Real love #รักแท้ของผมคือคุณ
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
Chapter 6
“เฮีย มึงไปหาไอ้ฟ้าที่ห้องทำงานก่อนเลย เดี๋ยวกูแวะไปหาคุณผู้จัดการที่ห้องเรือนกระจกแป๊บหนึ่ง”
“ใจคอมึงจะให้กูไปคนเดียวจริง ๆ ดิ”
“มึงจะกลัวอะไรมันนักหนา”
“ก็กูกลัวมันด่าอะ”
เรียวลอบถอนหายใจ ก่อนจะยกมือขึ้นปัดเบา ๆ เป็เชิงไล่ “ไปเถอะ คราวนี้มันไม่ด่ามึงหรอก กูรับประกันเลย”
“มึงพูดแล้วนะว่าพ่อจะไม่ด่ากูอะ”
“เออ”
ถึงแม้ว่าเรียวจะพูดรับปากแบบนั้น แต่เฮียก็ไม่ค่อยมั่นใจนัก เขายืนสบตากับคนตัวสูงกว่าอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนที่เพื่อนสนิทจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาตีหน้าผากของเขาจนดัง ‘แปะ’
“อะ ยันต์กันไอ้ฟ้าด่า กูแปะไว้ที่หน้าผากให้แล้ว”
เฮียยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อย ๆ พลางหัวเราะเบา ๆ “ยันต์เหี้ยอะไรของมึง ไม่เห็นมีเลย หลอกตีกูอะดิ”
“มันเป็ยันต์ทิพย์ มีแค่กูกับไอ้ฟ้าเท่านั้นที่เห็น มึงไม่เห็นหรอก”
“พวกมึงเล่นอะไรแบบนี้กันด้วยเหรอ?”
เรียวหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนเอ่ย “พ่อมึงรอนานแล้ว รีบไปหามันเถอะ”
“เออ”
“...”
“แต่ถ้ามึงคุยกับคุณผู้จัดการเสร็จแล้วก็รีบตามมานะ”
“โอเค”
หลังจากเรียวเอ่ยตอบ เฮียก็สาวเท้าเดินไปทางห้องทำงานของหมื่นฟ้าที่อยู่ข้างหลังร้าน เพราะวันนี้เขามีนัดกับเพื่อนสนิท จึงทำให้ต้องมาร้าน Your Sky ั้แ่่บ่าย ทว่าการนัดเจอกันครั้งนี้ เขาไม่ค่อยเต็มใจมาสักเท่าไร เพราะรู้ดีว่าถูกเรียกมาด่าโดยเฉพาะ แต่นั่นก็เพราะเขากลับไปดื่มเหล้าหนัก ๆ อีก หมื่นฟ้าคงอยากด่าเพื่อเรียกสติ
เฮียเผยยิ้มกว้างทันทีที่เห็นน้องที่รักยืนอยู่ตรงบาร์เหล้า เ้าตัวกำลังยืนคุยกับพนักงานสาวคนหนึ่ง เพราะเขาไม่ได้เจอกับคนน่ารักมานานแล้ว เฮียเลยอยากแวะทักทายอีกฝ่ายสักหน่อย
เขาก้าวเท้าไปหยุดยืนด้านหลังผู้จัดการร้านคนใหม่ ซึ่งเป็แฟนสุดที่รักของหมื่นฟ้า ที่รักที่พูดเจื้อยแจ้วกับพนักงานสาวอย่างน่าเอ็นดูยังคงไม่รู้ถึงการมาเยือนของเขา ก่อนที่พนักงานสาวจะมองมาทางเขา เ้าตัวถึงได้หมุนตัวหันกลับมามอง และที่รักก็เบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ
“อ้าว พี่เฮีย มายืนตรงนี้ั้แ่เมื่อไรครับ?”
เฮียหัวเราะร่า ก่อนเอ่ย “พี่เฮียเพิ่งมายืนข้างหลังน้องจ๋าเมื่อกี้นี้เอง”
“พี่เฮียมาหาพี่ฟ้าใช่ไหมครับ?”
“ใช่จ้ะ น้องจ๋า”
“พี่ฟ้าอยู่ในห้องทำงานเลยครับ” ที่รักพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง พร้อมเผยรอยยิ้มสดใส
“พี่เฮียรู้แล้วจ้ะ แต่พอดีพี่เฮียเห็นน้องจ๋าก่อน ก็เลยอยากแวะมาทักทาย”
“อ๋อ...” ที่รักเอ่ย ก่อนจะหัวเราะจนตาหยี
เฮียมองคนตรงหน้าพลางคิดว่า...ที่รักยังคงเป็คนที่น่ารักและน่าเอ็นดูเหมือนเดิม และรอยยิ้มที่แสนสดใสก็ยังเป็พลังบวกให้กับทุกคนเสมอ แต่ก่อนเขาเคยรู้สึกเอ็นดูเ้าตัวมากแค่ไหน ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ถึงแม้ว่ากาลเวลาจะส่งผลให้น้องที่รักดูโตขึ้นมาก ๆ และมีนิสัยแสบซนมากกว่าเมื่อก่อน แต่เฮียก็ยังมองเ้าตัวเป็น้องน้อยอยู่ดี ต่อให้น้องที่รักโตมากขึ้นกว่านี้ เขาก็ยังมองอีกฝ่ายในฟิลเตอร์ ‘น้องน้อยที่แสนใสซื่อ’ อยู่ดี
พี่เฮียคนนี้จะหวีดน้องจ๋าไปชั่วชีวิตเลยจ้ะ
แม้ว่าพ่อฟ้าจะพยายามขวางกั้นพี่เฮียกับน้องจ๋าก็เถอะ
ไอ้ฟ้านี่ก็นะ...หวงแฟนจริง ๆ เลย
กับเพื่อนกับฝูงก็ยังหวง ไม่ค่อยยอมให้เข้าใกล้น้องจ๋าเหมือนเดิมเลย
“น้องจ๋า...”
“ครับ พี่เฮีย”
“เดี๋ยวพี่เฮียขอตัวไปหาพ่อก่อนนะจ๊ะ”
“โอเคครับ พี่เฮีย”
“น้องจ๋าสู้ ๆ น้า”
“ค้าบบ...”
“แงง พี่เฮียไม่ได้ยินคำนี้มานานแล้ว คำว่า ‘ค้าบ’ ของหนู”
ที่รักหัวเราะจนตาหยีเหมือนเดิมเมื่อได้ยินแบบนั้น เฮียขอมองภาพความสดใสต่ออีกหน่อย ก่อนจะยกมือขึ้นโบกลา
“พี่เฮียไปจริง ๆ แล้ว”
“ค้าบบ”
คนตัวสูงโปร่งที่สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสามส่วนสีฟ้าอ่อนเดินออกมาจากบริเวณบาร์เหล้า ก่อนจะสาวเท้ามุ่งตรงไปยังห้องทำงานของหมื่นฟ้า เฮียใช้เวลาไม่นานก็เดินมาหยุดยืนที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง พรูลมออกจากปาก แล้วยกมือเรียวขึ้นเคาะประตู
ก๊อก ๆ
“พ่อ...เฮียมาแล้วจ้ะ”
“เข้ามา...”
