ในห้องทำงานของฝ่ายปกครองมีเพียงไฟดวงเล็กๆ ส่องแสงสลัวๆ ให้ความรู้สึกหวั่นวิตกยิ่งนัก
“เลี้ยงไก่ในป่าของสำนัก? ฮ่าๆๆ ...”
ท่านอาจารย์อายุราวๆห้าสิบกว่าปีที่มีดอกสีทองดอกใหญ่ฝังอยู่ตรงคอปกหัวเราะออกมาจนตัวสั่นและท่านนั้นก็คือ ปู่เฟิงหนึ่งในปรมาจารย์นักรบิญญาที่ทำหน้าที่เป็หัวหน้าฝ่ายปกครองอยู่ตอนนี้เขามองตรงมาด้วยแววตาคมกริบราวกับคมกระบี่ที่พูดขึ้น “ปู้อี้เชวียนใครเป็คนอนุญาตให้เ้าเอาไก่มาเลี้ยงในสำนัก? เ้าไม่รู้กฎของทางสำนักเราหรือไง?ในฐานะที่เ้าเป็ศิษย์สำรองของสำนัก ถ้าเกิดเป็การทำผิดเล็กๆน้อยๆ ยังพอใช้ความขยันหมั่นเพียรเื่การศึกษาเล่าเรียนมาลบล้างได้บ้างแต่เ้ากลับเห็นสำนักเป็ที่เลี้ยงไก่!”
ยิ่งพูดน้ำเสียงก็ยิ่งเข้มงวดขึ้นจนคนที่ฟังอยู่รู้สึกกดดันอยู่ไม่น้อยปู่เฟิงเป็ถึงจอมยุทธ์ผู้มีฝีมือและบำเพ็ญไปถึงขั้นผู้พิทักษ์ระดับพิภพขั้นกลางดังนั้นความแตกต่างของการบำเพ็ญก็ย่อมทำให้คนอย่างข้ารับรู้ถึงความน่าเกรงขามเป็ธรรมดา
ขนาดว่าหลัวเหวินเองก็โดนแรงกดดันจนทำให้ใถอยไปเล็กน้อยหลังจากนั้นสายตาของปู่เฟิงก็หันขวับมามองข้าจนแทบไม่กล้าหายใจ
อาจารย์ระดับสูงอีกสองคนข้างๆก็นั่งกางขาดูสถานการณ์น่าสนุกที่กำลังเกิดขึ้น
“ข้าว่าเ้าไม่ต้องเป็ศิษย์สำรองแล้วล่ะ”
ปู่เฟิงพูดต่อด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ส่งข่าวไปให้ฝ่ายควบคุมดูแลรายชื่อศิษย์ของสำนัก ให้ถอดปู้อี้เชวียนออกจากรายชื่อของศิษย์ตัวสำรองซะ”
ข้าที่ได้ยินแบบนั้นก็อุทานอย่างใ“อะไรนะ? ท่านจะไล่ข้าออกงั้นเหรอ? ข้าดูกฎระเบียบของสำนักอย่างละเอียดแล้วก็ไม่มีกฎข้อไหนที่ห้ามไม่ให้ทำอะไรกับป่านอกจากการปลูกต้นไม้สักหน่อยและอีกอย่างการที่ข้าเลี้ยงไก่มันก็ไม่ได้ไปทำลายสภาพแวดล้อมของที่นั่นอีกด้วย”
ปู่เฟิงที่เริ่มหมดความอดทนแสยะยิ้มแล้วพูดขึ้น“ไม่ต้องมาพูดมาก ทำไมข้าจะไล่เ้าออกไม่ได้? หรือคิดว่าหัวหน้าฝ่ายปกครองอย่างข้าจะทำอะไรศิษย์ตัวสำรองอย่างเ้าไม่ได้อย่างงั้นหรือ?”
อาจารย์ระดับสูงข้างๆ สองท่านหัวเราะออกมาเสียงดัง แม้แต่หลัวเหวินเองก็มองมาด้วยสายตาเย้ยหยันเหมือนกำลังรอดูอยู่ว่าข้าจะอวดดีได้สักกี่น้ำ
และในตอนนี้เองอาจารย์อีกคนที่อยู่ด้านนอกก็รีบเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น “หัวหน้าปู่ท่านผู้ช่วยสวี่มาขอรับ!”
