อวี๋ฉี่เจ๋อกักเก็บความรู้สึกว้าวุ่นภายในใจเอาไว้เมื่อเห็นาแที่ถูกดึงกระชากผ้าออกมาบนขาของอวี๋เจียวมีเืไหลเขารีบหยิบเหล้าสมุนไพรขึ้นมาดื่ม แต่สุดท้ายกลับกลืนมันลงคอเพราะตื่นตระหนกเกินไป
อวี๋เจียวเห็นดังนั้นจึง ‘หัวเราะคิกคัก’ อย่างเบิกบานในทันใดดวงตาดุจดอกซิ่งคว่ำโค้ง แววตาเปล่งประกาย
น้อยครั้งนักจะเห็นอวี๋ฉี่เจ๋อเสียกิริยาใบหน้าหล่อเหลาขาวซีดเพราะอาการป่วยและริมฝีปากสีหยาดน้ำของเขาค่อยๆ ถูกย้อมสีสันเขาหลบเลี่ยงสายตาเปล่งประกายของอวี๋เจียว ก้มหน้าลงดื่มสุราสมุนไพรอีกครั้งครั้งนี้เขาอมไว้ในปากอย่างระแวดระวังจากนั้นพ่นลงไปตรงาแบนขาทั้งสองข้างของอวี๋เจียว
ความเ็ปจากความแสบร้อนปะทะเข้ามาอีกครั้งอวี๋เจียวไม่มีอารมณ์จะล้อเล่นอีกต่อไปมือทั้งสองข้างกำหมัดและกัดริมฝีปากของตนเองเพื่ออดกลั้น
อวี๋ฉี่เจ๋อใช้หางตาปรายมองนางชั่วครู่ท่าทางอดกลั้นของอวี๋เจียวประจักษ์แก่สายตา ขณะโรยผงยาทันใดนั้นนึกตำหนิตนเองยิ่งนักว่าเหตุใดก่อนหน้านี้ถึงไม่บดสมุนไพรเหล่านี้ให้ละเอียดกว่านี้
เขาโรยผงยาลงบนรอยแผลทั้งหมดอย่างพิถีพิถันอวี๋ฉี่เจ๋อเก็บห่อผงยาที่เหลือเอาไว้ให้เรียบร้อย เอ่ยถามออกไปว่า“คือ...ขนาดของผงยาไม่ส่งผลต่อฤทธิ์ยาจริงหรือ?”
อวี๋เจียวเจ็บจนแทบสูญสิ้นเรี่ยวแรงปล่อยกายเอนพิงกำแพงอย่างเฉื่อยชาเมื่อได้ยินอวี๋ฉี่เจ๋อเอ่ยถามจึงมองห่อยาภายในมือของเขา เอ่ยพลางแย้มยิ้มว่า“ไม่ส่งผล”
แม้ว่าสีหน้าของอวี๋ฉี่เจ๋อจะเ็าวาจาเยือกเย็น แต่อวี๋เจียวฟังออกถึงความเป็ห่วงที่ซ่อนอยู่ของเขาได้
อวี๋ฉี่เจ๋อมองรอยยิ้มสดใสและสะอาดตาของนางหัวใจของเขาสั่นไหวเล็กน้อยหลังจากนั้นรีบปั้นหน้าเ็าและวางถุงยาไว้ข้างมืออวี๋เจียวยกอ่างน้ำที่ปนเปื้อนด้วยเืสีแดงสดเดินออกไปข้างนอก
อวี๋เจียวพอเข้าใจความเ็าวาจาน้อยของเขาเอ่ยไปทางแผ่นหลังของเขาว่า "อวี๋ฉี่เจ๋อ ขอบคุณ"
อวี๋ฉี่เจ๋อไม่ตอบเขาถืออ่างไม้เดินออกไปข้างนอกโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูไม้ของห้องเล็กไปด้วย
อาการาเ็ที่ขาของนางได้รับการรักษาแล้วอวี๋เจียวรู้สึกสบายขึ้นไม่น้อย หลังปิดเปลือกตาลงจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว
ครั้นลืมตาขึ้นมาหลังจากนอนหลับไปหนึ่งตื่นรอบด้านมืดสนิท นางเอื้อมมือไปคลำหาสวิตช์ไฟข้างเตียงโดยสัญชาตญาณทว่าได้ัักับฟางเพียงหนึ่งกำมือเท่านั้น พลันนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตนอยู่ที่ใดอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง
