ความแค้นเ่าั้ค่อยๆ มลายหายไปพร้อมกับผลงานที่หลงเหยียนเผยออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า วันนี้หากไม่ใช่เพราะหลงเหยียนช่วยไว้ เกรงว่าผลลัพธ์คงน่ากลัวจนไม่อยากนึก
“พวกเ้าเฝ้าพวกเขาเอาไว้ ข้าจะไปหาหยุนฉี!” หลงเหยียนพูดจบเขาก็ชิงลูกแก้วปีศาจจากเซียวปิงหลาน พลังมหาศาละเิออกมา แล้วหลงเหยียนก็พุ่งหายวับไปจากสายตาของพวกเขา
ส่วนราชสีห์หิรัณย์ที่อยู่ด้านหลังหันมามองหลงอวี่ซีครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า
“เมื่อครู่น่ามองยิ่งนัก”
“โฮก!” พริบตาเดียว ร่างกายที่เล็กและบอบบางก็ขยายใหญ่ตรงหน้านาง สัตว์เทพที่น่ากลัวปรากฏ มองเห็นเขี้ยวเปื้อนเืทำให้หลงอวี่ซีและคนอื่นๆ ใกลัวยิ่งกว่าเดิม
สิ่งที่พวกนางพบเจอในวันนี้รุนแรงเกินไป ในที่สุดพวกเขาก็รู้เช่นเห็นแจ้งว่าการที่เมื่อก่อนพวกเขามองหลงเหยียนเป็คนไร้ค่า มันผิดไปจากความเป็จริงมากเพียงใด
ตัวตนของเขาเลือนรางมากขึ้นเรื่อยๆ เปลือกชั้นนอกเคลือบไปด้วยความลึกลับ ถ้าบอกว่าหลงป้าเทียนเป็ชายหนุ่มฝีมือดีอันดับหนึ่ง เช่นนั้นหลงเหยียนต้องเป็อันดับสองแน่
แต่ภายในระยะเวลาสั้นๆ หนึ่งเดือน หลงเหยียนทำให้คนในตระกูลตกตะลึงไปมาก หากบอกว่าเขาเป็อันดับหนึ่งของเมือง เกรงว่าหลงอวี่ซีก็คงยอมรับ
ราชสีห์หิรัณย์ตามไปยังทิศทางที่หลงเหยียนหายไป... ทอดสายตามองทุกอย่างที่สิ้นสุดลง หลงอวี่ซียังคงรู้สึกตื้นตันไม่จางหาย
ขณะที่หลงเหยียนและราชสีห์หิรัณย์หายไป ไกลออกไปนั้น สตรีที่มีพลังระดับชีพ์มองทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นตรงหน้า
เมื่อครู่หลงเหยียนใช้วิชาประสานจิต นางไม่เคยเห็นวิธีนี้มาก่อน ในใจรู้สึกสั่นเล็กน้อย
ก่อนจะถามคนติดตามของนางว่า “ทางด้านตระกูลหลงเป็อย่างไรบ้าง?”
“เรียนฮูหยิน ตอนนี้คนของตระกูลหลงอู่เตรียมพร้อมหมดแล้ว แต่ทางด้านตระกูลเซียวยังไม่มีการเคลื่อนไหว เหมือนกำลังรอการปรากฏตัวของสำนักบงกชมาร”
เว่ยเวยพยักหน้า
“ดูเหมือนตระกูลหลงจะเจอปัญหาไม่น้อย... ตอนนี้ประมุขแห่งสำนักบงกชมารกำลังเฝ้ารอให้เซียนหอมหมื่นลี้โตสมบูรณ์ คาดว่ายังมีเวลาอีกสี่วันเขาต้องไปหาตระกูลหลงอู่แน่”
“ฮูหยิน หากท่านไม่ช่วย เกรงว่าตระกูลหลงคงต้องเจอหายนะแล้ว”
เว่ยเวยแหงนหน้าขึ้น สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่
“ดูสถานการณ์ก็แล้วกัน ในเมื่อข้าและตระกูลหลงเกี่ยวข้องกัน” ความจริงหลังจากเห็นฝีมือของหลงเหยียนแล้ว ในใจนางก็รู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นี้ อีกหน่อยต้องน่ากลัวมากแน่ ภายในระยะเวลาสี่วัน ไม่แน่เขาอาจสร้างสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงก็ได้
ถึงกระนั้น สายตาของนางกลับแปรเปลี่ยนเป็เ็าขึ้น เพราะพลังจิตของนางััได้ถึงกลิ่นอายของศิษย์สำนักมารในเมืองหยุนจง
ศิษย์สำนักมารในเมืองหยุนจงเป็ลัทธิที่ก่อตัวอย่างลับๆ ถึงแม้ทุกคนมีพละกำลังธรรมดา แต่กลับเหมือนหนอนบ่อนไส้ คอยชักใยและสร้างปัญหาตลอดเวลา อีกทั้งยังกำจัดยากมากยิ่งนัก
“เหตุใดที่นี่จึงมีกลิ่นอายของศิษย์สำนักมารด้วย?” เว่ยเวยครุ่นคิด จากนั้นก็เข้าใจแล้ว ในเมื่อพวกเขาร่วมมือกับคนของสำนักบงกชมาร นั่นหมายความว่าว่าพวกเขาต้องมีความเกี่ยวข้องกันแน่
ไม่แน่ สำนักบงกชมารอาจเป็สำนักแขนงเล็กของสำนักมารที่กระจายตัวอยู่ในเมืองัก็ได้
...
