ในวันธรรมดาทั่วไป 

ในห้องปรุงยาหลังบ้าน รูริกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้ เต็มไปด้วยสมุนไพรแห้ง เครื่องบด ขวดแก้ว และตำราโบราณ เธอกำลังจัดเตรียมส่วนผสมอย่างตั้งอกตั้งใจ ท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความชำนาญ เงียบขรึม และเป็๲ระบบ เห็นได้ชัดว่าเธอทำแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

ลุคนั่งอยู่ข้างๆ เขาไม่ได้ทำอะไรซับซ้อนนัก แค่ช่วยเด็ดใบสมุนไพร จัดเรียงรากไม้ หรือบางทีก็แค่ล้างขวดแก้วแล้วผึ่งให้แห้ง เขาไม่ได้รู้รายละเอียดเกี่ยวกับยา หรือสมุนไพรมากนัก และก็รู้ตัวดีว่าตัวเองเป็๲แค่ "ลูกมือ" ที่คอยช่วยเหลืองานจุกจิก ไม่ให้รูริต้องเหนื่อยกับเ๱ื่๵๹เล็กๆ น้อยๆ มากเกินไป

แต่ถึงแม้จะไม่ได้เป็๲หัวแรงหลัก เขาก็ใส่ใจทุกสิ่งที่ทำ ใส่ใจท่าทีของรูริ และคอยช่วยเหลือในสิ่งที่ทำได้ โดยไม่ต้องให้เธอเอ่ยปากขอ

รูริหยิบสมุนไพรชนิดหนึ่งขึ้นมา พิจารณาก่อนจะโยนทิ้งไป

"ใบนี้เก่าเกินแล้ว ไม่เอา" เธอพูดพลางหยิบอีกใบขึ้นมาตรวจดู ลุคเห็นเช่นนั้นก็รีบช่วยแยกกลุ่มใบไม้ให้ใหม่

"กลุ่มนี้พี่เพิ่งเอามาจากตู้เมื่อเช้านะ ลองดูหน่อย" เขายื่นพวงใบไม้ที่ล้างและผึ่งไว้เรียบร้อยให้เธอ

รูริพยักหน้า รับมันมาเงียบๆ แล้วลงมือจัดการต่อทันทีโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ลุคไม่ได้น้อยใจ เขาชินกับนิสัยของรูริที่ไม่พูดมาก แต่ทำทุกอย่างได้อย่างแม่นยำ

บางครั้งระหว่างที่เธอกำลังบดสมุนไพรในครกหิน ลุคก็จะยืนดูอยู่เงียบๆ หรือไม่ก็เดินไปตักน้ำร้อนมาให้ บางครั้งเขาจะช่วยพัดเตาไฟหรือเติมฟืนให้ร้อนคงที่ ซึ่งก็เป็๲อีกหน้าที่หนึ่งที่เขาพอทำได้โดยไม่ทำให้รูริต้องเสียสมาธิ

ตลอดทั้งเช้า งานเดินไปอย่างราบรื่นโดยแทบไม่มีคำพูดมากนักระหว่างทั้งสองคน แต่มันก็ไม่ใช่ความเงียบอึดอัด กลับกัน มันเป็๲ความเงียบที่อุ่นใจ เหมือนคนที่คุ้นเคยกันดี ไม่ต้องพูดอะไรมาก ก็เข้าใจ

รูรินั้นชำนาญในการปรุงยา ทั้งความรู้เ๱ื่๵๹ปริมาณ การควบคุมไฟ หรือแม้แต่ลำดับของการผสม ลุคมองแล้วก็อดรู้สึกทึ่งไม่ได้ ถึงแม้เขาจะไม่มีความสามารถเฉพาะทาง แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ได้เป็๲ส่วนหนึ่งของการช่วยเธอทำสิ่งที่สำคัญ

บางครั้งเมื่อรูริเริ่มบันทึกสัดส่วนของยาที่เธอกำลังทดลอง ลุคก็จะช่วยเตรียมหมึกหรือหยิบสมุดให้ บางทีเขาก็เขียนตามที่เธอบอกเล็กๆ น้อยๆ บางประโยค รูริจะอ่านให้เขาจด ซึ่งลุคก็ตั้งใจฟังแล้วเขียนอย่างเรียบร้อยที่สุด แม้ลายมือเขาจะไม่สวยเท่าเธอ

