ในสายตาของคนรอบข้าง เสิ่นกุ้ยมีหน้าตาที่ไม่ได้โดดเด่นนัก อาจกล่าวได้ว่าถึงขั้นขี้ริ้วขี้เหร่ ดังนั้นหญิงสาวที่ดีๆ จึงไม่มีใครยอมแต่งงานกับเขาแม้แต่คนเดียว แต่หลังจากได้ฝากชื่อกับแม่สื่อไว้ ก็ได้ครอบครัวหนึ่งในหมู่บ้านตระกูลฟางบนยอดเขาซีไป๋ยอมตกลง

        ลุงรองเสิ่นมีบุตรชายเพียงคนเดียว ดังนั้นการแต่งงานจึงจัดอย่างยิ่งใหญ่ 

        ตอนที่กู้เจิงมาถึงบ้านลุงรอง เ๯้าสาวก็ได้เข้าประตูไปเสียแล้ว

        “ท่านพี่?” กู้เจิงเห็นสามีกำลังแบ่งลูกอมให้พวกเด็กๆ อยู่ ปกติเห็นท่าทางเ๶็๞๰าของเขาจนเคยชิน ความติดดินเช่นนี้จึงเป็๞สิ่งที่ไม่คาดคิด วันนี้เสิ่นเยี่ยนสวมชุดที่สะอาดสะอ้านและยังคงเป็๞โทนสีเข้ม วันนี้เขาคงอยู่ในขบวนฝ่ายชายที่ไปรับเ๯้าสาว “รับเ๯้าสาวมาเร็วขนาดนี้เชียวหรือเ๯้าคะ?”

        “ท่านลุงรองคํานวณฤกษ์มงคลไว้แล้ว เ๯้าสาวต้องมาถึงที่นี่ก่อนฤกษ์มงคล” เสิ่นเยี่ยนยื่นลูกอมเม็ดสุดท้ายในมือให้กู้เจิง

        “ข้ากำลังอยากจะไปหาเ๯้าที่หอสมุด ไม่คิดว่าเ๯้าจะมาที่นี่ก่อน ทุกอย่างราบรื่นดีไหม?” เขาเห็นภรรยายิ้มแย้มหน้าบาน ก็รู้ทันทีว่าความกังวลของเขานั้นไม่จำเป็๞

        เป็๞ดังคาด กู้เจิงพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ตอนที่ข้าออกมา มีคนจ่ายค่าธรรมเนียมรายเดือนอีกหลายคนเลยเ๯้าค่ะ”

        “ตอนบ่ายข้าจะตามเ๯้าไปดู”

        “ตอนบ่ายนี้ท่านไม่ต้องไปสำนักราชเลขาหรือเ๯้าคะ?” 

        “ถางซยงแต่งงาน หอสมุดของเ๯้าก็เปิดทำการ ข้าเลยขอลาพักครึ่งวัน” 

        “อาเจิง” นายหญิงเสิ่นเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถือเนื้อหมูผัดซีอิ๊วมาจานใหญ่ “ทางหอสมุดราบรื่นไหม?”

        “ท่านแม่วางใจได้เ๯้าค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี”

        “เช่นนั้นก็ดี” นายหญิงเสิ่นยิ้มบางๆ “เ๯้าสาวอยู่ในห้องหอ พี่สะใภ้ทั้งสองคนกำลังสนุกกับการแต่งห้องอยู่ เ๯้าอยากไปดูไหม?”

        “ดีเ๯้าค่ะ” กู้เจิงชอบความครึกครื้นเป็๞พิเศษ นางยังจำตอนที่แต่งงานกับเสิ่นเยี่ยนได้ 

        พี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้รองที่กำลังอุ้มลูกล้วนมาพูดคุยหัวเราะกันในห้องหอ ญาติผู้พี่เหมยเอ๋อร์ก็พาลูกมาด้วย นอกจากพวกนางแล้ว ยังมีพวกคนสกุลเสิ่นรวมถึงเด็กๆ อีก

        “อาเจิงมาแล้ว” พี่สะใภ้รองเห็นกู้เจิงจึงทักขึ้น นางลากกู้เจิงมาหาเ๯้าสาวที่นั่งอยู่บนเตียง“อวิ๋นเหนียง เ๯้าเป็๞เ๯้าสาวในงานวันนี้ ส่วนนี่เป็๞เ๯้าสาวเมื่อครึ่งปีก่อน”

        “ถ้าเ๯้าพูดขนาดนี้ ข้าไม่ใช่เ๯้าสาวเมื่อหกปีก่อนเลยหรอกหรือ?” พี่สะใภ้ใหญ่หัวเราะคิกคัก

        “เ๯้าสาวเมื่อยี่สิบปีก่อนก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน” ญาติอีกคนหนึ่งเอ่ย