ทันทีที่ได้ยินเสียงเอ่ยอนุญาตของคนที่อยู่อีกฝั่งของประตูดังเล็ดลอดออกมา เฮียก็ตัดสินใจเปิดประตูไม้บานใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงาน เพราะหมื่นฟ้ากำลังก้มหน้าอ่านเอกสารบางอย่างอยู่ แขกผู้มาเยือนอย่างเขาจึงเดินไปหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานเงียบ ๆ แล้วเ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็เงยหน้าขึ้นมองเขา
“นั่งสิ”
“จ้ะ...”
“ทำสงบเสงี่ยมตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ไอ้เหี้ย”
“พ่อ...” เฮียเอ่ยทันทีที่ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนเอ่ยต่อ “...เฮียผิดไปแล้ว”
หมื่นฟ้าจ้องมองเฮียด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะส่ายหน้าน้อย ๆ “...”
“อะ ไอ้ฟ้า...กูขอโทษนะ”
“...”
“ขอโทษที่ทำให้พวกมึงเป็ห่วง”
“...”
เพราะว่ามันเป็คนไม่ค่อยพูดแบบนี้แหละ
ที่ทำให้น่ากลัวฉิบหาย...
“ตอนแรกกูก็กลัวมึงด่านะ เพราะมึงด่าเจ็บฉิบหายเลย”
“...”
“แต่พอกูเห็นมึงเงียบแบบนี้แล้ว กูคิดว่ามึงด่ากูดีกว่าว่ะ”
หมื่นฟ้าลอบถอนหายใจ ก่อนเอ่ย “ไอ้เหี้ย”
“จ๋า พ่อ...ด่ามาได้เลยจ้ะ เฮียพร้อมแล้ว”
“ครั้งนี้กูไม่ได้เรียกมึงมาด่า...”
“ฮะ? ...จริงดิ กูหูฝาดไปปะวะ?”
“เพราะมึงชอบกวนตีนแบบนี้ กูเริ่มอยากด่ามึงขึ้นมาละ”
เฮียหลุดขำพรืด ก่อนจะตั้งใจสบสายตากับคนตรงหน้า “...”
“กูแค่อยากเรียกมึงมาคุย”
“…”
“เฮีย...” หมื่นฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและมั่นคง “…ถ้าวันหลังมึงมีเื่เครียด”
“...”
“...หรือถ้ามึงรู้สึกว่าวันนั้นชีวิตมึงแม่งเหี้ยฉิบหาย”
“…”
“มึงก็มาแดกเหล้าร้านกู ไม่ต้องไปแดกเหล้าร้านคนอื่น”
“...”
“เพราะถ้ามึงเมาเหมือนหมาอีก ใครจะลากมึงกลับบ้าน”
“...”
“แล้วใครจะดูแลมึงได้”
“...”
“มึงรู้ดีว่ากูไม่ค่อยพูดอะไรแบบนี้กับมึง”
“...”
“แต่ถ้ากูพูด...แสดงว่ากูมองว่ามันไม่ได้แล้ว”
“...”
“และเื่นี้กูก็มองว่ามันไม่ได้จริง ๆ ...กับการที่มึงหนีไปแดกเหล้าร้านอื่น”
“...”
“มึงไม่ต้องกลัวพวกกูผิดหวังในตัวมึงหรือลำบากเพราะมึงหรอก”
“...”
“เพราะไม่มีเพื่อนคนไหนคิดแบบนั้นแน่ ๆ”
“...”
“แต่ถ้ามึงกลัวพวกกูจะห้ามไม่ให้แดกเหล้าหนัก ๆ”
“...”
“มึงก็แค่บอกพวกกูว่า...ชีวิตมึงตอนนี้โคตรเหี้ยเลย แค่นั้นก็ไม่มีใครห้ามมึงแล้ว”
“...”
“ไอ้เหี้ย...เพื่อนไม่ได้มีไว้แค่ตอนที่มึงมีความสุข แต่เพื่อนมีไว้ตอนที่มึงทุกข์ด้วย”
“...”
“เข้าใจที่กูพูดไหม?”
เฮียรู้ดีว่าหมื่นฟ้ากำลังโยนคำถามมาให้ และเพื่อนสนิทก็้าคำตอบ ทว่าเขาไม่สามารถตอบกลับไปได้จริง ๆ นั่นไม่ใช่เพราะเขาไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพยายามสื่อสาร หากแต่บทสนทนาที่แฝงไปด้วยความห่วงใยและความหวังดีของอีกฝ่ายทำให้รู้สึกตื้นตันใจจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกไปได้
และเพราะหมื่นฟ้าไม่ใช่คนช่างพูด แต่เ้าตัวกลับยอมพูดเยอะขนาดนี้ด้วยความเป็ห่วง นั่นทำให้เขารู้ว่าเพื่อนสนิทรักกันมากแค่ไหน เฮียยกมือขึ้นลูบอกตัวเองเบา ๆ พลางพรูลมออกจากปาก เพราะจู่ ๆ ดวงตาก็เริ่มร้อนผ่าว
“ถ้ากูรู้ว่าพูดดี ๆ กับมึงแล้วทำให้มึงจะร้องไห้แบบนี้”
“...”
“กูจะไม่พูดดี ๆ กับมึงหรอก”
“...”
“ตอนด่าเสือกไม่ร้อง แต่พอพูดดี ๆ ด้วยจะร้อง มึงเป็คนยังไงวะ?”
เฮียหลุดหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ย “กูจะร้องที่ไหน กูไม่ได้จะร้องเลย”
“ไอ้ควาย ตาแดงขนาดนั้น”
ครั้งนี้แทบจะเป็หนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เฮียเห็นหมื่นฟ้าพูดปนหัวเราะ เพราะภาพตรงหน้าเป็สิ่งที่ไม่ค่อยเคยเห็นนัก มันเลยทำให้เขาหัวเราะทั้งน้ำตา เฮียรีบยกมือขึ้นห้ามอีกฝ่าย ทั้ง ๆ ที่หมื่นฟ้าไม่ได้กำลังจะเอ่ยอะไร
“ไอ้ฟ้า ไม่ต้องด่า กูพยายามฮึบอยู่”
“...”
“กูรู้ว่ามึงไม่อยากเห็นมุมนี้ของกูหรอก เพราะมึงปลอบไม่เก่ง”
“...”
“แต่อย่าเพิ่งด่านะ ไอ้สัด”
“...”