ปู่เฟิงรีบลุกขึ้นยืนแล้วปรับสีหน้าที่เหยียดหยามเมื่อครู่ให้เป็ปกติแล้วพูดกับคนที่กำลังเดินเข้า “ผู้ช่วยสวี่ทำไมท่านถึงมาที่ฝ่ายปกครองได้ล่ะขอรับ”
“ได้ยินว่าฝ่ายปกครองเกิดเื่ขึ้นข้าก็เลยมาดูสักหน่อย”
สวี่ลู่อยู่ในชุดอาจารย์ผู้สอนสีกาแฟเข้มเสื้อเชิ้ตเรียบๆ กับชุดเครื่องแบบที่กระชับเผยให้เห็นสัดส่วนที่งดงามด้านล่างเป็กระโปรงสั้นเผยให้เห็นเรียวขาขาวๆและรองเท้าข้อสั้นยิ่งทำให้เรือนร่างชวนมองน่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูกนางมองมาที่ข้าด้วยสายตาเ้าเล่ห์เหมือนมีแผนบางอย่างก่อนจะหันไปหาปู่เฟิงด้วยสายตาที่เคร่งขรึมแทน “หัวหน้าปู่แล้วนี่ท่านจะจัดการยังไงกับศิษย์ตัวสำรองที่สร้างเล้าไก่ในสำนักคนนี้ล่ะ?”
ปู่เฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น“มันก็ไม่เห็นจะยาก เขาทำลายสิ่งของสาธารณะแถมยังไม่ฟังคำตักเตือนของอาจารย์ผู้ช่วยอย่างหลัวเหวินจนถึงขั้นเป็เื่เป็ราวขึ้นมาข้าก็เลยตัดสินใจที่จะไล่เขาออก”
“ไล่ออก?”
สวี่ลู่เลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วพูดต่อ“เท่าที่ข้ารู้มาก็ไม่เห็นว่ามีกฎข้อไหนที่ห้ามคนเอาไก่ไปเลี้ยงในป่าของสำนักนี่และอีกอย่างก็ได้ยินว่าปู้อี้เชวียนเลี้ยงไว้ก็เพื่อใช้เสริมสุขภาพและตอบสนองความ้าอาหารของตัวเขาเองเพราะมีของกินที่เพียงพอถึงจะสามารถฝึกฝนและเจริญเติบโตได้อย่างมีประสิทธิภาพหัวหน้าปู่ท่านจำได้หรือเปล่าว่าสำนักหมื่นิญญาของเรามีคำขวัญในการสร้างและฝึกฝนคนรุ่นใหม่พวกนี้ว่ายังไง?”
“ท่านผู้ช่วยสวี่ก็พูดเป็เล่นไปข้าเป็ถึงหัวหน้าฝ่ายปกครองจะลืมคำขวัญของสำนักที่ว่า องอาจ ห้าวหาญ ยึดมั่นและแสวงหา ได้ยังไงกันล่ะขอรับ”
“ถ้าแบบนี้ละก็...”นางเว้น่เหมือนกำลังไตร่ตรองแล้วพูดขึ้นต่อ“เป็เพราะข้าวที่โรงอาหารแจกจ่ายแบบจำกัดและไม่พอต่อความ้าปู้อี้เชวียนก็เลยแอบเลี้ยงไก่ไว้เพื่อให้ตัวเองอิ่มท้องและสามารถฝึกฝนเพื่อพัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น แล้วมันไม่ใช่ การแสวงหาตรงไหน?เมื่ออาจารย์หลัวเหวินเข้าขัดขวางปู้อี้เชวียนกลับกล้าที่จะเข้าไปประจันหน้าทั้งที่รู้ว่าพลังของเขาสู้อาจารย์หลัวเหวินไม่ได้นี่ก็เป็หนึ่งในคำขวัญที่ว่าองอาจ ห้าวหาญไม่ใช่หรือไง?”