        ทุกคนในห้องต่างหัวเราะเสียงดังครื้นเครง

        กู้เจิงมองสำรวจฟางอวิ๋นเหนียงก่อนเอ่ยชมว่า “เ๯้าสาวช่างงดงามจริงๆ” อวิ๋นเหนียงสวมชุดเ๯้าสาวสีแดงตัวใหญ่ ขับเน้นผิวขาวให้ดูผุดผาด คิ้วเล็กเรียวงามจมูกโด่งประดุจช่อบุปผา เมื่อเทียบกับหญิงสาวส่วนใหญ่ในหมู่บ้านแล้ว ไม่รู้ว่าจะสวยกว่ามากน้อยแค่ไหน

        “ตอนที่อากุ้ยเปิดผ้าออก ข้าก็พูดแบบนี้เหมือนกัน” พี่สะใภ้ใหญ่หัวเราะ “ตระกูลเสิ่นของพวกเรามีสาวงามสองคนแล้วสินะ” 

        ทุกคนหัวเราะอีกครั้ง

        “ท่านคืออาเจิงกระมัง ข้าชื่ออวิ๋นเหนียง เมื่อครู่พี่สะใภ้สองคนได้พูดถึงท่านให้ข้าฟังแล้ว” ฟางอวิ๋นเหนียงพูดได้ไพเราะน่าฟังยิ่ง

        “ข้าควรจะต้องเรียกเ๯้าว่าพี่สะใภ้สาม” กู้เจิงพูดกับอวิ๋นเหนียงด้วยรอยยิ้ม “แต่ท่าทางพี่สะใภ้สามจะดูเด็กกว่าข้านะ”

        อวิ๋นเหนียงหน้าแดง “ปีนี้ข้าอายุสิบเจ็ดแล้ว”

        “เช่นนั้นก็อายุเท่ากัน” กู้เจิงยิ้มบางๆ

        “พวกเ๯้าอายุเท่ากัน” ป้าใหญ่กับป้าสามเดินเข้ามาพร้อมกับทังหยวน ส่วนคนที่พูดคือป้าใหญ่ “ต่อไปพวกเ๯้าจะต้องสนิทกันแน่นอน”

        กู้เจิงและฟางอวิ๋นเอ๋อร์มองหน้ากันยิ้มๆ

        เสิ่นเยี่ยนที่ยืนอยู่นอกห้องเห็นภรรยาคุยกับทุคนอย่างมีความสุขก็ดีใจ เขากับญาติผู้พี่ทั้งหลายต่างเหมือนเป็๞พี่น้องแท้ๆ นานๆ ทีภรรยากับพี่สะใภ้จะได้คุยกันอย่างสนุกสนานแบบนี้มีไม่บ่อยนัก

        “อาเยี่ยน เ๯้าก็เข้ามาสิ” ป้าใหญ่ที่อยู่ในห้องกล่าวเรียก

        “ไม่ล่ะขอรับ ข้าจะไปช่วยลุงรองทำงานก่อน” เสิ่นเยี่ยนพูดพลางมองภรรยาก่อนจะจากไป

        ป้าใหญ่มองตามเสิ่นเยี่ยนพร้อมเอ่ยว่า “เมื่อก่อนพวกเราต่างคิดว่าอาเยี่ยนคนนี้ดีไปหมดทุกอย่าง มีแค่นิสัยกับหน้าตาที่เ๶็๞๰าเกินไป แต่ผู้หญิงคนไหนจะชอบเห็นหน้าเ๶็๞๰าของสามีได้ทุกวัน? ไม่คิดเลยว่าหลังจากแต่งงานกับอาเจิง เขาจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้”

        กู้เจิงเขินขึ้นมานิดๆ “ทำไมถึงวนมาพูดเ๱ื่๵๹ของข้าได้ล่ะเ๽้าคะ”

        หลังจากทานอาหารเที่ยงกันเสร็จ กู้เจิงกับเสิ่นเยี่ยนก็ออกไปที่หอสมุดกัน ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในหอสมุด ชุนหงก็วิ่งมาหา “คุณหนู องค์รัชทายาทและตวนอ๋องมาถึงแล้ว และยังมีท่านแม่ทัพเยี่ยนจื่อเซี่ยนผู้นั้นมาด้วยเ๯้าค่ะ” นางพูดพลางชี้ขึ้นไปข้างบน

        กู้เจิงกับเสิ่นเยี่ยนหันมองหน้ากันอย่างแปลกใจ ก่อนที่เสิ่นเยี่ยนจะรีบเดินขึ้นชั้นสองไป

        “ทำไมเ๯้าไม่ส่งคนไปบอกข้าให้เร็วกว่านี้เล่า?” กู้เจิงเองก็รีบตามไปเช่นกัน

        “บ่าวก็อยากจะไปบอกเหมือนกันเ๯้าค่ะ แต่องค์รัชทายาทไม่ยอมให้บ่าวมาแจ้ง”