ควรคิดใคร่ครวญให้ดีภายหน้าจะอยู่ในฐานะเมิ่งอวี๋เจียวต่อไปอย่างไร
ภายในความทรงจำของเมิ่งอวี๋เจียวความสัมพันธ์ระหว่างนางกับมารดาหลิ่วซานเหนียงช่างห่างเหินเ็ายิ่งนักทว่าบิดาเมิ่งชิงอวิ๋นลำเอียงรักนาง เอ็นดูนางเสียยิ่งกว่าบุตรชายคนเล็กเพียงแต่น่าเสียดายที่เมิ่งชิงอวิ๋นจากไปเมื่อปีกลาย
ความไม่ชอบใจที่หลิ่วซานเหนียงมีต่อเมิ่งอวี๋เจียวยิ่งชัดเจนมากขึ้นหลังจากเมิ่งชิงอวิ๋นจากไปบางคราสายตาที่ใช้มองเมิ่งอวี๋เจียวช่างไม่ต่างจากมองศัตรู ราวกับไม่ใช่บุตรสาวที่คลานออกมาจากท้องของนางแม้แต่นิดไม่เช่นนั้นคงไม่มีทางปล่อยให้ท่านลุงใหญ่ของเมิ่งอวี๋เจียวขายนางให้กับสกุลอวี๋แน่นอน
ยามนี้ใบสัญญาซื้อขายตัวของเมิ่งอวี๋เจียวอยู่ในมือของคนสกุลอวี๋ไม่อาจกลับสกุลเมิ่งอีกแล้ว ต่อให้กลับไป คาดว่าการใช้ชีวิตร่วมกับหลิ่วซานเหนียงก็คงไม่มีความสุขกายสบายใจแต่อย่างใดอวี๋เจียวคิดใคร่ครวญว่าควรจะอยู่ที่สกุลอวี๋ไปก่อนสักระยะหนึ่งรอกระทั่งได้ใบสัญญาซื้อขายตัวค่อยโบยบินไปยังแดนไกล ออกไปใช้ชีวิตอิสระของตนเอง
วันนี้อวี๋เจียวถูกปลุกจนรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงเอะอะโวยวายข้างนอกขาทั้งสองข้างของนางสามารถเดินได้แล้ว อีกทั้งรอยแผลยังตกสะเก็ดจนหมดอาจเพราะอายุยังน้อย ความสามารถในการฟื้นตัวยังคงดีเยี่ยมเพียงแต่กระดูกซี่โครงตรงหน้าอกยังไม่หายดี
นางขยับกายไปทางหน้าต่างของห้องเล็กลอบชะโงกหน้ามองออกไปข้างนอก
นอกกำแพงจวนสกุลอวี๋มีคนยืนอยู่จำนวนไม่น้อยคึกคักยิ่งนัก เพียงแต่สีหน้าของคนสกุลอวี๋ไม่สู้ดีนอกจากนั้นยังมีคนจำนวนหนึ่งยืนคุมเชิงหน้าดำหน้าแดง
สตรีสวมอาภรณ์สีแดงพุทราท่าทางฉลาดเฉียบแหลมปริปากเอ่ย“สินสอดก็เอาคืนพวกเ้าจนหมดแล้ว สกุลอวี๋ของพวกเ้ายังมีอะไรไม่พอใจอีก? ในตอนแรกพวกเ้ามอบสินสอดทองหมั้นเป็เงินก้อนห้าตำลึงสกุลหลิวของพวกเราส่งคืนไม่ขาดแม้แต่แดงเดียว!เป็เพราะจิ่นซูของสกุลเ้าไม่ได้เื่ลงสนามสอบสามปีติดต่อกันก็ยังไม่อาจคว้าแม้แต่ตำแหน่งซิ่วไฉบุตรสาวในสกุลพวกเราร่ำเรียนตำราและมารยาทมาั้แ่ยังเล็กไม่มีทางออกเรือนกับชาวบ้านในหมู่บ้านยากจนห่างไกลความเจริญ!สกุลอวี๋ของพวกเ้าเอาแต่เหนี่ยวรั้งเช่นนี้จะทำให้สหายภายในหมู่บ้านต้องหัวเราะเยาะ!”
