ซูเฟยซื่อถึงกับสำลักจนเป็ใบ้ไร้วาจา เปลี่ยนหัวเื่สนทนาไปให้รู้แล้วรู้รอด “วันนี้เฟยซื่อมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากท่านอ๋องเก้าพันปีเ้าค่ะ”
อวี้เสวียนจีคายเปลือกองุ่นชิ้นหนึ่งออก กระทั่งคิ้วยังไม่เลิกขึ้น “ข้าเคยบอกแล้วว่าจะไม่ช่วยเ้า”
เหมือนเดาได้ว่าอวี้เสวียนจีจะตอบแบบนี้ ซูเฟยซื่อไม่รีบร้อนแต่หาเก้าอี้มานั่งแล้ว “หรือว่าท่านอุปราชก็ไม่คิดดูละครสนุกสักรอบหรือเ้าคะ?”
เห็นอวี้เสวียนจีไม่ได้ปฏิเสธทันที ซูเฟยซื่อกล่าวต่อไปอีก “ละครสนุกรอบนี้เกี่ยวข้องกับซีอ๋อง ตำแหน่งข้าต่ำต้อย หากไม่ได้ความช่วยเหลือจากท่านอุปราชคงลำบากเ้าค่ะ”
ริมฝีปากบางของอวี้เสวียนจีหยักยกเบาๆ ในดวงตาเปล่งความชั่วร้ายกระแสหนึ่ง “เ้าก็มีเื่ที่ไม่สามารถทำได้ด้วยงั้นหรือ”
ซูเฟยซื่อฟังออกถึงความหมายในวาจาของเขา อดไม่ได้ที่จะค้อนคราหนึ่ง “ข้าไม่ใช่ผู้ชายเ้าค่ะ”
“แค่ก...” อวี้เสวียนจีเกือบจะสำลักองุ่นในปาก
ซูเฟยซื่อนี่กำลังว่าเขาทางอ้อมแล้วใช่ไหม? น่าสนใจ น่าสนใจ!
รูม่านตาดำลึกลับของอวี้เสวียนจีกะพริบปริบ น้ำเสียงไม่อนุญาตให้ต่อต้าน “เข้ามา”
ซูเฟยซื่อไม่คิดมากก็ลุกยืนขึ้นเดินไปไม่กี่ก้าว แต่อวี้เสวียนจียังไม่พอใจ “มาตรงหน้าข้า”
นี่... ซูเฟยซื่อมองเขาอย่างสงสัยคราหนึ่ง ในใจเดาว่าที่แท้เขาจะทำอะไร
เห็นนางลังเลไม่ได้ก้าวฝีเท้า ดวงตาอันตรายของอวี้เสวียนจีหรี่ลง ทำเอาบรรยากาศรอบๆ พลันเย็นะเืไปหลายส่วน “ทำไม? ตอนนี้รู้จักกลัวแล้ว?”
ไม่ นางต้องไม่แสดงความหวาดกลัวต่อหน้าอวี้เสวียนจีเด็ดขาด มิฉะนั้นถ้าอวี้เสวียนจีหมดความสนุกต่อนางไป นางก็ต้องตายแล้ว
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูเฟยซื่อเงยหน้าขึ้นสบตาเขาทันที “ใครบอกว่าข้ากลัว”
ตามคาด ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าอวี้เสวียนจีก็ดีขึ้นมาก “เช่นนั้นก็เข้ามา”
หลบแนวตั้งแนวนอนล้วนไม่พ้น ซูเฟยซื่อคับแค้นใจกัดฟันกรอด แต่ก็ยังตรงไปหาอวี้เสวียนจี
แต่ขณะที่นางกำลังเดินมาถึงตรงหน้าเขา จู่ๆ อวี้เสวียนจีก็เอื้อมมือดึงนางเข้ามาในอ้อมแขน ซูเฟยซื่อรู้สึกเพียงกลิ่นหอมประหลาดกระแสหนึ่งพุ่งปะทะใบหน้า ทำให้จิตใจผู้คนเลอะเลือน
รอจนนางได้สติกลับมา แก้มด้านหนึ่งได้แนบไปบนหน้าอกที่เปิดออกของอวี้เสวียนจีแล้ว
ในใจซูเฟยซื่อกลายเป็ลนลาน รีบดิ้นรนหนีจากการควบคุมของอวี้เสวียนจี
แต่การตอบสนองของนางพอดีกระตุ้นความสนุกของอวี้เสวียนจี เขาหัวเราะเบาๆ แล้วยิ่งกอดนางทั้งคนให้นั่งบนขาของเขา
ระยะห่างที่ไม่ชอบมาพากล ท่าทางไม่กระจ่าง ซูเฟยซื่อยังรู้สึกได้ถึงกายอุ่นของอวี้เสวียนจี อบอุ่นแบบนั้น อบอุ่นขนาดนั้น
หัวใจเต้นระรัวแทบจะกระแทกชนหน้าอกจนะเิออกมา
เกิดเื่อะไรขึ้น?