ปู่เฟิงยืนอ้าปากค้างกับสิ่งที่นางพูดออกมาคนของสำนักนี้ช่างเก่งในการพูดผิดให้เป็ถูกซะเหลือเกิน
ปู่เฟิงเองก็ไม่ได้โง่เขารู้ดีว่าในเวลาแบบนี้จะต้องเก็บความอวดเก่งของตัวเองแล้วนอบน้อมไว้ก่อน“แล้วท่านผู้ช่วยสวี่คิดว่าจะต้องทำยังไงต่อขอรับ? ข้าจะได้ฟังแล้วนำไปปฏิบัติได้ถูก”
สวี่ลู่ยิ้มก่อนจะพูดต่อ“ท่านรองเ้าสำนักแค่อยากจะให้ท่านกล่าวตักเตือนไปก่อนเพราะยังไงที่ตรงนั้นก็ไม่ได้ใช้ทำประโยชน์อะไรอยู่แล้วอีกอย่างพื้นที่ตรงนั้นก็อยู่ในการดูแลของโรงเกลากระบี่พวกเราก็ไม่ต้องไปยุ่งอะไรมากหรอก”
“ขอรับ”ปู่เฟิงยิ้มและพยักหน้ารับด้วยความเคารพ ก่อนจะหันมาบอกกับข้า “ปู้อี้เชวียนเ้าได้ยินแล้วใช่ไหม ครั้งนี้ถือว่าไม่เป็ไรแต่เ้าก็อย่าให้มันมีครั้งหน้าอีกเด็ดขาด”
ข้าเองก็พยักหน้ารับก่อนจะตอบกลับ “ขอรับข้าจะจำไว้”
สวี่ลู่มองข้าตาขวางก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ยากจะคาดเดา“เ้ามากับข้า ถึงหัวหน้าปู่ไม่ได้ทำอะไรแต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะปล่อยเ้าไปง่ายๆ”
“เอ่อ...ขอรับ”
ขณะที่ข้ากับสวี่ลู่กำลังเดินออกมาจากห้องฝ่ายปกครองก็แอบได้ยินบทสนทนาของหลัวเหวินกับปู่เฟิงเบาๆ
“ท่านหัวหน้าท่านจะปล่อยเ้าศิษย์สำรองนั่นไปง่ายๆ แบบนี้หรือขอรับ?”
“แล้วเ้าจะเอายังไงอีก? แค่ศิษย์สำรองคนหนึ่งเ้าก็สู้ไม่ได้ ไม่ได้เื่!!!”
“ข้า...ข้าเปล่าก็แค่ประเมินมันต่ำเกินไปถ้าให้โอกาสอีกสักครั้งข้ารับรองว่ามันจะต้องเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ!”น้ำเสียงของหลัว
เหวินบ่งบอกถึงความโกรธแค้น
“หยุดพูดมากสักที!และคราวหลังก็ไปต้องไปยุ่งกับมันอีก เ้ามองไม่ออกหรือไงว่าท่านรองเ้าสำนักปกป้องมันอยู่เ้าก็รู้ว่าท่านรองเ้าสำนักมีพลังที่น่าเกรงขามขนาดไหน...ดังนั้นเ้าอย่าเข้าไปยุ่งจะดีที่สุด”ปู่เฟิงพูดขึ้นอย่างเรียบๆ เป็การตักเตือน
“เอ่อ...ขอรับ...ข้ารู้แล้ว”
...
“เ้าเด็กนี่อยากจะทำสำนักให้เป็โรงงานเลี้ยงไก่หรือไงฮะ?” หลังจากออกมาได้ไม่ไกลสวี่ลู่ก็พูดออกมาพร้อมกับหัวเราะคิกคัก“พอพี่เ้าได้ยินว่าน้องชายตัวเองเลี้ยงไก่ในโรงเกลากระบี่ ก็หัวเราะออกมาไม่หยุด”
ข้าได้แต่ยืนฟังเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี
“อย่างนั้นข้าสามารถเลี้ยงไก่ต่อได้หรือเปล่าออกไปซื้อข้างนอกมากินมันก็แพงเกินไป” ข้าถามขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน
“เลี้ยงเถอะต่อไปนี้คงไม่มีใครกล้ามาวุ่นวายกับเ้าแล้วล่ะ...จริงสิแล้วนี่เ้าบรรลุขั้นเบิกิญญาหรือยัง?”