ตอนนี้พลังปราณของหลงเหยียนเพิ่มมากขึ้น อีกทั้งยังดูดโลหิตของเซียวปิงมั่ว พลังจากหินวิเศษหลอมโลหิตกลายเป็พลังปราณผ่านกายสุริยะ ทำให้มันกลายเป็พลังปราณที่บริสุทธิ์
ชีพัขั้นที่หก หลงเหยียนนั่งฝึกกายอยู่บนหลังของราชสีห์หิรัณย์อย่างต่อเนื่อง ไม่นานเขาก็ััได้ถึงขอบเขตของระดับพลัง
แต่ยิ่งเป็เช่นนี้ หลงเหยียนก็ยิ่งก้าวข้ามขึ้นไปได้ยาก
ตระกูลเซียวยังมีอัจฉริยะอีกคนนั่นก็คือเซียวเชียนมั่ว เขามีพลังระดับชีพัขั้นที่เจ็ด
ที่เหลืออีกสามคนได้แก่เซียวเทียนเซี่ยว เซียวเทียนอวี่ และเซียวจื่อมั่ว เขาไม่มีอะไรต้องกลัว
“หยุนฉี เ้าอยู่ไหน?” หลงเหยียนแทบคลั่งแล้ว พลังจิตที่แข็งแกร่งส่งออกไปปกคลุมภายในรัศมีสี่กิโลเมตร
ไม่นาน ขณะที่หลงเหยียนกำลังเร่งออกตามหานั้น รังสีจากพลังที่มหาศาลก็พุ่งเข้ามา หลงเหยียนจึงมองตามหาต้นทางของพลัง
เว่ยเวยกับผู้ติดตามทั้งสามคนวิ่งอยู่บนปลายหญ้า ลอยผ่านตรงหน้าหลงเหยียนไป
“หญิงสาวในตระกูลหลงอยู่ทางเหนือ ประมาณหกกิโลเมตร เ้ารีบไปเถิด”
เมื่อพูดจบนางก็ลอยหายไป
วิชาสูงระดับนั้นทำให้หลงเหยียนอึ้งไป...
“นี่ นี่มันเป็ยอดฝีมือระดับชีพ์งั้นหรือ? เมื่อครู่นางกำลังบิน...”
“พี่เหยียน นั่นไม่นับเป็เื่แปลก มันคือการะโลอยกลางอากาศ ระดับชีพ์ มากสุดก็ลอยได้แค่ครึ่งเมตรเท่านั้น ฮ่าๆๆ”
“โฮก!” ราชสีห์หิรัณย์พูดจบก็คำรามแล้วเร่งความเร็วไปทางทิศเหนือ
“เซียวเชียนมั่ว หากเ้ากล้าทำร้ายนางแม้แต่ปลายเล็บ ข้าสาบานว่าจะส่งเ้าไปตายทันที จะว่าไป ข้าได้ยินมาว่าเ้าฝึกมายาแปดพิภพสำเร็จแล้ว เช่นนั้นข้าจะให้เ้าได้เห็นอิทธิฤทธิ์ของหมัดมายาแปดทิศของข้าเป็อย่างไร”
ไม่นาน ภายในเวลาไม่กี่สิบวินาที พลังจิตของหลงเหยียนก็ค้นพบพลังิญญาที่อยู่ข้างหน้าแล้ว
พลังิญญาที่แข็งแกร่งที่สุด แน่นอนว่าต้องเป็ของเซียวเชียนมั่ว ราชสีห์หิรัณย์เพิ่มความเร็ว ะโหนึ่งครั้งลอยออกไปเจ็ดถึงแปดเมตร
ส่วนหลงเหยียนยืนอยู่บนหลังมัน บนตัวเริ่มมีแสงสีทองสว่างวาบ กายสุริยะกำลังดูดพลังหยางจากแสงอาทิตย์
ไม่นานเขาก็เจอไอ้คนสารเลวเซียวเชียนมั่วแล้ว เซียวเทียนอวี่และเซียวเทียนเซี่ยวลากแขนของหลงหยุนฉีกันคนละข้าง เซียวเชียนมั่วกดตัวนางแล้วยังจูบหอมหลงหยุนฉีที่กำลังดิ้นสุดชีวิต
ส่วนเซียวจื่อมั่วกำลังร้องะโเรียกเซียวเชียนมั่วไม่หยุด คล้ายกำลังห้ามไม่ให้พี่ชายทำเช่นนั้น
พลันความโมโหปะทุออกมาในใจของหลงเหยียน มองหลงหยุนฉีที่กำลังคร่ำครวญ เพลิงโทสะปกคลุมทั่วท้องฟ้า เขาไม่อาจควบคุมความโมโหได้อีก
“โฮก!” มันเป็เสียงคำรามที่มาจากิญญาัในตัว เป็เสียงคำรามของั
