Chapter thirty: answer
รถคันหรูที่ขับเคลื่อนผ่านสองข้างทางของคอตตอนเทลยังไม่อาจเรียกความสนใจให้คนที่นั่งอยู่เบาะหลังสนใจได้สักนิด เ้าของใบหน้าหวานเหม่อมองต้นไม้ที่ใบไม้ประดับตามข้างทางอย่างเหม่อลอย ตอนนี้ไม่เหลือใบไม้เขียวชอุ่มและดอกไม้หลากหลายสีให้เห็นอีกต่อไปพักใหญ่เพราะอีกไม่กี่วันก็จะเข้าสู่ฤดูหนาวอย่างสมบูรณ์แล้ว และสถานที่ที่สวยงามเหล่านี้ก็คงต้องถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวบริสุทธิ์เหมือนอย่างที่เคยเป็ เสียงถอนหายใจของโอเมก้าตัวขาวดังขึ้นในห้องโดยสารคันกว้าง หลายวันที่ผ่านมาคำพูดของทายาทควินท์เรลยังคงก้องอยู่ในหัวของแพทริเซียอยู่แทบจะตลอดเวลา
‘เราชอบคุณ’
‘เราชอบคุณ’
‘เราชอบคุณ’
สิ่งที่แพทริเซียไม่ได้คาดหวังที่สุดกลับเกิดขึ้นซะอย่างนั้น เขาไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าจะมีวันที่ไซม่อนจะเอ่ยอะไรแบบนั้นกับเขาก่อน ทั้งที่เป็เขาเองซะมากกว่าที่ควรจะเป็คนที่ทนไม่ไหวแล้วสารภาพออกไปเอง ถึงแม้อีกฝ่ายจะบอกว่าไม่ได้มั่นใจกับสิ่งที่พูดออกมาเท่าไหร่แต่อย่างน้อยแค่การที่เขาและไซม่อนได้รู้สึกตรงกันแบบที่เขาไม่ได้คิดไปคนเดียวมันก็ทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวของเขาพองโตขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย แพทริเซียไม่อยากจะนึกภาพตัวเองที่ต้องไปเจอหน้าไซม่อนในวันนี้เลยสักนิด เพียงแค่คิดว่าจะต้องสบตากับอีกฝ่ายทั้งที่เพิ่งถูกสารภาพไปหมาด ๆ ก็ทำให้เขาต้องยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองไว้เพราะความเขินอายทันที สายตาของคนขับรถที่กำลังมองเขาผ่านกระจกมองหลังยิ่งทำให้เขาต้องกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
เขาไม่ได้อยากจะให้คนอื่นเห็นว่าเขาเสียอาการแค่ไหนในตอนนี้หรอกนะ
หลังจากวางสายไปในวันนั้น กว่าแพทริเซียจะตั้งสติได้ก็ใช้เวลาเกือบหลายชั่วโมงอยู่เหมือนกัน และสิ่งที่เรียกสติเขาได้ก็เป็เพราะเสียงแจ้งเตือนจากข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์นั่นแหละ ข้อความจากเบอร์แปลกที่เขาไม่คุ้นเคยถูกส่งมาในกลางดึก ตอนแรกแพทก็ไม่ได้อยากจะเปิดดูตามประสาคนที่ไม่ค่อยสนใจโลกนั่นแหละ แต่ไม่รู้อะไรที่มันดลใจให้เปิดเข้าไปอ่านและเพียงแค่อ่านประโยคแรกที่ถูกส่งมาก็ทำใบหน้าหวานขึ้นสีจัดซะจนต้องซุกหน้าไว้กับหมอนเพื่อหลบซ่อนความเขินอายไว้
‘ไว้เราจะบอกให้ฟังอีกครั้งตอนเจอกัน ถ้ารู้สึกเหมือนกันก็ช่วยบอกเราด้วยนะ’