เมื่อสามปีก่อนสกุลอวี๋เคยหาคู่หมั้นหมายที่ดีให้กับอวี๋จิ่นซูผู้เป็บุตรชายครอบครัวสามซึ่งก็คือแม่นางในจวนจวี่เหรินในหมู่บ้านใกล้เคียงสกุลอวี๋ให้ความสำคัญกับงานแต่งครั้งนี้อย่างยิ่งเดิมทีตกลงกันว่าจะจัดงานแต่งหลังฤดูใบไม้ร่วงในปีนี้ อีกไม่นานจะถึงกำหนดแล้วผู้ใดจะไปคิดว่าสกุลหลิวจะมายกเลิกการหมั้นถึงหน้าประตูในยามนี้
แน่นอนว่าคนของสกุลอวี๋ไม่ยินยอมจำต้องรู้ว่าในบรรดาไม่กี่หมู่บ้านนี้มีจวี่เหรินแค่หนึ่งหยิบมือหากกล่าวถึงแม่นางสกุลหลิวอย่างน่าฟังถือได้ว่าเป็สกุลที่สืบทอดความรู้และวัฒนธรรมประเพณีอันดีงามหลังจากถอนหมั้นในครั้งนี้แล้วค่อยคิดหาทางในภายหลังคงไม่ง่ายเสียแล้ว
ใบหน้าของคนในครอบครัวสามทั้งสองดำทะมึนสตรีแซ่จ้าวพบว่านอกประตูมีคนเข้ามาร่วมชมความสนุกมากขึ้นเรื่อยๆทำให้ยิ่งรู้สึกเสียหน้า โกรธจนเดือดเป็ฟืนเป็ไฟ“คนสกุลหลิวอย่างพวกเ้าห่วงหน้าตาบ้างหรือไม่? งานแต่งที่ตกลงเอาไว้แล้วคิดจะยกเลิกก็ยกเลิกตามอำเภอใจ! อย่าคิดว่าพวกเ้าพูดกำกวมแล้วจะสามารถปกปิดเอาไว้ไม่ให้ผู้ใดรู้ว่าแม่นางสกุลหลิวของพวกเ้าทำเื่หนึ่งสตรีหมั้นหมายสองบุรุษ!เื่ฉาวโฉ่เช่นนี้ยังทำลง ต่อให้แม่นางในสกุลพวกเ้าอยากแต่งเข้าประตูจวนของข้าสกุลอวี๋ของพวกข้าก็ยังไม่แยแส!”
ผู้ที่มาถอนหมั้นก็คือมารดาแซ่จางของแม่นางหลิวครั้นได้ฟังวาจาของสตรีแซ่จ้าวจึงตอบกลับอย่างไม่รีบไม่ร้อนว่า“สาดน้ำสกปรกใส่แม่หนูในสกุลของข้าให้น้อยๆ หน่อยสกุลหลิวของพวกเราไม่เคยทำเื่หนึ่งสตรีหมั้นหมายสองบุรุษ!เป็เพราะสกุลอวี๋ของพวกเ้าไม่เอาไหน จะบอกเ้าตามความจริงตอนนั้นที่สามีของข้าต้องตาสกุลอวี๋ก็เพราะในสกุลของพวกเ้ามีคุณชายห้าผู้เป็จอหงวนน้อยสามสนามสอบยามนี้คุณชายห้าของพวกเ้าล้มป่วยจนไม่อาจลงสนามสอบอีกต่อไปสกุลอวี๋ไม่มีคุณชายผู้โดดเด่น มุ่งหน้าสู่จุดตกต่ำลงเรื่อยๆ ทั้งๆที่ทุกคนต่างพากันมุ่งหน้าสู่จุดสูงส่งยิ่งขึ้นสกุลหลิวของพวกเรามาถอนหมั้นด้วยความจริงใจคนสกุลอวี๋อย่างพวกเ้าอย่าได้บีบบังคับผู้อื่นจนเกินไป”
