นำน้องชายเหยียนสองคนมัดไว้อย่างแ่า ทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับได้อีก ขณะนี้น้องชายเหยียนเพียงแต่ใช้สายตาอาฆาตมองที่เฉียนลิ่วเหย มองจนเฉียนลิ่วเหยกังวลใจ
เฉียนลิ่วเหยนั่งลงตรงนั้น สองมือกุมหน้า พึมพำกับตนเอง “จบแล้ว จบแล้ว ฉันตายแน่ ฉันต้องตายแน่...พวกคุณต้องช่วยผม ไม่ได้ ฉันต้องหนี หนีเป็ทางเดียวที่จะรอด”
เขาสูญเสียความสงบโดยสิ้นเชิง ตั่วสั่นหงึกหงัก คล้ายกับหญิงสาวที่ได้รับความเ็ป
“เขาถูกจับหมดแล้ว คุณยังกลัวเขาอีกเหรอ? ถ้าคุณพูดสิ่งที่คุณรู้เื่การทำผิดของเขา อย่างน้อยก็สามารถทำให้เขาถูกขังคุกได้ ดูท่าทางเขา สองมือเขาเต็มไปด้วยชีวิตคน” จ้าวอี้มองหน้าเฉียนลิ่วเหยที่อยู่ตรงหน้าน้องชายเหยียนราวกับถูกอาคม เขาอยากให้สองคนหมาสองตัวกัดกันขนเต็มปาก1 เฉียนลิ่วเหยสามารถคุ้นเคยกับน้องชายเหยียนขนาดนี้ ต้องไม่ใช่คนดีอะไรแน่
“ไม่ง่ายขนาดนั้น เขามีลูกพี่ ลูกพี่ของเขาใจดำยิ่งกว่าเขาเป็สิบเท่า วิธีการเลวร้ายยิ่งกว่าเขาเป็สิบเท่า คนเช่นพวกเขาไม่อาจไปยุแหย่ ต่างเคยเอาชีวิตคนมาแล้ว คนเช่นนี้ผมไม่กล้ายุ่ง” เฉียนลิ่วเหยส่ายหน้า เตือนจ้าวอี้ ว่าอย่ามองข้ามพี่ใหญ่ของเขาที่ยังไม่ถูกเปิดเผย
ใบหน้าของเฉียนลิ่วเหยเต็มไปด้วยความหมดหวังและไร้ชีวิตชีวา แต่ก็ไม่รู้ว่าคนแบบไหนที่สามารถทำให้เขามีความกดดันมากขนาดนี้
"คุณวางใจ เพียงแค่คุณให้ความร่วมมือในการทำงานของเรา พวกเราจะรับรองความปลอดภัยของคุณ แม้ว่าตอนสุดท้ายคุณจะถูกตัดสินให้จำคุก ก็สามารถออกไปภายนอกได้แบบไม่ระบุชื่อ เขาก็จะยากที่จะหาตัวคุณพบ อีกทั้ง ถ้าคุณอุทิศตนอย่างจริงจัง แล้วสามารถจับพี่ใหญ่คนนี้ได้ ก็จะเป็การกำจัดความกังวลของคุณ นี่ไม่ยิ่งดีกว่าเหรอ?"
คำพูดของจ้าวอี้ทำให้เฉียนลิ่วเหยจิตใจหวั่นไหว การแสดงออกของน้องชายเหยียนกลับเผยความสบประมาท "พี่ใหญ่ของฉันท่องทั่วทุกสารทิศมาหลายปีขนาดนี้ แต่คุณ ยังคิดจะจับเขา อ่อนโยนไปรึเปล่า?"