ให้ตายเถอะ ไม่ว่าจะเป็บทนิยายที่มีใครเคยบอกว่ามันโรแมนติกมากหรือหนังที่เคยได้ดูนับร้อยเื่ แพทริเซียสาบานเลยว่าั้แ่เกิดมาไม่เคยได้อ่านข้อความไหนที่ทำให้เขาเขินจนหน้าร้อนขนาดนี้ ข้อความแสนธรรมดาที่ไร้ซึ่งความนัยแฝงแต่เป็ข้อความที่ซื่อตรงเหมือนกับคนที่ส่งมาให้นั่นแหละที่ทำให้เขาต้องนอนยิ้มอยู่แทบทั้งคืน พอตื่นมาตอนเช้าเขาก็เอาแต่คิดถึงเื่นั้นอยู่ทั้งวัน ไม่ว่าจะหยิบหรือจะจับอะไรก็ไม่สามารถหยุดคิดได้จนเขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะเป็บ้าเข้าแล้วจริง ๆ และตอนนี้เขาก็พอจะเข้าใจแล้วละว่าเวลาคนมีความรักแล้วทำอะไรไปแบบไม่รู้ตัวมันเป็ยังไง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณแม่ถึงเอาแต่ยิ้มล้อเขาทั้งวันแบบนั้น
ไม่อยากจะนึกภาพตอนตัวเองไปเจอไซม่อนเลยสักนิด
สองแขนของโอเมก้าตัวขาวยกขึ้นพาดไว้กับข้างหน้าต่างรถพร้อมกับเอาคางเกยไว้เหม่อมองนอกหน้าต่างเช่นเดิม ในขณะที่รถกำลังเคลื่อนผ่านหุบเขากระต่ายที่คุ้นเคยชวนให้มุมปากยกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แต่เหตุผลที่เขายิ้มก็ไม่ได้เป็เพราะเื่ราวของมันหรือความทรงจำที่เคยมีเลยสักนิด สิ่งที่ทำให้เขายิ้มได้ก็มีแค่ตอนที่เห็นหุบเขากระต่ายแล้วคิดถึงตอนที่เล่าให้อัลฟ่าหน้าหมานั่นฟังนั่นแหละ หน้าตาของคนที่เคยเ็าใส่เขาในตอนที่เจอกันครั้งแรกแปรเปลี่ยนเป็ใบหน้าของลูกหมาตากลมั้แ่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้อีกทีเขาก็เผลอยิ้มให้กับท่าทางที่อีกฝ่ายกำลังตั้งใจฟังเข้าแล้วนั่นแหละ
ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วทุกที่บนหุบเขากระต่ายที่ยังคงมีผู้คนมาเที่ยวเล่นกันเพื่อดื่มด่ำกับ่สุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วง บนพื้นตามเนินเขาที่กำลังเปลี่ยนเป็สีเขียวเข้มนั้นถูกจับจองไปด้วยผู้คนมากมายที่กำลังปูผ้าปิกนิกกันอยู่ หากนึกย้อนไปใน่วัยเด็ก มีไม่กี่ครั้งนักหรอกที่เขาจะได้ออกมาปิกนิกที่หุบเขากระต่ายกับครอบครัวแบบนี้ เขาจำความได้ว่าในตอนที่ยังเด็กนั้นทั้งคุณพ่อและคุณแม่ยังคงต้องเทียวไปเทียวมากับอีกเมืองเล็กที่อยู่ทางตอนใต้ของเอดมันตัน เมืองที่คุณปู่และคุณย่าของเขาอยู่อาศัย เขาเองก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมคุณปู่และคุณย่าจะต้องไปอยู่ที่เมืองนั้น ทั้งที่เดิมทีแล้วพวกท่านก็อาศัยอยู่ที่เอดมันตันกันมาตั้งนาน แต่เพราะทุกคนเอาแต่พูดว่าเป็เื่ของผู้ใหญ่ เขาจึงไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปอีก พอเขาเริ่มโตขึ้นก็มีเพียงไม่กี่ครั้งหรอกที่เขาจะชวนใครสักคนเพื่อมาสถานที่แห่งนี้ด้วยกันแล้วเขาน่ะก็ชอบมันมากกว่าที่ไหนในคอตตอนเทลเลยด้วยซ้ำ ถึงแม้จะโตจนพอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว ในใจลึก ๆ ก็ยังมีความปรารถนาที่อยากจะพบกระต่ายสีน้ำตาลตามตำนานที่ได้ฟังต่อกันมา แต่พรที่อยากจะขอนั่นสิ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเขาก็คิดไม่ออกเลยสักนิดว่าถ้าหากวันหนึ่งเขาเจอเข้ากับกระต่ายสีน้ำตาลแล้วเขาอยากจะขออะไร
เพราะเขารู้สึกว่าเขาเกิดมาพร้อมทุกอย่างที่เพียบพร้อมอยู่แล้วยังไงล่ะ
มันไม่ใช่แค่ฐานะที่ร่ำรวยหรือทรัพย์สินเงินทองที่กองอยู่ท่วมหัวหรอก ไอ้คำว่าเพียบพร้อมของเขาน่ะ มันเป็เพราะความรักจากครอบครัวและการที่มีทุกอย่างโดยที่แทบไม่ต้องดิ้นรนทำอะไรซะมากกว่า แต่ถึงเขาจะรู้ตัวว่าบ้านของเขาก็ค่อนข้างมีฐานะในระดับหนึ่ง เขาก็ไม่เคยคิดที่จะอยากนอนอยู่เฉย ๆ ผลาญเงินพ่อแม่เล่นไปวัน ๆ หรอกนะ แพทริเซียน่ะมีความฝัน ความฝันที่จะอยากมีโรงละครเวทีเป็ของตัวเอง ถึงมันอาจจะดูเป็ความฝันที่ล้าสมัยไปบ้างเพราะในยุคสมัยปัจจุบันที่ทุกอย่างต่างสื่อสารกันด้วยโลกออนไลน์ก็คงไม่มีใครอยากดูละครเวทีสด ๆ แบบนั้นอีกแล้ว แต่เพราะเขารักในการแสดงละครเวทีและยังอยากให้กลิ่นอายของการแสดงละครเวทีมันยังคงอยู่เพื่อคนรุ่นหลัง เขาจึงยังเก็บความฝันของเขาไว้และอยากทำเพื่อเติมเต็มความฝันของเขาให้ได้มากที่สุด ดังนั้นการที่เลือกมาฝึกสอนในคฤหาสน์ควินท์เรลจึงเป็หนึ่งในจุดเริ่มต้นของเขานั่นแหละ การได้มีเงินก้อนแรกที่มากมายขนาดนั้นจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองเพื่อเป็จุดเริ่มต้นของการเริ่มความฝัน การที่ยอมสละโอกาสในการฝึกงานที่โรงละครเวทีนั้นมันก็ไม่ได้เสียหายเท่าไหร่นักหรอก
แถมยังได้มาเจอกับไซม่อนก็ถือว่าเป็เื่ที่ดีเหมือนกันนะ
ดวงตากลมโตกวาดมองหากระต่ายตัวสีน้ำตาลตามตำนานที่ถูกเล่ามาและไม่มีทีท่าว่าจะเจอมันเลยสักนิด โอเมก้าตัวขาวนึกขำตัวเองอยู่ในใจที่ตัวเขายังคงมองตามหุบเขาอยู่ผ่านกระจกหลังรถทั้งที่รถนั้นเคลื่อนผ่านหุบเขากระต่ายไปได้สักพักแล้ว ความปรารถนาที่อยากจะขอพรของเขานั้นมันไม่เคยหายไปเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะเป็ตอนเด็กหรือในตอนนี้ที่เขาโตจนกระทั่งรับรู้ได้ว่าตำนานที่ถูกเล่าสืบต่อกันมาพวกนั้นอาจจะเป็เพียงแค่เื่หลอกเด็ก แต่สุดท้ายทุกครั้งที่ฤดูใบไม้ร่วงหมุนเวียนกลับมา ความคิดแรกที่เขาจะนึกถึงได้ก็มีเพียงแค่การขอพรในวันสุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วงที่หุบเขากระต่ายเหมือนเดิมนั่นแหละ
