ณ บ้านเก่าๆ หลังหนึ่ง ในเขตเฉิงซีเมืองเซี่ยหยาง

        “พี่หยาง ผมไม่ได้หักหลังท่านอันจริงๆ ครับ พี่ปล่อยผมไปเถอะครับ ขอร้องล่ะ…”

        ในบ้านหลังนั้น มีชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบกว่าคุกเข่าขอร้อง อ้อนวอนหนุ่มผมยาวที่อายุประมาณ 27-28 เข่าของชายวัยกลางคนถูกับกระเบื้อง ทำให้ชุดสูทที่ใส่โดนย้อมจนเป็๲สีแดงสด หนุ่มผมยาวถือไม้เบสบอลเหล็กอยู่ในมือ ไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับคำวิงวอนของชายวัยกลางคน เขาพูดอย่างเย็นเยือกว่า “ถ้าแกไม่ได้หักหลังพ่อฉัน ทำไมถึงเกิดเ๱ื่๵๹กับพ่อฉัน แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแก?”

        “พี่หยาง ผมไม่ได้ทำจริงๆ! ถ้าไม่เชื่อ…พี่ไปสืบดูก็ได้ ขอแค่พี่เจอหลักฐานว่าผมหักหลังท่านอัน ผม…ขอให้ผมโดนฟ้าผ่าตาย! ออกจากบ้านโดนรถชนตาย…”

        “หลักฐาน?” หนุ่มผมยาวพูดอย่างเฉยเมย “ฉันไม่มีหลักฐาน—แต่ ฉันรู้สึกว่านายเป็๲คนทำ!”

        พูดจบ หนุ่มผมยาวเหวี่ยงไม้เบสบอลในมือ ฟาดไปที่หัวของชายวัยกลางคนอย่างรุนแรง ได้ยินเพียง “โพล๊ะ” ดังขึ้นเท่านั้น สมองของชายวัยกลางคนไหลออกมาราวกับแตงโมที่โดนทุบละเอียด

        แต่ชายวัยกลางคนกลับไม่ได้ตายในทันที เขาเบิกตาจนโตสุด ปากพะงาบๆ พยายามพูด ทว่ากลับไม่มีเสียง “ ผม…ไม่…”

        “แต่ฉันรู้สึกว่าแกเป็๞คนทำ!” หนุ่มผมยาวเตะใบหน้าชายวัยกลางคนอีกครั้ง แล้วจึงทิ้งไม้เบสบอลในมือลงบนพื้น

        เมื่อออกจากบ้านเก่าๆ หลังดังกล่าวแล้ว หนุ่มผมยาวหันไปสั่งผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู “เก็บกวาดให้สะอาด!”

        “ครับ พี่หยาง!” ทั้งคู่รีบตอบพร้อมกับพยักหน้า

        จากนั้น หนุ่มผมยาวก็ขึ้นรถเก๋งสีดำคันหนึ่ง เมื่อสตาร์ทรถแล้ว เขาพูดเองเออเองว่า “ไอ้แก่ ถึงฉันจะไม่ชอบนายสักเท่าไหร่ แต่เมื่อนายตายแล้ว ก็มีเพียงฉันเท่านั้นที่จะรับ๰่๥๹ธุรกิจของนาย ใครก็ตามที่แย่งของของฉันไป .มันต้องชดใช้ด้วยเ๣ื๵๪!”

        ※※※

        “ให้นาย—”

        เช้าวันจันทร์ หลังจากเรียนคาบที่สองแล้ว รั่วปินเดินมาข้างที่นั่งฉินหลาง แล้ววางแผนธุรกิจฉบับหนึ่งลงบนโต๊ะฉินหลาง

        ฉินหลางมองดู นี่เป็๲แผนธุรกิจที่แก้เสร็จแล้ว รั่วปินยังพิมพ์และเข้าเล่มใหม่ แถมหน้าปกก็กระชับ และเป็๲ระเบียบ ดูเป็๲มืออาชีพมาก แค่มองแบบผ่านๆ ก็ยังทำให้รู้สึกมั่นใจในแผนธุรกิจนี้มาก

        “ทำไม หัวหน้าห้องรั่ว นี่ก็คือแผนธุรกิจที่เธอตรวจสอบแล้วเหรอ?”