“กูขอซึ้งกับมุมนี้ของมึงก่อน”
หมื่นฟ้ายกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอนกายพิงเก้าอี้หนังตัวใหญ่ และจ้องมองเขาอยู่แบบนั้น เฮียยกมือขึ้นปาดคราบน้ำตา พร้อมกับพยายามซึมซับความรู้สึกตอนนี้ไว้
“ไอ้ฟ้า...”
“...”
“กูขอโทษที่ทำให้เป็ห่วงนะ”
“...”
“แต่ที่กูไม่มาแดกเหล้าร้านนี้ก็เพราะกูกลัวพวกมึงจะลำบากเพราะกู”
“...”
“พวกมึงก็ต้องดูแลลูกค้าคนอื่น ต้องดูแลร้านกันแทบจะทั้งคืนแล้ว”
“...”
“แล้วยังต้องมาคอยดูแลเพื่อนอย่างกูอีก”
“...”
“แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่า...ต่อให้กูไปแดกเหล้าร้านไหน ยังไงก็ลำบากเพื่อนไปลากกลับอยู่ดี” เฮียพูดปนหัวเราะ ก่อนเอ่ยต่อ “...ถ้าอย่างนั้น สู้กูแดกเหล้าร้านมึงเลยดีกว่า”
“...”
“พวกมึงจะได้ไม่ต้องเป็ห่วงกูด้วย”
“เออ คิดได้ก็ดี”
เฮียยิ้มขณะมองเพื่อนสนิท ก่อนเอ่ยต่อ “แต่ว่า...กูจะพยายามไม่แดกเหล้าจนขาดสติแบบนั้นแล้ว”
“...”
“แต่ถ้าวันไหนชีวิตมันเหี้ยเกิน กูก็จะมาร้านมึงนะ”
หมื่นฟ้าพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนเอ่ย “เออ”
“ขอบใจพวกมึงมากนะ”
“...”
“ขอบใจที่ยังรักเพื่อนอย่างกู”
“ไอ้เหี้ย...” หมื่นฟ้าเอ่ย พร้อมยืดหลังตรง วางแขนทั้งสองข้างลงบนโต๊ะทำงาน จ้องมองเฮียด้วยแววตาจริงจัง ก่อนเอ่ย “...นอกจากครอบครัวมึงแล้ว ก็ไม่มีใครรักมึงได้เท่าเพื่อนสนิทของมึงหรอก”
“...”
“เพื่อนมึงรักมึงมาก...มากกว่าที่มึงคิด มากกว่าที่มึงรู้”
“กูรู้หน่า...ว่าพวกมึงรักกูมาก”
หมื่นฟ้าถอนหายใจเบา ๆ พลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน “มึงมันไม่รู้อะไรเลย ไอ้เหี้ย...”
“มึงหมายความว่าไง?”
คนโดนถามยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “ก็หมายความอย่างที่พูด...”
เฮียเอียงคอพร้อมหรี่ตาขณะมองเพื่อนสนิท คล้ายกำลังจับผิดอีกฝ่าย “มึงหมายความว่า...”
“...”
“พวกมึงรักกูมากไง คำตอบมันก็เหมือนเดิมอะ”
“...”
“พวกเราเป็เพื่อนตายกันนะเว้ย จะไม่รักกันได้ไงวะ...” เฮียพูดปนหัวเราะ
หมื่นฟ้าถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนเอ่ย “กูหมดเื่จะพูดกับมึงแล้ว”
“...”
“จะไปไหนก็ไป กูจะทำงานต่อ”
เฮียพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเอ่ย “พ่อทำงานสู้ ๆ นะ”
หมื่นฟ้าไม่ได้ตอบอะไร เ้าตัวทำเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ แล้วก็ก้มหน้าอ่านเอกสารตรงหน้าต่อ เฮียจึงลุกออกจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงาน เขาสาวเท้ามุ่งตรงไปยังห้องเรือนกระจก เพราะเดาว่าเรียวน่าจะอยู่ที่นั่น
เฮียค่อย ๆ คลี่ยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนสนิทยืนอยู่ตรงห้องเรือนกระจก เ้าตัวกำลังคุยกับผู้จัดการร้านอีกคนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะเฮียไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะการทำงานของเพื่อนสนิท เขาจึงเลือกยืนอยู่ห่าง ๆ ก่อนเรียวจะหันมาเห็นเขาเอง
“เฮีย มึงไปยืนตรงนั้นทำไม? ...มานี่ดิ”
คนโดนกวักมือเรียกรีบสาวเท้าเดินไปหาเพื่อนสนิท พอก้าวเท้าไปหยุดยืนข้างกายอีกฝ่ายแล้ว จึงเอ่ยออกไป “กูไม่อยากกวนเวลาทำงานของมึงไง”
“มายืนข้าง ๆ ไม่ได้เรียกว่ากวน แต่เรียกว่ามาให้กำลังใจ”
เฮียที่กำลังส่งยิ้มให้ผู้จัดการของร้านรีบเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่าทันที เขากะพริบตาปริบ ๆ ขณะสบสายตากับดวงตาเรียวยาวคล้ายเหยี่ยว ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ
เขายอมรับว่าไม่ค่อยเข้าใจปฏิกิริยาของตัวเองในตอนนี้สักเท่าไร นั่นอาจจะเป็เพราะเพื่อนสนิทพูดดี ๆ ด้วย จึงทำให้ไม่สามารถโต้ตอบด้วยคำพูดกวน ๆ ได้ เขาเลยต้องสงบปากสงบคำแทน
“อะแฮ่ม”
ทว่าเสียงกระแอมกระไอของผู้จัดการก็ทำให้เราสองคนละสายตาออกจากกัน เฮียหันกลับไปมองผู้ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนพยายามกลั้นยิ้มอย่างหนัก ผู้จัดการกระแอมกระไออีกครั้งก่อนเอ่ย...
“เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้ตามที่คุณเรียวสั่งนะครับ”
“โอเคครับ ผมฝากด้วยนะครับ”
“ครับ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ”
เรียวพยักหน้ารับน้อย ๆ ก่อนเอ่ย “ครับ”
เฮียโค้งศีรษะเล็กน้อยให้ผู้จัดการร้านที่เดินจากไป ก่อนจะหันกลับไปมองคนตัวสูงกว่า เรียวเลิกคิ้วสูงพลางเผยรอยยิ้มในแบบที่มักจะทำให้ใครหลายคนตกหลุมรักได้ง่าย ๆ
“เป็ไง? ...ยันต์ทิพย์ของกู ใช้ได้ผลไหม?”
เฮียยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น ก่อนเอ่ย “ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ผล”
“...”
“แต่ก็ เออ...ไอ้ฟ้าไม่ด่ากูสักนิด”
“...”
“มันพูดกับกูดีมาก”
“...”
“ดีจนกูน้ำตาไหลเลย”
“อันนี้พูดจริงหรือล้อเล่น”
“ถ้ากูบอกว่าจริงแล้วมึงจะเชื่อไหมล่ะ?”
