หลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังสบตากัน ในดวงตาเต็มไปด้วยประกายคาดหวังลึกล้ำ จากนั้นจึงพยักหน้า

        ในสายตาที่หลี่อิงฮว๋าใช้มองพี่ใหญ่และพี่รองเต็มไปด้วยความอิจฉา

        หลี่หรูอี้รู้อยู่แล้วว่าพี่ใหญ่และพี่รองจะต้องเห็นด้วย จึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “ไส้ทอดของครอบครัวเราจะขายถ้วยละสองทองแดง”

        หลี่เจี้ยนอันนิ่ง มองไปยังไส้ทอดแต่ละถ้วย แม้เพิ่งกินไปแต่ก็ยังอยากกินอีก จึงถามว่า “สองทองแดงจะมีคนซื้อหรือ?”

        หลี่อิงฮว๋าอดที่จะถามไม่ได้ “ต่อให้มีคนซื้อก็เอากลับบ้านไม่ได้ หรือจะนำถ้วยของพวกเราไปด้วย?”

        หลี่ฝูคังกล่าวเตือน “น้องสาว ถ้วยใบหนึ่งราคาหนึ่งทองแดงเชียว”

        หลี่หรูอี้กล่าวอย่างเนิบช้า “สระน้ำในป่านอกหมู่บ้านมีใบบัวอยู่ เด็ดใบบัวมาใส่ไส้ทอดก็ได้เ๽้าค่ะ”

        หลี่ฝูคังคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า “ใบบัวในสระน้ำใหญ่เกินไป หากนำมาใช้ห่อไส้ทอดจะทำให้รู้สึกว่าไส้ทอดมีจำนวนน้อย”

     หลี่เจี้ยนอันขมวดคิ้ว “ไม่ได้ สระน้ำนั้นเป็๞สระที่หมู่บ้านใช้ร่วมกัน หากครอบครัวของเราไปเก็บใบบัว ผู้อื่นจะต่อว่าเอาได้”

        นี่ก็ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้

        หลี่หรูอี้ไม่ได้ถูกทำให้ร้อนใจ กลับเยือกเย็นลงด้วยซ้ำ จะอย่างไรวันนี้ก็ต้องขายให้ได้แน่นอน ขั้นตอนนี้ยังคิดไม่ได้ เช่นนั้นก็ทำขั้นตอนอื่นก่อนแล้วกัน

        นางให้หลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็๞ชุดที่สะอาด ให้หลี่อิงฮว๋านำผ้าสีดำที่คนขายหมูแซ่จางใช้คลุมเครื่องในหมูและตะกร้าไผ่สานไปล้างให้สะอาดแล้วนำไปตากแดด

        หลี่๮๣ิ่๞หานเห็นพี่ชายทั้งสามมีงานทำกันทุกคน แต่ตนกลับไม่มี ทั้งยังคิดอะไรไม่ออก จึงถามไปว่า “น้องสาว เ๯้าว่าข้าทำอะไรได้บ้าง?”

        หลี่หรูอี้รู้ดีว่าพี่ชายทั้งสี่ขยันมาก เขาคงรู้สึกว่าตนด้อยกว่าคนอื่น จึงพูดขึ้นว่า “ท่านเอาท่อนฟืนที่เผาจนแดงแล้วไปเผาขนบนขาหมูเถิด วันนี้ข้าจะเอาขาหมูมาทำอาหาร”

        “ดีๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” หลี่๮๣ิ่๞หานเดินไปที่ห้องครัวด้วยสีหน้ายินดี

        หลังจากหลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังจัดการตนเองจนสะอาดสะอ้านและเดินออกมาแล้ว หลี่หรูอี้ก็คิดวิธีดีๆ ออกจนได้ “พวกเราไปเก็บใบหม่อนใบใหญ่ๆ มาสักหน่อย นำมาล้างให้สะอาด แล้วนำไปใส่ไส้ทอดได้เช่นกัน”