“บรรลุแล้วขอรับ”
“อ้อ...”
สวี่ลู่หันหน้ามาแล้วมองข้าั้แ่หัวจรดเท้าก่อนจะถามขึ้นอีก“พี่เ้าฝากมาถามว่าเ้าบำเพ็ญขั้นหลอมปราณได้ถึงขั้นไหนแล้ว?”
“ข้าฝึกจนถึงระดับสมบูรณ์แล้วล่ะแต่ว่าข้าฝึกฝนวิชาลมหายใจัช้านิดหน่อยแต่ข้ายังเข้าขั้นหลอมเนื้อและฝึกเอ็นไม่ได้สักที”
สวี่ลู่อ้าปากค้างและพูดขึ้น“เ้าก็ไม่เลวนี่ เพิ่งจะสี่วันก็ฝึกฝนวิชาลมหายใจัถึงขั้นที่สามแล้วถ้าเกิดเื่นี้ถูกแพร่ออกไปละก็ผู้คนต้องพากันตกตะลึงแน่ขนาดว่าข้าที่ฉลาดหลักแหลมกว่าจะฝึกถึงขั้นที่สามได้ก็ใช้เวลาเป็เดือนศิษย์ในสำนักคนอื่นๆ บางคนก็เป็ครึ่งปี หรือบ้างก็ใช้เวลาเป็ปียังฝึกไม่สำเร็จเ้านี่ไม่เสียแรงที่เป็น้องชายของปู้เสวียนยินจริงๆ ”
ข้าได้ยินแบบนั้นก็แอบเขินเล็กน้อยแล้วตอบไป“บางทีอาจเป็เพราะลมปราณของข้าเคยโดนเผาไหม้มาก่อนโชคชะตาเลยเห็นใจคล้ายกับฟ้าหลังฝนให้ข้าได้ฝึกฝนวิชาลมหายใจันี่ละมั้ง”
“อืม...ก็น่าจะใช่”สวี่ลู่ตบบ่าของข้าสองสามทีก่อนจะว่าพลางยิ้ม “กลับไปฝึกต่อเถอะพรุ่งนี้หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จก็มาหาพี่เ้าที่ทำงานหน่อยละกันนางเตรียมของขวัญไว้ให้เ้าด้วยล่ะ”
“หืม?”
“ไปได้แล้วๆ”
“อืม” ข้าเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากก็เลยกลับไปยังโรงเกลากระบี่ของตัวเองความวุ่นวายเื่การเลี้ยงไก่ก็คงจะเงียบหายไปสักระยะ
...
พอกลับมาถึงก็เจอซูเหยียนและตั้นไถเหยาที่เหมือนนัดกันรออยู่ก่อนแล้วและเมื่อเข้าไปในโรงเกลาได้ ตั้นไถเหยาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนจะโค้งคำนับแล้วพูดขึ้น“ข้าน้อยยินดีที่ได้พบ ท่านหัวหน้าโรงงานปู้...”
ให้ตายเถอะ!
ข้าสบถขึ้นมาในใจ นี่สินะที่เรียกว่า‘ข่าวดีไม่กี่นาทีก็หายข่าวร้ายไม่กี่นาทีก็รู้ทั่ว’ข้าเงยหน้าขึ้นมองซูเหยียนที่กำลังแอบยิ้มก่อนจะยื่นกล่องข้าวมาให้
“ตอนที่ข้ากับอาเหยากลับมาก็ได้พวกศิษย์คนอื่นๆคุยกัน เื่ที่เ้าเลี้ยงไก่จนดังกระฉ่อนไปทั่วสำนักแล้วล่ะ”ข้ารับกล่องข้าวมาแล้วพูดขึ้น “แล้วข้าควรมีชื่อเสียงเพราะเื่แบบนี้หรือไงล่ะ”
ซูเหยียนว่าพลางยิ้ม“แต่ที่ข้าแปลกใจก็คือ ทำไมเ้าถึงเข้าไปในห้องปกครองของปู่เฟิงที่ได้ชื่อว่าเป็ยมบาลดำแต่ก็ยังกลับออกมาได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยเ้านี่ก็เก่งใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย”
ข้าเลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาแล้ววางอาหารลงก่อนจะพูดขึ้น “วันนี้ฝึกกระบวนท่าประจันหน้าดีหรือเปล่า?”
