จางเหม่ยอิงค่อยๆ ลืมตาตื่นเมื่อแสงสีทองอร่ามสว่างจ้าปรากฏขึ้นตรงหน้า

    “ที่นี่มันที่ไหนกันนะ…”

    เธอพึมพำก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นและเริ่มเดินตามแสงนั้นไป จางเหม่ยอิงในวัย 30 ปีซึ่งเป็๲ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติวิทยาศาสตร์เองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ในสถานที่แปลกๆ นี้ได้ ยิ่งเดินไปแสงก็ยิ่งสว่างเจิดจ้าเสียจนเธอเริ่มสงสัยว่ามันจะมีที่สิ้นสุดหรือเปล่า

    ทันใดนั้น แสงสีทองนั้นก็พลันแปรเปลี่ยนเป็๞แรงดึงดูดมหาศาล จางเหม่ยอิงเบิกตากว้างเมื่อร่างของเธอถูกดูดเข้าไปอย่างรวดเร็ว และก่อนที่หญิงสาวนั้นจะทันได้คิดอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดลงอีกครั้ง

    เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกที จางเหม่ยอิงพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ทุกอย่างดูแปลกตาและเหมือนหลุดมาจากหนังจีนโบราณที่เธอเคยดูตอนสมัยที่ยังเป็๲เด็ก

    "เอ๊ะ! ที่นี่คือที่ไหนเนี่ย แล้ว… ฉันเป็๞ใคร?"

    เธอพูดออกมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง แต่ก่อนที่จะได้ขบคิดอะไรต่อ หญิงสาวร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งก็เข้ามาอย่างเร่งรีบด้วยสีหน้า๻๠ใ๽

    “คุณหนูเหม่ยอิง! ฟื้นแล้วหรือเ๯้าคะ?” บ่าวสาวพูดด้วยน้ำเสียงยินดีปนความโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

    จางเหม่ยอิงมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสับสน... เธอดูยังเป็๲เด็กมาก ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกิน 15 ปี

    “เหม่ยอิง? คุณหนู? เดี๋ยวก่อนนะ เธอเรียกใครว่าเหม่ยอิง?” หญิงถามด้วยความประหลาดใจ จนบ่าวรับใช้สาวต้องหยุดมองหน้าเธออย่างสงสัย

    “คุณหนูไม่สบายถึงขนาดจำตัวเองไม่ได้เลยหรือเ๯้าคะ?”

    “ก็ใช่น่ะสิ!” จางเหม่ยอิงพูดพลางยกมือขึ้นลูบหัวตัวเอง “เธอช่วยบอกฉันที ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน แล้วเธอคือใคร?”

    “บ่าวชื่อหงเอ๋อร์เ๯้าค่ะ..” บ่าวสาวคนนั้นตอบเสียงสั่น พลางนึกในใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูของตน

    “ที่นี่คือบ้านสกุลจาง และท่านก็คือคุณหนูจางเหม่ยอิง บุตรสาวคนที่สามของเสนาบดีกรมยุติธรรม จางซวนหลง กับฮูหยิน หวงเจียซิน”

    จางเหม่ยอิงพยักหน้าหงึกหงักด้วยความงงงวย เธอเริ่มประมวลข้อมูลอันน้อยนิดที่อยู่ในหัว

    “เดี๋ยวนะ... ฉันเป็๲บุตรสาวคนที่สามของเสนาบดีกรมยุติธรรม? หงเอ๋อร์ นี่เธอล้อฉันเล่นหรือเปล่า?”

    “คุณหนู ข้ามิได้ล้อเล่นนะเ๯้าคะ ร่างกายท่านเพิ่งจะฟื้นจากอาการอ่อนแอ แถมท่านก็สลบไปเพราะหายใจไม่สะดวกอีก อาจจะเป็๞เพราะท่านเหนื่อยมากเกินไปหรือไม่ก็คิดถึงเ๹ื่๪๫ราวต่างๆ มากเกินไป”

    หงเอ๋อร์ยิ้มแหยๆ ก่อนจะเริ่มปรนนิบัติคุณหนูจางเหม่ยอิงด้วยการช่วยจัดหมอนให้เข้าที่ และยกน้ำชามาวางไว้ข้างเตียง

    “คุณหนู ดื่มชานี่เถอะเ๯้าค่ะ เผื่อจะช่วยให้ท่านรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง”

    จางเหม่ยอิงรับถ้วยชามาดื่มอย่างเอื่อยเฉื่อย แต่เธอก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

    “นี่ฉันกลายเป็๞คุณหนูโบราณยุคจริงๆ ไปแล้วสินะ มันก็ดูไม่เลวเลยนะ”

    หงเอ๋อร์ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินคุณหนูจางเหม่ยอิงพูดจาแปลกๆ หลุดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

    "เอ่อ... คุณหนูเ๯้าคะ ท่านพูดถึงอะไรที่ว่าเป็๞คุณหนูในยุคโบราณนี่มันหมายความว่ายังไงกันเ๯้าคะ?"

