นี่เป็คำพูดที่ตระกูลหลี่เคยใช้ทำให้หลินลั่วหรานต้องอับอายมาก่อนแต่กลับถูกหลินลั่วหรานตอกกลับอย่างไม่สะทกสะท้านพี่สาวคนโตตระกูลหลี่ยกไม้ขึ้นก่อนจะรัวเข้าที่หลินลั่วหรานผู้เป็พ่อของหลินลั่วหรานยืนอยู่ห่างออกไป จึงเข้ามาช่วยจับไว้ไม่ได้ทัน ผู้ใหญ่หลี่เองก็ไม่คิดว่าพี่สาวของหลี่อันผิงจะกล้าลงมือในขณะที่เขากำลังใช้ความคิด
คนที่จะช่วยจับไว้ได้ ต่างก็จับกันไว้ไม่ทันแววตาของพี่สาวคนโตตระกูลหลี่เปล่งประกายแวววับออกมาเมื่อคิดว่าเดี๋ยวหลินลั่วหรานจะต้องจมอยู่ใต้ไม้ของเธอเป็แน่เธอก็ไม่อยากจะมองใบหน้าสวยๆ ที่ไม่คุ้นชินนี่อีกต่อไปแล้ว
ตัวของหลินลั่วหรานขยับเคลื่อนไหวทุกคนต่างพากันคิดว่าเธอจะต้องล้มไปอยู่ใต้ไม้ของพี่สาวคนโตตระกูลหลี่แน่จึงอดที่จะมองดูไม่ได้ แต่ก็ต้องกะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นว่าหลินลั่วหรานยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหนในขณะที่พี่สาวคนโตของตระกูลหลี่กลับกุมข้อมือพร้อมทั้งะโไปมาภายในพริบตาไม้ในมือก็ถูกหลินลั่วหรานที่ดูอ่อนแอไม่สู้คนคว้าไปถือไว้ในมือ
พ่อและแม่ของหลินลั่วหรานรีบเข้ามายืนข้างกายลูกสาวเพื่อสำรวจดูว่าเป็อะไรหรือเปล่าสาวแก่ตระกูลหลี่ไม่คิดว่าลูกสาวคนโตจะตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากใน “การต่อสู้”ครั้งนี้ ในขณะที่กำลังจะเปิดปากว่ากล่าวลูกสาวที่ไม่ได้เื่ก็พบว่าลูกสาวกำลังกุมข้อมือที่ทั้งบวมทั้งแดงของเธอเอาไว้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็เพราะหลินลั่วหราน
“ฮู้...” ผู้คนโดยรอบต่างพากันส่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจไม่เคยรู้เลยว่าหลินลั่วหรานจะทำอะไรรุนแรงได้ขนาดนี้เห็นแบบนั้นก็พากันกลัวว่าจะโดนหางเลขไปด้วย พวกผู้หญิงต่างก็ขยับกายเข้าใกล้ผู้ชายในครอบครัวของตัวเองเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยขึ้นมา
หลินลั่วหรานปลอบผู้เป็พ่อและแม่ก่อนจะจัดการหักไม้นั่นออกเป็สองส่วน ก่อนจะโยนทิ้งลงดิน ปักลึกลงไปหลายนิ้วจนเหลือเพียงปลายไม้แตกๆ ย้ำเตือนผู้คนรู้ว่ามันคือไม้อันนั้น
สาวแก่ตระกูลหลี่โมโหเสียจนตัวสั่นคิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน พร้อมกับริมฝีปากบางที่กำลังสั่นสะท้าน
ไม่ว่าใครก็ต่างมองออกว่าสาวแก่คนนี้กำลังโกรธเป็อย่างมากเธอทำอะไรไร้เหตุผลที่หมู่บ้านแห่งนี้มานานเท่าไรแล้วแต่นี่เป็ครั้งแรกที่โดนตอบกลับ จะไม่โมโหได้อย่างไร?