ไม่ได้ นางมิอาจปล่อยให้เขาทำตัวอวดดีแบบนี้!
ซูเฟยซื่อยิ่งดิ้นรนต่อสู้ แต่มือของอวี้เสวียนจีดุงแขนเหล็ก ไม่สามารถเขย่าได้สักครึ่งส่วนโดยสิ้นเชิง
อวี้เสวียนจีมองซูเฟยซื่อที่ดิ้นรนอย่างตื่นตระหนกราวกับสัตว์ตัวน้อยในอ้อมอกด้วยความสนุกสนาน เอื้อมมือไปเชยคางของนางขึ้น ริมฝีปากบางดุจกลีบดอกไม้จูบลงไปเบาๆ ยังเป็กลิ่นหอมที่สาวรุ่นอรุณพึงมีเป็พิเศษ
ความเย็นดุจน้ำแข็งบนริมฝีปากของอวี้เสวียนจีส่งผ่านมา ซูเฟยซื่อใจนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน แต่แล้วก็สงบใจลงได้อย่างรวดเร็ว
ไม่ถูก อวี้เสวียนจีเป็ขันทีชัดๆ มิอาจทำเื่อะไรต่อนางได้
ดังนั้นที่เขาทำแบบนี้มีเพียงจุดประสงค์เดียว เพื่อแกล้งนาง!
ยิ่งนางต่อสู้ดิ้นรน อวี้เสวียนจีก็ยิ่งมีความสุข ในทางกลับกัน ถ้านางไม่ต่อสู้ดิ้นรนละก็ เื่สนุกครานี้ก็จบลงด้วยแล้ว
คิดเสร็จ ซูเฟยซื่อหยักริมฝีปากขึ้นเบาๆ แล้วกัดลงไปอย่างดุดัน ชั่วพริบตาเดียว กลิ่นคาวเืก็ฟุ้งเต็มปากของทั้งสองคน
น่าประหวั่นพรั่นพรึงทว่ารสชาติกลับหวานล้ำ
“ซูเฟยซื่อ เ้าขวัญกล้าบังอาจมาก” ดวงตาที่หนาวเหน็บดุจน้ำแข็งของอวี้เสวียนจีกลายเป็ะเืจนถึงที่สุด
ซูเฟยซื่อกลับยักไหล่อย่างไม่เห็นเป็สำคัญ “ท่านอ๋องเก้าพันปีโปรดระงับความโกรธ เฟยซื่อทำเช่นนี้ด้วยคิดเพื่อประโยชน์ของท่าน อย่าให้ถึงเวลานั้นคิดอยากได้แล้ว กลับไม่มีคุณสมบัติอันนั้น ไยมิใช่อึดอัดอั้นจนยากจะทนได้?”
อวี้เสวียนจีมองหญิงสาวตรงหน้า ไหนเลยยังมีความตื่นตระหนกสักนิด สงบนิ่งจนแทบกลายเป็ว่าเขากำลังถูกลวนลาม ในใจอดไม่ได้ที่จะไม่พอใจบ้าง
เขากดซูเฟยซื่อไว้ใต้ร่าง มือล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของนางทันที
นิ้วมือของเขาดุจเสาน้ำแข็ง ส่วนที่เขาจับยิ่งคิดอยากให้ซูเฟยซื่อด่ามารดา
นางเกือบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ อยากยกเท้าถีบอวี้เสวียนจีลงไป
ทว่านางทำไม่ได้ หากเท้านี้เตะลงไปคาดว่านางอาจต้องตกนรกด้วย
ซูเฟยซื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามให้ตนเองใจเย็นลง “ท่านอ๋องเก้าพันปีกำลังทำอะไรนี่? ได้เห็นแต่กินไม่ได้ ก็ต้องลูบคลำสักตั้งด้วยหรือ?”
อวี้เสวียนจีเกือบจะส่งเสียงหัวเราะอย่างกลั้นไม่ไหว นังหนูนี้ ขวัญกล้ามาก ปากร้ายพอ ถูกใจเขาเหลือเกิน
เขาโน้มตัวลงกัดติ่งหูของนางเบาๆ กล่าวอ้อยอิ่ง “แม้ข้าจะเป็ขันที กลับมีวิธีที่ทำให้เ้ารู้สึกสบาย ลองไหมเล่า?”
