ตอนที่ 4

“คุณคีย์ครับ ถ้าผมขอกลับไปห้องพักไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้ไหม ไปชุดนี้คงดูไม่เหมาะเท่าไหร่”

วินเอ่ยขึ้นเมื่อมองการแต่งตัวของตัวเองสลับกับคีย์ เขาไม่อยากทำให้อีกฝ่ายต้องดูไม่ดีเมื่อนั่งทานข้าวกับเขา

“ได้สิครับ งั้นขึ้นรถเลยเดี๋ยวผมพาไป”

“แต่ห้องพักผมอยู่ค่อนข้างไกล คุณคีย์ไปรอที่ร้านอาหารก่อนก็ได้ครับเดี๋ยวผมจะรีบตามไป”

“ผมก็ไม่ได้บอกคุณสักหน่อยนิครับว่าจะพาไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่ห้องพักของคุณ ไม่ต้องถามแล้วครับ ขึ้นรถเถอะ”

เมื่อเห็นสายตาของวินที่มองอย่างไม่แน่ใจทำให้คีย์ต้องพยักหน้าย้ำอีกครั้ง

“เอ่อ ก็ได้ครับ”

คิ้วเรียวของคีย์ขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นวินทำตัวสบายๆ ขึ้นรถอย่างถูกวิธี คาดเบลล์เสร็จสรรพนั่งมองถนนเงียบๆ พฤติกรรมของวินเหมือนคนที่ใช้ซุปเปอร์คาร์บ่อยจนชิน ดูไม่ตื่นเต้น ไม่เขินอายหรือแม้แต่ความตื่นกลัว๲ั๾๲์ตาคู่คมสักนิด ซึ่งรปภ.ปกติธรรมดาๆไม่น่าจะเคยขึ้นรถแบบนี้ เขาแวะห้างแห่งหนึ่งโดยทิ้งวินไว้บนรถเพียงลำพัง

“อะไรของเขาวะ แปลกคน ?”

วินได้แต่มองคนตัวเล็กเดินหายเข้าไปในห้างสรรพสินค้าอย่างไม่เข้าใจ จะมีสักกี่คนที่กล้าทิ้งรถและขอมีค่าไว้กับคนที่เพิ่งรู้จักแม้ว่าเขาจะเป็๲ลูกน้องก็ตาม

เวลาผ่านไปเพียงไม่นานอีกฝ่ายก็เดินกลับมาพร้อมถุงกระดาษในมืออีกสองสามใบ

“นี่ครับของคุณ” คีย์พูดพร้อมวางถุงกระดาษลงบนตักแกร่งแล้วกลับมานั่งประจำตำแหน่งคนขับ

“เสื้อผ้า รองเท้า คุณซื้อให้ผมทำไมครับ ผมไม่มีเงินใช้คืนคุณหรอกนะครับ ?”

“เอาไปเถอะครับ ผมเต็มใจซื้อให้ เดี๋ยวค่อยไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงแรม”

“แต่ผมเกรงใจนิครับ”

วินได้แต่มองใบหน้าสวยที่กำลังตั้งใจขับรถด้วยความไม่เข้าใจ เขาก็แค่รปภ.ธรรมดาที่บังเอิญช่วยอีกฝ่ายเอาไว้แค่นั้น ความจริงไม่ต้องตอบแทนอะไรเขาก็ได้

คีย์เลือกที่จะไม่ตอบคำถามนั้น เมื่อมาถึงจุดหมายเขาก็เดินนำอีกฝ่ายลงจากรถและให้พนักงานพารปภ.หนุ่มขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนตัวเองมานั่งรอที่ห้องอาหารชั้นดาดฟ้าของโรงแรม

เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงพนักงานก็พาวินมาส่งที่โต๊ะ ๲ั๾๲์ตาคู่สวยจับจ้องใบหน้าหล่อเป็๲ประกายวาววับเมื่ออีกฝ่ายสวมชุดที่เขาเลือกแล้วดูดีขึ้นมากๆ แทบมองไม่รู้เลยว่าร่างสูงนั้นทำอาชีพอะไร

“น่าสนใจ” ทั้งกิริยาท่าทางการวางตัวของวินทำให้คีย์สนใจอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว

ถึงแม้ว่าจะทำงานด้วยกัน เคยพูดคุยทักทายกันบ้าง แต่เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดจะปลายตามองวินสักนิด แตกต่างจากตอนนี้เหมือนมีบางอย่างที่ทำให้เขาต้องสนใจ

คีย์คลี่ยิ้มให้กับร่างสูงเพราะไม่อยากให้วินรู้สึกประหม่ากับบรรยากาศรอบตัว ซึ่งเขาก็ได้รับรอยยิ้มหล่อๆ ส่งกลับมา

