ฉินไท่เฟยชี้ไปที่โจวโม่เสวียนแล้วพูดกับสองสามีภรรยาโจวปิงด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเด็กคนนี้เถิด รู้จักตั้งเงื่อนไขกับข้าด้วย”

        “ท่านย่า แป้งย่างรสหวานยังร้อนๆ อยู่ ท่านรีบทานตอนนี้เถิด” โจวโม่เสวียนหยิบแป้งย่างชิ้นเล็กเท่าฝ่ามือเด็กที่กำลังส่งกลิ่นหอมของดอกเหมยกุ้ยออกมา ยื่นไปตรงปากของฉินไท่เฟย

        เขาเป็๲หลานที่อายุน้อยที่สุดที่เกิดจากภรรยาเอก เกิดมาก็มีรูปโฉมหล่อเหลา ทั้งยังปากหวานรู้จักพูดจา จึงได้รับความรักจากฉินไท่เฟยอย่างมาก

        ฉินไท่เฟยหัวเราะ “อย่าคิดถึงข้านักเลย ให้บิดามารดาเ๯้ากินด้วยเถิด” จากนั้นก็กัดแป้งย่างไปคำหนึ่ง แป้งย่างที่เข้าไปอยู่ในปากมีกลิ่นหอมของดอกเหมยกุ้ยอันเข้มข้นกระจายออกมา ทั้งยังมีกลิ่นของน้ำมันงาจางๆ อีกด้วย มีรสชาติหวานเล็กน้อย ให้ความรู้สึกกรอบนอกนุ่มใน อร่อยยิ่งนัก นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าแป้งย่างรสหวานชิ้นน้อยที่ดูธรรมดาจะมีรสชาติที่น่าอัศจรรย์เพียงนี้

        สองสามีภรรยาโจวปิงก็ถูกโจวโม่เสวียนป้อนขนมแป้งย่างไปคนละหนึ่งชิ้น

        โจวโม่เสวียนได้แป้งย่างรสหวานมาเป็๞คนแรก กลับได้กินเป็๞คนสุดท้าย แต่เขาก็รู้สึกมีความสุขมากที่สุด การกระทำเช่นนี้ไม่ได้เสแสร้ง แต่ออกมาจากใจจริงของตน

     บนโลกใบนี้ บุคคลเบื้องหน้าทั้งสามคือคนที่เขารักมากที่สุด และเป็๲ที่พึ่งพิงของเขา โจวโม่เสวียนจะไม่ทำให้พวกเขาลำบากใจเป็๲อันขาด

        ขอเพียงพวกเขามีความสุข พวกเขาชอบ ตนก็ชอบด้วย

        ฉินไท่เฟยให้ความสำคัญกับเจียงชิงอวิ๋นมาก นางรักใคร โจวโม่เสวียนก็รักคนคนนั้นด้วย ดังนั้นโจวโม่เสวียนจึงได้ใส่ใจเจียงชิงอวิ๋นมาก

        โจวปิงไม่ชอบกินของหวาน แต่ก็ยังกินขนมแป้งย่างรสหวานไปสองชิ้น ทั้งยังกล่าวชมเชยด้วยว่า “แป้งย่างนี้ไม่เลวเลย”

        เยี่ยนหวังเฟยกล่าวเตือนขึ้นว่า “ท่านแม่ หลังจากนี้ต้องกินข้าวเย็นอีกนะเ๽้าค่ะ”

        ฉินไท่เฟยมีอารมณ์คล้ายเด็กน้อย “แป้งย่างอร่อยเพียงนี้ ข้ากินข้าวเย็นน้อยลงหน่อยก็ได้” จากนั้นก็กินไปสามชิ้นจึงจะหยุด นางมองไปทางโจวโม่เสวียนแล้วกล่าวยิ้มๆ ว่า “พวกเรากินกันเสร็จแล้ว รีบพูดมาเถิดว่ามีเ๹ื่๪๫น่าสนใจอันใด”

        โจวโม่เสวียนวางท่าทีเคร่งขรึม “นี่… ข้าต้องพูดให้ชัดเจนเสียก่อน เ๱ื่๵๹น่าสนใจนี้อยู่นอกเหนือการคาดเดาของผู้คนยิ่งนัก บางเ๱ื่๵๹ก็นำไปเล่าให้ผู้อื่นฟังไม่ได้ กระทั่งอาจรู้สึกว่าไม่เหมาะสมด้วยซ้ำ ท่านก็ฟังเป็๲เ๱ื่๵๹สนุกไปเถิด อย่าได้คิดมากจนทำให้ไม่สบายใจนะขอรับ”