“โอ้? พวกเราตั้งหน้าตั้งตารอเลย”
จ้าวอี้ไม่สนใจน้องชายเหยียน เปิดผ้าม่านออกอีกครั้ง มองไปทางด้านหลัง เพื่อนของน้องชายเหยียนยังคงผูกติดกับด้านหลัง
พวกเขายังคงเป็ตัวปัญหา
“เฉียนเหล่าลิ่ว ตอนนี้คุณเพียงต้องปล่อยฉัน ฉันรับรองว่าพี่ใหญ่จะไม่สร้างปัญหาให้คุณ ฉันก็จะไม่สร้างปัญหาให้คุณ นับแต่นี้พวกเราไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก”
ตอนนี้น้องชายเหยียนดูออก ว่าจ้าวอี้สองคนไม่คิดจะปล่อยพวกเขาแต่แรก นี่ไม่อาจโทษความไร้เดียงสาของเขา ใครต่างก็มีความคิดเป็ของตนเอง ขึ้นอยู่กับว่าใรจะเหนือกว่า
เห็นได้ชัด แผนการของน้องชายเหยียนล้มเหลวก็ต้องยอมรับผลลัพธ์เช่นนี้ แต่เขาไม่ยอม ยังคงพยายามครั้งสุดท้าย
สายตาของเฉียนลิ่วเหยลอกแลก ราวกับมีภาวะทางจิตเล็กน้อย
แม้จ้าวอี้ไม่คิดว่าเฉียนลิ่วเหยไม่มีทางจะหันหลังกลับจากข้อเสนอที่เขาให้ แต่ก็ยังคงมองเขาอย่างเพิ่มความระมัดระวัง “เฉียนลิ่วเหยคุณต้องคิดเื่นี้”
น่าเสียดาย เสียงไซเรนลอดผ่านจากด้านหน้า ทำให้เฉียนลิ่วเหยถอนใจยาวอย่างผ่อนคลาย ในที่สุดก็ไม่ต้องเลือกทางเลือกที่ยากเช่นนี้ ในที่สุดเฉินตงก็มา และยังเรียกกำลังเสริม
เพื่อนห้าหกคนของน้องชายเหยียนที่ด้านหลัง เห็นท่าไม่ดี จึงเลี้ยวรถกลับ ละทิ้งการตามรอย เดิมทีพวกเขาขี่มอเตอร์ไซค์ ที่นี่ก็ไม่ใช่ถนนใหญ่ จึงยิ่งเพิ่มความยากในการตามรอย
จ้าวอี้เข้าร่วมกับเฉินตง พาคนส่งให้พวกเขา
“จ้าวอี้ พวกเราพาคนติดตามไปหน่อย แล้วระหว่างทางค้นหาบ้านหลังเมื่อครู่?”
เซี่ยตันดูเหมือนขอความเห็นจากจ้าวอี้ แต่ที่จริงคือการออกคำสั่ง
แต่เพื่อนของน้องชายเหยียนได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ้าจะตามรอยนั้นพูดง่ายกว่าทำ
เมื่อพวกเขาไปถึงบ้านดิน พบว่าในบ้านดินค่อนข้างรก เหมือนกับถูกปล้น
“ดูท่า เหมือนกับหลังพวกเราไป ก็มีอีกคนมา น่าจะเป็เพื่อนของพวกเขา ดูแล้วการจัดการของพวกเขาเข้มงวดมาก” เซี่ยตันค้นหาเล็กน้อย แต่ไม่พบข้อมูลอะไรที่มีประโยชน์
เหตุผลที่พวกเขาเข้มงวด เหตุผลง่ายมาก ดูแล้วพวกเขาน่าจะมีวิธีจัดการกับเหตุฉุกเฉิน ทางนี้เกิดเหตุไม่คาดฝัน ก็มีคนรับผิดชอบเก็บกวาดในทันที เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้ละทิ้งจุดยุทธศาสตร์นี้แล้ว
“พวกเราลองดูบ้านละแวกนี้”
จ้าวอี้นึกถึงบ้านดินละแวกนี้ ทันใดจึงออกความเห็น
แม้ว่าจ้าวอี้จะไม่ออกความเห็นนี้ เซี่ยตันก็ต้องไปสอบถามเพื่อนบ้านรอบๆเช่นกัน สอบสวนเป็งานที่จำเป็ต้องทำ
ผลลัพธ์กลับไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์อะไร
บ้านดินไม่กี่หลังโดยรอบ ต่างเป็บ้านคนแก่ไม่มีครอบครัว เหมือนกับหลังนี้ เป็บ้านคนแก่คนหนึ่ง แต่บ้านของน้องชายเหยียนเป็บ้านเช่า ราคาก็ค่อนข้างไม่เลว
คนแก่เหล่านี้นอกจากรู้ว่ามีคนอาศัยอยู่มาก ข้อมูลอื่นก็รู้ไม่มาก
ไม่ได้รับข้อมูลที่มีประโยชน์ จ้าวอี้สองคนจึงกลับสำนักงาน
การสอบปากคำอย่างเคร่งเครียดก็เริ่มขึ้น
“หัวหน้า คนสองคนที่จับมาไม่พูดอะไรสักอย่าง แต่เฉียนเหล่าลิ่วให้ความร่วมมือมาก” อู๋เยว่ได้ดำเนินการสอบปากคำเบื้องต้นแล้ว เธอนำการให้ปากคำของเแียนลิ่วเหยรายงานต่อเซี่ยตัน
“ไปเชิญผู้เฒ่าสวี่มาหา” เซี่ยตันมองดูคร่าวๆ เธอนึกถึงคนหนึ่งออก คนคนนี้มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับวัตถุโบราณ นั่นก็คือผู้เฒ่าสวี่ลัทธิโมจินเซี่ยวเว่ย แห่งสำนักงาน
ผู้เฒ่าสวี่ยังคงแต่งตัวด้วยชุดชาวนา
“ผู้เฒ่า ไม่ทราบว่าคุณรู้จักเฉียนลิ่วเหยไหม?”