“เชื่อ...ถ้ามึงอยากให้กูเชื่อ”
ประโยคคำพูดของเรียวทำให้ผมหยุดชะงักเล็กน้อยแล้วคิดว่า...
ไม่ดิ...
มึงไม่ใช่คนเชื่อคนง่าย
ถ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเอง มึงก็จะไม่เชื่อ
แต่ครั้งนี้...มันคงพูดหยอกเฉย ๆ แหละมั้ง
“กะ ก็ เออ...กูเสียน้ำตาไปนิดหน่อย ไอ้ฟ้าแม่งเสือกพูดซึ้ง ๆ อะ”
เรียวหัวเราะในลำคอ ก่อนเอ่ย “เห็นไหม...มีแต่คนรักมึง”
“เออ เห็นแล้ว กูเห็นมาตั้งนานแล้ว”
เรียวเผยรอยยิ้มแบบที่ทำให้คนอื่นตกหลุมรักง่าย ๆ อีกครั้ง ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาแล้ววางลงบนศีรษะของคนตัวสูงน้อยกว่า แล้วออกแรงยีหัวเฮียเบา ๆ
“ระ เรียว มึงกำลังทำอะไร?”
“กำลังขอยันต์คืน”
“ด้วยวิธีนี้เนี่ยนะ?”
“อือ”
เรียวตอบพร้อมรอยยิ้มแบบนั้น ก่อนเ้าตัวจะชักมือกลับไป เฮียกะพริบตาปริบ ๆ ขณะสบสายตากับเพื่อนสนิท เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบผมข้างหน้าของตัวเองพลางคิดว่า...
เื่ยันต์ทิพย์มันไม่มีจริงหรอก
แต่เราก็ยังเชื่อ...และเล่นกันเหมือนเด็ก ๆ
แล้วมันก็บ้าบอมาก
ที่วิธีขอยันต์คืน...ทำให้รู้สึกจั๊กจี้หัวใจอีกครั้ง
#รักแท้ของผมคือคุณ
“กูต้องเดินเข้าไปส่งถึงในบ้านไหม?”
เ้าของดวงตาเรียวรีละสายตาจากบ้านหลังเดี่ยวสีขาว ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย เฮียสบตากับเรียวอยู่เพียงชั่วครู่ แล้วจึงเอ่ยออกไป
“มึงคิดว่าไงอะ?”
เรียวถอนหายใจพลางส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนเ้าตัวจะปลดเข็มขัดนิรภัย “เดี๋ยวกูเดินไปส่ง”
“ขอบใจนะจ๊ะ เพื่อนเรียว”
เมื่อเฮียเอ่ยขอบคุณเพื่อนสนิทแล้ว เขาก็รีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูลงจากรถเบนซ์สีขาว สาเหตุที่เฮียไม่กล้าเข้าบ้านก็เพราะกลัวพ่อตัวเอง ตอนนี้ท่านคงนั่งรอเทศนาเขาอยู่แน่ ๆ
“ปะ อีน้ำแดง เข้าบ้านกัน”
“เดี๋ยวดิ! มึงจะไม่ให้กูเตรียมตัวหน่อยเลยเหรอ?”
“อย่าลีลา ป่านนี้ป๊าม้านั่งรอมึงจนรากงอกแล้ว”
เรียวเอ่ยแบบนั้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินนำไปก่อนโดยไม่สนใจเขาเลยสักนิด เฮียกำลังจะอ้าปากห้ามปรามอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนจะไม่ทัน เพราะเรียวเดินไปถึงหน้าประตูบ้านแล้ว เขาจึงต้องรีบสาวเท้าเดินตามเพื่อนสนิทไป
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาภายในบ้าน เฮียก็เห็นพ่อกับแม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะรับแขก เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อพ่อจ้องเขม็งใส่ สายตาดุดันและท่าทางน่าเกรงขามทำให้เขาต้องรีบหลบสายตา
“สวัสดีครับ ป๊า ม้า”
“สวัสดีเรียว”
“นั่งก่อนสิลูก”
“ขอบคุณครับม้า”
เฮียมองคนตัวสูงกว่าเดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้แกะสลักลายัที่อยู่ด้านขวาของพ่อ ส่วนลูกชายเ้าของบ้านอย่างเขายังยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ดวงตาเรียวรีเหลือบมองเก้าอี้ไม้แกะสลักอีกตัวที่อยู่ทางด้านซ้ายของแม่ ถึงแม้ว่ามันจะว่างอยู่ แต่เขาก็ไม่กล้าเดินไปนั่ง ถ้าเ้าของบ้านตัวจริงยังไม่ได้เอ่ยชวน
ปกติก็นั่งได้เลยนั่นแหละ...
แต่นี่ทำผิดมาไง...ก็เลยต้องเกรงใจเ้าของบ้านนิดหนึ่ง
“กลับบ้านได้สักทีนะ ไอ้ตัวดี!”
คนที่โดนเรียกว่า ‘ไอ้ตัวดี’ สะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงก้องกังวานของผู้เป็พ่อ “ปะ ป๊า...ลูกก็อยู่ใกล้แค่นี้ เสียงดังทำไมล่ะ?”
“ไปทำผิดมาแล้วยังกล้ามาเถียงอีกเหรอ?!”
“โธ่ ป๊า...อย่าดุนักเลย ลูกขวัญเสียไปหมดแล้วเนี่ย” เฮียเอ่ยเสียงแ่เบา ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นแล้วค่อย ๆ คลานเข้าไปหาพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวยาว พอเขาเข้าไปใกล้ทั้งคู่มากพอ จึงเอ่ยออกไป “...เฮียสำนึกผิดแล้ว ป๊ากับม้าให้อภัยลูกนะ”
“หึ!” ป๊าร้อง ‘หึ’ เสียงดังอย่างจงใจให้ได้ยิน เพื่อให้รู้ว่าไม่พอใจ และยังไม่พร้อมจะยกโทษให้ เฮียจึงยื่นมือข้างหนึ่งไปจับที่หัวเข่าของพ่อเบา ๆ
“ป๊า...”
“อย่ามาแตะ...เดี๋ยวใจอ่อน” พ่อพูดแบบนั้น ก่อนจะสะบัดหัวเข่าให้หลุดพ้นจากมือของเขา
ประโยคคำพูดและการกระทำของผู้เป็พ่อนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน แต่มีเฮียเพียงคนเดียวที่ต้องพยายามกลั้นหัวเราะ เพราะเขายังไม่พ้นความผิด
พอเฮียเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็แม่ ท่านก็พยักหน้าเบา ๆ เป็เชิงบอกว่า ‘อ้อนอีกครั้งสิ เดี๋ยวป๊าก็ใจอ่อนแล้ว’ เขาจึงส่งยิ้มกลับไปให้ท่าน และตัดสินใจยกมือขึ้นไปจับที่หัวเข่าของพ่ออีกครั้ง
“ป๊า ให้อภัยลูกนะ”
พ่อที่หันหน้าไปทางอื่นและไม่ยอมสบตากับเขาเพราะกลัวใจอ่อนยังคงนิ่งเงียบ เฮียจึงใช้ไม้ตายด้วยการขยับตัวเข้าไปใกล้ผู้เป็พ่ออีกหน่อย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากทำแบบนี้เพราะมีเพื่อนสนิทนั่งอยู่ด้วย แต่เฮียคิดว่า ‘...นาทีนี้ จะมัวอายเพื่อนไม่ได้แล้ว เดี๋ยวป๊าจะไม่ให้อภัย’ เขาวาดแขนทั้งสองข้างโอบรัดขาข้างหนึ่งของผู้เป็พ่อแล้วโยกไปมาเบา ๆ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงออดอ้อน
“ป๊า...”