ซูเฟยซื่อตื่นตระหนกในใจ แต่ใบหน้ากลับยิ้มบางเบาดุจเดิม “ท่านอ๋องเก้าพันปีโปรดถนอมตน เฟยซื่อขายวิชาแต่ไม่ขายตัว ท่านคิดดูละครทั้งคิดกินเนื้อ ดูเหมือนจะมีสิ่งที่อยากได้มากเกินไปแล้วนะเ้าคะ”
“ฮ่าๆ ๆ ประโยคที่ดีอยากดูละครทั้งอยากกินเนื้ออีก ข้าอุปราชก็โลภมากแบบนี้ เ้าจะทำอะไรข้าได้?” อวี้เสวียนจีเล่นโกงเสียเลย เฝ้าดูว่านางจะตอบสนองอย่างไร
ไม่คิดว่าซูเฟยซื่อจะรามือโดยง่าย “ในเมื่อท่านอ๋องเก้าพันปีไม่สนุกกับละครชุดนี้ ถ้าเช่นนั้นเฟยซื่อก็ไม่มีอะไรจะพูดด้วย เชิญท่านอ๋องเก้าพันปีตามสบายเถิดเ้าค่ะ”
เขาเล่นโกง นางยิ่งโกงมากกว่าเขา พนันได้เลยว่าอวี้เสวียนจีสนใจในละครชุดนี้ของนางมากเท่าไร
ตาทั้งสองของอวี้เสวียนจีหรี่ลงเล็กน้อย ครุ่นคิดสักพัก จึงเอ่ยปากอย่างเกียจคร้าน “นังหนู ที่แท้เ้าคิดเอาอะไร? โดดเด่นในจวนของอัครมหาเสนาบดี? หรือ... ซ่งหลิงซิว?”
ตามคาด ฉลาดเช่นอวี้เสวียนจี ไหนเลยดูไม่ออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางกับซ่งหลิงซิวไม่ธรรมดา
เพียงแต่ต่อให้เป็เขาก็ไม่อาจเดาได้ว่ามีเื่แปลกๆ ชวนสยองเกล้าอย่างการยืมร่างคืนิญญาแบบนี้ด้วยแน่ๆ
ซูเฟยซื่อหยักมุมปากขึ้นเบาๆ “ที่เฟยซื่ออยากได้ไม่มาก แต่ที่ท่านอ๋องเก้าพันปีเพิ่งกล่าวไปเมื่อครู่ก็ไม่ใช่เ้าค่ะ”
“โอ้ ไม่แสวงหากำไรขนาดเล็ก ต้องมีแผนการใหญ่” อวี้เสวียนจีกล่าวอย่างง่ายๆ ชัดเจนแล้ว ไม่ได้ให้โอกาสโต้แย้งแก่ซูเฟยซื่อทั้งสิ้น
แต่ซูเฟยซื่อไม่ได้โต้แย้งด้วย ไม่ผิด แผนที่นางจะได้เป็ใต้หล้าผืนนี้ นางจะให้แผ่นดินเปลี่ยนเ้า ทุกคนที่ทำร้ายนางจะไม่ได้ตายดีทั้งหมด
“ถ้าเช่นนั้น ท่านอ๋องเก้าพันปีจะยอมช่วยหรือไม่เ้าคะ?” นี่จึงเป็ประเด็นสำคัญ
“ข้าอุปราชเคยบอกว่าจะไม่ช่วยเ้า แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนข้าได้ยินข่าวที่น่าสนใจเื่หนึ่ง ไม่ทราบว่าคุณหนูสามสนใจจะฟังสักคราไหม?” อวี้เสวียนจีเอามือออกจากเสื้อผ้าของซูเฟยซื่อ แล้วบิดองุ่นลูกหนึ่งกิน
ซูเฟยซื่อเห็นพันธนาการบนร่างหายไป รีบลุกขึ้นถอยไปสองก้าว ดึงระยะห่างออกจากอวี้เสวียนจีเล็กน้อย “ข่าวอะไรเ้าคะ?”
“ซีอ๋องหมายตาบัณฑิตคนหนึ่งในร้านน้ำชา สั่งให้คนลอบจับตัวบัณฑิตกลับไปยังตำหนัก บัณฑิตรับไม่ได้กับความอัปยศอดสูแบบนี้ วันนั้นก็พุ่งชนกำแพงฆ่าตัวตาย จุ๊ๆ ๆ ได้ยินว่าเืสาดกระเซ็นไปไกลเชียว” อวี้เสวียนจียิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในดวงตาของซูเฟยซื่อกลับมีประกายสว่างวาบอย่างรวดเร็ว ที่แท้เป็เช่นนี้ แม้อวี้เสวียนจีจะปฏิเสธที่จะช่วยนางโดยตรง แต่กลับบอกข่าวนี้แก่นาง
ความหมายของเขานางเข้าใจ เขายังคิดทดสอบพลังที่แท้จริงของนาง
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูเฟยซื่อส่งยิ้มขอบคุณรอยหนึ่งให้อวี้เสวียนจีทันที “ขอบคุณท่านอ๋องเก้าพันปีที่ชี้แนะเ้าค่ะ”