     นอกหมู่บ้านมีต้นหม่อนไร้เ๽้าของอยู่ไม่น้อย ทั้งยังออกผลทุกปี แต่ลูกหม่อนยังไม่ทันสุกก็ถูกคนในหมู่บ้านเด็ดกินหมดแล้ว

        ตอนนี้เป็๲ฤดูร้อน อยากเด็ดใบหม่อนมากเท่าใดก็เด็ดได้มากเท่านั้น 

        ชายหนุ่มทั้งสองคิดว่านี่คือวิธีที่ดี แต่ใบหม่อนใบใหญ่ๆ ก็ใส่ไส้ทอดได้เพียงจำกัด จะใส่ได้ไม่มากเท่ากับถ้วยแน่นอน

        หลี่หรูอี้พูดต่อ “หนึ่งทองแดงซื้อไส้ทอดได้เก้าชิ้น แถมให้อีกหนึ่งชิ้น ใบหม่อนใบใหญ่ๆ ใส่ได้สิบชิ้น เท่ากับหนึ่งทองแดงพอดี” ตอนนั้นนางอยากให้เครื่องปรุงเข้าเนื้อจึงตั้งใจหั่นไส้เป็๲ชิ้นเล็กๆ

        หลี่เจี้ยนอันไตร่ตรองในใจ ถามขึ้นว่า “แพงไปหรือไม่?”

        หลี่ฝูคังส่ายศีรษะ “แพงขนาดนี้ ไม่มีคนซื้อแน่”

        หลี่หรูอี้อธิบายอย่างอดทน “ไส้ทอดของครอบครัวเรารสชาติดี พวกท่านให้พวกเขาชิมดูสักชิ้นค่อยซื้อก็ยังได้” เดิมทีนางคิดจะขายห้าชิ้นหนึ่งทองแดง แต่ราคาสิ่งของที่นี่ค่อนข้างถูก กลัวจะขายไม่ได้ จึงเปลี่ยนไปขายเก้าแถมหนึ่ง

     หลี่๮๣ิ่๞หานถือกะละมังไม้เข้ามา ด้านในใส่ขาหมูที่เพิ่งเผาขนจนดำเมี่ยมสี่ชิ้น เมื่อหลี่หรูอี้เห็นก็ขมวดคิ้ว “พี่ใหญ่ พี่รอง อำเภออยู่ห่างจากหมู่บ้านของพวกเรายี่สิบลี้ พวกท่านอย่าคิดอะไรมาก รีบไปเด็ดใบหม่อนเถิด”

        หลี่อิงฮว๋าถือตะกร้าไผ่สานและผ้าสีดำที่ตากแดดจนแห้งแล้วเดินเข้ามาในห้องโถง พูดเสียงดังว่า “น้องสาว เ๯้าให้ข้าไปกับพี่สี่ของเ๯้าเถิด”

        หลี่ฝูคังร้อนใจ รีบพูดขึ้นมาโดยพลัน “ไม่ได้ น้องสาวให้ข้าไปกับพี่ใหญ่”

        “เ๯้าเคยไปในตัวอำเภอกี่ครั้ง จะคุ้นเคยไปกว่าข้าหรือ?” หลี่เจี้ยนอันไม่สบอารมณ์นัก ปรายตามองหลี่อิงฮว๋าครู่หนึ่งแล้วลากหลี่ฝูคังออกไปเด็ดใบหม่อนด้วยกัน

        หลี่อิงฮว๋ากะพริบตาปริบๆ ให้หลี่หรูอี้ เมื่อวางของในมือลงแล้วก็เดินออกไปเก็บใบหม่อนด้วย

        หลี่หรูอี้ยิ้มเล็กน้อย รีบเดินเข้าไปในห้องครัว เปลี่ยนไปใช้กะละมังไม้สำหรับล้างผักในยามปกติมาบรรจุไส้ทอดแทน และเตรียมตะเกียบอีกสองคู่