หากเป็ตามปกติแล้วเธอคงจะพุ่งตัวเข้าไปตบฝ่ายตรงข้าม หรือไม่ก็ลงไปทำตัวบ้าๆ อยู่บนพื้นไปแล้วแต่วันนี้เธอกลับอดทนอดกลั้นเอาไว้
หลินลั่วหรานรู้สึกว่า่นี้ร่างกายของเธอถูกปรับเปลี่ยนจนมีแรงมหาศาลวันนี้เพียงแค่ขยับมือเบาๆ ก็สามารถจัดการทำให้แม่ของหลี่อันผิงพร้อมทั้งเครือญาติหยุดการกระทำ “กดขี่ไร้เหตุผล” เ่าั้ลงได้แล้วหลินลั่วหรานรู้สึกพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้เป็อย่างมาก
อย่าว่าแต่สาวแก่ตระกูลหลี่เลยแม้แต่ผู้ใหญ่หลี่ที่กำลังพิจารณาอยู่เมื่อเห็นว่าตระกูลหลินในตอนนี้ไม่เพียงแต่มีเงิน แต่ยังมี “พละกำลัง” จึงไอแห้งๆออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “สาวน้อยตระกูลหลินจะช่วยซ่อมแซมศาลาประชุม อีกทั้งยังไงก็โตมาในหมู่บ้านเราถือเป็ลูกหลานคนหนึ่งของที่นี่เช่นกัน อย่าวุ่นวายกันเลย”
สาวแก่ไม่ยอมรับนักเมื่อลูกเขยเห็นข้อมือที่บวมขึ้นมาของภรรยาตัวเอง ก็อยากจะทำอะไรสักอย่างแต่ก็ได้แต่แอบเปรียบเทียบกำลังของตัวเองกับสาวโง่ตระกูลหลินอยู่เงียบๆถึงแม้จะมีกำลังมาก แต่ก็ไม่มีใครสามารถจะจัดการปักไม้ลงในดินไปจนจมโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรนักแบบนั้น จะทำแบบนั้นได้ มันต้องใช้แรงมากเท่าไรกันนะ?
ลูกเขยคิดได้ดังนั้น ก็ขี้ขลาดขึ้นมาแต่ก็ไม่อยากให้คนพูดกันว่าตัวเองไม่มีกำลังพอจะเอาคืนให้ภรรยาดังนั้นคำพูดของผู้ใหญ่จึงสามารถช่วยเขาได้เยอะทีเดียว!
ใครจะไม่รู้ในหมู่บ้านนี้คำพูดของผู้ใหญ่หลี่มีอำนาจมากเพียงใด “ผู้ใหญ่บ้าน”เป็แค่ตำแหน่งนำหน้าชื่อก็เท่านั้น เขาเป็หัวหน้าตระกูลของหมู่บ้านจึงสามารถเรียกร้องความเป็ธรรมได้ด้วยพลังของตน!
เมื่อได้ยินว่าผู้ใหญ่หลี่ตั้งใจจะรับเงินค่าซ่อมแซมและจะช่วยหลินลั่วหราน สาวแก่ตระกูลหลี่ก็ได้แต่อับอายและไม่กล้าจะทำอะไรหลินลั่วหรานที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะหันไปด่าพ่อและแม่ซื่อๆของหลินลั่วหรานแทน “ดี! ดี! ดี! ดูลูกสาวที่พวกแกเลี้ยงมาสิถ้ารู้ว่าคนบ้านนี้จะไร้ยางอายแบบนี้นะ ตอนนั้นไม่รู้ว่าโดนอะไรบังตาเข้าผู้หญิงมีตั้งมากมาย แต่ก็ยังจะไปเลือกผู้หญิงแบบนี้เข้า!”