“เออ ๆ”
ถึงพ่อจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเต็มใจนัก และสีหน้าตอนพูดก็ดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร แต่เขาก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายยอมยกโทษให้แล้ว เฮียจึงคลายอ้อมแขนออกจากขาของพ่อ แล้วขยับถอยออกมาหน่อย
“ป๊า ม้า ลูกขอโทษนะ”
“...”
“ต่อไปลูกจะไม่ไปกินเหล้าเมาแบบนั้นอีกแล้ว”
“เฮีย...”
“จ๋า ป๊า...”
“แกจะไปกินเหล้าเมาขนาดไหน ป๊าไม่เคยคิดโกรธเลยนะ แต่แกต้องบอกคนที่บ้านตรง ๆ สิ...ว่าแกจะไปกินเหล้า”
“...”
“ไม่ใช่ให้ทุกคนมารู้จากเพื่อนอีกที”
“...”
“แบบนั้นน่ะ...มันทั้งเป็ห่วงทั้งน้อยใจเลย แกรู้ไหม?”
“ป๊า...”
“ไม่ต้องมาป๊า...ยังพูดไม่จบ”
เฮียพยักหน้าเบา ๆ พลางก้มหน้าเตรียมฟังคำเทศนาจากพ่ออีกชุดใหญ่
“แค่ไม่บอกครอบครัวตรง ๆ ก็ว่าแย่แล้วนะ นี่แกยังไม่ยอมบอกเพื่อนคนไหนอีกด้วยว่าไปกินเหล้าร้านไหน”
“...”
“แกอาจจะคิดว่าไม่อยากรบกวนคนอื่น แต่แกรู้ไหมว่า...ถ้าเกิดว่าแกไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้”
“...”
“ถ้ารุ่นพี่ของเรียวไม่โทรไปหาเรียว”
“...”
“มันจะเกิดอะไรขึ้นกับแกได้บ้าง...ป๊าไม่อยากจินตนาการเลยว่ะ”
“...”
“เพราะมันเกิดอันตรายได้ทุกอย่างเลย”
“…”
“แกจะทำอะไร จะเป็อะไร...ป๊าพยายามจะเข้าใจแกเสมอ”
“...”
“แต่ตอนนี้ป๊าไม่เข้าใจแกจริง ๆ ...ว่าทำไมแกถึงไม่ห่วงตัวเอง ทำไมถึงไม่รักตัวเองเลย”
“...”
“เฮีย...”
เ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้เป็พ่อทันที “จ๋า ป๊า...”
“จะพอได้หรือยัง? ...กับไอ้เด็กผู้ชายคนนั้น”
“...”
“แกจะเลิกเป็แบบนี้เพราะมันได้หรือยัง?”
“...”
“ป๊าไม่อยากเสียแกไปเพราะคนแบบนั้นหรอกนะ”
“...”
“เื่แบบนี้มันทำใจได้ยาก ป๊ารู้...”
“...”
“แต่ถ้าเราอยากกลับมารักตัวเองจริง ๆ ...เราก็ต้องทำใจให้ได้”
“…” เฮียเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อพ่อพูดด้วยเสียงแ่เบา คล้ายเริ่มหมดหวังกับเขาแล้ว
“แกจำวันที่เดินมาบอกป๊าว่าชอบผู้ชายได้ไหม?”
“ได้ครับ”
“ป๊ายอมรับตรง ๆ ว่าตอนนั้นป๊ารับไม่ได้นะ”
“...”
“แต่ป๊าก็ไม่ได้ห้าม เพราะเห็นว่ามันเป็ความสุขของแก”
“...”
“คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากเห็นลูกตัวเองเป็ทุกข์หรอก”
“...”
“เพราะป๊าคิดแบบนั้น ป๊าเลยยอมรับ”
“...”
“แล้วก็คิดว่า...ต่อให้แกจะชอบจะรักใคร จะเป็ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“...”
“แกก็ยังเป็ลูกของป๊า ยังเป็ไอ้เด็กที่เตะบอลไม่ได้เื่เหมือนเดิม”
“...”
“มันไม่มีอะไรทำให้ป๊ารักแกน้อยลงได้หรอก”
“...”
“ป๊ารักแกมากขนาดนี้...แกก็ช่วยรักตัวเองให้มาก ๆ หน่อย”
สิ้นสุดประโยคคำพูดนั้นของผู้เป็พ่อ เฮียก็พรูลมออกจากปาก แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าดวงตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว เขาสบตากับคนตรงหน้าโดยไม่หลบสายตาเลยแม้แต่น้อย เพื่อให้พ่อรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่แท้จริง
“ป๊า...”
“…”
“ลูกยอมรับว่าตลอดมา...ลูกเสียใจเื่ของเขามาก”
“…”
“...มากจนทำให้ลูกกลายเป็คนเหลวไหลอยู่่หนึ่ง”
“…”
“ลูกช่วยงานที่บ้านไม่ได้เลย เพราะลูกเอาแต่กินเหล้าเมา จนไอ้เรียวต้องมาช่วยทำงานแทนลูก”
“...”
“ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่หน้าที่ของมันเลย แล้วมันก็มีงานของตัวเองที่ต้องทำเยอะอยู่แล้วด้วย”
“...”
“เพื่อนทุกคนก็พากันเป็ห่วงลูก”
“...”
“ลูกรู้แล้วว่าที่ผ่านมาตัวเองแย่แค่ไหน...แล้วก็เป็เพราะทุกคนทำให้ลูกรู้แบบนั้น”
“...”
“…รู้ว่าลูกไม่ควรทำให้ทุกคนเ็ปไปด้วย ลูกเลยพยายามกลับมาเป็คนเดิมให้เร็วที่สุด”
“...”
“ป๊า...”
“...”
“ครั้งนี้ลูกอาจจะทำพลาดไปอีกครั้ง...และป๊าก็อาจจะไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกจะพูด”
“...”
“แต่ลูกอยากบอกป๊าว่า...ลูกกลับมาเป็คนเดิมแล้ว”
“...”