ถึงในปีนี้จะยังคงไม่มีพรใดที่อยากจะขอก็ไม่เป็ไร
เขาเชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องมีความปรารถนาที่สุดในใจ
และมายืนอยู่บนหุบเขากระต่ายเพื่อหากระต่ายตัวสีน้ำตาลนั้นอย่างแน่นอน
กว่าเขาจะเดินทางมาถึงคฤหาสน์ควินท์เรลก็เป็เวลาเกือบเที่ยงแล้ว เวลาผ่านไปเพียงแค่สองสัปดาห์เท่านั้นที่เขาไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์กว้างแห่งนี้แต่ไม่รู้ทำไมว่าทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไปจนแปลกตาไปซะหมด อาจจะเป็เพราะต้นไม้ที่ร่วงโรยเหลือเพียงแค่กิ่งหรือสวนดอกไม้ที่เคยบานสะพรั่งก็ถูกตัดแต่งกิ่งจนโล้นไปซะหมด เหลือเพียงแค่ใบไม้สีส้มที่ปลิวตกลงมาเกลื่อนอยู่เต็มพื้นเท่านั้น คนสวนนับสิบกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อเร่งเก็บกวาดให้เสร็จก่อนจะถึงฤดูหนาวที่จะมาถึงและนั่นก็ไม่ใช่งานง่ายเลยสักนิด กับการที่ต้องดูแลต้นไม้นับร้อยนับพันต้นที่อยู่รอบบริเวณคฤหาสน์ คิดแล้วแพทริเซียก็แอบเหนื่อยแทนคนสวนอยู่เหมือนกัน แค่เขาต้องดูแลต้นไม้ไม่กี่ต้นที่บ้านที่เอาแต่ผลัดใบไม้ให้ร่วงลงมาเต็มพื้นนั้นเขาก็เหนื่อยจะแย่แล้ว แต่ดูกองใบไม้ที่เกลื่อนอยู่ตรงหน้าเขาสิ แค่คิดก็อยากจะถอนหายใจออกมายาว ๆ เลยด้วยซ้ำ
ทันทีที่รถดับเครื่องยนต์สนิท สาวใช้สี่ห้าคนก็กรูกันเข้ามารอรับเขาที่ข้างรถตามหน้าที่ เอาเข้าจริงแพทเองก็ไม่เคยชินกับอะไรแบบนี้หรอก มีหลายครั้งที่เขาเองก็พยายามจะบอกปฏิเสธไปแต่เพราะมันเป็หน้าที่ที่ไม่อาจปฏิเสธได้นั่นแหละ เขาถึงจำใจยอมให้สาวใช้ที่เขามักจะคุ้นหน้าในตอนที่เขาไปนั่งเล่นในครัวบ่อย ๆ ยกกระเป๋าของเขาลงจากรถตามหน้าที่ ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางรวมสองชั่วโมงมันไม่ใช่เื่ล้อเล่นเลยสักนิด อาจจะเป็เพราะท่าทางที่เขานั่งบนรถด้วยนั่นแหละที่ทำให้เขาปวดเมื่อยเนื้อตัวถึงขนาดนี้ แพทมองตามสาวใช้ที่ยกกระเป๋าสองสามใบของเขาขึ้นไปบนห้องก่อนจะเดินตามไปติด ๆ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ก้าวเข้าประตูกว้างก็ต้องชะงักเพราะคนที่มายืนขวางอยู่นั่นแหละ
“ยินดีต้อนรับ” อัลฟ่าหนุ่มฉีกยิ้มกว้างพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
ให้ตายเถอะ ทั้งที่แพทริเซียก็มั่นใจว่าตัวเองเตรียมใจมาตั้งเยอะแล้วก่อนที่จะได้เจอกับคนตรงหน้า แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจเ้ากรรมดันเต้นแรงซะจนต้องเลื่อนมือขึ้นมาทาบทับอกข้างซ้ายไว้ซะอย่างนั้น
“คุณใเราเหรอ?”
