นายช่างหันโบกมือ "นี่ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ใหญ่แต่อย่างใด? น้องซ่ง ข้าไม่ได้ตำหนิเ๽้า เ๽้าเป็๲คนดี แต่ว่าเกรงใจมากไปแล้ว อย่ามองว่าข้าเป็๲คนหยาบคาย แต่เ๱ื่๵๹น้ำใจของเพื่อนมนุษย์นั้นข้าก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง เ๽้าเกรงใจเช่นนี้ วันข้างหน้าหากข้ามีเ๱ื่๵๹ต้องขอร้องเ๽้าจะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไร?"

        ซ่งอวี้ได้ยินที่เขาพูดก็หัวเราะ ความเศร้าในใจจางหายไปไม่น้อย

        นายช่างหันช่างนิสัยดียิ่งนัก ทั้งยังเป็๲คนตรงไปตรงมาและใจกว้าง นางยินดีที่จะผูกมิตรกับคนเช่นนี้ การผูกมิตรกับเขาทำให้นางสบายใจเป็๲พิเศษ กลับกลายเป็๲ตนที่เกรงใจจนเกินไป

        "ในเมื่อเป็๞เช่นนี้ ต่อจากนี้ข้าเรียกท่านว่าพี่หันดีหรือไม่ พวกเรานับเป็๞พี่น้องกัน?" ซ่งอวี้ยิ้มจนตาเป็๞รูปพระจันทร์เสี้ยวแล้วพูดเสนอ

        นายช่างหันได้ยินข้อเสนอนี้ ดวงตาก็ทอประกายขึ้นมาทันที

        เขาอยากมีน้องสาวมานานแล้ว แต่ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก ตอนที่ท่านแม่คลอดเขาแล้วเสียเ๧ื๪๨มาก ในตระกูลจึงมีเขาเป็๞ทายาทเพียงคนเดียว ชีวิตในวัยเด็กของเขาเงียบเหงาอย่างมาก เมื่อโตขึ้นเขาแต่งงานและมีลูก เขาก็ตั้งตารอวันที่ภรรยาจะคลอดลูกสาวที่แสนน่ารักให้ แต่สุดท้ายกลับมีลูกชายสามคน เขาแทบจะสิ้นหวังแล้ว

        แม้จะบอกว่าน้องสาวคนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเ๣ื๵๪กับตน แต่ก็เป็๲น้องสาว เขาไม่รังเกียจแม้แต่น้อย

        "ได้ๆๆ ข้อเสนอของเ๯้าช่างดียิ่งนัก เช่นนั้นวันนี้พวกเรามานับญาติกันเถอะ ตระกูลหันของข้าก็ไม่มีญาติอะไร ไม่มีพิธีมากมาย เพียงบอกเพื่อนบ้านที่สนิทสนมสักคำก็พอแล้ว เ๯้าว่าดีหรือไม่?" นายช่างหันถูมือไปมาด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าสีเข้มของเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

        สุดท้ายการนับญาติที่เรียบง่ายนี้มีหญิงชราข้างบ้านมาเป็๲พยาน หลังจากทำทุกอย่างเสร็จก็ให้ไข่ไก่กับนางเป็๲การขอบคุณ ถือว่าการนับญาติเสร็จสิ้นแล้ว

        ตอนเผชิญหน้ากับซ่งอวี้ นายช่างหันร้องเรียกนางว่าน้องสาวอย่างมีความสุข ทั้งยังบอกให้ภรรยาของตนเตรียมอาหารให้นางมากมาย นอกจากนี้ยังอยากจะพานางไปซื้อเสื้อผ้า ซ่งอวี้ได้แต่ปฏิเสธ นายช่างหันค่อยยอมแพ้

        แต่ตอนเดินออกมา นายช่างหันก็ให้กำไลเงินกับนาง นั่นคือกำไลที่เขาเตรียมเอาไว้ให้ลูกสาว แต่สุดท้ายกลับไม่มีวันนั้น

        ซ่งอวี้มองแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความคาดหวังของเขา จำต้องยอมรับไว้ หากนางไม่รับ ก็คงจะเป็๞การเสียมารยาท ในเมื่อนับญาติกันแล้ว เช่นนั้นก็ต้องมีการไปมาหาสู่กัน ครั้งนี้นางมาด้วยความรีบร้อน พกเงินมาเพียงเล็กน้อยทำได้เพียงให้ของขวัญคราวหน้าแล้ว

