“งั้น! ข้ากับหลิ่งกวางจะคอยป้องกันการโจมตีจากแขนขา เส้นสายราก และุ์ตัวอื่นๆ ให้ ในระหว่างที่เ้าและชิงหลงชำระร่างของเ้าตุ๊กตาหุ่นกระบอกนั่น” เ้าวั่งซูเอ่ย พร้อมการรับพยักหน้าจากเฟยฟา ทั้งสองลอยขึ้นพร้อมสหายสนิท ตรงไปยังหุบเขาจินลู่ซีเพื่อเผชิญหน้าุ์หุ่นกระบอก บริเวณทั้งหุบเขาตอนนี้นั้น เลวร้ายกว่าสองสามชั่วยามที่ผ่านมามาก บริเวณลานประลองและตำหนักกลาง โดนปกคลุมด้วยหมอกดักิญญา สิ่งมีชีวิตทั้งหมด ถูกรากหมู่ซู่จากหุ่นกระบอกเข้าหยุดร่าง และดูดพลังจักราทุกร่างล้วนเริ่มเหี่ยวเฉา และหมดพลังแต่ไม่ตาย กลิ่นคาวเืคละคลุ้งไปทุกที่ หุบเขาจินลู่ซีที่เคยเป็ลานพักผ่อน และเต็มไปด้วยความปรีดีเบ่งบานจากพลังจากมนต์คุ้มภัยมายาวนานกว่าหนึ่งพันปี บัดนี้สภาพกลายเป็เหมือนสุสานคนเป็ ทั้งสี่เหาะลอยประจันหน้าตุ๊กตาหุ่นกระบอก
“หึหึ! องค์ชายั คุณชายเ้า เ้าสองคนมาช้าไปนะ ตอนนี้ ที่นี่ถูกข้ากลืนกินไปจนหมด พลังเซียนมากมายถูกดูดกลืนมาจนจะหมดสิ้น อีกสักพักโลกของพวกเ้าจะกลายเป็ภพุ์อย่างสมบูรณ์ พวกเ้าคงไม่คิดหรอกนะว่าเ้าจะสามารถต่อกรพลังจักราที่แข็งแกร่งขนาดนี้ของข้าได้ ฮ่าๆๆๆ!” ตุ๊กตาหุ่นกระบอกพูดสแยะยิ้มน่ารังเกียจ
“พลังชั่วร้ายของเ้า ไม่สามารถแผ่ออกนอกอาณาเขตหมู่บ้านนี้ได้ พวกข้าจะจัดการเ้าให้สิ้นซากใน อาณาเขตนี้” เ้าวั่งซูเอ่ยขึ้น
“หึหึ! เ้าเด็กสกุลเ้าเอ๋ย! เ้าคิดหรอว่าเกราะพลังแค่นั้นจะสามารถกั้นพลังจากข้าได้ ขนาดพลังเคียวสู่ภพที่เ้าปิดผนึกทางเข้าภพุ์ยังโดนข้าทำลายง่ายๆ เ้าอย่าดูถูกพลังของเหล่าเซียนมากมายที่ข้าดูดซับมา ตอนนี้ข้าไร้เทียมทาน หามีผู้ใดต้านทานข้าได้แน่นอน” ตุ๊กตาหุ่นกระบอกพูดแบบมั่นใจในพลังตัวเองเต็มที่
“ปู๋จือเต๋อ หัวใจดำมืดแห่งุ์ ตัวเ้าไม่ได้ชั่วร้ายแต่กำเนิด แต่เป็เพราะเ้าดูดกลืนพลังจากิญญามากจนเกินไปทำให้จิตใจเ้ารวนเรและเ้ากำลังเดินทางผิด เ้ารู้ไม๊ สิ่งที่เ้ากำลังทำมันทำร้ายดวงจิตมากมาย เ้าควรจะหยุดก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินแก้” ฮวาเฟยฟาพูดสงบ
“ไม่เคยมีใครเรียกข้าด้วยชื่อนี้มานาน เอาจริงๆ ก็มีแค่สองคนที่เรียกข้าด้วยชื่อนั้น แสดงว่าเ้าไปเจอเค้ามา ตาแก่นั่น และพวกเ้ารู้ไม๊! ว่าคนที่ล่ามมันไว้กับบัลลังค์นั่น! ก็คือข้าเอง! เ้านั่นมันโง่! ที่ไม่ยอมใช้ศักยภาพที่สูงสุดของร่างุ์ให้เกิดประโยชน์ กลับยึดหลักคุณธรรมปล่อยให้ตัวเองเป็ถาดรองรับิญญาเน่าเหม็นขยะจากทุกภพ ข้าบอกมันไปว่าพวกเราเป็ได้มากกว่าถ้าร่วมมือกัน