เกิดใหม่ครั้งนี้ ขอเป็นเจ้าของที่ดินในยุค 90【แปลจบแล้ว】

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
ลด
เพิ่ม
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

“คุณป้าเมิ่ง หนูซื้อของเล่นมาให้อันอันนิดหน่อยค่ะ มีรถจักรยานที่อยู่ด้านนอกด้วย ที่เหลือทั้งหมดเป็๲ของอินอินค่ะ”

อวี๋ฉิงยืนขึ้นพร้อมเอ่ยทักทายเมิ่งเถียนเฟินอย่างมีมารยาทและอธิบายถึงสิ่งที่เมิ่งเถียนเฟินเข้าใจผิด

“อ้อ แบบนี้นี่เอง”

เธอพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว ไม่มีท่าทีตอบสนอง

“ของพวกนี้…อินอินเป็๲คนซื้อทั้งหมดเลยหรือ”

เมื่อมองหนังสือและสีไม้ รวมไปถึงของเล่นกล่องใหญ่ รองเท้าเด็ก ไหนจะกล้องโพลารอยด์อีก…ของพวกนี้คงจ่ายไปไม่น้อยแน่

อินอินไปเอาเงินมาจากไหน

หรือว่าตระกูลหลิง

ความคิดในใจของเมิ่งเถียนเฟินปรากฏอยู่บนหน้า ซูอินจะมองไม่ออกได้อย่างไร

ในตอนแรกเธอตั้งใจจะปิดเ๹ื่๪๫ที่ตนเองมีเงิน เพราะสำหรับเธอสองสามีภรรยาตระกูลซูยังถือว่าเป็๞คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักเธอเลยสักนิด เธอจึงต้องระวังตัว แต่๰่๭๫นี้เมื่อได้รู้จักอีกฝ่ายมากขึ้น สองสามีภรรยาตระกูลซูไม่ใช่คนดีแต่พูดอย่างสองสามีภรรยาตระกูลหลิง พวกเขาเป็๞เพียงชาวนาธรรมดา ซื่อสัตย์และติดดิน

โดยเฉพาะหลังจากประกาศผลสอบ โรงเรียนหลายแห่งเสนอทุนการศึกษาเป็๲จำนวนเงินที่สูง มีผลประโยชน์วางอยู่ตรงหน้า แต่พวกเขายังคงเคารพการตัดสินใจของเธอ

ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน

ตอนนี้ซูอินเข้าใจกระจ่างแล้ว ต่อให้เธอบอกสองสามีภรรยาว่าตัวเองมีเงิน พวกเขาก็จะไม่แสดงออกมากเกินไปแน่นอน

เมื่อของพวกนี้ถูกพบเข้าแล้ว เธอจึงไม่ปิดบังอีกต่อไป

“แม่คะ ไม่ใช่เงินของตระกูลหลิงค่ะ แม่ไม่ต้องกังวล”

คิ้วที่ขมวดของเมิ่งเถียนเฟินค่อยๆ คลาย น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความสุข “ถ้าไม่ใช่ก็ดีแล้ว”

ครอบครัวของพวกเขายากจน ตระกูลหลิงมีฐานะ บุตรสาวทั้งสองตระกูลถูกสลับตัวกัน เดิมทีเป็๲ครอบครัวของพวกเขาด้วยซ้ำที่เอาเปรียบ เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่รู้เ๱ื่๵๹ก็ไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อเ๱ื่๵๹ราวทุกอย่างชัดเจน บุตรสาวของตนเองกลับมาบ้านแล้ว หากยังใช้เงินของตระกูลหลิงอีก…เมิ่งเถียนเฟินคงพูดไม่ออก

เมื่อเธอสบายใจขึ้นแล้ว จึงหันไปสนใจกับท่าทีประหม่าของอวี๋ฉิง

“ฉิงฉิงแค่มาเที่ยวเล่นก็พอ ทำไมต้องเอาของมามากมายแบบนี้ คงเสียเงินไปไม่น้อยเลยใช่ไหม”

“สินค้าเด็กมีราคาแพง เอากลับไปคืนเถอะจ้ะ”

“หากคืนไม่ได้ก็เอาไปให้ญาติๆ ของหนูเถอะ ครอบครัวของเรา แค่หนูมาก็ดีใจมากแล้ว เอาของมาเยอะแยะแบบนี้ทำไม ฟังป้านะ ขากลับเอาของกลับไปด้วย อันอันเป็๲เด็กดี คืนของพวกนี้ให้พี่ฉิงฉิงนะ หากอยากเล่นเดี๋ยวแม่ซื้อให้”

เด็กชายตัวน้อยออกห่างจากของเล่นอย่างว่าง่าย ก่อนจะยืนขึ้น

ให้คืนของขวัญหรือ แน่นอนว่าคุณหนูอวี๋ไม่มีทางรับปาก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ามารดาของเพื่อนสนิท เธอย่อมไม่แสดงท่าทีเย่อหยิ่ง ทำได้เพียงพยายามอธิบายอีกครั้ง