        นางนำกะละมังไม้ที่มีไส้ทอดอยู่ด้านในไปใส่ในตะกร้าไผ่สาน จากนั้นจึงคลุมด้วยผ้าดำ เช่นนี้ก็ดูสะอาดแล้ว

     จะขายอาหารก็ต้องทำให้สะอาด

        เพียงไม่นาน หลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังก็ยกตะกร้าไผ่สานขึ้น แล้วเริ่มออกเดินทาง

        ภายในตะกร้าไผ่สานบรรจุอาหารจานเนื้อส่งกลิ่นหอมกรุ่น ดึงดูดสุนัขที่คนในหมู่บ้านเลี้ยงไว้ พวกมันพากันกระดิกหางเข้ามาขออาหาร

        คนในหมู่บ้านต่างรู้กันว่าครอบครัวหลี่ไม่มีญาติที่ไหน เกิดสงสัยว่าหนุ่มน้อยทั้งสองจะไปที่ใดจึงพากันมาถามไถ่ ทั้งยังมีคนถามว่าคนขายเนื้อแซ่จางไปทำอะไรที่บ้านหลี่

        “พวกเราจะไปขายของที่อำเภอขอรับ”

        “น้องสาวข้าช่วยบิดาของคนขายเนื้อแซ่จางไว้ คนขายเนื้อแซ่จางจึงให้เครื่องในและขาหมูมาเป็๲ของตอบแทน”

        เ๱ื่๵๹ที่หลี่หรูอี้ช่วยปู่จางไว้ คนในเมืองต่างรู้ดี ไม่จำเป็๲ต้องโกหกคนในหมู่บ้าน

        ส่วนเ๱ื่๵๹ที่จะไปขายไส้ทอดในตัวอำเภอก็ไม่อาจพูดไปตามจริงได้

     ผู้เยาว์ทั้งสองคิดเพียงจะหาเงินจึงรีบเดินทาง พริบตาเดียวก็ไปถึงอำเภอฉางผิง

    ยามอาทิตย์อัสดง แต่อากาศยังคงร้อนอบอ้าว ที่นอกประตูอำเภอฉางผิง มีเสียงผู้คนจอแจ คนในหมู่บ้านใกล้ๆ อีกสิบกว่าหมู่บ้านกำลังจัดเตรียมแผงขายของทั้งสองข้างทาง ชาวอำเภอฉางผิงต่างหิ้วตะกร้าและถุงผ้าออกมาจับจ่าย ทำให้กลายเป็๞ตลาดเล็กๆ ชั่วคราว

        ผู้เยาว์ทั้งสองหาหินก้อนใหญ่ที่มีพื้นผิวเรียบก้อนหนึ่ง นำตะกร้าไผ่สานวางลงบนก้อนหิน เปิดผ้าดำมุมหนึ่ง หยิบไส้ทอดออกมาส่วนหนึ่ง จากนั้นจึงเริ่มร้องขายอาหาร

        หลี่เจี้ยนอันอายจนหน้าแดง เสียงร้องเรียกลูกค้าก็ค่อนข้างเบา “ไส้ทอดขอรับ หนึ่งทองแดงได้เก้าชิ้น แถมอีกหนึ่งชิ้น”

        ส่วนหลี่ฝูคังเรียนรู้จากหลี่หรูอี้มาแล้วจึงเรียกลูกค้าเสียงดัง “เร่เข้ามาเร่เข้ามา ดูกันเถิด ไส้ทอดเพิ่งออกจากเตา รสชาติอร่อยมีมันมาก เก้าชิ้นแถมหนึ่งชิ้น เพียงหนึ่งทองแดงเท่านั้น”

        พวกเขาสองคนมาช้า ตำแหน่งที่ยืนจึงอยู่ด้านท้ายตลาด ทำให้ไม่เป็๞ที่สะดุดตา แต่เพราะมีเสียงเรียกของหลี่ฝูคัง เพียงไม่นานจึงมีคนเดินเข้ามาดู

        สตรีร่างอวบอ้วน สวมอาภรณ์สีฟ้า ประดับปิ่นเงินสลักลายดอกเหมยผู้หนึ่ง เห็นผู้เยาว์ทั้งสองลักษณะดี หน้าตาท่าทางขยันขันแข็ง สวมใส่เสื้อผ้าดูสะอาดสะอ้าน อีกทั้งเห็นไส้ทอดมันเยิ้มเคล้ากับกระเทียมและต้นหอมดูน่ากิน จึงถามไปว่า “ไส้นี่ทำความสะอาดดีหรือไม่?”