“อืม”
พอแสดงกระบวนท่าให้ซูเหยียนดูแล้วนางก็จดจำแล้วฝึกด้วยตัวเอง ส่วนข้าที่กินข้าวอิ่มก็เริ่มฝึกฝนต่อข้าโค้งลำตัวลงเล็กน้อยแล้วเข้าสู่กระบวนท่าัพันศิลาไม่นานพลังิญญาก็แผ่ซ่านออกมาจากแขนทั้งสองข้างสุดท้ายทุกส่วนของร่างกายก็ถูกปกคลุมไปด้วยพลัง
“ว้าว...นี่มันพลังของวิชาลมหายใจัขั้นที่สามนี่”
ตั้นไถเหยาที่อยู่ข้างๆพูดออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา “หัวหน้าปู้ เ้าฝึกวิชาลมหายใจัได้เร็วมากๆเลยนะ...”
“แล้วเ้าล่ะ?” ข้าถามขึ้น
นางเอียงคอแล้วหัวเราะออกมา“ข้าเรียนมาหนึ่งเดือนเพิ่งจะเข้าขั้นที่สามเองแต่ซูเหยียนดีกว่าข้าหน่อยเพราะอยู่ในขั้นที่สี่ระดับสมบูรณ์แล้ว”
ข้าชะงักไปเล็กน้อยเพราะความก้าวหน้าของซูเหยียนมันทำให้คนอื่นรู้สึกด้อยไปเลยจริงๆ
หลังจากคุยกันสองสามประโยคนางก็แลบลิ้นปลิ้นตาแล้วถอยตัวออกห่าง “ไม่คุยกับเ้าแล้วล่ะ เดี๋ยวเสี่ยวเหยียนก็จะหาว่าข้ามาแทะโลมเ้าทั้งที่นางมาเพื่อฝึกซ้อมอีก”
ข้ารู้สึกเขินอายเล็กน้อยก่อนจะฝึกฝนต่อไป
หลังจากเคลื่อนพลังได้เจ็ดรอบพลังิญญาในร่างกายก็เพิ่มมากขึ้นและเคลื่อนตัวไปตามร่างกายจนปรากฏเป็เส้นนูนวิ่งผ่านอยู่ใต้ิัข้ารับรู้ได้ทันทีว่ากำลังเข้าสู่กระบวนการหลอมเนื้อฝึกเอ็นนั่นเอง
หยุดพักกินงาโลกันตร์ได้คำหนึ่งข้าก็เริ่มฝึกต่อ
พอว่างจากการฝึกสักพักก็เห็นตั้นไถเหยานั่งเงียบอยู่บนม้านั่งตัวยาวนั่นคือการฝึกฝนของนางโดยสะกดตัวเองให้ตกอยู่ในภวังค์ของความคิดซึ่งเป็ข้อแตกต่างระหว่างผู้ฝึกฝนพลังฝ่ายสนับสนุนกับนักกระบี่อย่างพวกเรา
แต่เมื่อกลับไปมองซูเหยียนก็เห็นว่านางจับกระบี่เพลิงกัลป์อยู่ในมือแล้วยืนนิ่งไม่ไหวติงรอบกระบี่มีกระแสลมหมุนวนตลอดเวลาซึ่งนางคงกำลังเริ่มหลอมรวมพลังทั้งหกกระบวนท่าของวิชาปลายพู่กันเพื่อเปลี่ยนแปลงเพลงกระบี่ของตัวเองอยู่ผ่านไปเพียงไม่กี่วันนางก็สามารถปรับเปลี่ยนเพลงกระบี่ของตระกูลตัวเองได้แล้วไม่เสียแรงที่ได้ชื่อว่าผู้มีพร์เหนือผู้อื่น
ครั้นตกดึกนางทั้งสองก็กลับไปยังหอพักส่วนข้าเองก็รู้สึกเมื่อยล้าเมื่อนึกขึ้นได้ว่าการฝึกฝนวิชาลมหายใจัไม่ควรจะเร่งรีบมากนักเลยเลือกที่จะนอนหลับพักผ่อนเอาแรงเสียก่อน