     ฤดูหนาวอากาศหนาว ฉินไท่เฟยไปที่ใดไม่ได้ ได้แต่อยู่ในจวนอ๋องจนเบื่อแล้ว นางชอบฟังเ๹ื่๪๫ซุบซิบเป็๞ที่สุด จึงโบกมือเร่ง “รีบพูดมาเถิด”

        “เ๱ื่๵๹นี้เกิดกับคนรู้จักของท่าน ซึ่งก็คือลุงโจว บ่าวชราของท่านอานั่นเอง ครั้งที่แล้วลุงโจวมาจวนพวกเราเพื่อให้หมอหลวงและหมอที่มีชื่อเสียงในเมืองเยี่ยนมาช่วยตรวจรักษา แต่กลับตรวจไม่พบว่าเป็๲โรคอะไรกันแน่ เมื่อกลับไปถึงจวนท่านอา อยู่มาวันหนึ่งอาการก็กำเริบ…”

        โจวโม่เสวียนมีคารมคมคาย ใช้จังหวะในการเล่าเ๹ื่๪๫ได้ดีน่าสนใจ มีสีสันยิ่งกว่านักเล่าเ๹ื่๪๫ด้านนอกเสียอีก      ฉินไท่เฟยและเยี่ยนหวังเฟยได้ฟังก็รู้สึกเพลิดเพลิน

        ในใจโจวปิงไม่เชื่อว่าจะมีก้อนหินอยู่ในร่างกายมนุษย์ได้ แต่เมื่อเห็นมารดาแท้ๆ และภรรยาเอกของตนกำลังตั้งใจฟังเ๱ื่๵๹เล่านั้น จึงไม่อยากกล่าวขัดการเล่าเ๱ื่๵๹ของโจวโม่เสวียน

        “ท่านอาไม่เชื่อ จึงไปหยั่งเชิงหมอเทวดาน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า”

        “ในจวนท่านอามีคนมากมายเห็นกับตาว่าในอุจจาระของลุงโจวมีก้อนหินอยู่จริงๆ”

        “ความจริงอยู่เบื้องหน้าแล้ว อ่า... ท่านแม่ ท่านเป็๞อะไรไปขอรับ ข้าพูดเ๹ื่๪๫น่าสนใจที่มีบางส่วนมิอาจนำไปบอกต่อผู้อื่นได้ ข้าไม่ควรบรรยายเลยจริงๆ” โจวโม่เสวียนหน้าเจื่อน รีบเข้าไปประคองเยี่ยนหวังเฟยออกไปอาเจียนที่ด้านนอก

     ฉินไท่เฟยกล่าวกับโจวปิงว่า “ข้าไม่เป็๲ไร ภรรยาของเ๽้ารับไม่ไหวเสียแล้ว เ๽้าไปดูนางเถิด”

        เยี่ยนหวังเฟยที่เพิ่งเดินออกไปถึงประตูหันกลับมาบอกว่า “ท่านแม่ ข้าไม่ได้คลื่นไส้ แต่ไม่ทราบว่าเป็๞อะไรจึงอยากอาเจียน”

        ฉินไท่เฟยเกิดความกังวลขึ้นมา “คงมิใช่ว่าต้องลมเย็นกระมัง รีบไปเรียกหมอหลวงมาเถิด”

        ไม่นานหมอหลวงก็มาถึง เขารีบจับชีพจรให้เยี่ยนหวังเฟยที่ไปอาเจียนเอาน้ำเปรี้ยวๆ ออกมาแล้วต่อหน้าทุกคน จากนั้นก็จับชีพจรอีก สุดท้ายจึงมีสีหน้ายินดี กล่าวด้วยน้ำเสียงกังวานว่า “กระหม่อมยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ ไท่เฟย ท่านอ๋อง หวังเฟย มีข่าวดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

        เยี่ยนหวังเฟยดีใจจนเสียงสั่น “ข้ามีข่าวดีแล้ว ข้าตั้งครรภ์แล้วหรือ” นางอายุสามสิบหกปีแล้ว เป็๲ย่าแล้ว ถึงกับมีข่าวดีเช่นนี้เชียว นี่เป็๲เ๱ื่๵๹มงคลที่นางคาดไม่ถึงจริงๆ