“ลูกได้หัวใจตัวเองกลับคืนมาแล้วป๊า...และลูกก็จะรักตัวเองให้มากขึ้น”
“…”
“เพื่อตัวเอง...แล้วก็เพื่อทุกคนที่รักลูก”
เฮียยังคงสบสายตากับผู้เป็พ่ออยู่เหมือนเดิม เขาไม่สามารถคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะพ่อไม่แสดงความรู้สึกผ่านทางสีหน้าและแววตาเลย แต่ทว่าการพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วกวักมือให้ขยับเข้าไปหาทำให้รู้ว่า...
คงไม่มีใครให้อภัยและให้ความเชื่อใจ
กับเราได้เป็พัน ๆ ครั้ง
เท่ากับคนในครอบครัว
เขาที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงพื้นค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้พ่อมากขึ้น นั่นทำให้เฮียเห็นรอยยิ้มจาง ๆ เปื้อนอยู่บนใบหน้าของพ่อกับแม่ และแม่ก็ยื่นมือมาลูบศีรษะของเขาเบา ๆ พลางเอ่ย...
“ทุกคนรักเฮียมากนะ”
“ลูกรู้ครับ”
“ต่อจากนี้...แกต้องรักตัวเองให้มาก ๆ นะ”
“ครับป๊า”
“แล้วก็...” พ่อเอ่ย ก่อนจะพยักพเยิดหน้าไปทางเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักข้าง ๆ ท่าน “...รักษาเพื่อนคนนี้ไว้ให้ดี ๆ”
“...”
“เพื่อนประเสริฐแบบนี้...หาที่ไหนไม่ได้แล้ว”
“โห เพื่อนประเสริฐเลยเหรอป๊า?”
“...”
“ป๊าไม่อวยมันเกินไปหน่อยเหรอ?” เฮียพูดพลางหันไปมองเพื่อนสนิทที่ถูกยกให้เป็ ‘เพื่อนประเสริฐ’ เรียวยกยิ้มมุมปากน้อย ๆ ก่อนจะยักคิ้วให้ เขาคิดว่าเพื่อนสนิทชักจะได้ใจเกินไปแล้ว
“ไม่อวยเกินไปหรอก...ม้าก็คิดแบบป๊าแหละ”
“...”
“เพื่อนแบบเรียวน่ะ ต่อให้ไปพลิกแผ่นดินหาก็คงไม่เจออีกแล้วละ”
“ป๊ากับม้าเลิกอวยมันสักที ดูมันทำหน้าดิ น่าหมั่นไส้ฉิบหาย”
เรียวหัวเราะในลำคอเบา ๆ พอเฮียพูดแบบนั้น “...”
“ก่อนจะหมั่นไส้เขา...แกขอบคุณเขาหรือยัง?”
เฮียละสายตาจากเพื่อนสนิทแล้วหันกลับไปมองพ่อตัวเองทันควัน ก่อนเอ่ย “หือ?”
“...”
“ป๊าพูดอะไรอะ?”
“ขอบคุณเรียวหรือยัง? ...ที่เขาอุตส่าห์ดูแลแกตอนเมา”
ไม่รู้ทำไมเฮียถึงรู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาตอนได้ยินประโยคคำถามของพ่อ ก่อนเอ่ยกระอึกกระอัก “ขะ ขอบคุณแล้ว”
“ยังครับป๊า”
“ไอ้สัดเรียว”
“น่ะ เฮีย...ทำไมเป็คนแบบนี้?”
“ปะ ป๊า...ป๊าต้องฟังลูกตัวเองสิ”
“แค่พูดขอบคุณมันยากตรงไหน?”
“...”
“ม้าเข้าใจนะว่าเราสนิทกันมาก เลยทำให้พูดอะไรแบบนี้ยาก แต่ม้าคิดว่าเฮียก็ควรพูดนะ”
เฮียหลับตาลงเพราะรู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องพูดขอบคุณเพื่อนสนิทต่อหน้าพ่อกับแม่ เขาค่อย ๆ ลืมตาแล้วหันไปมองเรียวที่นั่งอมยิ้มอยู่
มึงคิดว่ามึงอยู่เหนือกูเหรอไอ้เรียว
เออ...ครั้งนี้กูยอมให้มึงก็ได้
แต่ครั้งหน้า...
เดี๋ยวค่อยดูสถานการณ์อีกที...
“ขอบ...ใจ...”
“ไม่เต็มใจพูดก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะ”
“ไอ้เรียว!”
“เฮีย!”
“จะ จ๋า ป๊า...”
“จริงใจหน่อย...พูดขอบคุณจากใจมันยากตรงไหนฮะ?”
เฮียสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเอ่ยกับเพื่อนสนิท “เรียว ขอบใจมากนะ”
“ไม่เป็ไรครับ”
คะ ครับ
ครับเหรอ?
กูหูฟาดปะวะ?
เฮียคิดแบบนั้นขณะสบตากับเพื่อนสนิทที่ยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าพ่อกับแม่ แม้ว่าภายในหัวจะมีคำถามมากมายผุดขึ้นจากคำว่า ‘ครับ’ ของเรียว แต่ทว่าเขาก็ได้คำตอบว่า ‘ไอ้เรียวแค่อยากกวนตีนด้วยการพูดเพราะ ๆ แบบที่เราไม่เคยพูดกัน’
“ก็แค่นั้น...ไม่เห็นยากเลย”
“ป๊าไม่ใช่ลูกไง...ป๊าถึงได้พูดว่าง่ายอะ”
“เถียงเก่งจริง ๆ ไอ้ลูกคนนี้!”
เฮียหลับตาปี๋แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมศีรษะของตัวเองตอนที่เห็นป๊าเงื้อมือเหมือนอยากเขกหัวเด็กชอบเถียงอย่างที่ชอบทำ
“โฮ่ง! โฮ่ง!”
แต่พอเฮียได้ยินเสียงของผู้พิทักษ์ประจำตัว เขาเลยรีบลืมตาทันที แล้วก็เห็นสุนัขพันธุ์บลูด็อกสีน้ำตาลตัดขาวที่มีอายุราว ๆ หนึ่งปีกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ไอ้เฮงที่โผล่มาั้แ่ตอนไหนไม่รู้เห่าใส่พ่อไม่หยุด มันมักจะทำแบบนี้เวลาเห็นพ่อทำท่าจะตีเขา
“ไอ้เฮง...แกไม่ต้องมาปกป้องพี่แกเลยนะ” ป๊าเอ่ยเสียงดุ “...เพราะว่าแกเองก็เกเรไม่ต่างกันเลย”
“โฮ่ง!”
“เถียงอีก! เถียงเก่งพอกันเลย”
“โฮ่ง! โฮ่ง!”