เสียงคำรามนี้แทบทำให้เซียวเชียนมั่วที่อยู่ไกลมากหันกลับมามองด้วยความใอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อมั่นใจว่าไม่มีเื่อะไรเกิดขึ้น เขาก็ประกายรอยยิ้มที่เืเย็น
“พี่ ขอร้องละ ปล่อยนางไปเถิด”
“ไสหัวไป! คนของตระกูลหลงสมควรตายทุกคน โดยเฉพาะไอ้หลงเหยียนนั่น เ้าไม่รู้หรือ ไม่แน่ตอนนี้ผู้นำตระกูลอาจลงมือแล้วก็ได้ เกรงว่าตอนนี้คนตระกูลหลงคงตายเกลื่อนตำหนักแล้ว รอพวกเราตระกูลเซียวกลับไปรับหน้าที่”
“มีเพียงตระกูลเซียวของพวกเราเท่านั้นที่จะเป็ใหญ่ในเมืองั ไม่มีผู้ใดสั่นคลอนตำแหน่งของพวกเราได้อีก”
ขณะที่เขากำลังภาคภูมิใจอยู่นั้น หลงหยุนฉีที่อยู่ตรงกลางเสมือนกระต่ายน้อยที่ใกลัว ร่างสั่นเทาอย่างรุนแรง
ถูกฝ่ามือใหญ่ๆ ของเซียนเชียนมั่วกอดจมอกทำให้นางดิ้นไม่หลุด
สิ้นหวัง ขาดอากาศ หวาดกลัว ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นบนตัวของหญิงสาวผู้นี้
และดวงตาของนางคู่นั้นกำลังจับจ้องมายังบุรุษที่กำลังปกป้องนางเสมอมา...
“พี่เหยียน เกรงว่าชาตินี้เราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว ผ่านวันนี้ไปท่านก็คงไม่เจอน้องหยุนฉีอีกแล้ว...”
แควก!
แขนข้างหนึ่งกำลังฉีกเสื้อผ้านางอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่เซียวเชียนมั่วและคนอื่นจะคลั่งกว่าเดิม
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เซียวเชียนมั่วเป็ความภูมิใจของตระกูลเซียวมาโดยตลอด ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็ผู้แข็งแกร่งที่คนทั้งเมืองัต่างก็ยอมรับ ไม่เพียงแค่รูปงามเท่านั้น ยังเป็มิตรและนอบน้อม
เมื่อก่อนเขาเคยเป็ชายชาตรีในดวงใจของสตรีมากเท่าไร เมื่อก่อนหลงหยุนฉีก็เคยแอบชอบเขาเช่นกัน มาวันนี้ นึกไม่ถึงว่าเขากลับเผยธาตุแท้ออกมา เพราะความ้าทางอำนาจ และความ้าที่มีต่อหยุนฉี
และเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้น นิสัยของเซียวเชียนมั่วก็เปลี่ยนไป ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะหลงเหยียนที่ร้อนแรงเท่านั้น หลงเหยียนไม่ได้หล่อเหลาอย่างเดียว ยังมีชื่อเสียงโด่งดังทั่วเมือง
คำวิพากษ์วิจารณ์ของคนในเมืองบอกว่าหลงเหยียนอาจเป็อันดับหนึ่งของเมืองัในอนาคต
เขาที่อวดดีั้แ่เด็ก มีหรือที่จะทนเห็นคนอื่นชมเชยหลงเหยียนได้...
“หลงหยุนฉี ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถ้าจะโทษ เ้าก็ต้องโทษไอ้หลงเหยียนนั่น ใครให้เ้าเป็น้องสาวของเขา อีกทั้งพวกเ้ายังสนิทกันมากเช่นนั้นอีก!”
--------------------