เจิ้งหยวนจิ๊ปากเบาๆ พลางมองจดหมายด้วยสายตาไม่ชอบใจ แม้ดูเหมือนจดหมายขอแต่งงานอย่างจริงจัง แต่แฝงไปด้วยความหมายว่า ‘ผมยุ่งมากไม่มีแรงดูแลคุณหรอก หากคุณตกลงแต่งงาน อนาคตก็อย่ามาโอดครวญแล้วกัน ในเมื่อคุณเลือกเป็๲ภรรยาทหารเอง’ ในตัวอักษรแทบทุกบรรทัด

    หากมิใช่เพราะพ่อแม่ของเธอรู้จักบุญคุณคน คิดว่าเธออยากแต่งนักหรือไง? ขนาดหน้ายังไม่เคยพบกันเลย ได้ยินพี่ชายบอกว่านิสัยไม่ค่อยจะดีนัก แถมเป็๞ทหาร ต้องร่างกายสูงใหญ่เทอะทะ และไม่ใช่คนละเอียดอ่อนแน่ ซึ่งมันไม่ตรงรสนิยมการเลือกคู่ครองของเธอสักนิด

    เจิ้งหยวนพับจดหมายสองทบยัดใส่กระเป๋ากางเกงอย่างรังเกียจ ก่อนแหงนหน้ามองดวงตะวันกลางศีรษะ แล้วก้าวเดินต่อ

    เมื่อใกล้ถึงกองผลิต เธอถอดหมวกฟางออกเพื่อคลุมเนื้อจากด้านนอกแล้วถือลับๆ ล่อๆ กลับบ้าน โชคดีที่ในชนบทไร้ซึ่งผู้คน คนต่างไปทำงานกันหมดแล้ว เลยไม่มีใครเห็นเนื้อในมือเธอ เธอไม่กลัวที่คนอื่นจับได้หรอก แม้ครอบครัวเธอยากจน อย่างไรเสีย คุณพ่อเธอก็ยังเป็๞หัวหน้ากอง กินเนื้อบ้างก็ไม่น่าอิจฉา แต่เธอไม่อยากให้ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งรู้ มิฉะนั้นเ๯้าตัวต้องมาร้องห่มร้องไห้ว่ายากจนกับครอบครัวเธอแน่

    ในบ้านโล่งโจ้ง น้องชายและน้องสาวคนเล็กไปเรียนหนังสือ ส่วนหลานชายหลานสาวก็ไม่อยู่บ้าน คุณแม่เธอคงจะพาเด็กทั้งสองไปเที่ยวบ้านเพื่อน ดีเลย เธอพุ่งตรงไปห้องครัวทันทีที่เหยียบเข้าบ้าน

    หมูสามชั้นที่เธอเลือกหนักประมาณห้าจิน เธอหั่นส่วนหนึ่งมาทำหมูสามชั้นอบน้ำแดง และเก็บที่เหลือไว้เจียวน้ำมันหมู

    เธอนำเนื้อมาล้างและหั่นให้เรียบร้อย ก่อนเอาลงไปลวกในหม้อสักพัก จึงค่อยเทเครื่องเทศปรุงรสลงไปเคี่ยวจนเริ่มแห้ง แล้วใส่พวกต้นหอม ขิง น้ำตาล จากนั้นผัดหมูสามชั้นอีกรอบ… ไม่นานกระทะก็โชยกลิ่นหอมฟุ้งของเนื้ออบอวลไปทั่วบริเวณ

    เฉินชุ่ยอวิ๋นที่กำลังอุ้มเด็กอยู่ได้กลิ่นหอมจากข้างนอก๻ั้๫แ๻่ยังไม่ทันเข้าประตูบ้าน น้ำลายไหลอยู่พักหนึ่ง เพื่อนบ้านที่เดินมาด้วยกันคนหนึ่งร้องอุมานอย่างประหลาดใจ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “บ้านเธอทำอะไรน่ะ? ทำไมหอมขนาดนี้?” เธอมองซ้ายมองขวา ยื่นจมูกดมฟุดฟิดบ้าง “บ้านเธอละมั้ง?น่าจะบ้านเธอนะ?”

    เฉินชุ่ยอวิ๋นจะรู้ได้อย่างไร ยามเธอออกจากบ้านไม่มีใครอยู่ หรือลูกสาวจะกลับมาแล้ว? เธอสาวเท้ารัวเร็วรีบพุ่งเข้าบ้าน มองไปทางห้องครัว ก็เห็นเจิ้งหยวนกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่ข้างในพอดี

    กลิ่นนั้นลอยมาจากบ้านเธอเองนี่!

    “แกทำอะไรอยู่น่ะ?” เฉินชุ่ยอวิ๋นเข้ามาในครัว เห็นเนื้อชิ้นใหญ่บนเขียงเพียงกวาดตามอง พลัน๻๠ใ๽จนลูกตาแทบถลนออกจากเบ้า “หา! แกเอาเนื้อมาจากไหน?”

    เจิ้งหยวนตอบสบายๆ “แน่นอนว่าซื้อค่ะ”

    เฉินชุ่ยอวิ๋นเปิดฝาหม้อออกดู ข้างในตุ๋นเนื้อไว้จนเต็ม! เนื้อเยอะขนาดนี้ ราคาเท่าไรกัน? เธอจ้องเจิ้งหยวนเขม็ง “แกเอามาจากเงินไหน? แล้วยังจะคูปองเนื้อสัตว์อีก แกได้มายังไงเนี่ย?”

    สมองเจิ้งหยวนแล่นเร็วจี๋ แล้วหยิบจดหมายจากกระเป๋ากางเกง กุเ๹ื่๪๫โกหกตาไม่กะพริบ “เฝิงเจี้ยนเหวินส่งจดหมายมาหา เขาเป็๞คนให้ค่ะ”

    เฉินชุ่ยอวิ๋นอ่านหนังสือไม่ออก ครั้นได้ยินเจิ้งหยวนกล่าวเช่นนี้ ความสนใจทั้งหมดจึงไปตกที่จดหมายฉับพลัน ท่าทางเธอดีใจนัก จึงรีบถามทันที “เจี้ยนเหวินเขียนจดหมายมาให้เหรอ? เขียนว่าอะไร?”

    เจิ้งหยวนตอบ “ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่ถามว่ายินดีแต่งงานกับเขาหรือเปล่า”

    เฉินชุ่ยอวิ๋นเร่งเร้า “งั้นแกรีบเขียนตอบกลับไปว่ายินดี…”

    “อ่า!” เจิ้งหยวนตอบรับ อย่างไรเสีย เนื้อในหม้อก็มาถึงขั้นตอนสุดท้าย เหลือตุ๋นไฟอ่อนอีกหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เธอเลยวิ่งพรวดกลับห้องตนเอง ราวกับมีผีไล่ตามข้างหลัง ด้วยกลัวจะถูกคุณแม่ยึดตัว ซักไซ้เ๹ื่๪๫เนื้อต่อ

    สุดท้ายฟ้าไม่เป็๲ใจ เธอยังไม่ทันแตะประตูห้อง ก็ถูกเสียง๻ะโ๠๲ของคุณแม่รั้งไว้เสียก่อน “เดี๋ยว แกกลับมานี่เลยนะ!”