“ม.. ไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าเหมือนเห็นผีด้วย” เสียงของเขาดูหงอยลงทันทีพร้อมกับริมฝีปากที่ง้ำงอเป็เอกลักษณ์ของเ้าตัว
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“ก็ดูคุณทำหน้าสิ จะไม่ใช่ได้ยังไง”
“เรายังไม่ได้ท- .. ไง แซมมี่”
ยังไม่ทันที่แพทจะได้เอ่ยอธิบายอะไรต่อ เ้าสุนัขขนปุยตัวโตอย่างแซมมี่ก็รีบเอาตัวมาถูที่ขาของเขาอย่างออดอ้อน มันส่งเสียงครางหงิงราวกับจะบอกว่าคิดถึงเขายังไงอย่างนั้น ไหนจะเอาหัวมาถูไถไปมาที่ฝ่ามือของเขาอีก มีหรือที่คนอย่างแพทริเซียจะห้ามใจไหว โอเมก้าตัวขาวทรุดนั่งลงพร้อมใช้มือขยี้ขนปุยสีขาวของมันด้วยความมันเขี้ยวทันที เพราะความน่ารักและออดอ้อนของเ้าแซมมี่นั่นแหละที่ทำให้แพทแทบจะลืมไปเลยว่ามีคนขี้ใจน้อยอีกคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าด้วยเหมือนกัน
“จะทักแต่แซมมี่หรือไง” เขาบ่นอุบอิบเสียงแ่ในลำคอ
“คุณว่ายังไงนะไซม่อน?”
“เปล่า”
ั์ตาคมเสมองไปทางอื่นจนคนที่นั่งทรุดอยู่กับพื้นต้องเงยหน้าไปมองพร้อมกลั้นหัวเราะอยู่อย่างนั้น เ้าของใบหน้าหวานส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยให้กับท่าทางเด็กน้อยของอัลฟ่าหนุ่มตรงหน้า แพทริเซียไม่เข้าใจสักนิดว่าอีกฝ่ายจะน้อยใจอะไรนักแค่กับการที่เขามักจะทักทายเ้าแซมมี่ก่อนตลอด และทุกครั้งจะต้องมีเสียงบ่นอุบอิบในลำคอมาให้ได้ยินตลอด ปกติแล้วแพทก็ไม่ค่อยอยากจะแกล้งคนตรงหน้าเท่าไหร่นักหรอกแต่เพราะใบหน้าง้ำงอของไซม่อนมันดูเอ็นดูนั่นแหละ เขาถึงแกล้งอีกฝ่ายอยู่บ่อย ๆ แบบนี้
ฝ่ามือเล็กยังคงลูบไปตามขนฟูสีขาวของแซมมี่อย่างเบามือและเ้าสุนัขตัวโตก็ดูจะชอบเหลือเกินที่เขามักจะลูบและคอยเกาให้ ดวงตากลมของมันยังคงจดจ้องมาทางเขาเพื่อออดอ้อนให้เขายังคงเกามันต่อไป และทุกครั้งที่เขาจะดึงมือออกก็มักจะได้ยินเสียงครางหงิงประท้วงอยู่ในลำคอนั่นแหละ เขาจึงไม่ยอมผละมือออกจากตัวของสุนัขตรงหน้าสักที
“คุณแพท”
“หืม ว่าไง?”
