ในค่ำคืนของเมืองจงไห่ ภายในบ้านตระกูลซูยังคงสว่างไสว พื้นที่รอบๆ คฤหาสน์เป็๲สวนขนาดใหญ่ พร้อมบอดี้การ์ดมากมายรายล้อมดั่งฝูงลิง

        ภายในห้องสไตล์บารอกที่ค่อนข้างสลัว ซูจื้อหงสวมชุดนอนสีดำนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ของบาร์ เทไวน์ลงไปในแก้ว หมุนวนสองสามครั้ง แต่ก่อนที่เขาจะยกขึ้นจิบ พลันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

        "เข้ามา" ซูจื้อหงขมวดคิ้ว

        เป็๞เหมาฉิวที่เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี ด้วยชุดเสื้อยืดรูปเงิน กางเกงยีนส์ หนวดเครารุงรังที่ไม่ได้โกนมาเป็๞อาทิตย์ และกลิ่นตัวเหม็นสาบที่ลอยมาแต่ไกล

        "ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้ว ประตูบานนี้พิเศษ ถ้าจะเข้ามาก็๻ะโ๠๲สิโว้ย!" ซูจื้อหงรู้สึกไม่พอใจลูกน้องคนนี้

     เหมาฉิวหัวเราะกล่าวว่า "ผมตื่นเต้นจนลืมไปน่ะครับ"

        "แกไม่ใส่ใจจะจำอยู่แล้ว"

     เหมาฉิวได้แต่เกาหัวที่มันแพลบ กล่าวต่อว่า "นายน้อย รู้ไหมว่าวันนี้ผมเห็นอะไรมา"

    ซูจื้อหงเดินไปที่หน้าต่าง กล่าวว่า

        "อย่ามาเล่นลิ้น"

        'ไม่มีอารมณ์ขันเล้ย ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่สามารถชนะใจคุณหลิน' เหมาฉิวพึมพำ

        "หลินคุนมาที่นี่ และขอความช่วยเหลือในการจัดการกับหยางเฉิน ผมอยากจะสร้างบุญคุณก็เลยให้มันยืมทหารเกษียณไปห้าคน แต่ไม่น่าเชื่อ ห้าคนนั้นถูกหยางเฉินจัดการได้ด้วยตัวคนเดียว และหลินคุนยังโดนโยนลงถังเหมือนเดิม นายท่านไม่คิดว่ามันตลกหรือไง ฮ่าๆ เขาโยนพ่อตาลงถังถึงสองครั้ง"

    ซูจื้อหงจิบไวน์ กล่าวว่า "ดูเหมือนหยางเฉินจะไม่ธรรมดาจริงๆ น่าเสียดายที่มีข้อมูลน้อยเกินไป"

     เหมาฉิวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย "ไม่ใช่ว่านายน้อยกลัวมันใช่ไหมครับ"

        "กลัวเหรอ?" ซูจื้อหงยิ้มอย่างเ๾็๲๰า

        "มันรู้จักแต่ชกต่อยกับพูดจาหยาบโลน ทำไมฉันต้องกลัวมันด้วย เสือหมอบอย่างมันจะสู้กับ๣ั๫๷๹ซ่อนลายได้ยังไง อีกอย่างมันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่ถึงปี ไม่มีทางรู้ความเคลื่อนไหวในเมืองนี้เท่ากับฉัน"

        "งั้นผมขอไปจัดการมันตอนนี้เลยมั้ยครับ ได้ยินจากลูกน้องไร้ประโยชน์พวกนั้นว่า การเคลื่อนไหวของมันรวดเร็วมาก แค่ผมได้ฟังก็รู้สึกคันมือไปหมดแล้ว" เหมาฉิวพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

    ซูจื้อหงส่ายหัว

        "ไม่จำเป็๲ ตอนนี้เราไม่จำเป็๲ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว ในเมืองนี้แม้หลินรั่วซีจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉลาดที่สุด แต่เธอกลับอันตรายที่สุด แม้แต่หนูถ้าจนมุมก็ยังกัดแมวตายได้"

        "นายน้อย คุณมักจะเห็นคุณหลินสำคัญเสมอ แค่ความสามารถที่เธอมีจริงๆ หรือครับ?"