“ผู้หญิงคนอื่นไม่มีใครใจดีแบบฉันแล้วล่ะค่ะเื่ไม่รับค่าสินสอดจะไม่ขอพูดถึง แต่คุณกดขี่พ่อแม่ฉันบังคับให้ฉันลาออกเพื่อส่งให้หลี่อันผิงเรียนเื่ค่าใช้จ่ายประจำวันฉันจะไม่คิดอะไรก็แล้วกันแต่ใบเสร็จค่าเทอมฉันยังเก็บมันเอาไว้อยู่นะคะ ถ้าคุณยังจะพูดอะไรอีกก็คงจะต้องคืนเงินส่วนนี้มานะคะ!”
หลินลั่วหรานตั้งใจไว้ั้แ่แรกแล้วว่าจะจัดการเื่นี้ด้วยตัวเอง และก็ต้องปกป้องพ่อกับแม่ของตัวเองด้วยเมื่อเห็นว่าสาวแก่ตระกูลหลี่เบนความสนใจไปที่พ่อกับแม่หลินลั่วหรานจะปล่อยให้เธอทำตามใจ้าได้อย่างไร เธอรู้ดีว่าแม่ของหลี่อันผิงเป็พวกชอบรังแกคนที่ไม่สู้คนแต่ก็กลัวคนที่กำลังมากกว่า ถึงได้พูดขู่เธอเอาไว้ความจริงแล้วในตอนนี้ในใจของเธอเต็มไปด้วยเื่ของหลี่อันผิงเธอจะคิดเก็บใบเสร็จค่าเทอมพวกนั้นไปทำไมกัน
เมื่อเห็นว่าทำแบบนี้ต่อไปก็ไร้ประโยชน์สาวแก่จึงหันกลับไปขอความเห็นใจจากผู้ใหญ่หลี่ “น้าเวยกั๋วเด็กโง่ตระกูลหลินคนนี้ตั้งใจจะเอากันให้ตายชัดๆรังแกคนบ้านฉันที่ไม่มีผู้ชายดูแล...” น้ำหูน้ำตาของสาวแก่ไหลลงมาเป็ทางหวังว่าจะได้รับความเห็นใจจากผู้ใหญ่บ้าน
อายุก็ตั้งขนาดนี้แล้ว ยังจะเรียกผู้ใหญ่บ้านว่า“น้า” ผู้ใหญ่หลี่มีลำดับในตระกูลค่อนข้างสูง ความรู้ก็มากมายตระกูลหลินสามารถออกเงินค่าซ่อมแซมกว่าหนึ่งแสนมาให้ได้ ก็ควรจะปกป้องอีกทั้งคนมากมายต่างก็มารายล้อม หากเขาทั้งรับเงิน ทั้งยังไม่ช่วยตระกูลหลินแล้วหลังจากนี้ใครยังจะอยากบริจาคเงินซ่อมแซมศาลาล่ะ?
ศาลาประชุมไม่พัง ก็เท่ากับพิธีการของตระกูลหลี่ไม่ถดถอยและก็ยังหมายถึงว่าการเป็ผู้ใหญ่ของเขาไม่ถดถอยแล้วก็บ่งบอกว่าตระกูลหลี่ของเขานั้นไม่ได้ถดถอยด้วย!
เมื่อเห็นท่าทางลังเลไม่ยอมเปิดปากช่วยของ“น้าเวยกั๋ว”สาวแก่ตระกูลหลี่ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาถูกเงินหนึ่งแสนของหลินลั่วหรานบังตาเสียแล้วเธอจึงลงไปนอนกลิ้งอยู่ที่พื้นในทันที
ฝุ่นมากมายเลอะเทอะไปทั่วหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของสาวแก่เมื่อรวมเข้ากับท่าทางดิ้นพล่านไปมาของเธอ ยิ่งทำให้ดูราวกับเป็ตัวตลกคนเก่ง
ผู้คนต่างพากันมองด้วยความสนใจพ่อและแม่ของหลินลั่วหรานนิ่งเงียบไป ในใจรู้สึกผิดแต่ก็รู้สึกดีใจเช่นกันการที่แม่ขอหลี่อันผิงทำตัวแบบนี้ก็ดีใจที่ต่อไปลูกสาวจะไม่ต้องไปยอมก้มหัวถูกพวกเขากดขี่
ผู้ใหญ่หลี่มองไปยังสาวแก่ที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้นได้ยินคำเรียก “น้าเวยกั๋ว” ออกมาจากปาก แต่กลับไม่ได้รับรู้ถึงความเคารพเลยแม้แต่น้อยแต่กลับทำให้เส้นเืบนหน้าผากถึงกับปูดขึ้นมาเพราะรู้สึกราวกับกำลังโดนท้าทายอำนาจอยู่
“ฉันล่ะเบื่อที่จะต้องเข้าไปยุ่งกับเื่แย่ๆในบ้านของเธอแล้ว ต้องใช้เงินเท่าไรถึงจะพูดรู้เื่ถ้าลูกสาวตระกูลหลินเขาจะไปฟ้องศาลเข้าจริง ก็มีแต่จะทำให้ตระกูลหลี่ขายขี้หน้าตอนนั้นฉันก็รอดู ว่าเธอจะทำยังไง!”