“แพทริเซีย” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกย้ำอีกครั้งเรียกความสนใจจากโอเมก้าตัวขาวแต่คนที่ถูกเรียกกลับทำเพียงแค่พยักหน้ารับและนั่งลูบขนของสุนัขตรงหน้าไม่หยุด
แล้วจู่ ๆ อัลฟ่าหนุ่มที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็ทายาทคนเดียวของควินท์เรลก็ทรุดตัวลงนั่งข้างเ้าสุนัขตัวโตทันที เ้าของกลุ่มผมสีเข้มค่อย ๆ ใช้หัวดันสุนัขตัวโปรดของตัวเองเพื่อที่จะเอาหัวของเขาไปแทนที่หัวที่กำลังถูกมือนุ่มนิ่มนั้นลูบอยู่ และนั่นก็ทำให้แพทริเซียเบิกตากว้างด้วยความใ ฝ่ามือเล็กชะงักทันทีที่มือของเขากำลังแตะลงไปที่ผมของอัลฟ่าตรงหน้า
“คุณทำอะไรของคุณเนี่ยไซม่อน?!”
“ก็เราอยากให้สนใจบ้าง”
“แล้วเราไม่สนใจตรงไหนเล่า?”
“คุณสนใจแต่แซมมี่อยู่ได้นี่”
อัลฟ่าหนุ่มยกแขนขึ้นกอดอกก่อนจะขมวดคิ้วจ้องมาทางเขา และนั่นก็ทำให้แพทริเซียหลุดหัวเราะออกมาทันที ยิ่งแพทริเซียหัวเราะมากเท่าไหร่ ใบหน้าบึ้งตึงนั้นก็เหมือนจะยิ่งบูดบึ้งไปมากกว่าเดิมหลายเท่า
“คุณหัวเราะอะไรนัก”
“ก็ดูคุณสิ”
“เราทำไม?”
“ทำเหมือนอิจฉาแซมมี่ไปได้”
“เราอิจฉาจริง ๆ นี่ ขนาดบอกชอบคุณไปแล้วยังไม่สำคัญเท่าแซมมี่เลย”
เ้าของใบหน้าบึ้งตึงตรงหน้าเอ่ยความในใจออกมายาวเหยียดซะจนโอเมก้าตัวขาวที่กำลังนั่งหัวเราะเขาอยู่ต้องชะงักและชาเหมือนกับโดนทุบหลังยังไงอย่างนั้น และพอยิ่งคนที่ถูกเอ่ยถึงได้รู้สึกตัว ความเห่อร้อนก็แล่นขึ้นมาช้า ๆ บนใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัดทีละนิด หากแพทริเซียจะต้องเปรียบตัวเองกับอะไรสักอย่างในตอนนี้ เขาคงเปรียบตัวเองกับกาน้ำที่กำลังบรรจุน้ำที่เดือดจนถึงขีดสุดอยู่ละมั้ง และนั่นมันคงยังไม่พอสำหรับอัลฟ่าตรงหน้า
“แล้วเมื่อไหร่คุณจะบอกสักทีว่าคุณรู้สึกยังไง”
“..”
“ชอบเราบ้างหรือเปล่า?”
ในตอนนี้หูของแพทริเซียนั้นอื้ออึ้งไปทั้งสองข้าง เขารู้สึกเหมือนคนกำลังจะเป็ลมทั้งที่กำลังนั่งอยู่กับพื้น สองขาของเขาหมดเรี่ยวแรงทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ โอเมก้าตัวขาวพยายามยันตัวขึ้นและลุกก้าวเดินออกไปจากคนตรงหน้าให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังไม่วายถูกอีกฝ่ายเดินตามแล้วถามซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น จนสุดท้ายก็เป็แพทริเซียนั่นแหละที่ตัดสินใจวิ่งหนีอัลฟ่าหนุ่มที่เต็มไปด้วยคำถามจนพ้น