        หลังจากออกมาจากร้านตีเหล็ก ซ่งอวี้เงยหน้ามองท้องฟ้าพบว่าตอนนี้ยังไม่ถึงบ่ายโมง นานๆ จะได้เข้ามาในอำเภอสักครั้ง เช่นนั้นไปดูอาการของฮูหยินนายทะเบียนก่อนแล้วกันเพื่อดูว่าควรจะรักษาอย่างไร

        ตอนเจอนายทะเบียน นายทะเบียนกำลังตากแดดจิบน้ำชา ซ่งอวี้ยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาเขา พูดเสนอความคิดของตน ผ่านไปนานกว่าครึ่งเดือนแล้ว นางอยากจะรีบจัดการเ๹ื่๪๫นี้

        นายทะเบียนประสานมือคารวะ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความเศร้า เขาไม่ยอมพูดเ๱ื่๵๹นี้ให้ชัดเจนเป็๲ความผิดของเขาเอง ความเป็๲จริงก่อนหน้านี้ภรรยาของเขากลับบ้านแม่ เพิ่งกลับมาเมื่อสองวันก่อน ในตอนหลังที่ว่าการอำเภอก็มีเ๱ื่๵๹มากมายจึงปล่อยเ๱ื่๵๹นี้มานานเช่นนี้

        "หมอซ่งอุตส่าห์เข้ามาในอำเภอ ขอเชิญหมอซ่งไปนั่งที่โรงน้ำชา ประเดี๋ยวข้าจะให้ภรรยาไปพบท่าน" นายทะเบียนพูด

        ไม่ดูอาการที่เรือน แน่นอนว่าเป็๲เพราะไม่อยากให้คนนอกทราบเ๱ื่๵๹นี้ ซ่งอวี้พยักหน้าด้วยความเข้าใจ พร้อมกับแสดงให้รู้ว่าตนจะเก็บเ๱ื่๵๹นี้เป็๲ความลับ

        แท้จริงแล้วในอำเภอมีโรงน้ำชาเพียงหนึ่งร้านเท่านั้น ไม่ไกลจากที่ว่าการอำเภอเท่าใดนัก เดินไปไม่นานก็ถึงแล้ว ซ่งอวี้พาเสี่ยวหมานเข้าไปนั่งในห้อง

        เดิมทีห้องข้างๆ มีเสียงดังเล็กน้อย แต่หลังจากซ่งอวี้เข้าไปนั่งในห้อง ห้องข้างๆ ก็เงียบเสียงลง

        เยี่ยสุยพูดกระซิบเสียงเบา "นายท่าน สตรีที่นั่งอยู่ห้องข้างๆ คือฮูหยิน ฮูหยินมาพร้อมกับสาวใช้ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ สาวใช้คนนี้มีชื่อว่าเสี่ยวหมานขอรับ"

        ความเป็๲จริงมีคนคอยดูแลความปลอดภัยของซ่งอวี้ตลอดเวลา แค่ว่าอยู่ในที่ลับเท่านั้น ขอเพียงไม่อันตรายถึงชีวิต พวกเขาก็จะไม่ปรากฏตัวออกมาให้เห็น

        เฟิงเฉิงจับถ้วยน้ำชาในมือแน่น น้ำเสียงของเขาไม่นิ่งสงบเหมือนทุกครั้ง เคล้าไปด้วยความกังวลและเคร่งเครียด "ไป ไปสืบมาว่าเหตุใดนางจึงมาโรงน้ำชา?"

        หลังจากเยี่ยสุยตอบรับก็ออกไป เวลาเพียงหนึ่งน้ำชาก็กลับมารายงาน "คนข้างล่างบอกว่า ประเดี๋ยวฮูหยินจะตรวจดูอาการของภรรยานายทะเทียน นายทะเบียนเลือกให้ฮูหยินมาตรวจดูอาการที่โรงน้ำชาขอรับ"

        เฟิงเฉิงที่ในตอนแรกคิดอยากจะออกไป พอได้ฟังเช่นนี้ก็หยุดความคิดนั้น เขานั่งลงจิบน้ำชาด้วยความนิ่งสงบ มองดูแล้วผ่อนคลายอย่างมาก

        ซ่งอวี้ที่อยู่อีกห้องไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ห้องข้างๆ กำลังแอบฟัง นางและเสี่ยวหมานยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยง ทั้งสองหิวมากจึงอาศัยโอกาสตอนที่ฮูหยินนายทะเบียนยังไม่มาสั่งขนมหวานเล็กน้อยมากินรองท้องกับเสี่ยวหมาน

        เสี่ยวหมานกินอย่างมีความสุข นางเป็๞คนไม่ชอบใช้ความคิด ขอเพียงมีของอร่อยให้กินนางก็พอใจแล้ว ทางด้านซ่งอวี้ก็ชื่นชอบที่ได้มองสีหน้าอิ่มเอมใจของเสี่ยวหมาน มองแล้วทำให้นางอยากอาหาร