“ป๊าอย่าดุไอ้เฮงเลย…” เฮียพูดปนหัวเราะ ก่อนจะอุ้มไอ้หมาอ้วนขึ้นมากอด “ไม่เจอตั้งหลายวัน โคตรคิดถึงไอ้น้องรักเลย”
เขาเงยหน้าขึ้นพลางหัวเราะ เมื่อไอ้หมาอ้วนพยายามเลียใบหน้า นั่นทำให้เฮียรู้ว่าเฮงก็คิดถึงเขาไม่ต่างกัน แต่ทว่าเสียงของใครบางคนก็เรียกความสนใจให้เฮียหันไปมอง
“รักกันจริง ๆ เลยนะ...งั้นป๊าก็เขกกะโหลกไปทั้งคู่เลย”
“เขกกะโหลกมึงด้วยแหละ ไอ้ตี๋” เฮียพูดพลางมองน้องชายที่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไร เ้าตัวเดินมานั่งข้าง ๆ แม่แล้วทำหน้าตากวนบาทาใส่
“...”
“ทำหน้าทำตา เดี๋ยวกูจะทุบให้หลังแอ่นเลย”
“ป๊า...ป๊าเห็นปะว่าเฮียชอบใช้ความรุนแรงอะ”
“พอกันหมดแหละ...แกก็ไปกวนตีนเขาก่อนไง”
คำพูดของพ่อเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน ยกเว้นตี๋ที่ยังทำหน้าตากวนบาทาเหมือนเดิม เฮียคลายอ้อมกอดออกแล้วปล่อยให้เฮงเป็อิสระ มันจึงเดินไปหาพ่อพร้อมส่งสายตาละห้อยให้ท่าน เหมือนว่าอยากขอโทษที่เห่าใส่ เพราะพ่อของเขาเป็คนปากร้ายแต่ใจดี ท่านจึงโน้มตัวลงมาอุ้มมันขึ้นไปนั่งบนตัก
“ไอ้เฮงนี่ขี้ประจบไม่เปลี่ยนเลย” พ่อพูดตอนที่เฮงพยายามเลียใบหน้า
“ป๊า...น้ำลายไอ้เฮงเลอะเต็มหน้าแล้วมั้ง” เฮียเอ่ยแซว
“เออ...” พ่อเอ่ย ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นปาดคราบน้ำลายของเฮงที่เลอะอยู่บนใบหน้าตัวเอง แล้วก็เอามือข้างนั้นมาลูบศีรษะของเฮีย “...แบ่ง ๆ กันไป”
“ป๊า! ...เดี๋ยวหัวลูกเหม็น”
“เหม็นอะไรกัน...อย่ามารังเกียจน้ำมนต์ของหลวงเฮงนะ”
“...”
“ใครที่ได้น้ำมนต์ของหลวงเฮงไปก็โชคดีทั้งนั้นแหละ”
เฮียหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นลูบเรือนผมของตัวเองที่ไม่ได้เปียกอะไร เขารู้ดีว่าพ่อก็แค่หยอกเล่นเท่านั้น แต่คำพูดของพ่อครั้งนี้กลับทำให้น้องชายของเขาหัวเราะได้ด้วย
“หัวเราะอะไรไอ้ตี๋?”
“เปล่า~”
“ป๊าเอาน้ำมนต์หลวงเฮงป้ายหัวมันบ้างดิ ไม่งั้นมันก็หัวเราะเยาะเฮียอยู่แบบนี้อะ”
“พอ ๆ น้ำมนต์มีจำกัด ให้ได้แค่ทีละคน”
“เฮีย หนูกลับมาแล้วเหรอ?”
เสียงอ่อนหวานของใครบางคนเรียกความสนใจให้หันไปมอง แล้วเฮียก็เห็นพี่สาวที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับพี่เขย
“หนูกลับมาแล้ว...”
“สวัสดีครับเจ้หลิน เฮียเม้ง” เรียวรีบยกมือขึ้นไหว้พี่สาวและพี่เขยทันที
“สวัสดีจ้ะเรียว”
น้องชายคนกลางของบ้านอย่างเขาส่งยิ้มให้พี่สาวที่เดินไปนั่งข้าง ๆ น้องชายคนเล็ก และยกมือขึ้นไหว้พี่เขยที่นั่งลงบนเก้าอี้ไม้แกะสลักตัวที่ว่างอยู่
“กลับมานานแล้วเหรอเฮีย?” พี่เขยเอ่ยถามขึ้น
“กลับมาได้สักพักแล้วครับ แต่นั่งฟังป๊าบ่นอยู่ ก็เลยยังไม่ได้ขึ้นห้องสักที”
พี่เขยหลุดหัวเราะพอได้ยินแบบนั้น ก่อนเอ่ย “เื่นี้...พี่คงช่วยไม่ได้นะ”
“ครับ ผมเข้าใจ”
“นี่ก็ดึกแล้ว...เรียวจะนอนค้างที่นี่เลยไหม?”
เฮียหันไปมองเพื่อนสนิททันทีที่พ่อถามแบบนั้น เพื่อนสนิทรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนเอ่ย...
“คืนนี้ผมคงต้องกลับบ้านครับ...เพราะต้องกลับไปคุยงานกับป๊าต่อครับ”
“อ๋อ...”
“งั้นเดี๋ยวผมขอลากลับเลยนะครับ...” เรียวเอ่ยด้วยท่าทางและน้ำเสียงอ่อนน้อม พร้อมกับละสายตาจากพ่อมามองเขา ก่อนเอ่ย “...เฮียจะได้พักผ่อนด้วย”
“อ่า ๆ ...ขับรถดี ๆ นะ”
“เดินทางปลอดภัยนะเรียว”
“ขอบคุณครับ ป๊า ม้า”
“เดี๋ยวกูเดินไปส่ง...”
“ไม่เป็ไร”
“เหอะน่า~”
เฮียรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เพื่อนสนิทจึงลุกขึ้นยืนตาม เรียวโค้งศีรษะให้พ่อแม่และพี่สาวกับพี่เขยของเขาอีกครั้ง ก่อนที่เราสองคนจะเดินออกมาจากบริเวณนั้น
เขาตั้งใจจะเดินไปส่งแขกคนสำคัญถึงรถ แต่ฝีเท้าของเพื่อนสนิทที่ก้าวช้าลงเมื่อเดินมาถึงตรงประตูรั้วก็ทำให้รู้ว่า ‘ไอ้เรียวอยากให้มาส่งถึงแค่ตรงนี้พอ’ และเราสองคนก็หยุดยืนอยู่ที่ประตูรั้ว
“คืนนี้มึงต้องสระผมปะ?”
“สระดิ ถ้าไม่สระคงเหม็นน้ำลายเฮงไปทั้งคืนอะ”
เรียวหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนเอ่ย “กูไปก่อน”
“เออ...ขับรถดี ๆ มึง”
เรียวพยักหน้าเบา ๆ พลางยกมือขึ้น เขาคิดว่ามันคงจะโบกมือลาเหมือนอย่างเคย ทว่าการบอกลาครั้งนี้กลับไม่เหมือนเดิม เพราะเพื่อนสนิทเอามือของมันมาวางบนศีรษะของเขา ก่อนจะออกแรงลูบไปมาเบา ๆ
“อือ...เดี๋ยวถึงแล้วไลน์บอก”
อะ ไอ้เหี้ยยยยย...