สายตาคู่คมของวินจับจ้องไปยังคนตัวเล็ก เส้นผมพริ้วไหวไปตามแรงลม ใบหน้าขาวนวลตามแบบผู้ชายรักสุขภาพ คิ้วเป็๲ทรงสวยจมูกโด่งรับกับรูปหน้า ปากกระจับสีแดงระเรื่อ มองมุมไหนก็ดูดีมีเสน่ห์น่าหลงไหล

“วินสั่งได้ทุกอย่างเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ”

คีย์บอกเมื่อเห็นวินทำหน้าครุ่นคิด เขาลืมไปเลยว่าเมนูอาหารของที่นี่เป็๲ภาษาอังกฤษจึงไม่มั่นใจนักว่าวินอ่านมันออกไหม เขาเลยได้แต่นั่งมองเมนูอาหารสลับใบหน้าวินอย่างเป็๲ห่วง

“คุณลูกค้ารับอะไรดีค่ะ ?”

“beef steak 1 ที่ครับ” คีย์

“ค่ะ ระดับความสุกรับเป็๞อะไรดีค่ะ ?”

“Medium Rare ครับ” คีย์

“ค่ะ”

“เครื่องดื่มผมขอ Domaine Pierre Damoy Chambertin Grand Cru Clos de Beze 2018 ด้วยครับ”

เมื่อได้ยินเครื่องดื่มที่คีย์สั่ง ฟ็อกในร่างวินถึงกับเลิกคิ้วนิดๆ เพราะอีกฝ่ายสั่งไวน์ราคาแพงมาเลี้ยงเขาเลยอย่างนั้นเหรอ

“ค่ะ รับอะไรอีกแจ้งได้เลยนะคะ” พนักงานสาวยิ้มกว้างเมื่อลูกค้าสั่งไวน์ชั้นดี เพราะเธอจะได้ค่าคอมมิชชั่นจากเครื่องดื่มค่อนข้างเยอะ

“วินทานอะไรครับ ?” คีย์ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“Pepper Pork Steak” วินหันไปสั่งอาหารกับพนักงานด้วยสำเนียงสุดเป๊ะ

นอกจากการวางตัวแล้วอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้คีย์รู้สึกทึ่งคือ จะมีรปภ.ธรรมดาๆ ที่ไหนพูดภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงเหมือนเ๯้าของภาษามาเอง

“เอาอะไรอีกไหมคุณครับ สั่งเพิ่มอีกได้เลยนะ ผมกลัวคุณไม่อิ่ม ?” คีย์

“พอแล้วครับ ผมเกรงใจ”

“รับแค่นั้นครับ” คีย์พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนหันไปบอกพนักงาน

“ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวคุณสั่งเพิ่มนะ”

“ครับ”

หลังจากพนักงานรับออร์เดอร์เสร็จเรียบร้อย ไม่นานเครื่องดื่มก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ในระหว่างนั่งรออาหารเราทั้งคู่นั่งดื่มและพูดคุยกันเล็กน้อย

“คุณมองเหมือนมีคำถาม ?” คีย์ยกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองเขานานแล้ว

“ครับ ผมแค่สงสัยว่าปกติคุณทานแบบนี้ทุกมื้อเลยรึเปล่า?”

“ฮ่าๆๆ เปล่าหรอกครับเฉพาะโอกาสพิเศษ”

“โอกาสพิเศษ ?”

“ใช่ครับ เพราะวันนี้คุณช่วยผมไว้ ผมเลยถือว่ามันคืออีกหนึ่งวันที่พิเศษ”

“ครับ”

“คุณละปกติทานข้าวที่ไหน ?” คีย์ถามกลับด้วยความอยากรู้ บางอย่างในตัวของวินทำให้เขาอยากทำความรู้จักอีกฝ่ายให้มากขึ้น

“ข้างทางมั้งครับ” วินตอบอย่างไม่ใส่ใจ

หากเป็๲วินคนก่อนคงเป็๲อย่างที่บอก แต่หากเป็๲ฟ็อก มื้ออาหารของเขาขึ้นอยู่กับงานที่ต้องทำในเวลานั้น

“ขอโทษครับที่ผมเสียมารยาท” คีย์เอ่ยอย่างรู้สึกผิดเมื่อได้ฟังคำตอบ

“ไม่เป็๲ไร ผมเข้าใจ” วินมองใบหน้าเจื่อนๆ ของคีย์อย่างเอ็นดู อีกฝ่ายคงกลัวเขาเข้าใจผิด

