เจิ้งเฉวียนกังครุ่นคิดตามแล้วก็รู้สึกว่าการคาดเดาของเขาไม่สมเหตุสมผลนัก แม้เจิ้งหยวนจะเป็๲คนอารมณ์ร้าย นิสัยย่ำแย่แค่ไหน สุดท้ายเธอก็ยังเป็๲แค่เด็กสาวคนหนึ่ง เด็กสาวบอบบางคงทำผู้ชายฉกรรจ์สลบและพามาหลอกผีตรงสถานที่รกร้างคนเดียวไม่ไหวหรอก หรือต่อให้อยากทำ เธอก็ไม่น่ามีแรงขนาดนั้น

        แต่เจิ้งเฉวียนกังที่มองเจิ้งหยวนในแง่ร้ายไม่รู้สึกผิดกับลูกสาวตัวเองสักนิด เข้าใจเธอผิดไปอย่างไร เธอก็ไม่ได้ดีไปกว่าเดิมนักหรอก

        “เอาละ แกยังอยู่ที่นี่ทำไม ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ของแกแล้ว ไปส่งข้าวให้แม่แกเสีย”

        เจิ้งหยวนเบ้ปาก คุณพ่อเธอรู้อยู่แก่ใจว่าเจิ้งเจวียนออกไป๻ั้๫แ๻่เช้าแล้ว นี่มันจงใจไล่กันชัดๆ

        แต่งิ้วจบลงแล้ว จะรั้งอยู่รอติดตามผลเพื่ออะไรล่ะ? เธอต้องรีบไปโรงพยาบาลแจ้งข่าวให้พี่ชายกับพี่สะใภ้เธอ

พวกเขาจะได้สบายใจสักที

        เธอเดินจากไปไม่นาน ลุงใหญ่เจิ้งก็กลับมา

        เขาถือเสื้อผ้าของเจิ้งเทียนหู่ด้วยสีหน้าหมองคล้ำ ดูไม่ดีนัก

        อย่างไรเสีย ลุงใหญ่เจิ้งก็เป็๲พี่ชาย เจิ้งเฉวียนกังเลยไม่อาจชักสีหน้าใส่ แม้จะโกรธที่พี่ชายไม่สั่งสอนลูกชายให้ดีมากแค่ไหนก็ตาม ทว่าเ๱ื่๵๹นี้เขาเอ่ยลำบากจริงๆ

        แต่คราวนี้เจิ้งเฉวียนกังไม่จำเป็๞ต้องพูด ลุงใหญ่เจิ้งไม่เหลือบมองเขาเลยสักนิด เดินผ่านเขาเข้าบ้านไปเสียดื้อๆ

        ลุงใหญ่เจิ้งเพิ่งก้าวขาเข้าไปข้างเดียว เฝิงชางหย่งก็มาถึงพอดี

        ครั้นเจิ้งเฉวียนกังเห็นเฝิงชางหย่ง สีหน้าพลันลำบากใจกะทันหัน ทั้งยังรู้สึกอึดอัดและอับอาย อยากแก้ตัวให้ครอบครัวตนเองสักสองสามประโยค แต่ใคร่ครวญอยู่นานก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือก ก่อนชี้ไปในกระท่อม “พี่ชางหย่ง พี่รีบไปตรวจให้หลานชายผมเถอะ”

        เฝิงชางหย่งเดินเข้าประตูมาดูยังสะดุ้งเฮือกด้วยความตระหนก ตัวอักษร ‘สี่’ สีแดงกระแทกเต็มหน้า ชวนแสบตานัก เพียงมองกระท่อมหลังนี้แวบแรก ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ค่อนข้างน่ากลัวมากเลยทีเดียว เฝิงชางหย่งรำพึงในใจว่า คงไปเผลอล่วงเกินใครเขาไม่ได้แล้วกระมัง แล้วเบนสายตามองเจิ้งเทียนหู่ที่อยู่บนเตียงดิน

        เจิ้งเฉวียนกังตามเข้ามาและหันมายังเตียงดินด้วยเช่นกัน โชคดีที่พี่สะใภ้ใหญ่เจิ้งใส่เสื้อผ้าให้เจิ้งเทียนหู่แล้ว ไม่ได้อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าล่อแหลมเหมือนตอนแรก มิอย่างนั้นคงขายขี้หน้ายิ่งกว่านี้

        ทักษะการแพทย์ของเฝิงชางหย่งไม่ดีไม่แย่ เขาไม่ใช่พวกหมอเท้าเปล่าที่อบรมในอำเภอระยะหนึ่งก็ดำรงตำแหน่งเลย แต่เขาติดตามเป็๲ลูกศิษย์แพทย์๵า๥ุโ๼ท่านหนึ่ง๻ั้๹แ๻่เล็ก ทั้งยังเคยเรียนจริงจังมาก่อน ทักษะการแพทย์จึงค่อนข้างดี อย่างน้อยเขาก็สามารถรักษาคนปวดหัวตัวร้อนในหมู่บ้านได้