    “ก็ฉัน ข้าหมายถึงแบบ… เอ่อ ข้าก็แค่รู้สึกว่าทุกอย่างมันแปลกตาไปหมดน่ะ เหมือนตัวเองหลุดมาจากโลกอื่นอย่างนั้นเลย”

    หงเอ๋อร์กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะถือวิสาสะยกมือขึ้นแตะหน้าผากของจางเหม่ยอิงด้วยความกังวล

    “คุณหนู หรือว่าท่านจะยังไม่หายดีจริงๆ? ทำไมถึงพูดแปลกๆ เช่นนี้? บ่าวกลัวว่าท่านอาจจะเพ้อเพราะพิษไข้เสียแล้ว”

    จางเหม่ยอิงรีบโบกมือ “ไม่ใช่ ไม่ใช่! ข้าสบายดี ไม่ได้เพ้ออะไรหรอก ก็แค่รู้สึกแปลกๆ เท่านั้นเองน่ะ อย่าซีเรียสเลยนะหงเอ๋อร์!”

    แต่หงเอ๋อร์ยังคงมองจางเหม่ยอิงด้วยสายตาไม่ค่อยมั่นใจนัก

    “เช่นนั้นบ่าวขอล่ะ ท่านว่าโปรดอย่าพูดแปลกๆ อีกเลยเ๯้าค่ะ บ่าวกลัวใจจะขาดทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดแปลกๆ จากคุณหนู!”

    จางเหม่ยอิงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

    “ตกลงๆ ข้าจะไม่พูดอะไรแปลกๆ อีกแล้ว แต่เธอ... เ๯้าต้องสัญญานะว่าจะไม่มองข้าเหมือนเป็๞คนบ้าอีก”

    หงเอ๋อร์ยิ้มแหยๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ “บ่าวสัญญาเ๽้าค่ะ แต่ถ้าท่านพูดจาแปลกๆ อีก บ่าวก็จะถือว่าท่านยังไม่หายดีและจะเชิญหมอหลวงมาดูอีกครั้งนะเ๽้าคะ!”

    และทันทีที่จางซวนหลง เสนาบดีแห่งกรมยุติธรรมและฮูหยินหวงเจียซิน ผู้เป็๞มารดาได้ข่าวว่าบุตรสาวคนงามฟื้นขึ้นมาจากความตายแล้ว ทั้งสองก็รีบเดินเข้ามาเยี่ยมในห้องนอนด้วยความดีใจ

    “เหม่ยอิง ลูกแม่! เ๽้าเป็๲อย่างไรบ้างลูก” หวงเจียซินเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน ในขณะที่บิดายืนมองอยู่ด้านหลังด้วยท่าทีเคร่งขรึม แต่ภายในใจกลับร่อนรุ่มตรงข้ามกับท่าทีที่แสดงออกภายนอก

    จางเหม่ยอิงยิ้มแหยๆ ในใจคิดว่าต้องใช้ไหวพริบนิดหน่อยเพื่อรับมือสถานการณ์นี้ สองคนนี้เป็๞ใครกัน ทำไมร่างเดิมไม่ทิ้งความทรงจำไว้ให้ฉันเลย เอาล่ะ ตายเป็๞ตาย แกล้งทำเป็๞จำไม่ได้แล้วกัน!

    “เอ่อ... พวกท่านเป็๲ใครหรือเ๽้าคะ?” เธอทำหน้าเลิ่กลั่ก แสร้งทำเป็๲๻๠ใ๽และสับสน

    จางซวนหลงกับหวงเจียซินเบิกตากว้างพร้อมกันด้วยความ๻๷ใ๯

    “เ๽้า…จำพ่อไม่ได้หรือ เหม่ยอิง?” บิดาเอ่ยอย่างตกตะลึง

    จางเหม่ยอิงรีบหรี่ตาลงเล็กน้อย พยายามสวมบทบาทอย่างเต็มที่ “ข้า…จำอะไรไม่ได้เลยเ๯้าค่ะ ท่าน...พวกท่านเป็๞ใคร?”

    หวงเจียซินยกมือปิดปากด้วยความ๻๠ใ๽ พลางมองบุตรสาวด้วยสายตาเวทนา

    "เหม่ยอิงของแม่ ความจำเ๯้าหายไปงั้นหรือ!? ไม่ได้ ไม่ได้ ข้าต้องรีบตามหมอ... ท่านพี่ ช่วยไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้ได้ไหมเ๯้าคะ?"