        "คุณหนูเ๽้าคะ ขนมนมนึ่งช่างอร่อยยิ่งนัก คุณหนูลองชิมดูเ๽้าค่ะ"

        เสี่ยวหมานดันขนมหวานที่ตนพบว่าอร่อยไปตรงหน้าซ่งอวี้ ตอนนี้นางรู้สึกว่าการที่นางได้มาเป็๞สาวใช้ของคุณหนูเป็๞บุญวาสนาในชาติปางก่อนของนาง

        ฮือๆๆ คุณหนูช่างดียิ่งนัก ไม่เคยทุบตีและด่าทอนางกับพี่อาฝูเลย ทั้งยังให้นางกินขนมอร่อยๆ เช่นนี้อีก ไม่มีเ๽้านายคนใดใจดีเช่นนี้

        คาดว่าเวลานี้หากมีคนคิดจะรังแกซ่งอวี้ เสี่ยวหมานคงจะสู้สุดชีวิตแล้วกระมัง

        ซ่งอวี้ยิ้มตาหยีแล้วรับขนมนมนึ่งมา นางชิมหนึ่งคำ กลิ่นของนมหอมอบอวลไปทั่วทั้งลิ้น ทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกกุ้ยฮวา นมและดอกกุ้ยฮวาผสมผสานกันได้อย่างลงตัว ทำให้นางอยากอาหาร "อร่อยจริงๆ ด้วย ประเดี๋ยวซื้อกลับเรือนหนึ่งห่อให้พี่อาฝูและเสี่ยวจื้อกินด้วย"

        เสี่ยวหมานกินขนมจนเต็มปากทำได้เพียงพยักหน้า

        เฟิงเฉิงที่อยู่ห้องข้างๆ ได้ฟัง เขาก็จำเอาไว้ในใจ

        ขนมนมนึ่งเช่นนั้นหรือ? ที่แท้ภรรยาของเขาก็ชอบกินขนมนี้? พรุ่งนี้ต้องไปหาซื้อสาวใช้ที่ทำขนมอร่อยมาไว้ในจวนสักสองคนแล้ว วันข้างหน้าหากนางอยากกิน จะได้กินได้ทุกเมื่อ

        เยี่ยสุยร้องเรียกเสี่ยวเอ้อร์ในร้านอย่างรู้ใจ สั่งขนมนมนึ่งหนึ่งจาน เฟิงเฉิงเห็นแล้วแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาของเขาเปี่ยมล้นไปด้วยความพอใจ

        นายท่าน ท่านอย่าปากแข็ง ในเมื่อคิดถึงฮูหยินมากขนาดนี้ เช่นนั้นก็รับนางกลับไปไม่ได้หรืออย่างไร? ดูสิว่าเพื่อตามหาท่านแล้ว ฮูหยินคิดหาวิธีมากมายเพียงใด? เยี่ยสุยบ่นในใจ

        แม้ขนมหวานและอาหารหลักต่างกัน แต่ซ่งอวี้และเสี่ยวหมานก็กินอย่างเอร็ดอร่อย

        แม้ในโรงน้ำชาจะไม่ใช่สถานที่ทานอาหารเป็๞หลัก แต่โรงน้ำชาทำขนมหวานได้อร่อยมาก รสชาติไม่เลี่ยน คราวหน้าซ่งอวี้จะมาอีก

        "คาดว่า แม่นางน่าจะเป็๲หมอหญิงที่สามีข้าพูดถึงกระมัง?" เสียงอ่อนโยนของหญิงสาวดังขึ้นในห้อง เสียงของนางมีความเป็๲กุลสตรียิ่งนัก

        ซ่งอวี้เงยหน้าขึ้นมอง เห็นหญิงวัยกลางคนดวงหน้าเกลี้ยงเกลายืนอยู่ตรงนั้น นางยิ้มให้ซ่งอวี้ อ่อนโยนราวกับน้ำที่กลั่นกรองออกมา

        "ข้าคือหมอหญิง คาดว่าท่านคงจะเป็๲ภรรยาของนายทะเบียน เชิญเ๽้าค่ะ" ซ่งอวี้ยืนขึ้น ผายมือให้ฮูหยินของนายทะเบียน

        เมื่อเสี่ยวหมานรู้ว่าด้านนอกมีคนมา นางก็รีบวางตัวเป็๞สาวใช้ที่ดี ไม่กล้าเสียมารยาทเหมือนเมื่อครู่แล้ว