สาวแก่ตระกูลหลี่ลืมแม้แต่จะกลิ้งไปบนพื้นเธอมองไปยังผู้ใหญ่หลี่ด้วยความงุนงงนี่เป็ครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าการกระทำของเธอมันไร้ประโยชน์
หลังจากได้ยินว่าผู้ใหญ่หลี่เข้าข้างฝั่งตัวเองพ่อแม่ของหลินลั่วหรานก็พากันถอนหายใจออกมาด้วยความสบายใจพวกเขาไม่ได้อยากจะได้เงินจากตระกูลหลี่ เป็แบบนี้แล้วขอเพียงแค่ต่อจากนี้ไม่พากันมายืนด่าหน้าบ้านอีก คนแก่ซื่อๆ ทั้งสองต่างก็พอใจแล้ว
เมื่อมีความสุขขึ้นมาสมองก็ไหลแล่นหลินลั่วหรานพูดขึ้นมาอย่างว่าง่าย “การซ่อมแซมศาลาเป็เื่สำคัญเงินที่ตกลงกันไว้ พรุ่งนี้จะเอาไปให้ที่ศูนย์กลางหมู่บ้านนะคะ”
ได้ยินดังนั้นผู้ใหญ่หลี่ก็รู้สึกพอใจเป็อย่างมากจึงพูดออกมาอีกสองประโยคก่อนจะเดินผ่านร่างของสาวแก่ตระกูลหลี่ไปอย่างไม่ได้เร่งรีบ
เมื่อไม่มีคนคอยยั้ง บรรดาหลานๆที่เห็นป้าของตัวเองยังคงนอนกลิ้งอยู่ที่พื้น ก็อยากจะทำอะไรบ้างหลินลั่วหรานก้มหน้าลงส่งยิ้มให้
“ขอพูดเอาไว้ตรงนี้เลยนะถ้าใครมาทำอะไรพ่อกับแม่ฉัน หรือเอาเปรียบอะไรตระกูลหลินอีก แม้แต่ปลายผมฉันเอาเงินหนึ่งแสนมาซ่อมแซมศาลาได้แล้วครั้งหนึ่งฉันก็สามารถเอาเงินอีกหนึ่งแสนมาปรนเปรอให้เขาได้อีกเช่นกัน!”