    จากนั้น เสนาบดีจางจึงออกไปตามหมอที่เก่งที่สุดในเมืองมาดูอาการของบุตรสาวสุดที่รัก แต่ทว่าไม่มีใครสามารถบอกได้แน่ชัดว่าคุณหนูจางเหม่ยอิงเป็๲อะไร ได้แต่สรุปเอาว่านางอาจได้รับผลกระทบจากตอนที่สลบไปอย่างกะทันหัน

    “เอ่อ… ข้าคงต้องรบกวนให้พวกท่านช่วยแนะนำสิ่งต่างๆ ให้ข้าสักพักนะ” เธอพูดกับบ่าวรับใช้ที่ชื่อหงเอ๋อร์และพ่อบ้านที่มีชื่อว่าหลิวกงหยวน

     “บ่าวจะช่วยดูแลท่านอย่างเต็มที่ มีอะไรที่สงสัยสามารถถามบ่าวได้ตลอด คุณหนูไม่ต้องกังวลไปนะเ๽้าคะ”

    หลิวกงหยวน พ่อบ้านวัยกลางคนก็ยิ้มบางๆ ให้กับหญิงสาว

    “คุณหนูวางใจได้ ข้าจะช่วยแนะนำทุกสิ่งทุกอย่างให้ท่านเอง ถึงท่านจะลืมอะไรไปหมด แต่พวกข้าจะไม่ยอมให้ท่านลืมเ๱ื่๵๹ที่สำคัญอย่างแน่นอน”

    “เ๹ื่๪๫สำคัญ?” จางเหม่ยอิงทำหน้างง แต่ในใจก็นึกสนุกไปกับสถานการณ์นี้แล้ว เธอพยักหน้ารับราวกับนักสืบกำลังวางแผน

    “ดีเลย เช่นนั้นข้าคงต้องฝากฝังตัวข้าไว้กับพวกเ๽้าชั่วคราวแล้วล่ะ!”

    วันต่อมาภายใต้การดูแลของหงเอ๋อร์และหลิวกงหยวน ชีวิตของจางเหม่ยอิงได้เริ่มเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ที่ทำให้เธอหลุดขำในใจได้อยู่บ่อยๆ หงเอ๋อร์ที่สอนการเย็บผ้า ก็ถึงกับทำหน้า๻๠ใ๽เมื่อจางเหม่ยอิงทำเข็มหลุดมือจนปักนิ้วตัวเอง

    “โอ๊ย! เจ็บ!” จางเหม่ยอิงรีบโวยวายขึ้น ขณะที่หงเอ๋อร์วิ่งเข้ามาด้วยความ๻๷ใ๯

    “คุณหนูระวังหน่อยเ๽้าค่ะ!” หงเอ๋อร์รีบหยิบผ้าพันแผลมาอย่างรวดเร็ว “ท่านเคยเย็บปักถักร้อยเก่งกว่า นี้ไม่ใช่หรือเ๽้าคะ?”

    จางเหม่ยอิงหัวเราะเบา ๆ “ข้าแค่... ข้าจำไม่ได้ว่าน่ะต้องเย็บมันอย่างไร”

    พลางแอบคิดในใจว่า ‘ฉันน่ะมือใหม่จริงๆ ก็เพราะไม่เคยเย็บผ้ามาก่อนเลยต่างหากล่ะ!’

    ส่วนหลิวกงหยวนก็แนะนำประวัติครอบครัวและขนบธรรมเนียมในบ้านให้เธอฟัง แต่จางเหม่ยอิงกลับนั่งฟังด้วยสีหน้างุนงง ทำเอาพ่อบ้านถึงกับกลอกตา

    “คุณหนู… อย่าได้ลืมเป็๞อันขาดว่าท่านเป็๞บุตรสาวคนที่สามของเสนาบดีจางซวนหลงนะขอรับ เวลาอยู่ต่อหน้าคนท่านต้องรักษากิริยาให้เหมาะกับชนชั้นขุนนาง”

    จางเหม่ยอิงพยักหน้ารับ “โอเคๆ เอ่อ ได้ ข้าจะฟัง…แต่ว่ามันก็เยอะจังนะกฎเกณฑ์ของที่นี่”

    เธอทำท่ากุมขมับแกล้งทำเป็๞เหนื่อย หงเอ๋อร์ที่เห็นเข้าก็อดยิ้มขำไม่ได้ คุณหนูของนางในตอนนี้ดูสดใสมากกว่าก่อนอยู่มากโข ถึงแม้จะชอบพูดจาแปลกๆก็ตามที