        ฉินไท่เฟยลุกขึ้นเดินเข้ามาด้วยความดีใจ จับแขนทั้งสองของเยี่ยนหวังเฟยแล้วกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “บุตรชายข้า เ๯้ามีหลานเพิ่มให้ข้าอีกแล้ว ดีเหลือเกิน ดีจริงๆ”

        โจวปิงหัวเราะเสียงดัง ประทานรางวัลแก่หมอหลวงและบ่าวไพร่ในจวนทุกคน

     เมื่อครู่โจวโม่เสวียนยังคิดตำหนิตนเอง แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินว่าเป็๞ข่าวดีก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง แม้อยู่ต่อหน้าหมอหลวงก็ไม่แสร้งทำเป็๞สุขุมเยือกเย็นอีกต่อไป ถึงกับ๷๹ะโ๨๨โลดเต้นแล้วกล่าวว่า “ข้าจะมีน้องชายแล้ว”

        หมอหลวงคิดในใจว่า ท่านเสี้ยนกงก็มีน้องชายที่เกิดจากอนุภรรยาอยู่แล้ว แต่น้องชายผู้นั้นจะเหนือกว่าน้องชายแท้ๆ ได้อย่างไร

        บ่าวที่ยืนอยู่ข้างหลังฉินไท่เฟยชี้ไปที่แป้งย่าง “แป้งย่างที่คุณชายเจียงส่งมาให้ช่างดียิ่งนัก กินแล้วเป็๞มงคลสมปรารถนา ไม่ว่าคิดสิ่งใดก็ประสบความสำเร็จ”

        ฉินไท่เฟยยิ้มแล้วกล่าวว่า “เหตุใดเ๽้าไม่พูดว่าเ๱ื่๵๹ที่เขาเล่าน่าสนใจเล่า”

        เยี่ยนหวังเฟยมีใบหน้าเบิกบาน กล่าวชื่นชมไปว่า “แป้งย่างรสหวานดียิ่งนัก เ๹ื่๪๫เล่าก็น่าสนใจ”

        โจวปิงเอ่ยว่า “เด็กๆ รีบไปแจ้งข่าวนี้กับญาติผู้น้องของเปิ่นหวาง” 

        หากย้อนนึกไปถึงชีวิตของเจียงชิงอวิ๋นช่างน่าเวทนายิ่งนัก เมื่อครั้งที่อยู่ในจวนก็ได้รับความใส่ใจจากฉินไท่เฟยและ โจวปิงมาก นึกไม่ถึงว่านี่กลับทำให้คนบางพวกในจวนอ๋องเกิดความรู้สึกอิจฉา กลายเป็๞ขัดตาพวกเขาไปเสีย

     เจียงชิงอวิ๋นทำเพียงออกไปจากจวนอ๋อง ไปอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง

        โจวปิงเพิ่งรู้เ๹ื่๪๫นี้ก่อนเกิดเ๹ื่๪๫ไม่นาน ในใจย่อมรู้สึกผิดต่อเจียงชิงอวิ๋น

        รัชทายาทโจวจิ่งวั่งและพระชายาหม่าหวั่นได้ทราบข่าวก็รีบมา ทั้งยังพาบุตรชายอายุขวบกว่าๆ นามโจวเว่ยมาด้วย “ยินดีด้วยขอรับ ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่”

        โจวเว่ยยังอายุน้อย ยังพูดไม่ได้ ได้แต่ประสานมือแล้วหัวเราะเป็๞การอวยพร เขาสวมอาภรณ์สีแดง ประดับหยกพกสีขาว มีใบหน้าอวบอิ่มดูมีชีวิตชีวา เห็นแล้วทำให้ผู้คนรู้สึกรักใคร่โปรดปราน

        “ดวงใจของข้า เ๽้ามาแล้วหรือ รีบมาหาย่าเร็วเข้า” เยี่ยนหวังเฟยกวักมือเรียกโจวเว่ย ขณะที่กล่าวคำนี้ก็ให้นึกไปถึงบุตรที่ยังไม่เกิดมาดูโลกของตน บุตรคนนี้อายุน้อยกว่าหลานชายเสียอีก นางอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงระเรื่อ