ทันทีที่แพทริเซียปิดประตูห้องพักลง เขาก็ทิ้งตัวลงนั่งกับเตียงด้วยความอ่อนแรง สาวใช้ที่กำลังจัดวางของเขาอยู่ถึงกับต้องเดินเข้ามาถามด้วยความเป็ห่วง จริง ๆ เขาจะตอบไซม่อนไปในตอนนั้นเลยก็ได้แหละเพราะยังไงคำตอบที่มีมันก็ชัดอยู่แล้ว แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อความเขินอายที่มีอยู่มันก็มีมากเหมือนกัน
ไว้ค่อยบอกอีกทีในตอนที่พร้อมแล้วกันนะ
- Simon’s theory -
เสียงฝ่าเท้าของไซม่อนยังคงย่ำไปมาอยู่ที่หน้าห้องพักของแพทริเซีย หลังจากมื้อเย็นที่เขาควรจะได้พบกับโอเมก้าตัวขาวนั่นแต่อีกฝ่ายกลับหลบหน้าเขาด้วยการที่ขอให้สาวใช้ยกอาหารขึ้นไปเสิร์ฟบนห้อง ถึงแม้อีกฝ่ายจะมีข้ออ้างว่าเพลียหรือเหนื่อยจากการเดินทางก็เถอะ แต่สุดท้ายยังไง ไซม่อนก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าทำไมแพทริเซียถึงไม่ยอมลงมาพบหน้ากัน
ในตอนแรกที่เขาโทรไปสารภาพความในใจนั้นไซม่อนก็ไม่ได้คิดหรอกนะว่าเขาจะผิดหวัง ถึงแม้จะไม่ได้คำตอบอะไรจากปลายสายหรือข้อความตอบกลับสักข้อความก็เถอะ แต่ทุกครั้งที่เขากับแพทริเซียอยู่ใกล้กัน ความรู้สึกบางอย่างและแววตาของอีกฝ่ายก็ค่อนข้างจะแสดงออกชัด ถึงเขาจะขาดประสบการณ์ทางด้านความรักไปบ้างแต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ฉลาดไปซะทุกเื่สักหน่อย
ฝ่าเท้าที่ย่ำเร็วขึ้นอย่างเป็กังวลของเขาทำให้คิดถึงคำพูดของเจซขึ้นมาซะอย่างนั้น ไอ้คำพูดที่บอกว่าอย่าไปคาดหวังหรือเร่งเร้าคำตอบอะไรจากคนที่เราไปสารภาพน่ะ ตอนแรกเขาคิดว่ามันก็คงไม่ยากนักหรอก แต่พอได้กลายมาเป็คนที่เฝ้ารอคำตอบน่ะสิถึงรู้ว่ามันยากซะยิ่งกว่าอะไร ใครจะไปใจเย็นกับการอยากรู้คำตอบที่เราคาดหวังได้ ให้ตายเถอะ ขนาดในตอนที่เขาอยากรู้อะไร เขาก็รีบเสิร์ชเลยทันที แล้วในตอนนี้จะมาบอกให้เขารอแบบไม่คาดหวังนั้นมันไม่ยากไปหน่อยหรือไง และสุดท้ายฝ่ามือของเขามันก็ทำงานเร็วกว่าความคิดยับยั้งชั่งใจ ในตอนนี้คำสอนหรือคำตักเตือนอะไรจากเจซก็ไม่มีผลอีกแล้ว ในเมื่อใจเขามันร้อนอยากรู้คำตอบจากคนในห้องซะจนจะบ้าตายอยู่แล้ว
ก๊อก ก๊อก..
เขาเคาะลงไปที่ประตูไม้บานใหญ่ด้วยจังหวะหัวใจที่กำลังเต้นแรงซะจนเขาได้ยินเสียงมันก้องอยู่ในหู ความมั่นใจที่เคยมีอยู่เริ่มจางหายไปทีละนิดเพราะเวลาที่นับถอยหลังตอนที่รอให้เ้าของห้องเปิดประตูสักที ถึงเจซจะบอกให้เขามั่นใจแค่ไหนก็เถอะแต่เพราะไร้ซึ่งประสบการณ์ความรักนั่นแหละที่ทำให้เขายังคงกังวลอยู่แบบนี้ เขากลัวว่าจะเผลอพลั้งทำอะไรที่ทำให้แพทริเซียรู้สึกไม่ดีทั้งที่ตัวเขาเองไม่ได้ตั้งใจ หากเป็แบบนั้นเขาคงต้องเสียใจไปอีกนานแน่ ๆ
ก๊อก ก๊อก..