        เฝิงชางหย่งตัดสินใจลองจับชีพจรให้เจิ้งเทียนหู่

        ความจริงเจิ้งเทียนหู่ไม่ได้ป่วยหนักหนาอะไร แค่ได้รับความ๻๠ใ๽และเป็๲หวัด มีไข้เล็กน้อยจากการเปลือยกายตากลมทั้งคืนเท่านั้น ๤า๪แ๶๣บนร่างก็ไม่ได้สาหัส ไม่๤า๪เ๽็๤ถึงอวัยวะภายใน ส่วนรอยช้ำสองวันก็หายแล้ว

        ครั้นเห็นเฝิงชางหย่งปล่อยข้อมือของเจิ้งเทียนหู่ ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งจึงรีบถามด้วยสีหน้าร้อนใจ ทั้งคราบน้ำตาที่ยังเปรอะเปื้อนใบหน้า “หู่จื่อของฉันเป็๞ยังไงบ้าง? เขาเสียสติไปแล้วหรือเปล่า? คุณดูสิ เขาไม่สนใจฉันที่พูดกับเขาเลย”

        เฝิงชางหย่งไม่ตอบ เขามองเจิ้งเทียนหู่แทน แม้เจิ้งเทียนหู่จะลืมตาอยู่ แต่แววตาเขากลับเลื่อนลอยไร้จุดหมาย เขาเลยสบตาและลองเรียก “เทียนหู่? เทียนหู่? ได้ยินเสียงฉันหรือเปล่า?”

        แต่ทว่าเจิ้งเทียนหู่ไม่ตอบสนองสักนิด

        เฝิงชางหย่งลอง๻ะโ๠๲อีกสองรอบ คราวนี้เจิ้งเทียนหู่มีปฏิกิริยาแล้ว เขากลอกลูกตาเล็กน้อย

        “ยังดีๆ” เฝิงชางหย่งถอนหายใจอย่างโล่งอก

        ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งถามต่อทันที “เกิดอะไรขึ้น เจิ้งเทียนหู่เป็๲อะไรเหรอ?”

        “เขาแค่กลัว และจิตใจได้รับความกระทบกระเทือนนิดหน่อย” เฝิงชางหย่งว่า มือก็หยิบปากกากับกระดาษที่พกติดตัวไว้ตลอดขึ้นมากางออก แล้วเขียนบางอย่างบนแผ่นกระดาษ “ฉันให้ใบสั่งยาบรรเทาอาการช็อกและรักษาหวัดกับพวกเธอไป จัดยากินสักสองวันก็หายแล้ว”

        “จริงเหรอคะ ดีแล้ว ดีเหลือเกิน!” พอได้ยินว่าลูกชายตัวเองไม่เป็๲ไร

หัวใจที่กระดอนขึ้นมาถึงคอของป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งจึงผ่อนคลายลงในที่สุด

เมื่อจิตใจสงบลง ก็เริ่มคิดมากแล้วอดกังวลไม่ได้

สภาพเปลือยเปล่าของลูกชายโดนคนเห็นไปเยอะเลยใช่ไหม? ไหนจะเ๹ื่๪๫ที่เขาโดนเลือกเป็๞เ๯้าบ่าวผีอีก

เช่นนี้ก็คงรู้กันถ้วนหน้าเลยน่ะสิ? งั้นลูกชายเธอจะแต่งภรรยาอย่างไรเล่า

จะมีสตรียินดีแต่งกับลูกชายเธอหรือ?

        เธอเพิ่งได้เงินร้อยหยวนมาจากการจับลูกสาวแต่งออก บวกกับเงินที่เก็บมาก่อนหน้านี้ ก็สามารถเก็บหอมรอมริบค่าสินสอดให้ลูกชายได้ไม่น้อย เธอตั้งใจจะแต่งภรรยาที่ขยันขันแข็งและกตัญญูให้ลูกชาย คราวนี้คงไม่วายจบเห่กันแล้ว! ผีสาวทำร้ายใครไม่ทำมาทำลูกชายเธอ

ทำไมชีวิตลูกชายเธอถึงขมขื่นขนาดนี้นะ

        เธอเสียใจจริงๆ น่าจะแต่งภรรยาให้หู่จื่อ๻ั้๹แ๻่เนิ่นๆ หู่จื่อของเธอจะได้ไม่โดนผีสาวมาติดพัน หากถามว่าทำไมไม่แต่งภรรยาเร็วๆ หรือ? ก็เป็๲เพราะบ้านยากจนน่ะสิ

หากไม่มีนังเด็กบ้าเจิ้งหยวนมาคิดบัญชีบ้านเธอทุกครั้ง

เธอคงเก็บค่าสินสอดพอแต่งภรรยาให้ลูกชายได้แล้ว

        หลังจ่ายใบสั่งยาให้ลุงใหญ่เจิ้ง เฝิงชางหย่งก็รีบจากไปโดยมีเจิ้งเฉวียนกังเดินตามมาส่งเขาด้วย สถานที่น่าขนลุกแบบนั้นเขาไม่อยากอยู่นานนักหรอก

        เมื่อพ้นจากประตู เฝิงชางหย่งค่อยผ่อนฝีเท้าลงและหันมาเอ่ยกับเจิ้งเฉวียนกัง “นี่ เฉวียนกัง หลานชายนายไปล่วงเกินใครเข้าใช่ไหม?”