คำพูดของเซี่ยตันทำให้ผู้เฒ่าสวี่ชะงัก ปากขมุบขมิบพ่นควันบุหรี่ออกมาสองคำ พยักหน้า “ค่อนข้างมีความทรงจำ คนคนนี้ไม่ง่าย”
“ผู้เฒ่าคุณลองบอก ตอนนี้เขาถูกจับมา เพราะมีความเกี่ยวข้องกับกระจกทองแดง”
เซี่ยตันรินน้ำชาให้ผู้เฒ่าสวี่
“เขาถูกจับ? เป็ไปได้ยังไง? ความปราดเปรื่องของเขา น่าจะรู้ว่าสิ่งไหนควรยุ่ง สิ่งไหนไม่ควรยุ่ง ก็ใช่ เขามักเดินอยู่แถวแม่น้ำบ่อยๆ รองเท้าจะไม่เปียกได้ยังไง อีกทั้ง ฉันได้ยินว่า เขาไม่ได้ขุดหลุมฝังตัวเองมานานแล้ว เขาไม่ได้เปิดร้านขายของโบราณเหรอ ทำอย่างเต็มไปด้วยเสียงและสีสัน ”
ข้อมูลของผู้เฒ่าสวี่เห็นได้ชัดว่าไม่ล้าหลัง เขาขมวดคิ้วราวกับไม่เข้าใจ
“นี่เป็คำให้การของเขา คุณลองดู”
เฉียนลิ่วเหยนำเื่ที่สามารถอธิบายได้อธิบายไปหมด
กระจกทองแดงของเฉิงเซิน ตามคำให้การของเขา เป็โอกาสที่หาได้ยาก ในการประชุมแลกเปลี่ยนวัตถุโบราณครั้งนี้ เฉิงเซินได้ถูกใจ เ้าของของของสิ่งนี้ นั่นคือน้องชายเหยียน ตอนนั้นยังมีเศรษฐีอีกคนที่อยากจะซื้อ แต่น้องชายเหยียนไม่ได้ขายให้เขา ครั้งนี้ เฉียนลิ่วเหยเป็คนแนะนำ เป็คนกลางระหว่างพวกเขา
แน่นอน ว่าเฉียนลิ่วเหยมีค่านายหน้า เป็จำนวนหนึ่งต่อห้า ราคาสูงมาก ไม่งั้นเฉียนลิ่วเหยคงไม่ระวังขนาดนี้
คำให้การถูกผู้เฒ่าสวี่อ่านอย่างรวดเร็ว เขาคิด แล้วพูด "เฉียนเหล่าลิ่วนี่เป็คนไม่รู้จักพอ ไม่งั้น คงไม่อาจพบกับสิ่งของชั่วร้ายเช่นนี้"
“คุณไปดูเขาด้วยกันไหม?”
ประตูห้องสอบปากคำแค่เปิด เฉียนเหล่าลิ่วก็หลบไปด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว เหมือนกับกระต่ายที่ใ มองเห็นคนที่มาเป็พวกจ้าวอี้ถึงจะถอนใจโล่งอก
ผู้เฒ่าสวี่นั่งลง มองเฉียนเหล่าลิ่ว จากนั้นอ้าปากพูด “เฉียนลิ่วเหย ไม่เจอกันนาน สบายดีอยู่ไหม?”
เฉียนเหล่าลิ่วมองผู้เฒ่าสวี่ด้วยความสงสัย “คุณคือ?”
“ฉันแซ่สวี่...”
“แซ่สวี่?”