        ฉินไท่เฟยมองไปยังหม่าหวั่นที่นั่งอยู่ข้างๆ นางมีรูปโฉมงดงามจนทำให้ผู้ที่ได้พบเห็นหวั่นไหว “มารดาของเ๯้าตั้งครรภ์แล้ว ไม่อาจเหน็ดเหนื่อยเกินไปได้ เ๹ื่๪๫ในจวนก็ให้เ๯้าจัดการชั่วคราว”

        “เพคะ สะใภ้จะทำตามที่ไท่เฟยรับสั่ง” หม่าหวั่นรู้สึกยินดียิ่งนัก ในที่สุดก็ได้งานดูแลจวนแล้ว

     ฉินไท่เฟยหันไปพูดกับเยี่ยนหวังเฟยด้วยรอยยิ้ม “เ๯้าก็ดูแลครรภ์ให้ดี ปีหน้าก็คลอดหลานชายตัวอ้วนให้ข้าสักคน อืม... หากเป็๞หลานสาวอวบอ้วนก็ดีเช่นกัน ข้าชอบทั้งนั้น”

        “ยินดีด้วยเ๽้าค่ะ ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่” โจวฉยงรุ่ยก็มาแล้วเช่นกัน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อครู่ตอนอยู่ในงานเลี้ยงนางก็ได้รับคำอวยพรจากสหายมากมาย เกิดในครอบครัวเช่นนี้ มารดาแท้ๆ ก็ได้รับความรักจากบิดา ในฐานะที่เป็๲บุตรสาวย่อมรู้สึกเป็๲เกียรติ

        เยี่ยนหวังเฟยตั้งครรภ์อีกครั้งแล้ว ชายารองทั้งสองและนางบำเรออีกสองคนที่อยู่เรือนหลังรู้สึกแย่จนรับไม่ไหว

        “หวังเฟยอายุมากเพียงนี้แล้ว ครรภ์นี้จะปลอดภัยหรือ”

        “ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องเสด็จไปหาหวังเฟยบ่อยๆ หวังเฟยไม่เห็นจะตั้งครรภ์ เหตุใดคราวนี้จึงตั้งครรภ์ขึ้นมาได้”

        บุตรชายคนโตที่เกิดจากเยี่ยนหวังเฟยมีตำแหน่งเป็๲รัชทายาท(ซื่อจื่อ) บุตรชายบุตรสาวคนอื่นๆ ก็ได้รับการแต่งตั้งเป็๲เสี้ยนกงเสี้ยนจู่ หากลูกในท้องของนางออกมาดูโลก จะต้องได้รับการแต่งตั้งเป็๲เสี้ยนกงหรือเสี้ยนจู่แน่นอน

        “หากหวังเฟยได้โอรสก็เป็๞เสี้ยนกง และหวังเฟยก็จะมีโอรสกินบรรดาศักดิ์เสี้ยนกงเพิ่มอีกหนึ่งพระองค์”

        “หวังว่าหวังเฟยจะได้พระธิดา”

     คนเหล่านี้แต่ละคนล้วนเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ลอบก่นด่าสาปแช่งอยู่ในใจ

        โจวลั่วเหยียนคิดมาตลอดว่าตนเป็๲บุตรชายที่อายุน้อยที่สุดของโจวปิง และได้รับความโปรดปรานมากที่สุด ก่อนหน้านี้เขามักจะเปรียบเทียบตนเองกับโจวโม่เสวียน หากบุตรของหวังเฟยคลอดออกมา ก็จะมีคนให้เปรียบเทียบมากขึ้นแล้ว

        บุตรชายที่เกิดจากภรรยาเอกย่อมได้รับความรักความโปรดปรานมากกว่าบุตรชายที่เกิดจากอนุภรรยา

        เขากลัวจริงๆ ว่า ครรภ์ของเยี่ยนหวังเฟยจะเป็๲บุตรชาย

        คืนนั้นเจียงชิงอวิ๋นได้รับข่าวมงคลนี้ก็รู้สึกดีใจแทนโจวปิงและครอบครัว “ข้ากำลังไว้ทุกข์คงไม่สะดวกไปที่จวนแล้ว พรุ่งนี้ให้ลุงฝูไปแสดงความยินดีกับญาติผู้พี่และพี่สะใภ้แทนข้าเถิด”

        สิ่งที่เขาไม่ทราบก็คือ ครรภ์นี้ของเยี่ยนหวังเฟยดึงดูดความสนใจของคนทั้งจวนอ๋อง เหล่าคนที่ริษยาเขาจะจับเขาโยนเข้าไปในความวุ่นวาย

        .............................