ในปีนั้นอวี๋ฉี่เจ๋อคว้าตำแหน่งจอหงวนสามสนามสอบั้แ่ยังเด็กผู้คนทั้งตำบลชิงสุ่ยมีหน้ามีตาไร้ผู้ใดเทียมทุกคนต่างรู้ว่าคุณชายน้อยสกุลอวี๋เป็ผู้มีอนาคตยาวไกลแท้จริงแล้วผู้ที่อยากเป็ดองกับสกุลอวี๋ล้วนแต่เพราะต้องตาคุณชายห้าสกุลอวี๋แต่ตอนนั้นคุณชายห้าอายุน้อยเกินไปทำได้เพียงหมั้นหมายกับคุณชายท่านอื่นที่อายุเหมาะสมเพียงเท่านั้น
“ข้าอยากจะถุย!” สตรีแซ่จ้าวใช้สองมือเท้าเอว ท่าทางราวกับถูกจุดประทัดเอ่ยด้วยความขุ่นเคืองยิ่งนัก “คนสกุลหลิวเช่นพวกเ้าช่างพูดจาน่าฟังนักในเมื่อไม่ถูกใจจิ่นซูของข้าถึงเพียงนี้เหตุใดในคราแรกจึงส่งแม่สื่อมาครั้งแล้วครั้งเล่า? ทำให้บุตรชายของข้าต้องเสียเวลาไปสามปีตอนนี้ไปต้องตาซิ่วไฉสกุลอื่นก็อยากจะถีบหัวส่งพวกเรากล้าทำเื่น่าอับอายเช่นนี้ก็อย่าได้ไม่กล้าที่จะยอมรับ!ช่างคิดว่าแม่นางสกุลหลิวของเ้าเนื้อหอมเสียจริง อยากจะถอนหมั้นก็ถอนบุตรชายของข้ายังต้องกลัวว่าจะหาเมียไม่ได้งั้นหรือ!”
สตรีแซ่จ้าวกล่าวจบก็หันไปเอ่ยกับอวี๋ฮั่นซานที่อยู่ด้านข้าง“ยังมัวนิ่งอึ้งอันใดอยู่? เข้าไปเอาใบบันทึกวันเดือนปีเกิดคู่หมายในห้องออกมา!”
อวี๋ฮั่นซานยังไม่ทันขยับฮูหยินเฒ่าอวี๋ก็เดินออกมาจากห้องโถงเสียแล้ว สกุลหลิวมาถอนหมั้นนอกจากนั้นผู้ที่มาคือสตรีแซ่จาง ถือว่าเป็ผู้อ่อนาุโนายท่านอวี๋และฮูหยินเฒ่าอวี๋ต่างห่วงหน้าตาไม่อยากจะออกหน้าโต้เถียงกับผู้อ่อนาุโดังนั้นถึงให้สตรีแซ่จ้าวและอวี๋ฮั่นซานมารับมือ
เมื่อได้ยินสตรีแซ่หลิวเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาไม่ไว้หน้าคนสกุลอวี๋แม้แต่นิดฮูหยินเฒ่าอวี๋ผู้นั่งอยู่ในโถงถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้เสียแล้วดังนั้นนางจึงหยิบใบบันทึกวันเดือนปีเกิดของคู่หมั้นหมายออกมา
"คนสกุลหลิว นี่คือใบบันทึกวันเดือนปีเกิดของแม่หนูในสกุลเ้า เก็บให้ดี”ฮูหยินเฒ่าอวี๋ส่งใบบันทึกวันเดือนปีเกิดคู่หมายให้สตรีแซ่หลิวครั้นสตรีแซ่หลิวเห็นฮูหยินเฒ่าอวี๋ออกหน้าด้วยตนเองจึงรับใบบันทึกวันเดือนปีเกิดคู่หมายอย่างเกรงอกเกรงใจเอ่ยพลางแย้มยิ้มว่า “รบกวนแล้วเ้าค่ะ”