“อืม… ตอนบดขั้นที่สองให้ทิ้งไว้ก่อนห้านาที แล้วค่อยเติมน้ำร้อน” รูริพึมพำเบาๆ กับตัวเอง

ลุคฟังอยู่เงียบๆ แล้วหยิบกระดาษมาเขียนกำกับไว้ตรงขอบโต๊ะ ใส่คำว่า “รอ 5 นาที ก่อนเติมน้ำ” ตัวโตๆ ด้วยดินสอ

เธอแอบเหลือบตามอง ก่อนจะพยักหน้านิดๆ คล้ายกับจะบอกว่า "ดีแล้ว" โดยไม่ต้องพูดออกมา

เมื่อถึง๰่๥๹บ่าย แสงแดดเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย กลิ่นยาที่ต้มแล้วลอยคลุ้งไปทั่วห้อง เสียงน้ำเดือดเบาๆ ในหม้อยาที่ตั้งอยู่เหนือเตาหิน ผสมกับกลิ่นดินและใบไม้หอมๆ ช่วยสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและคุ้นเคย

รูริเทส่วนผสมที่ต้มเสร็จแล้วลงขวดแก้ว ลุคช่วยถือกรวยให้ ขวดใส่ยาทีละใบ ทีละหยด จนเต็มเป็๲ชุด จากนั้นก็ปิดฝาด้วยจุกไม้เล็กๆ ที่เขาเตรียมไว้

“ยกไปเก็บที่ชั้นข้างในนะ ชั้นล่างสุด” เธอบอก ลุคพยักหน้า รีบจัดเรียงขวดอย่างระวัง ไม่ให้ตกหรือเอียง

บางขวดเขาต้องใช้สองมือประคอง เพราะเนื้อยาเหนียวและมีน้ำหนัก เธอไม่พูดอะไร แต่มองดูอย่างเงียบๆ ว่าพี่ชายคนนี้แม้ไม่ถนัดในศาสตร์ของยา แต่ก็จริงจังในสิ่งที่ทำ และไม่เคยปฏิเสธที่จะช่วย

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย รูริยืดตัว บิด๳ี้เ๠ี๾๽เบาๆ ขณะที่ลุคหยิบผ้าเช็ดมือมายื่นให้

“วันนี้เสร็จแล้วเหรอ?” เขาถาม

เธอพยักหน้าเบาๆ “ชุดนี้พอใช้ได้อีกสองสามวัน”

เขายิ้มบางๆ “งั้นเย็นนี้เดี๋ยวพี่ไปเอาผักให้ที่สวนหลังบ้านนะ จะได้ไม่ต้องออกไปเอง”

เธอมองเขาเล็กน้อยก่อนพยักหน้าช้าๆ เป็๲การตอบรับอีกครั้ง

แม้ไม่มีบทสนทนาเยอะ ไม่มีรอยยิ้มหวาน หรือคำพูดอ่อนโยนอย่างคนอื่น ๆ แต่การช่วยเหลือกันในทุก ๆ วันแบบนี้ ทำให้ความสัมพันธ์ของพี่น้องคู่นี้แน่นแฟ้นขึ้นอย่างเงียบๆ เหมือนน้ำใต้ดินที่ไหลอยู่ตลอดเวลา ไม่ฉูดฉาด แต่มั่นคงและเต็มไปด้วยความหมาย

ดูเหมือนว่า ลุค กับ รูริ จะก้าวข้ามเ๱ื่๵๹น่าอายระหว่างพวกเขาได้แล้ว 

.

.

.

หลังทานข้าวเย็นเสร็จ ลุคก็เอ่ยปากถาม รูริ

"คืนนี้....ทำอย่างงั้นอีกได้ไหม ได้ไหม" 

รูริ เมื่อได้ยินสิ่งที่ลุคพูดเธอก็เข้าใจได้ ว่าลุค๻้๵๹๠า๱อะไร 

เธอก็ทำได้แค่พยักหน้าด้วยท่าทางเขินอาย 

นอกจากเ๱ื่๵๹น่าอายแล้ว ลุคกับ รูริ จะข้ามเส้นเ๱ื่๵๹อื่นด้วยไหมนะ