บันไดคอนกรีตทอดลงไปในความมืดเป็๞เส้นตรง

แสงไฟฉายส่องได้ไม่ไกลนัก ก่อนจะถูกกลืนหายไปเหมือนอากาศด้านล่างหนากว่าปกติ เสียงจาก๪้า๲๤๲—การงัดโลหะ เสียงปะทะ—ค่อย ๆ จางหาย เหลือเพียงเสียงรองเท้ากระทบขั้นบันไดและลมหายใจที่ดังชัดขึ้นทุกก้าว

คิรันลงก่อน

เขานับขั้นในใจโดยไม่รู้ตัว เป็๞นิสัยที่ไม่เคยหายไปจากสนามรบ ทุกครั้งที่นับจบสิบขั้น เขาจะชะลอฝีเท้าเล็กน้อย รอให้คนข้างหลังยังตามทัน

ภพลงตามมา

มือจับปืนแน่น สายตากวาดซ้ายขวาเป็๲จังหวะ ไม่เร็ว ไม่ช้า เขาไม่พูด เพราะรู้ดีว่าที่แบบนี้ เสียงคนพูดจะดังเกินจำเป็๲

ก้องลงเป็๲คนสุดท้าย

เมื่อเท้าแตะพื้น เขาไม่ขยับทันที แต่ยืนนิ่ง ฟัง

ฟังนานเกินไป

“หวังว่าคราวนี้…” เขาพูดเสียงต่ำ

“…จะไม่ต้องมีใครหายไปอีก”

คำพูดนั้นไม่ได้ดัง

แต่เหมือนกรีดผ่านความเงียบ

คิรันไม่หันกลับ

“นั่นคือเหตุผลที่เราลงมา”

ก้องขมวดคิ้ว

เขาไม่ได้ชอบคำตอบนั้น

แต่ก็ไม่แย้งทันที

ภพเหลือบมองทั้งสองคน

แล้วพูดเหมือนกลบช่องว่าง

“อย่างน้อย คราวนี้เรารู้แล้วว่าพื้นมันพังได้”

ไม่มีใครหัวเราะ

คำพูดนั้นไม่ตลก

แต่มันช่วยให้ทุกคนยังขยับต่อ

ชั้นล่างกว้างกว่าที่คิด

ไม่ใช่ทางเดินแคบ ๆ แต่เป็๞โถงยาว เพดานต่ำ ผนังเป็๞แผ่นโลหะสลับคอนกรีต พื้นเรียบผิดธรรมชาติ แสงไฟฉายสะท้อนผิวสนิมเก่า ทำให้พื้นที่ดูแข็งกระด้างและเ๶็๞๰า

อากาศเย็นจัด

นิ่ง

มีกลิ่นคาวบางอย่างลอยค้างอยู่ เหมือนมันติดอยู่ในที่นี้มานาน และไม่คิดจะไปไหน

ภพสูดลมหายใจช้า ๆ

“กลิ่นไม่ใหม่”

ก้องส่องไฟฉายไปตามผนัง

หยุดตรงรอยถลอกยาว

“แต่ก็ไม่เก่าพอจะที่หายไป”

เขาเว้นจังหวะ

เหมือนรอให้ใครสักคนปฏิเสธ

คิรันกวาดสายตาไปรอบ ๆ

“แปลว่ามีคน…หรือมีอะไร ใช้ที่นี่ไม่นานมานี้”

ก้องหันมาทันที

“หรือมันยังใช้อยู่”

ภพชะงัก

มองก้อง

ไม่ชอบน้ำเสียงนั้น

“อย่าเพิ่งลากไปไกล” ภพพูด

“เรายังไม่เห็นอะไร”

ก้องยักไหล่

“ฉันแค่ไม่ชอบที่มันสมบูรณ์เกินไป”

พวกเขาเดินต่อ

ไม่มีเศษอิฐ

ไม่มีรอยถล่ม

พื้นที่ชั้นล่างยังอยู่ในสภาพดีเกินจะเป็๲ผลจากการถล่ม๪้า๲๤๲

ภพพูดขึ้นอีก

“ถ้า๨้า๞๢๞โดนหนักขนาดนั้น ชั้นล่างไม่น่าจะรอด”

คิรันพยักหน้า

“โครงสร้างมันแยกกัน”

ก้องเอามือแตะผนังโลหะ

เย็นจนต้องชักมือกลับ

“เหมือนสร้างไว้คนละเหตุผล”

ภพเหลือบมอง

“บังเกอร์กับแล็บ?”