ไซม่อนเคาะย้ำลงไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่าประตูไม้นั้นไม่ถูกเปิดออกสักที โดยปกติแล้วแพทริเซียมักจะมาเปิดประตูห้องให้ทันทีโดยไม่ต้องรอเลยสักนิด แต่พอสถานการณ์กลับกลายเป็แบบนี้แล้วยิ่งทำให้ใจของเขาห่อเหี่ยวลงทันที ฝ่ามือหนาที่ถูกกำไว้หลวม ๆ เพื่อที่จะเคาะประตูห้องครั้งสุดท้ายก็ถูกคลายออกในที่สุดพร้อมกับความหวังที่มันริบหรี่ลงเรื่อย ๆ นั่นแหละ
หรือเขาจะทำอะไรผิดไปแล้วจริง ๆ
สองฝ่าเท้าที่เคยหยุดอยู่หน้าประตูห้องค่อย ๆ ถอยออกมาทีละนิดด้วยความรู้สึกผิดหวังที่กำลังก่อขึ้นในใจ เขาไม่ได้เตรียมใจรับความผิดหวังเลยสักนิด หากจะให้ยอมรับตรง ๆ ก็คือเขาคาดหวังว่าแพทริเซียจะรู้สึกเหมือนกันนั่นแหละ จึงไม่ได้เตรียมใจมาเผื่อหากอีกฝ่ายจะปฏิเสธกัน ริมฝีปากของเขาถูกเม้มเป็เส้นตรงด้วยความประหม่า ดวงตาคมของอัลฟ่าหนุ่มดูหงอยลงไปทันตาเห็น
และในขณะที่เขากำลังจะเดินคอตกกลับห้องก็ต้องหยุดชะงักเพราะการปรากฏตัวของโอเมก้าตัวขาวที่เขากำลังเฝ้ารอคำตอบอยู่นั่นแหละ
“ไปไหนมาเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยเสียงแ่
“เราไปหาคุณที่ห้อง”
“ห้องเราเหรอ?”
“อื้อ”
ไซม่อนไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไปที่ห้องของเขาแทนที่จะต้องอยู่ในห้องพักตามที่สาวใช้บอก แต่พอได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของแพทริเซียก็ทำให้ใจของเขาแป้วอีกครั้ง
“มีอะไรหรือเปล่าคุณแพท?”
“เราจะมาบอกคำตอบไง”
ไซม่อนกลืนน้ำลายหนืดลงคอด้วยความยากลำบาก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำตอบจากเ้าของใบหน้าเรียบเฉยนั้นจะออกมาเป็ยังไง แต่ถ้าจะให้เขาถอยตอนนี้มันก็คงจะไม่ทันแล้ว อัลฟ่าหนุ่มพยักหน้ารับคนตรงหน้าก่อนจะแสร้งยิ้มทำใจดีสู้เสือเพื่อเตรียมรับคำตอบที่เขาคาดเดาไม่ได้สักนิด ฝ่ามือของเขากำเข้าหากันแน่นอย่างไม่รู้ตัว
และสุดท้ายคำตอบของอีกฝ่ายก็ทำให้เขายืนนิ่งไป
“เราชอบคุณเหมือนกัน” แพทริเซียเอ่ยแ่เบาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้เขาด้วยความเขินอาย
ไซม่อนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่ที่เขายื่นมือไปกอบกุมฝ่ามือเล็กนั้นไว้อย่างทะนุถนอม แต่รู้ตัวอีกทีก็ในตอนที่ถูกโอเมก้าตัวขาวนั้นโถมทั้งตัวเข้ามากอดนั่นแหละ ความเขินอายของเราทั้งคู่มันไม่หลงเหลืออยู่แล้ว มีเพียงแค่เสียงหัวใจที่เต้นดังเป็จังหวะเดียวกันนั่นแหละที่มีให้เห็นชัดอยู่ในตอนนี้
ในที่สุดก็รู้คำตอบสักที
- Simon’s theory -