เฮียเผลออุทานภายในใจกับการกระทำและคำพูดของเพื่อนสนิท เขากะพริบตาปริบ ๆ พลางกลืนน้ำลายลงคอขณะสบสายตากับคนตัวสูงกว่า แล้วตอนที่เรียวชักมือกลับไป พร้อมกับส่งยิ้มในแบบที่ทำให้ใครหลายคนตกหลุมรักได้ง่าย ๆ มาให้ เฮียก็รู้สึกว่า...
ไอ้เหี้ยเอ๊ย...
จั๊กจี้หัวใจฉิบหายเลย...
เรียวหมุนตัวแล้วเดินไปที่รถเบนซ์สีขาว ดวงตาเรียวรีจ้องมองแผ่นหลังกว้างของเพื่อนสนิทอยู่แบบนั้น และจู่ ๆ ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัว มันเป็ความคิดที่ว่า ‘ถ้าวันหนึ่ง...ไอ้เรียวหันหลังให้เขาแบบนั้น โดยที่มันไม่คิดจะหันกลับมามองกันอีก แล้วเขาจะทำยังไง?’ คงเป็เพราะความคิดนี้ที่ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมา เฮียจึงตัดสินใจเอ่ยเรียกอีกฝ่าย...
“เรียว”
เพื่อให้มันหันกลับมามองกันอีกครั้ง
“ว่าไง?”
เพื่อให้ความกลัวที่เกิดขึ้นในใจหายไป...
แล้วพอเห็นดวงตาคู่นั้นอีกครั้ง
“ขอบใจ...”
เรียวก็ช่วยขับไล่ความกลัวนั้นได้จริง ๆ
“...”
“สำหรับทุก ๆ อย่างเลย”
“อือ...” เรียวเอ่ยตอบ พร้อมรอยยิ้มในแบบเดิมของมัน ก่อนจะยกมือขึ้นโบกลากัน
เฮียพยักหน้าเบา ๆ ตอบกลับเพื่อนสนิท ครั้งนี้เรียวไม่หันหลังให้เขาอีกแล้ว มันมองเขาจนกระทั่งเปิดประตูรถ ก่อนจะขึ้นรถไปพร้อมรอยยิ้มสุดท้าย
เขามองส่งเพื่อนสนิทจนรถเบนซ์สีขาวคันสวยเคลื่อนออกไปจากหน้าบ้าน แล้วจึงยกมือขึ้นโบกไปมาเพื่อบอกลาอีกฝ่าย เฮียพรูลมหายใจออกทางปากพลางคิดว่า...
กูเป็อะไรของกูวะ?
เดี๋ยวก็รู้สึกจั๊กจี้หัวใจ เดี๋ยวก็รู้สึกกลัว
และทั้งหมดเกิดขึ้นแค่กับไอ้เรียวด้วยนะ
ในระหว่างที่ลูกชายคนกลางของบ้านเดินไปส่งเพื่อนสนิทอยู่นั้น คนเป็พ่อเป็แม่ก็จูงมือชวนกันเดินมาแอบดูที่หน้าต่างบานใหญ่ ไวพจน์ผู้เป็พ่อของเฮียหรี่ตาลงเล็กน้อยขณะมองลูกชายยืนส่งเพื่อนสนิทอยู่ที่หน้าบ้าน ส่วนบัวผู้เป็แม่ก็เอียงคอเล็กน้อยคล้ายกำลังครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนที่ฝ่ายภรรยาจะเป็คนทำลายความเงียบ
“ป๊า...ป๊าว่าเรียวชอบผู้ชายเหมือนลูกเราไหม?”
ไวพจน์หันมองภรรยาทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น ก่อนเอ่ย “ม้าหมายควายว่า...”
“หมายความว่า!!”
“แฮร่!!”
“ป๊า...มันใช่เวลามาเล่นตลกไหม?”
ไวพจน์หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจที่ภรรยายอมตบมุกด้วย ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายกำลังอยู่ในอารมณ์จริงจัง “ม้า ป๊าว่าบ้านเราไม่ควรทำธุรกิจสปอร์ตคลับหรอก เราควรเปิดร้านหมูกระทะแล้วขึ้นไปเล่นตลกโชว์ลูกค้ามากกว่า แค่มีป๊า ม้า เฮีย เฮง แค่นี้ก็ฮาะเิเถิดเทิงแล้ว”
“เป็ความคิดที่ดี...แต่เดี๋ยวก่อน กลับมาคุยเื่นี้กันก่อน”
“โอเคจ้ะ”
“ม้าหมายควายว่า...”
“หมายความว่า!!”
คนเป็ภรรยาหัวเราะชอบใจ เมื่อสามีอย่างเขาช่วยตบมุกให้ เขาคิดว่าเสน่ห์ของภรรยาตัวเองคือการที่อีกฝ่ายชอบทำอะไรเกินคาดอยู่เสมอ
“ขอบคุณที่ช่วยตบมุกให้นะ พ่อยอดดวงใจ”
“ด้วยความเต็มใจครับ คุณผู้หญิง”
“คราวนี้จริงจังแล้วนะ ม้าหมายความว่า...ถ้าเรียวชอบผู้ชายเหมือนเฮียจริง ๆ แล้วจะมีสิทธิ์ไหมที่เขาจะชอบลูกของเรา”
“ทำไมม้าถึงคิดแบบนั้น?”
“ป๊าคิดไม่เหมือนม้าเหรอ?”
ไวพจน์ลอบถอนหายใจ ก่อนเอ่ย “ป๊าก็แอบคิดแบบม้านะ...เพราะหลาย ๆ อย่างที่เรียวทำให้ลูกเรา มันทำให้คิดไปแบบนั้น แต่ป๊าก็พยายามคิดว่าทั้งสองคนสนิทกันมาก มันก็เลย...”
“…ก็เลยทำให้ทั้งสองคนตกหลุมรักกันโดยไม่รู้ตัวใช่ไหม?”
คนเป็สามีทำมือเป็สัญลักษณ์ว่า ‘ถูกต้อง’ ให้ภรรยา ก่อนเอ่ย “ใช่จ้ะ”
“ถ้าอย่างนั้น...ม้าว่าเื่นี้ต้องมีการพิสูจน์”
หลังจากภรรยาพูดจบ สีหน้าของเธอก็ดูเ้าเล่ห์แสนกลขึ้นมาทันที ไวพจน์เลยคิดว่า...
เขามั่นใจ...ว่าเขาจะต้องถูกลากไปอยู่ในผู้ร่วมแผนการอะไรสักอย่างแน่ ๆ
และคงไม่ใช่แค่สามีอย่างเขาเท่านั้น...งานนี้จะต้องมีผู้ร่วมแผนการคนอื่นอีก
TBC
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