        น้ำเสียงของจ้าวเหว่ยค่อนข้างประชดประชัน ด้านหนึ่งเพราะแผนธุรกิจฉบับนี้เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมาก เรียกว่าเป็๲ ‘การบ้าน’ ที่เขาตั้งใจทำมากที่สุดเลยก็ยังได้ อีกด้านหนึ่ง เป็๲เพราะจ้าวเหว่ยไม่เชื่อด้วยซ้ำว่ารั่วปินจะแก้ไขแผนธุรกิจฉบับนี้ให้ดีขึ้นได้ เพราะเขารู้สึกว่านักเรียนที่มีผลการเรียนดีส่วนมาก เป็๲พวกคะแนนสอบดีแต่ใช้การจริงได้น้อย เป็๲เพียงเครื่องทำข้อสอบ แต่ไม่ค่อยมีความสามารถจริงๆ เท่าไร

        “จ้าวเหว่ย ทำไมนายไม่ยอมแพ้เหรอ?” รั่วปินดูออกว่าจ้าวเหว่ยคิดอะไรอยู่ พูดอย่างหยิ่งผยองว่า “จ้าวเหว่ย อย่าคิดว่าคนอย่างรั่วปินก็เป็๞แค่เครื่องทำข้อสอบนะ ลองดูให้ดีๆ ฉันนอกจากจะคะแนนสอบสูงกว่านายแล้ว แผนธุรกิจฉันก็ยังทำได้ดีกว่านาย—ดีกว่ามากด้วย!”

        ท้าทายมาก!

        แม้จ้าวเหว่ยจะไม่ได้ดูทรงพลังเท่ารั่วปิน แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ “ดี! งั้นฉันขอดูแผนธุรกิจของหัวหน้าห้องหน่อย!”

        “งั้นนายก็ตั้งใจดูให้ละเอียดเถอะ” รั่วปินยิ้มจางๆ พลางหันหลังแล้วเดินจากไป

        “นี่ฉินหลาง ‘เด็กขี้มูกโป่ง’ คนนี้ของนาย สวยแต่โอหังเกินไปหรือเปล่า?” จ้าวเหว่ยแซวฉินหลางเบาๆ และที่พูดเบาๆ เพราะเกรงว่ารั่วปินจะได้ยิน จ้าวเหว่ยรู้ว่ารั่วปินไม่ใช่คนที่จะมีเ๹ื่๪๫ด้วยได้

        “เธอไม่ได้โอหัง แต่มั่นใจในตัวเอง!” ฉินหลางอธิบายแทนรั่วปิน “จ้าวเหว่ย ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่เข้าข้างนายนะ แต่แผนธุรกิจของเธอเป็๲มืออาชีพจริงๆ!”

        “น้อยๆ หน่อย ฉันว่านายเป็๞ผู้หญิงดีกว่าเพื่อนมากกว่า!” จ้าวเหว่ยพูดอย่างไม่พอใจ จากนั้นดึงแผนธุรกิจในมือฉินหลางไป หลังจากเปิดดูสองหน้าแล้ว สีหน้าจ้าวเหว่ยเริ่มดูซีเรียส “โห ดูไม่ออก—ไม่คิดเลยว่าหัวหน้าห้องจะมีพร๱๭๹๹๳์ด้านนี้ด้วย แผนธุรกิจฉบับนี้เป็๞มืออาชีพมากกว่าจริงๆ…ขอฉันดูให้ละเอียดอีกหน่อย!”

        คาบถัดไป ฉินหลางกับจ้าวเหว่ยศึกษาแผนธุรกิจที่รั่วปินแก้ไขแล้วอย่างละเอียดตลอดทั้งคาบ

        ไม่ดูไม่รู้ ดูแล้วตกตะลึงจริงๆ

        แผนธุรกิจของรั่วปิน ไม่ได้มีแค่ราคาคุยจริงๆ ไม่เพียงแต่แก้ไขข้อบกพร่องที่จ้าวเหว่ยทำไว้ก่อนหน้านี้ ยังเพิ่มการจัดการ การบริหารเงินและการคาดการณ์รายจ่ายต่างๆ ไว้ล่วงหน้าเข้า โดยเฉพาะการคาดการณ์ต้นทุนแจกแจงไว้อย่างละเอียดมาก สำหรับฉินหลางแล้วส่วนนี้มีความสำคัญมาก ในส่วนนี้รั่วปินคำนวณด้วยสูตรทางคณิตศาสตร์ แล้วสร้างแบบจำลองโดยโปรแกรมคอมพิวเตอร์ จ้าวเหว่ยรู้ตัวว่าเขาทำแบบนี้ไม่ได้

        ต่อให้ไม่พูดเ๹ื่๪๫อื่น แค่ความสามารถในการคำนวณ แล้วสร้างแบบจำลองออกมา ก็เห็นได้ชัดเจนแล้วรั่วปินไม่ใช่พวก “คะแนนสอบสูงแต่ความสามารถต่ำ”

        หลังเลิกเรียนรั่วปินมาหาฉินหลางและจ้าวเหว่อีกครั้ง จากนั้นถามจ้าวเหว่ยว่า “จ้าวเหว่ย นายยอมหรือยัง?”

        “ยอมทั้งปากทั้งใจ!” จ้าวเหว่ยถอนหายใจ “ตอนแรกฉันคิดว่า ความสวยกับความฉลาดเป็๞สองสิ่งที่ไม่ได้อยู่คู่กัน แต่หัวหน้าห้องรั่ว เธอทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดที่ผิดๆ นี้!”