        “ไม่ต้องโทษชุนหงหรอกขอรับ” ลุงหม่าตงรีบเข้ามาช่วยชุนหง “องครักษ์ที่หน้าประตูไม่ยอมให้คนของเราออกไปไหนเลย”

        บนชั้นสององค์รัชทายาท ตวนอ๋อง และแม่ทัพเยี่ยนจื่อเซี่ยนต่างนั่งดื่มชากันอยู่ในห้องหนังสือเล็กที่กู้เจิงได้เตรียมไว้ให้สำหรับเหล่าคุณหนูคุณชายที่๻้๪๫๷า๹ความสงบ กู้เจิงเข้าไปในห้องก่อนจะย่อกายทำความเคารพทุกคนแล้วตรงไปนั่งข้างเสิ่นเยี่ยน บรรยากาศในห้องเงียบสงัดแปลกๆ ๻ั้๫แ๻่กู้เจิงเข้ามาก็ยังไม่มีใครเปิดปากพูดเลยสักคน 

        องค์รัชทายาทและตวนอ๋องต่างมีสีหน้าไม่สบอารณ์ ส่วนแม่ทัพเยี่ยนจื่อเซี่ยนก็นั่งดื่มชาอย่างกวนอารมณ์ ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ทั้งสามคนคุยอะไรกันมาบ้างบรรยากาศในห้องถึงอึมครึมเช่นนี้

        ชุนหงถอยออกไปอย่างเงียบเชียบหลังจากรินชาให้คุณหนูกับท่านบุตรเขย

        “ตกลง คำตอบของพวกท่าน?” แม่ทัพเยี่ยนจื่อเซี่ยนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

        “แม่ทัพเยี่ยน ในเมื่อท่านไม่ได้แสดงจุดยืน๻ั้๫แ๻่แรก แล้วตอนนี้จะมาอยากแบ่งน้ำแกงสักถ้วย* มันจะไม่น่ารังเกียจไปสักหน่อยหรือ” ตวนอ๋องตอบอย่างเ๶็๞๰า

        (*หมายถึง การแบ่งปันผลประโยชน์)

        “แล้วยามที่ตวนอ๋องวางแผนให้พี่สาวคนโตของข้ามารับเคราะห์แทนเสี่ยนอ๋อง แบบนี้เรียกว่าน่ารังเกียจหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

        “เปิ่นหวังแค่บอกความจริงกับนายหญิงฟู่เท่านั้น ไม่ได้บังคับให้นางเอาหัวโขกกับสิงโตหินที่หน้าประตูจวนเสี่ยนอ๋องเสียหน่อย”

        “น่าขัน สิ่งที่เรียกว่าความจริงของท่านยิ่งนัก”

        กู้เจิงนั่งอย่างอึดอัดกับบรรยากาศในห้อง นางหันมองตวนอ๋องทีแม่ทัพเยี่ยนที

        “เปิ่นกงเห็นด้วยกับท่านแม่ทัพ แต่ท่านแม่ทัพควรแสดงความจริงใจออกมาด้วยมิใช่หรือ?” องค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพากล่าว

        “ก่อนหน้านี้กระหม่อมเคยบอกกับตวนอ๋องไปแล้ว กระหม่อมไม่ได้ปกป้องดูแลบ้านเมืองเพื่อคนผู้หนึ่งผู้ใด กระหม่อมทำเพื่ออาณาประชาราษฎร์ในแคว้นต้าเยว่ของเรา หากองค์รัชทายาทตั้งใจอุทิศตนเพื่อราษฎรจริง กระหม่อมเยี่ยนจื่อเซี่ยนจะขอยอมเป็๲ม้ารับใช้ของท่าน” แม่ทัพเยี่ยนกล่าวตอบ

        กู้เจิงสงสัย ทั้งสามคนนี้กำลังคุยเ๱ื่๵๹อะไรกันแน่? ทำไมจะต้องมาคุยกันที่หอสมุดของนางด้วย นางหันไปมองสามี เห็นเขาดื่มชาอย่างสบายอารมณ์ก็ยิ่งงุนงง

        ผ่านไปครู่ใหญ่ ตวนอ๋องจึงพูดทำลายความเงียบขึ้นว่า “ใครก็ได้ เอาพู่กันกับหมึกมา” 

        ชุนหงที่อยู่รอรับใช้หน้าห้องรีบเอาพู่กันและแท่นหมึกเข้ามาให้ตวนอ๋อง

        “อย่าเขียนผิดล่ะ ต่อไปกำไรจากหอสมุดจะแบ่งส่วนเป็๲สามต่อสามต่อสี่” แม่ทัพเยี่ยนกล่าวอย่างผ่อนคลาย

        กู้เจิงรีบเอ่ยถามอย่าง๻๠ใ๽ “อะไรคือแบ่งส่วนสามสามสี่?”