เฉียนลิ่วเหยมองผู้เฒ่าสวี่ ครุ่นคิดอย่างขะมักเขม้น ทันใดนั้นจึงตบต้นขาเหมือนเข้าใจขึ้นมาโดยฉับพลัน “ที่แท้เป็ผู้เฒ่าสวี่ คุณเป็ยังไงบ้าง? ก็ใช่ ตระกูลสวี่ของพวกคุณร่วมมือกับทางการมาั้แ่อดีต คาดไม่ถึง ว่าเื่นี้ของฉันจะสามารถเขย่าขวัญตระกูลสวี่ ให้ค่าฉันสูงไปแล้วจริงๆ”
เฉียนลิ่วเหยรู้จักผู้เฒ่าสวี่อย่างเห็นได้ชัด ราวกับตำแหน่งของผู้เฒ่าสวี่ในสาขานี้ไม่ต่ำ
“คุณก็เป็คนแก่แล้ว รู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร ทำไมถึงยังทำสิ่งผิด?” ผู้เฒ่าสวี่ค่อนข้างสงสัยในจุดนี้ ในความเห็นของเขา นี่เป็ความผิดที่ไม่น่าทำได้
เฉียนลิ่วเหยอึกอัก ท้ายที่สุดจึงกัดฟัน พูดตามตรง “ไม่ใช่เพราะเงินทำให้ตาฉันบอด ถ้าให้โอกาสฉันอีก ฉันต้องไม่ทำแบบนี้อีกแน่”
บนหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“เฉียนเหล่าลิ่ว ตอนนี้นำเื่ที่คุณรู้เกี่ยวกับน้องชายเหยียนตลอดจนกลุ่มอาชญากรพูดออกมาเถอะ นี่ก็เป็การแสดงถึงการอุทิศตนของคุณ”
เซี่ยตันรอผู้เฒ่าทั้งสองคุยกันจบ จึงพูด
“น้องชายเหยียน ชื่อจริงของเขาฉันก็ไม่รู้ว่าชื่ออะไร รู้แค่แซ่เหยียน ลูกน้องของเขาต่างเป็พวกคนร้าย คุณอาจไม่ค่อยเข้าใจ การเล่นตุกติกในสายงานนี้มีอยู่มาก ดังนั้น ลูกน้องของพวกเขาจึงไม่มีความเมตตา ฉันและเขารู้จักกันไม่ถึงสองสามปี...”
เฉียนลิ่วเหยจมอยู่ในความทรงจำ
ถ้า้าให้โบราณวัตถุเข้าสู่ตลาดจะต้องรับรองที่มาของสินค้า เฉียนลิ่วเหยรู้จักกับน้องชายเหยียนระหว่างขั้นตอนการซื้อขายสินค้าครั้งหนึ่ง การซื้อขายโบราณวัตถุ ต่างจากการซื้อขายในตลาด แต่ดำเนินการแลกเปลี่ยนเหมือนกับโจรลักลอบขุดสุสานพวกนั้น เฉียนลิ่วเหยเคยทำในสายนี้ ย่อมมีเส้นสายในด้านนี้เป็ธรรมดา
แต่ครั้งนั้น ตอนที่เฉียนลิ่วเหยมาถึง ผู้ขายได้เสียชีวิต คนที่ฆ่าคือลูกน้องคนหนึ่งของน้องชายเหยียน พวกเขารับ่ธุรกิจนี้ และกดราคาให้ต่ำกว่าครึ่งหนึ่ง กำไรครึ่งหนึ่งก็ยังทำให้คนหวั่นไหว แลกเปลี่ยนกับใครไม่ใช่การทำธุรกิจ? เฉียนลิ่วเหยจึงค่อยๆสร้างความสัมพันธ์กับพวกเขา
การค้านี้ ดำเนินมาสองสามปี และไม่ปรากฏความผิดพลาดใดระหว่างนั้น สินค้าปริมาณมาก เฉียนลิ่วเหยจึงได้เงินเป็จำนวนไม่น้อย ความสัมพันธ์ของสองฝ่ายจึงยิ่งใกล้ชิด
อย่างช้าๆ เฉียนลิ่วเหยจึงเข้าใจว่า พวกเขาไม่ใช่กลุ่มอิสระกลุ่มหนึ่ง แต่เป็กลุ่มโจรขโมยสุสานอันยิ่งใหญ่ เรียกอีกอย่างว่ายมโลก และน้องชายเหยียน เรียกตนเองว่าเป็จ้วงหลุนหวางแห่งนรกขุมที่สิบ รับผิดชอบกิจกรรมทั้งหมดของโจรขโมยสุสาน
“รัฐบาล ฉันได้พูดที่ควรพูดไปหมดแล้ว ฉันรู้เพียงเื่เหล่านี้จริงๆ พวกคุณจัดการให้ฉันไปอยู่ที่อื่นได้ไหม? ฉันไม่อยากอยู่กับเขาที่นี่” สีหน้าของเฉียนลิ่วเหยปรากฏความอึดอัด
“นรกขุมที่สิบ? ยมโลก? พวกเขาคิดว่าตนเองกำลังปกครองนรกอยู่จริงเหรอ? วางใจ อยู่ที่นี่ชั่วคราวก่อน ฉันจะจัดการให้ ผู้เฒ่าสวี่ คุณรู้จักกลุ่มนี้ไหม?” เซี่ยตันพูดดูถูก แต่ท่าทางยังองอาจ ลูกน้องของน้องชายเหยียนมีมือปืนหกเจ็ดคน ตามการคาดการแล้ว เกรงว่าเมื่อรวมกันกลุ่มนี้จะมีมือปืนไม่ต่ำกว่าหกเจ็ดสิบคน ถ้าเกิดขึ้นจริง จะกลายเป็กลุ่มอาชญากรที่มีมือปืนมากที่สุดในประวัติศาสตร์!
