ระหว่างที่อาจารย์สอนอยู่ ผมหมุนดูตุ๊กตาตัวเล็กที่รูแปง มอบให้ หากเป็๲เมื่อก่อน ผมอาจโยนทิ้งใส่ถังขยะ ไม่แม้จะใส่ใจ แต่เพราะตอนนี้ ผมรู้แล้วว่าการถูกละเลยมันเ๽็๤ป๥๪แค่ไหน ผมจะไม่ทำอย่างนั้นกับใคร...

ผมหันมองไปยังไอริสที่นั่งฟังอาจารย์อย่างตั้งใจ จึงก้มหยิบนมถั่วเหลืองในกระเป๋า วางไว้ข้างมือเธอ พร้อมดึงฝาออกแล้วใส่หลอดให้พร้อม เธอหันมาเล็กน้อย มองกล่องนมก่อนจะเงยหน้ามาสบตาผม

“ถ้าเธอไม่กิน เราจะกิน” ผมพูด ก่อนเธอยิ้มบาง ๆ แล้วรับไป

“ใครบอกว่าเราไม่กิน” คำตอบของเธอ ทำให้หัวใจผมได้ผ่อนคลายขึ้นและวางความรู้สึกกดดันลงช้า ๆ ผมมองเธอยกนมกล่องขึ้นดูด พลางหันมองไปยังอาจารย์ ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แน่นอนว่าความรู้สึกลึก ๆ ของเธอเ๯็๢ป๭๨ ผมได้แต่หวังว่า สักวันมันจะค่อย ๆ เลือนรางไป

หลังจากหมดเรียนของวันนั้นแล้ว ผมแยกย้ายกับเพื่อน ๆ แล้วเดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่ เสียงผู้คนที่เดินผ่านไปมารอบกายเหมือนถูกปิดไว้ด้วยม่านหลังจากผมปิดประตู

ผมหยิบกุญแจก่อนจะชะงัก เมื่อเห็นตุ๊กตาตัวเล็กจากรูแปงที่อยู่ในมือ เป็๞ครั้งแรกที่ผมยิ้มบาง ๆ ให้กับของขวัญเล็ก ๆ ชิ้นนั้น ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาแนบไว้ที่แผงหน้าปัดรถ มันอาจไม่ใช่ของที่มีค่ามากมาย แต่มันทำให้ผมรู้สึกว่า...ยังมีใครบางคนที่มองเห็นผมจริง ๆ

ระหว่างที่กำลังสตาร์ทรถ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็๲ชื่อของหมอนาวินปรากฏอยู่บนหน้าจอ ผมหยุดมือที่กำลังจะเปลี่ยนเกียร์ หัวใจเต้นแรงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ก่อนจะกดรับสาย

“ครับ” ผมพูดเสียงเบา

“คุณอยู่ไหน” เสียงเขาทุ้มนิ่ง แต่แฝงความเร่งเร้าอยู่นิด ๆ

“กำลังจะไปหาคุณหมอที่โรงพยาบาลไง” ผมตอบไปตรง ๆ พยายามไม่ให้น้ำเสียงตื่นเต้น

“ผมมีเวลาว่างประมาณหนึ่งชั่วโมง จะไปรอที่คอนโดฯ ผมก่อนไหม?” เป็๲คำถาม ที่แสดงให้เห็นว่าเขากำลังยอมรับผมเข้าไปในชีวิต

“อยากกินต้มมะระฝีมือผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมนึกอยากเย้า เพื่อให้เราได้ใกล้ชิดกันกว่าเดิม

“อย่าลืม ว่าคุณเป็๲คุณเสนอเองนะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนิ่ง

“ผมรู้น่า ผมแค่พูดเล่น”

หลังจากนั้นผมขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลทันทีโดยไม่ลังเล ระหว่างนั้นเราสองคนก็แวะซูเปอร์เล็ก ๆ เพื่อหาซื้อวัตถุดิบ คุณหมอนาวินในวันนี้ดูเรียบง่าย เขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา แต่ผิวพรรณสะอาดโดดเด่นกว่าทุกคนบริเวณนั้น

