Zhongshan จงซานเป็๲เป้าหมายของเหม่ยหลินมานานมากแล้ว เธอได้แต่เก็บไว้ในความใฝ่ฝันเสมอมาว่าสักวันหนึ่งต้องเดินทางจากคุน๮๬ิ๹ไปเที่ยวที่นี่ให้ได้ ใครต่อใครทั้งขำและกระเซ้าเธอว่าทำไมต้องไปไกลถึงมณฑลกว่างตง

“ต้องมีอะไรอยู่ที่นั่นแน่ๆ เลย ใช่ปะ เหม่ยหลิน...” เสียงแหย่นิดๆ ของเพื่อนซี้อย่างลี่เจิน ไม่เพียงแต่ทำให้เหม่ยหลินต้องหันมาจ้องหน้าเธอเท่านั้น แต่สาวเซอๆ คนนี้ยังยักไหล่อย่างคนไม่แยแสเลย

“Mei Hua Mei Hua Man Tian Xia ...เหม่ย ฮัว...เหมย...ฮัว มาน เทียน เซี้ย” เหม่ยหลินฮัมทำนองเพลง ‘เหมยฮัว’ ขึ้นมาต่อหน้าลี่เจิน จนเธอร้องตามคลอไปด้วย แถมหัวเราะทั้งยังจับไหล่ของเหม่ยหลินโยกไปมาขณะร้องเพลงไป

“Wo Mei Wang Ji Ni, Ni Wang Ji Wo, Lian Ming Zi Ni Du Shuo Cuo…หวอ เมย วาน จี หนี่ หนี่ วาน จี ว่อ เหลี่ยน ๮๣ิ๫ ฉือ หนี่ โตว ชัว ชวอ” ลี่เจินยังร้องเพลง ‘Ni Zen Me Shuo หนี่ เจิน เมอ ชัว’ ขึ้นมาเหมือนแซวเพื่อนสาวที่พลอยร้องตามไปด้วยอีก...

“สงสัยไปตามเอารักทิ้งๆ ขว้างๆ คืนมาแหงๆ เลย” ลี่เจินยังไม่วายเสียดสีนิดนึง

“เฮ้ย...ใครว่า...ฉันอยากไปหาบรรยากาศดีๆ ต่างหาก” เหม่ยหลินพูดทั้งที่ลี่เจินทำ

ตากระพริบประมาณว่าไม่เชื่อหรอกนะ

“แล้วไม่ชวนฉันเลย...นี่นะ” ลี่เจินทำเสียงงอนเพื่อเอาฮา

“โอ๊ะ...โอ๋ ลืมไปน่ะ นึกว่าคงไม่ว่างลางานได้นาน” เหม่ยหลินเข้าไปโอบไหล่และหยิกแก้มแล้วจ้องตาของเพื่อนสาวเพื่อปลอบโยน

“จะเก็บดอกเหมยมาฝาก...ล่ะกัน และจะ chat หาเมื่อไปถึงจะได้ VDO call เห็นภาพฉันเดินเซอๆ ท่องไปเรื่อยเปื่อยแบบคนว่างงาน” เหม่ยหลินเพิ่งลาออกจากงานเมื่อต้นเดือนทั้งที่เธอเองก็รู้สึกว่าเร็วเกินไปที่ต้องทำเช่นนี้ 

วิถีทางของแต่ละคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่สำหรับเธอแล้วเธอเลือกที่จะเดินทางท่องเที่ยวเมื่อเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง และในที่สุดถึงแม้ว่าเงินที่เก็บสะสมมา๻ั้๹แ๻่ยังเรียนไม่จบจนถึงเวลานี้อาจจะยังไม่มากพอที่จะท่องไปได้หลายดินแดน แต่เธอได้คว้าและเก็บฝันนี้ไว้แล้วซึ่งไม่อยากให้มันหลุดลอยไป 

เพื่อนร่วมงานต่างพากันทักท้วงว่าทำไมถึงตัดสินใจทิ้งงานนี้ จะไปเที่ยวเมื่อไหร่ก็ได้แต่งานดีๆ ไม่ใช่หาได้ง่ายนัก เหม่ยหลินถูกทางบ้านตำหนิโดยเฉพาะน้าสาวที่โอบอุ้มเลี้ยงดูเธอมา๻ั้๹แ๻่เล็กแต่น้อยราวกับแม่แท้ๆ ก็ยังอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาตรงๆ 

“Xiao mama แม่เล็ก...ไม่อยากว่าอะไร แต่ถ้าเงินไม่พอจะทำยังไง แล้วนึกยังไงถึงเดินทางคนเดียว เพื่อนฝูงที่จะไปช่วยกันดูแลก็ไม่มี...เฮ้อ!!!...”แม่เล็กของเหม่ยหลินถอนหายใจเสียงดัง...จนเธอเองรับรู้ได้ว่าทำผิดพลาดอย่างมากที่ไม่วางแผนให้ดีก่อนลาออก ใครจะลาออกกลางปีแบบนี้ถ้าไม่บ้าแบบเธอ ก็คงจะอึดอัดใจจนอกแทบแตกอยู่ไม่ได้ 

ชีวิตคนเราเหมือนเส้นด้ายพร้อมที่จะขาดผึงได้ทุกเวลานาที หากขีดจำกัดต่างๆ เข้า

มาบั่นทอนจนด้ายที่ฟั่นกันค่อยๆ ลุ่ยไปจนมันต้องแยกสลายออกจากกัน เมื่อจำต้องเลือกเส้นทางเดินใหม่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เส้นทางนั้นอาจไม่เรียบไปตลอดแต่ก็ยังดีเสียกว่าฝืนจำทนย่ำอยู่แต่รอยเดิมนั้นซ้ำซาก...ขาดแรงกระตุ้นซึ่งแม้แต่จะลุกขึ้นยังเหนื่อยล้าไร้พลังแห่งศรัทธา

เหม่ยหลินเดินทางโดยสารรถไฟท่องเที่ยวไล่๻ั้๹แ๻่คุน๮๬ิ๹บ้านเธอไป ก่อนเดินทางก็ได้แต่เพียงกล่าวคำอำลาสั้นๆ ต่อแม่เล็ก

“อย่าลืมสั่งเก้อเกอ...ตงหัว พี่ชายแสนดีมาดูแลแทนหนูสักครึ่งปีด้วยนะคะ ...จ้ายเจี้ยนค่ะ ขอลาไปพักผ่อนสมองนานหน่อยนะคะ” แม่เล็กหน้าตาหมองๆ ทั้งมีน้ำตาปริ่มๆ ที่ขอบตา ทำเอาเหม่ยหลินต้องหลบสายตาที่กำลังจ้องเธอหันมองไปทางอื่น ไม่อยากให้ความใจอ่อนมาทำลายฝันของเธอครั้งนี้