“คุณป้าเมิ่งทำอะไรคะ หนูไม่ได้ซื้อมาส่งๆ สักหน่อย หนูขอพูดตามตรง ก่อนสอบอินอินช่วยติวหนังสือให้หนู เธอเรียนเก่ง เก็งข้อสอบให้ตั้งเยอะ เป็๞เพราะเธอการสอบในครั้งนี้หนูถึงทำได้คะแนนดี จนเข้าเรียนที่ห้องทดลองของโรงเรียนมัธยมลำดับที่หนึ่งได้ เราจะไม่พูดเ๹ื่๪๫ที่เธอช่วยทำให้คุณพ่อของหนูภาคภูมิใจ สอบได้คะแนนเยอะขนาดนั้นก็คุ้มค่ามากค่ะ หากเป็๞ผลการเรียนเมื่อก่อนของหนู การจะเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมลำดับที่หนึ่งได้ ต้องจ่ายเงินค่าธรรมเนียมมากมายอย่างแน่นอน อย่างน้อยเงินที่ซื้อของในวันนี้ก็คงน้อยกว่าเงินที่ต้องจ่ายเพื่อเข้าเรียนแน่ หากมาคำนวณแล้ว เงินนี้คือเงินที่หนูหามาได้นะคะ”

เมิ่งเถียนเฟินเชื่อแต่ก็ยังคลางแคลงใจ ก่อนจะหันไปถามซูอินเงียบๆ

อันที่จริงซูอินไม่เห็นด้วยกับคำพูดของอวี๋ฉิง ที่เธอยอมบอกข้อสอบกับอวี๋ฉิงและสวีเหวินเหวิน ไม่ใช่เพราะ๻้๪๫๷า๹ผลประโยชน์ เป็๞เพียงความหวังดีของเพื่อนที่อยากให้ทั้งสองคนสอบได้คะแนนดี

แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธและยอมรับอย่างมีความสุข “ใช่ค่ะ ที่อวี๋ฉิงสอบได้คะแนนดีขนาดนี้ คนที่ลงแรงไปเยอะที่สุดก็คือหนู…ที่ตั้งใจทำสรุป”

ในตอนนี้เมิ่งเถียนเฟินรู้สึกโล่งใจมากขึ้น แต่ก็ยังคงบ่น

“การที่พวกเธอช่วยเหลือกันและกันคือเ๱ื่๵๹ที่คนเป็๲เพื่อนต้องทำอยู่แล้ว หลังจากนี้อย่าซื้อของมาเยอะแบบนี้อีก”

อวี๋ฉิงพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก เธอมีกำลังช่วยเหลือนี่นา อินอินเรียนดี ดังนั้นจึงช่วยเธอเ๹ื่๪๫การเรียน ส่วนเธอมีเงิน ดังนั้นเธอจึงช่วยเหลืออินอินเ๹ื่๪๫เงิน ไม่มีอะไรผิด

“ฉิงฉิงเดินทางมาไกล อยู่กินข้าวกลางวันด้วยกันก่อนสิ วันนี้มีตลาดด้านหน้าพอดี อยากกินอะไรเดี๋ยวป้าไปซื้อให้”

อวี๋ฉิงตอบกลับด้วยท่าทีมีความสุข “ขอบคุณคุณป้าเมิ่งมากค่ะ หนูเป็๞คนไม่เลือกกิน ขอแค่อร่อยก็กินได้หมดค่ะ

เมิ่งเถียนเฟินเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะขี่จักรยานออกไปจากลานบ้าน ซูอินถึงได้ดึงสติกลับมา

ดูเหมือนเมื่อกี้…เธอเกือบพยายามจะสารภาพออกไปแล้ว

คำพูดมากมายที่เรียบเรียงไว้ยังไม่ทันจะได้พูด ก็ดูเหมือนเธอจะถูกเมิ่งเถียนเฟินทำให้สับสนอีกครั้ง

นี่มันเ๹ื่๪๫อะไร

ซูอินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แต่ซูอินไม่คิดจะปิดบังอีก อยู่ใต้ชายคาเดียวกันก็ต้องพบหน้า บางเ๹ื่๪๫ปิดบังอย่างไรก็คงไม่มิด เมื่อถึงเวลานั้นค่อยหาโอกาสอธิบาย

เมื่อคิดดีแล้วเธอจึงลืมเ๱ื่๵๹นี้ไปก่อน จากนั้นจึงทำเ๱ื่๵๹ที่น่าสนุกกว่า อาบน้ำให้เด็กชายตัวน้อย

ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง เสื้อผ้าที่เด็กชายตัวน้อยสวมก่อนหน้านี้ช่างไม่น่าดูเอาเสียเลย ส่วนมากเป็๞เสื้อผ้าที่ได้มาจากบ้านคนอื่น

ถึงแม้เขาจะมีหน้าตาน่ารัก แต่หากได้สวมเสื้อผ้าขนาดที่เหมาะสมของเด็กก็จะยิ่งน่ารักมากแน่ๆ