ไม่มีเหตุผลให้เขาไม่สนใจ
ไม่รู้ว่าผู้เฒ่าสวี่วางบุหรี่ลงั้แ่ตอนไหน ท่าทางเต็มไปด้วยความองอาจ “บันทึกที่ตระกูลฉันสืบทอดต่อกันมาได้จดด้านนี้ไว้ กลุ่มนี้เรียกได้ว่าโด่งดังมาก หรือเรียกได้ว่าไม่มีชื่อเสียงใดๆ มีเพียงคนในแวดวงระดับสูงสุด ยมโลก คาดไม่ถึงว่า ผ่านไปเป็เวลาหลายปี ฉันจะได้ยินข่าวคราวของยมโลกอีก น้องชายเหยียนคนนี้เกรงว่าจะไม่ได้แซ่เหยียน ถ้าเขาเป็หนึ่งในนรกขุมที่สิบจริง ครั้งนี้พวกเราก็ก่อเื่ใหญ่จริงๆแล้ว”
เขากุมหน้าผากอย่างค่อนข้างปวดหัว
“ผู้เฒ่า กำลังของพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็เป็แค่หนูที่ไม่เห็นแสงสว่าง หัวหน้าก็เคยพูด ดูถูกลูกเล่นของศัตรูแล้วให้ความสำคัญกับศัตรู พวกเราไม่อาจใจเสาะั้แ่ยังไม่ได้สู้” จ้าวอี้มองออกถึงความรู้สึกกลัวของผู้เฒ่าสวี่ จึงให้กำลังใจเขา
“ก็ใช่ นักเดินทางอย่างฉันยิ่งแก่ยิ่งขลาด ที่นายพูดไม่ผิด พวกนายรู้ที่มาของยมโลกนี่ไหม?”
ผู้เฒ่าสวี่พูดจุดสำคัญ จ้าวอี้และเซี่ยตันส่ายหน้า เฉียนลิ่วเหยก็เงี่ยหูฟังเช่นกัน
“บรรพบุรษของฉันเป็ลูกน้องลัทธิโมจินเซี่ยวเว่ย2ของโจโฉในยุคสามก๊ก ั้แ่ตอนนั้นพวกเราตระกูลสวี่ก็ทำเพื่อประสิทธิภาพของราชสำนักมาตลอด ที่จริง พวกเราตระกูลสวี่เคยเป็ส่วนหนึ่งของกลุ่มยมโลก แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พวกเราตระกูลสวี่ถึงแยกตัวออกจากกลุ่มยมโลก ตอนนั้นเพื่อปกป้องชีวิตตนเอง จึงไปพึ่งใบบุญโจโฉ!”
ผู้เฒ่าสวี่เปิดเผยที่มาของยมโลก ไม่ใช่เื่หลอกให้คนใ
เส้นสายของยมโลกนี้ไม่น้อยทีเดียว อีกทั้งประวัติศาสตร์ก็ยาวนานมาก
[1] เปรียบเปรย หมายถึงคนเลวสองคนขัดแย้งกัน สุดท้ายก็ไม่เกิดเื่ดี
[2] ลัทธิโบราณลัทธิหนึ่งของโจรขโมยสุสาน