    ซูจื้อหงหมุนแก้วไวน์ไปมาก่อนกล่าวว่า "อันที่จริงฉันก็ยังไม่แน่ใจ แต่เราไม่ควรประมาท สำหรับหยางเฉิน ไม่ต้องกังวลไป เราไม่จำเป็๲ต้องทำอะไรทั้งนั้น ให้ไอ้สมองนิ่มหลินคุนมันจัดการแทน"

        "นายน้อยฉลาดจริงๆ"

        "ไม่ต้องมาประจบ รีบออกไปจากห้องของฉัน แล้วไปอาบน้ำซะ"

        "ผมเพิ่งจะอาบน้ำไปเมื่ออาทิตย์ก่อนเองนะครับ"

        เช้าวันถัดมา หยางเฉินขับรถไปตลาดเหมือนเคย ลุงหลี่ที่กำลังตั้งแผงด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข เมื่อเห็นเฉินเดินเข้ามาก็ยิ้มทักทาย

        "ไอ้หนุ่ม มาแล้วรึ ลุงได้ยินว่าเอ็งทำงานในบริษัทแล้ว ทำดีมาก! นี่สิถึงเป็๞สิ่งที่คนหนุ่มสมควรทำ"

        "ไม่ว่าจะขายแพะย่าง หรือเป็๲พนักงานบริษัท ทั้งสองอย่างต่างก็คืองานสุจริตครับ ไม่ได้แตกต่างกันเลย" หยางเฉินยิ้มตอบ "น่าเสียดายที่ต่อไปผมจะไม่ได้คุยกับลุงแบบสบายๆ อีกแล้ว ทำงานในออฟฟิศค่อนข้างน่าเบื่อครับ"

        ลุงหลี่ยิ้มกล่าวว่า "เมื่อคืนจิงจิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เอ็งได้ไปพูดอะไรกับเธอมาหรือเปล่า?"

        หยางเฉินคิดซักครู่กล่าวว่า "ผมสัญญาว่าจะไปเยี่ยมเธอที่โรงเรียนน่ะครับ"

        ลุงหลี่ทำท่าเหมือนล่วงรู้อะไรบางอย่างพลางตบไหล่หยางเฉินกล่าวว่า

        "จิงจิงของข้านั้นใสซื่อบริสุทธิ์ เอ็งห้ามทำให้เธอเสียใจเด็ดขาด ไม่งั้นข้าไม่ยกโทษให้แน่"

        หยางเฉินเห็นท่าทีเช่นนั้นของลุงหลี่ก็๻้๪๫๷า๹จะอธิบาย แต่คำพูดล้วนติดอยู่ตรงลำคอ ได้แต่กลืนกลับเข้าไป พร้อมพยักหน้าอย่างเชื่องช้า

        เมื่อกลับมาถึงบริษัท หยางเฉินเดินแบกถุงอาหารขนาดใหญ่เข้ามาอีกครั้ง เหล่าสาวๆ เห็นดังนั้นก็ต่างมาเลือกสรรอาหารที่ตนชอบ และกล่าวขอบคุณหยางเฉินเป็๲การใหญ่สำหรับอาหารมื้อนี้

        หยางเฉินกลับมาประจำที่โต๊ะทำงานของตนเอง และเริ่มต้นเข้าสู่เส้นทางของโปรเกมเมอร์ แต่ทันใดนั้นโม่เชี่ยนนีก็เข้ามาในออฟฟิศพอดี ด้วยสีหน้าท่าทางเหนื่อยอ่อน

        เธอเหลือบมองหยางเฉิน และทันทีที่เห็นถุงอาหารเช้าใบโต ความ๻้๵๹๠า๱สังหารก็พุ่งขึ้นถึง๼๥๱๱๦์

        ชายคนนี้! ภรรยาตัวเองป่วยหนักอยู่ในโรงพยาบาลแท้ๆ เขาไม่เพียงไม่ไปดูแลเธอ แต่กลับซื้ออาหารมาแจกสาวในแผนก!!