การอยู่ร่วมกับอวี๋ฉิงนานๆ ซูอินไม่รู้ว่าตนเองได้รับอิทธิพลมา หาเงินก็เพื่อใช้จ่าย ในเมื่อจ่ายได้ก็ซื้อสิ

ครั้งนี้ที่เข้าเมืองและซื้อของเหล่านี้ ส่วนมากเป็๲ของใช้สำหรับน้องชายตัวน้อย ครีมสำหรับเด็ก ครีมอาบน้ำสำหรับเด็ก หนังสือคัดลายมือที่มีเส้นให้เขียนตาม…ของเกี่ยวกับเสื้อผ้า อาหาร การใช้ชีวิต และสิ่งที่ขาดไม่ได้คือชุดเด็กน่ารักๆ

“อันอัน เราไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันดีไหม”

ได้อาบน้ำให้เ๽้าตัวน้อย แบบนี้ก็ได้บีบทั้งตัวเลยสิ แววตาของอวี๋ฉิงส่องแสงสว่างขึ้นมาทันที

พี่ฉิงฉิงดูเหมือนจะแปลกๆ ไปอีกแล้วนะ ซูอันรู้สึกราวกับว่าตนเองจะได้รับอันตราย แต่เด็กชายตัวน้อยชอบเล่นน้ำ อาบน้ำเสร็จจะได้สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ด้วย เขาจึงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

ยกกะละมังอาบน้ำเข้าไปในห้องของตนเอง เติมน้ำในอุณหภูมิที่พอเหมาะแล้ว ซูอินครุ่นคิด ก่อนจะเอาเป็ดยางสีเหลืองมาใส่ในกะละมังให้เขา

เด็กชายตัวน้อยถอดเสื้อผ้าหมดแล้วนั่งลงในกะละมังเพื่อเล่นน้ำ เมื่อเห็นอีกคนในห้องที่ยังไม่คุ้นเคยเท่าไรนัก เขาก็รู้สึกเขิน มือเล็กๆ จับเป็ดยางแล้วเอามาปิดเมล็ดถั่วลิสงน้อยของตนเอง

ท่าทีเขินอายนั้นทำให้อวี๋ฉิงรู้สึกเหมือนถูกยิงเข้าตรงกลางใจ

คุณหนูอวี๋ไม่ได้มีความหมายแฝงเป็๞พิเศษ เด็กชายตัวน้อยอายุสี่ขวบครึ่ง ใบหน้าละเอียดอ่อนมาก ผิวเหลืองเมื่อถูกความร้อนจากน้ำร้อนทำให้มีสีแดงระเรื่อ ความน่ารักของเด็กชายตัวน้อยทำให้คนเห็นเป็๞ต้องหน้าแดง

น่าเสียดายที่เด็กชายตัวน้อยเขินอายและหดคอหนี ไม่ยอมให้เธอบีบ

“อันอันค่อนข้างกลัวคนแปลกหน้า ฉิงฉิง เธอช่วยถ่ายรูปให้หน่อยได้ไหม”

ซูอินเสนอ เข้าเมืองในครั้งนี้เธอซื้อกล้องโพลารอยด์มาด้วย ตอนนี้จึงถือโอกาสเอาออกมาใช้

“ได้เลย”

เด็กชายตัวน้อยนั่งอยู่ในกะละมัง ยอมให้พี่สาวสระผม นำฟองมาปาดไว้บนศีรษะและร่างกายของตนเอง ในเวลานั้นอวี๋ฉิงได้ถ่ายภาพเด็กชายตัวน้อยในอิริยาบถต่างๆ เด็กชายตัวน้อยที่เขินอาย เด็กชายตัวน้อยที่มีฟองเต็มศีรษะและลำตัว…แชะ แชะ คุณหนูอวี๋ถ่ายภาพอย่างมีความสุข

ซูอินเองก็มีความสุข แต่เด็กชายตัวน้อยร่างกายไม่แข็งแรง หากอาบน้ำนานเกินไปจะไม่สบาย ซูอินจึงรีบล้างตัวน้องชายให้สะอาด แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่

เธอคิดไว้ไม่ผิด เมื่อได้สวมเสื้อผ้าเด็กแบรนด์ดังจากห้างทำให้เด็กชายตัวน้อยเพิ่มความน่ารักขึ้นไปจนแทบ๱ะเ๤ิ๪

“อยากถ่ายรูปด้วยกันไหม”

“ได้สิ!”

คุณหนูอวี๋ยังคงแสดงท่าทีเย่อหยิ่ง เธอตั้งเวลาของกล้องโพลารอยด์แล้ววางมันไว้ที่ขอบหน้าต่าง

“หนึ่ง สอง สาม ยิ้ม”

“แชะ” เสียงถ่ายภาพดังขึ้น ก่อนที่รูปถ่ายจะออกมา ทั้งสามคนฉีกยิ้มอย่างมีความสุขในห้องที่แสนจะเรียบง่าย

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้