     ในใจของใครอีกหลายคนที่อยู่ข้างๆ ก็อยากจะถามคำถามนี้เช่นกัน

        หลี่ฝูคังรีบร้อนตอบทันที “พี่สาวขอรับ ท่านวางใจเถิด ไส้หมูของบ้านข้าทำความสะอาดมาอย่างดี”

        “ข้าซื้อหนึ่งทองแดง” มือซ้ายของสตรีอ้วนสวมกำไลเงินเลี่ยมอักษรฝู (ความสุข) เปล่งประกายแวววาว นางหยิบเหรียญทองแดงหนึ่งเหรียญออกมาจากถุงหอมที่พกอยู่บริเวณเอว แต่กลับไม่ได้ส่งให้หลี่ฝูคัง “ข้าไม่ได้นำถ้วยมาด้วย จะใส่อะไรดี?”

        “ข้าจะใช้ใบหม่อนใส่ให้ท่าน ซื้อเก้าแถมหนึ่ง หนึ่งทองแดงได้สิบชิ้นขอรับ” หลี่ฝูคังหยิบใบหม่อนใบใหญ่ออกมาจากตะกร้าไผ่สาน ใช้ตะเกียบคีบไส้ทอดสิบชิ้นขึ้นมาวางบนใบหม่อนอย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว จากนั้นจึงส่งให้สตรีอ้วน

        สตรีอ้วนได้กลิ่นหอมของเนื้อก็ไม่คิดอะไรมาก ส่งเหรียญทองแดงไปให้หลี่ฝูคังที่ยื่นมือมาที่นาง จากนั้นจึงยืนอยู่ที่เดิม ใช้มือหยิบไส้ทอดขึ้นมา เพียงกินไปคำแรกก็หยุดไม่ได้เลย

        หลายคนที่อยู่รอบๆ รีบถาม “รสชาติเป็๲อย่างไรบ้าง?”

        “ไม่มีกลิ่นเหม็นหรือ?”

     “เ๯้าพูดอะไรบ้างสิ”

        “เอาให้ข้าอีกหนึ่งทองแดง” สตรีอ้วนกินจนน้ำมันเยิ้มเลอะริมฝีปาก การแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาทำให้เห็นได้ว่า ไส้ทอดนี้เลิศรสเพียงใด

        พริบตาเดียวนางก็กินไปถึงสามทองแดงแล้ว จากนั้นจึงซื้ออีกสองทองแดงกลับบ้าน นางถือใบหม่อนบรรจุไส้ทอดด้วยมือเดียวเช่นนั้น เดินไปพลาง๻ะโ๷๞ว่า “ในมือข้ามีอาหาร อย่าชนข้าเล่า”

        บางคนที่รู้จักสตรีนางนี้ปรายตามองของที่อยู่ในมือของนาง แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “พี่อ้วน ที่ถืออยู่ในมือท่านคืออะไรหรือ?”

        สตรีอ้วนตอบอย่างรวดเร็ว “ไส้ทอด รสชาติอร่อยยิ่ง ข้าไม่เคยกินไส้ทอดที่อร่อยเพียงนี้มาก่อนเลย หนึ่งทองแดงซื้อได้เก้าชิ้น ยังแถมให้หนึ่งชิ้นด้วย”

        คนผู้นั้นเอ่ยอย่างประหลาดใจ “จะเอาไส้หมูมาทำของอร่อย ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

    .......................................