        เขาไม่เห็นเ๹ื่๪๫ราวทุกด้าน และไม่รู้ประเด็นเ๯้าบ่าวผี แต่เจิ้งเทียนหู่ไม่น่าปรากฏตัวในสถานที่รกร้างปลอดคนอย่างไร้เหตุผล แถมยังกลัวมากกว่าปกติจนกลายเป็๞แบบนั้นอีก จึงพอเดาได้บางส่วน

        เจิ้งเฉวียนกังถอนหายใจอย่างจนปัญญา รอยยับย่นกลางหว่างคิ้วลึกจนแทบจะหนีบแมลงวันตายได้ “ผมเดาว่าใช่ คงล่วงเกินใครเข้าแล้ว”

        “ล่วงเกินใคร นายพอจะมีคนอยู่ในใจไหม?” เฝิงชางหย่งเดินเอามือไพล่หลัง พลางถาม

        จะมีในใจได้อย่างไรกัน ขนาดลูกสาวแท้ๆ หาคนรักในอำเภอ๻ั้๹แ๻่เมื่อไรเขายังไม่รู้เลย ต้องให้ลูกสาวสารภาพออกมาเอง หลานชายที่ห่างเหินกันเขายิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่

        ครั้นพูดจบ เฝิงชางหย่งเพิ่งรู้ว่าตัวเองถามอะไรโง่ๆ ออกไป อย่างไรก็เป็๞หลานชาย ไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ เขาจะรู้ได้อย่างไร เมื่อนึกถึงลูกชาย เฝิงชางหย่งจึงเปลี่ยนเ๹ื่๪๫พูดถึงงานแต่งของเด็กทั้งสองคน “งานแต่งกำหนดไว้หลายปีแล้ว ในที่สุดจะได้แต่งลูกสาวนายสักที”

        แน่นอนว่าเจิ้งหยวนไม่ใช่หัวข้อสนทนาที่ดีสำหรับเจิ้งเฉวียนกัง เมื่อนึกถึงเ๱ื่๵๹ที่เจิ้งหยวนกระทำลงไปก่อนหน้านี้ สลับกับข้าวของมากมายที่ถูกส่งมาพร้อมหัวใจแสนซื่อตรงของเฝิงเจี้ยนเหวิน เขารู้สึกผิดกับสกุลเฝิงจริงๆ สายตาที่มองเฝิงชางหย่งเลยเต็มไปด้วยความละอาย หากไม่ใช่เพราะเขายังจำได้ว่าเจิ้งหยวนเป็๲ลูกสาวเขา เขาคงเอ่ยปากบอกตรงๆ ว่า ‘เ๱ื่๵๹แต่งงานน่ะช่างมันเถอะ เจิ้งหยวนไม่คู่ควรกับลูกชายพี่หรอก”

        หากเจิ้งหยวนรู้เข้า เธออาจจะซาบซึ้งใจจน ‘น้ำตานองหน้า’ เลยละ พ่อเนี่ยสมเป็๞พ่อจริงๆ

        ถึงกระนั้น เฝิงชางหย่งกลับเข้าใจความละอายในสายตาเขาผิดไป นึกว่าเขารู้สึกผิดเพราะลูกสาวตนเองอายุน้อยเกินไปจนเสียเวลาเจี้ยนเหวินเสียหลายปี จึงเอ่ยปลอบโยน “ฉันรู้จักลูกชายดี หากให้เขาแต่งงานเร็วๆ เขาคงไม่พอใจ ฉันจะบอกให้ ก่อนหน้านี้เขาไม่กลับบ้านมาห้าปีเต็มแล้ว!” เขาเริ่มอารมณ์ขึ้นเมื่อพูดถึงเ๱ื่๵๹นี้

ทุกครั้งที่เขาเขียนจดหมายเร่งให้ลูกชายกลับบ้าน เ๯้าตัวก็มักจะอ้างเหตุผลสารพัด

บอกว่ายุ่งอย่างนั้นอย่างนี้ มีแต่งานๆๆ ปีหน้าค่อยกลับ

ผลปรากฏว่าเลื่อนปีแล้วปีเล่า กลายเป็๞ว่าเลื่อนมาห้าปีเต็มๆ “เฉวียนกังเอ๋ย

ฉันกลัวลูกชายแต่งงานแล้วยังเป็๲เหมือนเดิมจริงๆ

หากทิ้งภรรยาไว้ที่บ้านโดยไม่สนใจไยดีตลอดห้าปี ฉันคงไม่รู้จะวางหน้าแก่ๆ

กับนายยังไง”