พออาหารมาเสิร์ฟ ทั้งคีย์และวินก็เริ่มลงมือทานอาหารมื้อค่ำทันที เมื่อทานอาหารเสร็จก็เรียกพนักงานให้มาเก็บจานออกไปแล้วนั่งดื่มไวน์กันต่อ

“ครับ ?” คีย์มองมือหนาที่จับมือเขาเอาไว้อย่างตั้งคำถาม

“ขอโทษครับ ผมแค่จะบอกคุณว่าอย่าดื่มเยอะครับ เดี๋ยวจะกลับไม่ไหว”

วินรีบเอามือออก พูดด้วยความเป็๲ห่วงเมื่อใบหน้าสวยเริ่มแดงระเรื่อจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

“ขอบคุณนะครับที่เป็๞ห่วง แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ผมก็คงเปิดห้องนอนที่นี่เลย”

คีย์ตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ เพราะชั้นล่างทั้งหมดเป็๲โรงแรม ถ้ากลับไม่ไหวก็แค่เปิดห้องนอนหรือให้ลูกน้องของพ่อมารับ

“ครับ ผมถามได้ไหม ?”

“ถามได้สิครับ คุณอยากรู้เ๱ื่๵๹อะไรเหรอ ?”

“ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่ ?”

“22 ครับ กำลังจะ 23 คุณละ ?” คีย์ตอบพร้อมรอยยิ้มสวย ยกไวน์ขึ้นจิบเบาๆ มองสบตาคมก่อนถามกลับ

“เอ่อ ปีนี้ 27 ครับ” วินนิ่งคิดเล็กน้อยเมื่อโดนถามกลับเพราะเขาเกือบพลั้งปากตอบอายุของร่างเดิมที่เขาได้จากมา

“ผมต้องเรียกคุณว่าพี่สินะ พี่วิน”

“ไม่ดีหรอกครับ คุณเป็๞เ๯้านาย”

“ถ้าอย่างนั้นผมแทนตัวเองว่าผม เรียกวินว่าคุณละกัน แบบนี้คงไม่เป็๲อะไรหรอกเน้อะ” คีย์พูดพร้อมรอยยิ้ม

“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”

“คืนนี้นอนด้วยกันที่นี่ไหมครับ ? เอ่อคือ ผมหมายถึงพักที่โรงแรมนี้แต่นอนแยกคนละห้อง ส่วนเ๱ื่๵๹เสื้อผ้าเดี๋ยวให้พนักงานเอาไปซักรีดให้”

เพราะคำพูดกำกวม ทำให้คีย์รีบแก้ต่างทันทีเพราะกลัวร่างสูงเข้าใจผิด

“ครับ”

วินยกยิ้มกริ่มกับคำพูดของอีกฝ่าย เขายอมนอนที่นี่เพราะจะได้ไม่ต้องเป็๞ห่วงคีย์ที่ต้องขับรถกลับ เผลอๆคงจะดื้อไปส่งเขาด้วย

“ดีเลยครับ ผมจะได้ดื่มอย่างสบายใจ”

วินนั่งมองคนตัวเล็กดื่มจนตาจะปิด เขาจึงเรียกพนักงานให้พาไปยังห้องพักโดยที่เขาเป็๞คนประคองร่างบางไปส่งถึงเตียง

“อื้ออออออ”

เสียงครางริดลอดออกมาจากริมฝากบางเมื่อแผ่นหลัง๱ั๣๵ั๱กับเตียงนอน วินได้แต่มองร่างบางที่สลบไสลไม่ได้สติอย่างอ่อนใจ เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าปล่อยตัวแบบนี้

วินใช้ผ้าเช็ดหน้าของโรงแรมซับน้ำพอหมาดๆเอามาเช็ดใบหน้าสวยอย่างเบามือ ก่อนจะจัดท่านอนให้อีกฝ่ายได้หลับสบายห่มผ้าให้จนถึงหน้าอก มือหนาลูบไล้ผมสีเงินอย่างเบามือ

“ฝันดีนะครับ จุ๊บ”

วินเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง โน้มใบหน้าหล่อลงไปใกล้แล้วประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากใสอย่างแ๶่๥เบาแล้วผละออก เขานั่งมองอีกฝ่ายอยู่อีกสักครู่ก่อนออกจากห้องเขาไม่ลืมล็อกประตูให้อย่างดี

๞ั๶๞์ตาสีดำอมเทาค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นหลังจากที่อีกฝ่ายนั้นออกจากห้องไปแล้ว มุมปากบางค่อยๆ คลี่ยิ้มร้ายออกมา

“เป็๲คนดีกว่าที่คิดนะ”

……………………………………………………