ก้องหัวเราะเบา ๆ

ไม่มีอารมณ์ขัน

“บังเกอร์สนามรบ ไม่ลงทุนขนาดนี้”

คิรันส่องไฟไปที่รางโลหะฝังในพื้น

“รางพวกนี้ไม่ได้มีไว้ขนคน”

ภพขมวดคิ้ว

“งั้นก็ขนของ”

ก้องพูดต่อทันที

ไม่รอ

“หรือขนตัวอย่าง”

คำว่า ตัวอย่าง ทำให้ทุกคนหยุดเดินพร้อมกัน

ภพถอนหายใจ

“ถ้าเป็๲แล็บ มันควรอยู่ลึกในประเทศ ไม่ใช่ตรงนี้”

คิรันตอบทันที

“เว้นแต่มันไม่อยากให้ใครรู้ว่ามันอยู่ที่นี่”

ก้องมองเขานานกว่าปกติ

ก่อนพูดช้า ๆ

“หรือไม่ก็ ไม่อยากให้ของข้างในออกไปข้างนอก”

ไม่มีใครเถียง

ไม่มีใครอยากเป็๲คนพูดต่อ

โถงยาวทอดไปข้างหน้า

ไม่มีป้าย

ไม่มีทางแยก

ไม่มีที่ให้ลังเล

ก้องพูดขึ้นอีก

เหมือนทนความเงียบไม่ไหว

“นทีลงมาเจอแบบนี้…เขาคงเริ่มรู้ชะตากรรมแล้ว”

ภพหันไปมอง

สายตาเตือน

“ก้อง”

ก้องไม่หยุด

“หรือไม่ก็ไม่ทันได้รู้อะไร”

ความเงียบกลับมาอีกครั้ง

คราวนี้หนักกว่าเดิม

คิรันไม่พูด

แต่สายตาเขาไม่ละจากพื้นและผนัง ความรู้สึกบางอย่างกดแน่นอยู่ในอก

ที่นี่ไม่ได้ถูกทิ้งร้าง

มันแค่…อยู่ๆผู้คนก็หายไป

คิรันยกมือ

ทุกคนหยุดทันที

แสงไฟฉายเผยให้เห็นรอยขูดลึกเป็๲ทางยาว

ขนานกัน

ไม่สม่ำเสมอ

เขาย่อตัว

“ไม่ใช่รอยรองเท้า”

ก้องส่องไฟตาม

“และไม่ใช่ล้อ”

ภพพูดช้า ๆ

“เหมือนอะไรที่มีเล็บลากไป”

ก้องเหลือบมองคิรัน

“รอยนี้…เหมือนมีมาก่อนนทีจะตกลงมา”

คิรันพยักหน้า

“ใช่”

ก้องเม้มปาก

พูดเหมือนย้ำตัวเอง

“…งั้นเราก็มาช้าไปแล้ว”

ไม่มีใครตอบ

แต่ทุกคนคิดเหมือนกัน

ครืดดด...

เสียงขูดเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหน้า

ไม่ดังมาก

ไม่ชัดเกินไป

แต่ใกล้พอให้หัวใจเต้นแรงขึ้นพร้อมกัน

คิรันยกมือ

“หยุด”

กลิ่นคาวแรงขึ้น

เหมือนมีบางอย่างขยับตัวอยู่ในความมืด

ก้องกระซิบ

“มันรู้ว่าเรามา”

ภพตอบเบา ๆ

“หรือมันรออยู่แล้ว”

คิรันมองรอยบนพื้น รอยยังใหม่

“ตั้งแนว” เขาสั่ง

“อย่าเดินชิดผนัง”

ก้องขยับตาม

แต่ก่อนก้าวต่อ เขาพูดขึ้นโดยไม่หันมา

“คราวนี้ อย่าให้มันเอาใครไปได้อีกนะผู้หมวด”

คิรันตอบทันที

ไม่ดัง

และไม่ลังเล

“ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้น”

แต่ในความมืดของชั้นล่าง

รอยขีดบนพื้นทอดยาวออกไป

เหมือนเส้นทางที่มีบางอย่างกำหนดไว้แล้ว

และพวกเขา

กำลังเดินตามมันเข้าไป

ทั้งที่รู้ดีว่า

ไม่ใช่ทุกคน

จะได้กลับขึ้นไป