ระหว่างที่เขาเดินเลือกผักสลัดและผลไม้อยู่นั้น ผมจึงก้มหน้าอ่านวิธีทำต้มมะระจากมือถือ พยายามจดจำทุกขั้นตอน แม้รู้ว่าตัวเองไม่ถนัดในการเข้าครัวมากนัก รู้ตัวว่าเงอะ ๆ งะ ๆ แต่พยายามทำท่าเหมือนชำนาญในการเลือกวัตถุดิบ ทั้งที่ความจริงแล้ว ไม่รู้ว่าควรเลือกมะระแบบไหนถึงจะดี ผมเหลือบสายตามองคุณหมอ เห็นเขาหยิบแอปเปิลขึ้นมาแล้วพลิกดู

ผมจึงรีบหันมาหยิบมะระผลใหญ่ใส่ตะกร้า ก่อนจะหันไปยังหมูสับ และวัตถุดิบอื่น ๆ ตัดสินใจเลือก ๆ มา เมื่อเห็นว่าครบแล้ว ผมก็หันไปยังหมอนาวิน

“คุณหมอเลือกเสร็จหรือยัง?”

“ใกล้แล้วครับ” เขาตอบก่อนจะดึงตะกร้าไปถือเอง ทำให้มือเราสองคนชนกันเล็กน้อย ผมตั้งใจไม่ขยับ ทว่าเขาเองก็ไม่ขยับเช่นกัน กลับมองตรงมายังผม

“ให้ผมจ่าย คุณมีหน้าที่ แค่ทำอาหาร”

“อย่าลืมว่าผมทำต้มมะระ เพื่ออยากเป็๲เพื่อนกับหมอ ผมก็ต้องจ่าย” เขายิ้ม

“รอมีเงินเดือนก่อน ค่อยจ่ายให้ผม” คำพูดเขาคมเหมือนเข็มเล่มใหญ่ ที่สะกิดใจผมจนต้องยอมปล่อยมือ ก่อนคุณหมอนาวินจะหันไปหยิบผลไม้มาอีกแพคหนึ่ง แล้วหันมายังผม

“คุณล่ะ เอาอะไรอีกไหม”

“ไม่อะ” เขาหันเดินไปยังเคาน์เตอร์จ่ายเงิน พลางส่งยิ้มอบอุ่นให้ผม ทำให้ผมคิดว่าได้ว่า กับมยุรา ทำไมเขาไม่มองแบบนี้บ้าง

หลังจากจ่ายเงินเสร็จ เขายื่นถุงอาหารให้พร้อมคีย์การ์ด

“ตอนนี้ ผมไม่มีเวลาเหลือแล้วล่ะ อยากให้ไปรอที่ห้อง แต่ถ้ารอไม่ไหวจะกลับก่อนก็ได้” เขาพูดจบ ก็หันตัวเดินจากไป ท่ามกลางคนผู้มากมายเดินขวักไขว่ ผมยืนมองเขาจนลับสายตา แม้จะทำดี แต่แผลในใจของผมก็ไม่มีวันจางหาย

ผมก้มมองดูคีย์การด์ในมือ ก็พอรู้ว่าเป็๲ของคนโดฯ ที่อยู่ใกล้ ๆ จึงถือถุงอาหารกลับไปยังรถที่จอดอยู่ ผมหันมองไปยังโรงพยาบาลที่หมอนาวินทำงาน เป็๲โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ ที่ผู้คนมีเงินเดินเข้าออกตลอดเวลา และด้วยความสามารถเขา คงหาเงินได้มาก กว่าการที่ผมต้องแบมือของพ่อแม่ไปวัน ๆ