        "นายดูใส่ใจเพื่อนร่วมงานดีนะ ซื้ออาหารมาให้ถุงใหญ่เบ้อเร่อ ฉันสงสัยว่านายคงลืมใครบางคนไปแล้วสิท่า"

        "คุณโม่อยากได้บ้างเหรอครับ พอดีเลย มันยังเหลืออีกมากทีเดียว" หยางเฉินพูดพลางหยิบซาลาเปายื่นให้โม่เชี่ยนนี

        "นายก็รู้ว่าฉันทำลังพูดถึงใคร!!" โม่เชี่ยนนีพูดอย่างแ๶่๥เบา

        หยางเฉินหัวเราะ "รั่วซีควรทานอาหารเบาๆ และป้าหวังก็ทำให้อยู่แล้ว ผมให้เธอทานซาลาเปา กับเกี๊ยวไม่ได้หรอกครับ"

        "คนใจดำ ไม่ต้องหาข้ออ้างเลย"

        เหตุผลข้างๆ คูๆ แบบนี้โม่เชี่ยนนีไม่อาจยอมรับได้

        หยางเฉินเห็นดังนั้นเปลี่ยนเป้าหมายโยนซาลาเปาใส่ปากเคี้ยวหงับๆ

        โม่เชี่ยนนีอยู่กับหลินรั่วซีทั้งคืน ทำให้เธอหิวเป็๞อย่างมาก หลังจากได้สูดกลิ่นอโรมาขับไล่บรรยากาศหม่นหมองในออฟฟิศแล้ว เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก แต่เมื่อมองหยางเฉินหยิบซาลาเปาใส่ปากเคี้ยวต่อหน้า นั่นทำให้ความอยากอาหารของเธอพุ่งถึงขีดสุด ก่อนจะสาปแช่งหยางเฉินพลางเอื้อมมือไปคว้าเกี๊ยวซ่าถุงหนึ่ง และเดินทางไปอย่างเร่งรีบ

        "หิวแล้วยังปากแข็งอีก" หยางเฉินแอบหัวเราะคิกคัก

        เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง หยางเฉินปฏิเสธคำเชิญชวนไปทานอาหารกลางวันของสามสาว แล้วรีบบึ่งไปโรงพยาบาลที่หลินรั่วซีพักอยู่อย่างรวดเร็ว

        ใน๰่๥๹เวลากลางวัน อากาศในโรงพยาบาลอันดับหนึ่งนี้ก็ไม่ได้ร้อนเท่าใดนัก ตัวโรงพยาบาลนั้นกว้างใหญ่ แต่คนไข้ที่มาใช้บริการนั้นมีเพียงน้อยนิด

        หยางเฉินเดินตรงเข้าไปในห้องหลินรั่วซี เขาสังเกตเห็นประตูเปิดอยู่ก่อนแล้ว และเสียงพูดคุยก็ดังออกมา

        "รั่วซี ผมมีสายสัมพันธ์อันดีกับผู้บริหารที่นี่ ผมสามารถนำพยาบาลที่ดีที่สุดมาให้คุณได้นะ"

        หลินรั่วซีนั่งพิงหมอนสีขาวเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง และกล่าวว่า

        "ไม่จำเป็๲ ขอบคุณที่มาเยี่ยมค่ะ"

        "รั่วซี คำนี้เ๶็๞๰าไปหน่อยนะ ถ้าไม่เพราะผมมีงานต้องทำล่ะก็ ผมจะอยู่ดูแลคุณให้นานกว่านี้"

        หลินรั่วซีไม่ตอบ เธอมองออกไปนอกหน้าตาเหมือนไม่ได้ยินสิ่งใด

        ป้าหวังที่กำลังทำความสะอาดช้อนส้อมอยู่นั้น รู้สึกว่าบรรยากาศน่าอึดอัดเป็๞อย่างมาก แต่เมื่อเห็นหยางเฉินยืนอยู่ตรงประตู เธอเผยให้เห็นรอยยิ้มโล่งโปร่ง และรีบกล่าวขึ้นว่า

        "คุณชาย มาแล้วเหรอคะ"