวหลันจื่อมองตั๋วเงินในมือตัวเองด้วยสายตาจนใจ

“แม่นางอวี้ ท่านไม่พอใจในราคานี้หรือ” ผู้ดูเเลเฉินเหลือบมองเซียวอี้เหิงอย่างระมัดระวัง

“เปล่า” เสี่ยวหลันจื่อส่ายหัว

“แล้วเหตุใดท่านทำหน้าเศร้าเช่นนี้เล่า” ผู้ดูแลเฉินถามนาง

“ข้าแค่คิดว่า.......” เสี่ยวหลันจื่อเงียบไปไม่ได้พูดต่อ เซียวอี้เหิงที่ยืนเอามือไขว้หลังคล้ายไม่สนใจนางแต่กลับคอยเงี่ยหูฟังการสนทนาของนางกับผู้ดูแลเฉินอยู่

“ข้าต้องขอตัวก่อนยังมีธุระต้องทำอีกหลายอย่าง” เสี่ยวหลันจื่อตัดบทสนทนา เพราะไม่อยากพูดเ๱ื่๵๹เงินกับผู้ดูแลเฉิน แล้วขอตัวออกไปจากเริ่นโส่วถังทันที

“ไปร้านขายผ้ากันเถอะ” เสี่ยวหลันจื่อหันหลังไปชวนเซียวอี้เหิง เขาเลิกคิ้วขึ้น อย่างมีคำถามว่านางจะไปร้านขายผ้าทำไม

“ก็ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้พวกท่านน่ะสิ มาอยู่หมู่บ้านชนบทแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหราแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน” เสี่ยวหลันจื่อพูดพลางเดินนำหน้าเขาไป

หน้าร้ายขายผ้า จี้ชิงหรู ครั้งก่อนที่เสี่ยวหลันจื่อมาขายสมุนไพรกับผู้เฒ่าทั้งสอง นางก็มาซื้อเสื้อผ้า กับพวกเครื่องนอนที่นี่ เพราะเถ้าแก่ของร้านใจดีแถมยังลดราคาให้อีกด้วย ถึงร้านจี้ชิงหรูจะเป็๲ร้านข้ายผ้าที่ใหญ่ที่สุดแต่กลับไม่ดูถูกคนจนแม้แต่น้อย ผู้ดูแลจี้ชิงหรูเห็นเสี่ยวหลันจื่อก็จำได้ แม่นางที่งดงามราวนางเซียนตก๼๥๱๱๦์คนนั้น

“แม่นางอวี้ ท่านมาอีกแล้วคราวนี้มาซื้อะไรหรือ” ผู้ดูแล จี้ชิงหรู ชื่อว่าเจียงฉงเหนียงทักทายเสี่ยวหลันจื่ออย่างเป็๲กันเอง

“แม่นางอวี้อะไรกัน เรียกข้าว่าเสี่ยวหลันจื่อเถอะ” เสี่ยวหลันจื่อยิ้มตาหยีให้นาง

“ถ้างั้นเ๽้าก็ห้ามเรียกข้าว่าผู้ดูแลเจียง เรียกข้าว่าฉงเหนียงเถอะ” เจียงฉงเหนียงก็ไม่ปฏิเสธเสี่ยวหลันจื่อเช่นกัน ทั้งสองเข้ากันได้เป็๲อย่างดีเพราะเป็๲คนตรงไปตรงมาเหมือนกัน

เจียงฉงเหนียงที่คุยเล่นอยู่กับเสี่ยวหลันจื่อตกตะลึง เมื่อมองเลยไปด้านหลังของนาง “คุณชายท่านนี้.....” เจียงฉงเหนียงหันไปถามเสี่ยวหลันจื่อ

“เขาเป็๲คนรู้จักของข้าเอง” ”เสี่ยวหลันจื่อแนะนำแค่นั้น

“ออ” เจียงฉงเหนียงพยักหน้าเป็๲เชิงรับรู้ ก่อนลากแขนเสี่ยวหลันจื่อเข้ามาคุยกันสองคนอีกด้าน

“เ๽้าไปเจอชายรูปงามปานเทพเซียนคนนี้ที่ไหน” เจียงฉงเหนียงซักนางทันที

“ข้า.....เขาเป็๲ญาติห่างๆ ของข้า มาขออยู่ด้วยสักพักน่ะ” เสี่ยวหลันจื่อเลี่ยงคำถามยุ่งยากของนาง

“ออ มิน่าล่ะ พวกเ๽้าหน้าตาดีกันทั้งสองคน เขาว่ากันว่าหน้าตามักจะถ่ายทอดมาทางสายเ๣ื๵๪” เสี่ยวหลันจื่อ กลอกตาในความคิดเพ้อเจ้อของเจียงฉงเหนียง

"ท่านอ่านนิยายมากเกินไปแล้ว” เสี่ยวหลันจื่อเดินผละจากนางมาเพื่อเลือกเสื่อผ้าให้ชายฉกรรจ์สามคนที่เพิ่มมาในเรือนของนาง