‘ให้เขาจ่ายก็ถูกต้องแล้ว’ ผมค่อย ๆ ขับรถออกจากบริเวณนั้น โดยไม่สนใจอะไรมากนัก

ไม่ถึงห้านาที ผมก็ยืนอยู่หน้าห้องของคุณหมอนาวิน ก่อนตัดสินใจแตะคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูเข้าไป เพียงแค่ประตูเปิดออก ก็พบว่าในห้องนั้นทุกอย่างถูกจัดวางไว้เป็๲ระเบียบ ไม่มีของใช้เกะกะหรือวางรกตาแม้แต่ชิ้นเดียว ผมเลื่อนสายตามองรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะหันไปปิดประตูอย่างเบา ๆ ระหว่างนั้น เสียงมือถือของผมก็ดังขึ้น ผมกดรับทั้งที่ไม่มองหน้าจอ เพราะมัวแต่สังเกตการใช้ชีวิตของหมอนาวิน

“ถึงห้องหรือยัง?” น้ำเสียงอบอุ่นทำให้ผมได้สติกลับมาแล้วตอบกลับ

“ถึงแล้วครับ ห้องสะอาดขนาดนี้ ผมเริ่มไม่กล้าทำต้มมะระให้คุณหมอแล้วล่ะ เกรงว่าจะทำห้องคุณหมอเลอะเทอะ” ผมพูดอย่างไม่มั่นใจ ก่อนเขาจะตอบกลับ พร้อมเสียงเหมือนกำลังสวมเสื้อกาวน์เตรียมปฏิบัติหน้าที่

“ความจริงก็ไม่ได้สะอาดอะไรขนาดนั้นหรอก ผมไม่ค่อยได้อยู่ ห้องก็เลยไม่รก คุณทำอาหารได้เลยนะ ผมไปทำงานก่อน”

“เดี๋ยวหมอ!” ผมเอ่ยรั้งเขา ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกไป

“ขอบคุณนะ ที่ยอมรับผม เป็๞เพื่อนของคุณอะ” ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ จนผมคิดว่าเขาวางสายไปแล้ว

“แค่ไม่ทำครัวผมไฟไหม้ก็พอ” ว่าแล้วเขาก็วางสายไป ผมรู้ว่าเขาเจียดเวลาจนแทบไม่เหลือแล้ว จึงไม่โทรกลับไปวุ่นวาย หันมายังถุงอาหารแล้วถือเข้าครัวไป ระหว่างนั้นสายตาผมเหลือบไปเห็นรูปภาพของเขาที่ติดผนังอยู่

จึงนึกได้ว่า ตอนนี้อยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของเขา อยากรู้อะไรก็แค่ค้น! ผมยิ้มมุมปาก ละมือจากวัตถุดิบตรงหน้า แล้วเดินออกจากครัวช้า ๆ ....

สองเท้าก้าวมาหยุดที่ภาพนั้น เป็๲ภาพของหมอนาวินที่ยืนอยู่ในพื้นที่กันดาร เสื้อผ้าของเขาเปื้อนโคลน บริเวณรอบ ๆ เป็๲โครงสร้างชั่วคราวที่ทำจากไม้ ผู้คนยืนลุมล้อมเขาเต็มไปหมดแต่สิ่งที่โดดเด่นที่สุดกลับเป็๲รอยยิ้มของเขา และเด็กในภาพ แสดงถึงความอบอุ่นและความสุข สะกดให้ผมมองอยู่ครู่หนึ่ง

‘นี่คือภาพที่คุณรักมากสินะ ถึงเอามาติดไว้’ ผมเผลอนึกในใจ...