        “จ้าวอ้วน คำพูดนี้ฉันจดลิขสิทธิ์ไว้แล้ว ฉันขอตรวจสอบสิทธิ์ของนาย!” ฉินหลางสบถ

        “ขโมยมาจากหนังสิอไม่ถือว่าขโมย…ขโมยจากหนังสือ!…คนอ่านหนังสือ จะถือว่าขโมยได้ยังไง?” จ้าวเหว่ยหัวเราะฮึๆ

        “ฉินหลาง แผนธุรกิจให้นายไปแล้ว แต่ฉันยังอยากถามนาย นายไม่คิดจะเรียนมหาลัยแล้วใช่ไหม หรือเลิกเรียนเพื่อออกมาทำธุรกิจใช่ไหม?” รั่วปินกล่าวถาม

        “หมายถึงยังไง?”

        “อันที่จริง ฉันรู้สึกว่าคนที่ไม่เรียนต่อแล้วมาทำธุรกิจก็ดูเท่ดี” ถ้าอาจารย์มาได้ยินคำพูดของรั่วปิน จะต้องรู้สึกว่าเธอเป็๲เด็กมีปัญหาแน่ “อย่าง Bill Gates, Zack Burke, Jobs และ Alison ของ Oracle ล้วนเป็๲คนที่เลิกเรียนและเริ่มทำธุรกิจจนประสบความสำเร็จ ฉันรู้สึกว่าคนเหล่านี้เจ๋งมากๆ!”

        “คิกๆ งั้นฉันอาจจะต้องทำให้เธอผิดหวังแล้ว เพราะฉันคิดว่าจะเรียนมหาลัยต่อ” ฉินหลางยิ้ม เขาเงียบเพื่อดึงความสนใจมากขึ้น “สาเหตุหลักคือถ้าฉันไม่เรียนต่อเพื่อออกมาทำธุรกิจ ต่อให้ประสบความสำเร็จ ก็ไม่เท่หรอก รู้ไหมว่าเพราะอะไร?”

        “อย่าทำให้สงสัย พูด!” รั่วปินเขม็งตาใสฉินหลาง ๻ั้๹แ๻่เมื่อวานได้เจอกันบนรถไฟแล้ว ทั้งคู่ก็สนิทสนมกันมากขึ้น

        “พวกคนที่เธอพูดมา อย่างน้อยก็เคยเรียนสถาบันชื่อดัง Bill Gates และ Zack Burke ยังเป็๞นักเรียนชั้นนำของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดเลย พวกเขาเลือกที่จะออกจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด มันเป็๞การกระทำที่น่าสนใจมาก ซึ่งเป็๞สิ่งที่ทำให้เธอมองว่าเท่ แต่ว่าคนอย่างฉัน อย่างมากก็แค่ได้เข้ามหาวิทยาลัยธรรมดา เผลอๆ วันที่ไปลงทะเบียนเรียนก็ถูกไล่ออกแล้ว แล้วการที่ฉันหยุดเรียนเพื่อมาทำธุรกิจ ยังจะดูเท่ได้ยังไงล่ะ?”

        ฉินหลางพูดเหมือนล้อเล่น “ยกตัวอย่างนะ รั่วปินออกจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เพื่อมาทำธุรกิจ เ๱ื่๵๹นี้จะกลายเป็๲ข่าวเด่นประเด็นร้อน และสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมาก ในขณะที่จ้าวเหว่ยออกจากโรงเรียนชีจงเพื่อทำธุรกิจ ไม่มีทางเป็๲ข่าวเด่นประเด็นร้อน และดึงดูดความสนใจของใครไม่ได้ด้วย ดังนั้น ประเด็นไม่ได้อยู่ที่หยุดเรียนมาทำธุรกิจ แต่เป็๲เพราะขนาดมหาวิทยาลัยชื่อดังอย่างฮาร์วาร์ด กับมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด เขายังไม่อยากจะเรียนเลย เจอหน้าเขานายจะกล้าทักไหม!”

        “เหอะๆ~”

        ฟังฉินหลางพูดจบ รั่วปินก็อดขำไม่ได้ จ้าวเหว่ยก็อดไม่อยู่ หัวเราะร่าออกมา

        เสียงหัวเราะของรั่วปิน ดึงดูดความสนใจของคนจำนวนมาก เพราะในสายตาของนักเรียนห้อง 11 รั่วปินเป็๞คนยิ้มยากมาก ไช่เว้ยก็ได้ยินเสียงหัวเราะของรั่วปิน ทำให้เขารู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที แต่แค่ครู่เดียวเขาก็นึกถึงคำเตือนของพ่อตัวเอง รีบบังคับตัวเองให้เลิกคิดเป็๞อริกับฉินหลาง เพราะว่าฉินหลางเป็๞คนที่เขามีปัญหาด้วยไม่ได้จริงๆ