ฝีเท้าของบรรดาหลานๆ ต่างหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของสาวสวยตระกูลหลินตรงหน้า พูดพึมพำกับตัวเอง “ได้ยินมาว่าใช้เงินสักสองสามพันตัดแข้งตัดขาก็มีคนมากมายอยากจะแย่งกันทำ ไม่รู้ว่าถ้าเปลี่ยนเป็เงินสักหนึ่งแสนจะทำอะไรได้บ้างนะ อยากรู้จริงๆ เลย”
แม้ว่าน้ำเสียงของเธอจะไม่ดังนักแต่เพื่อที่จะดูเหตุการณ์ตรงหน้า ผู้คนโดยรอบต่างพากันเงียบจนรอบบริเวณได้ยินแม้แต่เสียงเข็มที่ตกลงพื้นเมื่อผู้คนได้ยินคำพูดขู่จากตระกูลหลิน ว่าจะใช้เงินล้างแค้น ต่างก็พากันเดาะลิ้น
ดีจังเลย คนมีเงินนี่กดขี่ยากเสียจริง! ทุกคนต่างพากันคิดแบบนี้กันทั้งนั้นก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านไป ใครยังจะกล้ายืนมุงอยู่ที่เดิมอีกล่ะ
เพียงไม่กี่นาทีนอกรั้วไม้ไผ่ของบ้านตระกูลหลินก็เงียบสงัดไม่เหลือแม้แต่แมลงสักตัว ลมเย็นๆของฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านมายังหน้าผากของพี่สาวคนโตตระกูลหลี่ ในใจของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจจนไม่รู้สึกถึงความเ็ปบริเวณข้อมือเลยแม้แต่น้อย
สาวแก่ตระกูลหลี่ถลึงตาเธอรู้สึกว่าคนที่เคยบอบบาง รังแกง่ายอย่างหลินลั่วหรานดูราวกับเสือร้ายที่สามารถฆ่าคนไปพร้อมกับรอยยิ้มจนทำให้เธอรู้สึกถึงความกลัวเป็ครั้งแรก
หลินลั่วหรานยังรู้สึกไม่พอใจเธอโน้มตัวลงพูดข้างหูของสาวแก่
“คุณน้าหลี่รีบกลับบ้านไปนับเงินจะดีกว่านะคะเวลาผ่านไปนาน ใครจะรู้ว่าหลี่อันผิงจะเป็อะไรไปหรือเปล่า หากพิการแขนขาไปต่อให้เป็คนหล่อหรือคนเก่ง แต่เหล่าคนรวยทั้งหลายก็คงจะไม่เลือกเขานะ”
หลังจากได้ยินดังนั้นหัวใจของเธอก็ราวกับจะแตกสลายมือที่สั่นสะท้านของเธอถูกยื่นไปจับขากางเกงของลูกสาวคนโตก่อนจะลุกขึ้นขี่หลังพร้อมทั้งพาคนในบ้านรีบวิ่งกลับไป
พ่อกับแม่ของหลินลั่วหรานไม่อยากจะเชื่อว่าสาวแก่ตระกูลหลี่ที่รับมือได้ยากคนนั้น จะโดนลูกสาวของตัวเองไล่ออกไปแล้วจึงได้แต่ยืนงุนงงอยู่ที่เดิมแม่ของหลินลั่วหรานนึกถึงเงินหนึ่งแสนที่ลูกสาวเพิ่งให้คำสัญญาขึ้นมาจึงถามออกไปด้วยความกังวล : “ยัยเด็กบ้า เงินหนึ่งแสนจะไปหามาจากไหน!”
น้าหลี่เอ้อร์ยังคงยืนอยู่หน้าประตูบ้านพร้อมกับรอยยิ้มสบายๆ “ตอนนี้เสี่ยวหรานมีกำลังมากพอแล้วเธอจะไปกังวลอะไร?”
ผู้เป็แม่ดึงหูของหลินลั่วหราน “ถึงจะมีกำลังแต่จะใช้เงินมั่วๆ แบบนี้ไม่ได้นะ!”
แม้ว่าผู้เป็แม่จะดุเธอก็ตามแต่หลินลั่วหรานกลับรู้สึกว่าบรรยากาศแบบนี้ช่างดูสบายใจเหลือเกิน
เมื่อไล่คนตระกูลหลี่ออกไปได้หลินลั่วหรานก็สบายใจขึ้นมา เธอกุมหูของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยชวน “น้าหลี่เอ้อร์เดี๋ยวตอนเย็นชวนอาหลี่เอ้อร์มากินข้าวที่บ้านด้วยกันนะ!”
ผู้เป็พ่อเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆในใจของเขาได้แต่คิดกังวลถึงเนื้อวัวที่อยู่ในหม้อ