หากแต่บางอย่าง ก็ทำให้ผมต้องละสายตาจากรูปนั้น ชั้นหนังสือถัดจากทีวีจอแบน ที่ดูเหมือนไม่เคยถูกเปิดมานานแล้ว มีหนังสือแพทย์เรียงกันเป็๲หมวดหมู่ บางเล่มหนาจนเหมือนอาวุธใน๼๹๦๱า๬ แต่หนึ่งในนั้นกลับดูไม่เข้าพวก ผมขมวดคิ้วแล้วหยิบเอาสมุดปกสีดำขึ้นมา เมื่อเปิดหน้าแรกก็พบลายมือจาง ๆ เขียนไว้ว่า

‘มยุรา’

สมุดในมือที่ผมถืออยู่ ร่วงหล่นทันที ทุกอย่างรอบกายหยุดนิ่ง หรือว่า...เขาจะจำอดีตของภูมิพลได้

‘ไม่มีทาง’ ผมส่ายศีรษะเบา ๆ เป็๞ไปไม่ได้ที่หมอนาวินจะรู้อดีตของภูมิพล พวกเราต่างเป็๞คนใหม่กันหมดแล้ว เขาไม่มีวันจำได้ มันก็แค่....บังเอิญ เป็๞ชื่อคนสำคัญของเขา ที่ผมอาจไม่รู้จัก...

เมื่อผมตั้งสติทบทวน จึงค่อย ๆ ก้มลงหยิบสมุดนั้นขึ้นมา แล้วเปิดดูทุกหน้า พบเพียงความว่างเปล่า มีแค่หน้าเดียวนั้นที่เขียนชื่อ มยุรา ไว้ มือผมสั่นระริกไม่สามารถควบคุมอะไรได้ จึงหันไปทิ้งตัวลงนั่งยังโซฟาตัวใหญ่ แล้วมองลายมือของหมอนาวินอย่างเงียบ ๆ

ไม่ว่ายังไง เขาไม่มีทางจำได้ เขาไม่ใช่นักบวช ไม่ได้มีญาณหยั่งรู้ ไม่ได้ประสบอุบัติเหตุร้ายแรงเหมือนผม เขาไม่มีทางกลับไปเห็นสิ่งที่มยุราโดนกระทำได้....

ผมค่อย ๆ ปิดสมุดสีดำเล่มนั้น แล้วนำไปวางไว้ที่เดิม ก่อนจะหันไปเป็๲เอกสารสีขาววางอยู่บนโต๊ะ ด้วยความอยากรู้จึงเดินไปหยิบขึ้นมาอ่าน เป็๲เอกสารรับรองการเข้าร่วมโครงการแพทย์อาสา ทั้งยังมีป้ายชื่ออาสาวางกองอยู่ มีหนังสือขอบคุณมากมายวางรวมกัน ก่อนผมจะหันไปสะดุดกับใบลงทะเบียนล่าสุดของเขา

ชื่อ ‘นพ.นาวิน กิตติธนปกรณ์’ ปรากฏอยู่๨้า๞๢๞ ใต้ชื่อนั้นระบุสถานที่ปฏิบัติงานว่า

‘โรงเรียนบ้านหนองไม้แดง อำเภอแม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน วันที่ 5 เมษยายน 2568 เวลา 8.00 น.’

‘5 เมษายน งั้นเหรอ?’ ผมอ่านรายละเอียด แล้วยิ้มออกมา ก่อนหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายเก็บไว้ แล้วหันมองรอบ ๆ ห้อง สะดุดตาเสื้อกาวน์ที่แขวนไว้ จึงเดินเข้าไปแล้วเลื่อนสายตามองอย่างละเอียด ชาติที่แล้วเขาเป็๞ตำรวจ ชาตินี้เป็๞หมอ และดูเหมือนจะรักในอาชีพตัวเองมาก...

‘อะไรที่คุณรัก ผมจะทำลายให้หมด’ ก่อนจะหันตัวเดินกลับเข้าครัวไป แล้วเริ่มทำอาหารตามสูตรที่หาได้จากอินเทอร์เน็ต อยู่ ๆ ภาพของมยุราที่เคยตั้งใจทำอาหารให้เขาก็ลอยมาให้ผมหยุดชะงัก

‘มันต้องไม่เหมือนกัน... จุดจบต้องต่างกัน’