แต่มันกลับโง่คิดจะอยู่แค่นั้น! ข้าเลยกักขังมันไว้ตรงนั้น! ให้มันเลิกใจบุญกุศลหว่านหัวใจนั่นไปมั่วซั่ว! มันมีแต่จะทำให้พรรคพวกข้าอ่อนแอ พวกเราุ์ที่ถูกมองว่าคือสิ่งมีชีวิตจากภพภูมิที่อยู่ล่างสุดของห่วงโซ่อาหาร เป็เหมือนกระโถนที่ต้องรอรับ และดูดกลืนิญญาเร่ร่อนทั่วไปผสมเข้าร่างจนกลายเป็ร่างที่ดูแปลกปลอมผิดรูปผิดร่างเละเทะน่ารังเกียจ สมองและจิติญญาก็เหมือนถูกตัดขาดมืดบอดในร่างนี้ ร่างที่เหมือนซากสิ่งมีชีวิตที่ยังเดินได้ หึหึ ไม่เลยจริงๆ แล้วพวกข้าคือสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดต่างหากหล่ะ พวกข้าสามารถดูดกลืนทุกสิ่งจากทุกภพเข้ามา ไม่ใช่แค่ร่าง แต่เป็ ความสามารถ และพลังจักรา นี่สิมันคือพร์ที่แท้จริงทีุ่์เกิดมาเป็ต่างหากหล่ะ ฮิฮิ! และข้า คือุ์หุ่นกระบอกหาใช่ชื่อที่เ้าเรียกข้านั่น!” หุ่นกระบอกพูดก้าวร้าว
“ในเมื่อเ้าพูดไม่รู้ความ ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!” ฮวาเฟยฟาเอามือประสานตรงหน้าอก พร้อมแสงสีฟ้าที่เปล่งเรืองรองขึ้น ชิงหลงลอยขดตัวขึ้นเหนือเฟยฟาดวงตาฉายแสงสีขาวเปล่งประกาย “มนต์ัคลายน้ำ และ พลังสายธารทั้งเก้า จงปรากฏ” หลังสิ้นเสียงเฟยฟา สายน้ำมากมายพุ่งมาจากทุกทิศวิ่งผ่านร่างเฟยฟาและชิงหลงและแตกกระจายเป็ลำแสงสว่างวาบพุ่งเข้าใส่ร่างตุ๊กตาหุ่นกระบอก
“อ้าก!!” ครั้งนี้ไม่ใช่เสียงกรีดร้องโหยหวนของเหล่าิญญา แต่เป็เสียงร้องโหยหวนของตุ๊กตาหุ่นกระบอก
“นี่มนต์ทะลุิญญากระแสน้ำแห่งสายธารทั้งเก้า มันพุ่งตรงผ่านเกาะิญญามาที่ตัวข้า แต่! พลังช่างอ่อนแรงยิ่งนัก หึหึ! องค์ชายัเอ๋ยเ้าคงยังกลัวเหล่าพวกดวงิญญาที่น่าสงสารนี่เ็ปสินะ ฮ่าๆๆ! แต่เ้าก็ต้องรู้นะว่ามันจะทำอะไรข้าไม่ได้หรอกพลังจักราแค่ระดับนี้!
“มนต์กรีดร้องโหยหวน” ” สิ้นเสียงเ้าตุ๊กตาหุ่นกระบอก บริเวณร่างของตุ๊กตาหุ่นกระบอกนั้นสแยะฉีกออกเปิดออกเหมือนกรีบดอกไม้กินคน เผยให้เห็นเืเนื้อด้านใน และิญญามากมายนับหมื่นนับแสนถูกกระดูกซี่โครงแทงทะลุรัดตึงิญญาไว้กับร่าง พร้อมกับการขยับของกระดูกทุกแท่งในร่างกายที่แทงผ่านทะลุ และร้อยิญญาติดกันเคลื่อนที่ขยับซ้ำรอยแทงทุลุ ดวงิญญามากมายกรีดร้องโหยหวนด้วยความเ็ปพร้อมพลังจักรามหาศาลจากเสียงกรีดร้องจากดวงิญญานับหมื่นนับแสนดวง ลำพลังพวยพุ่งตัดกระแทก มนต์สายธารทั้งแล้ว และัคลายน้ำแตกกระเซ็น ก้อนพลังดับวูบหายไป
“ฮะ! มันทำลายมนต์ของข้ากับชิงหลง และมนต์ในระดับพลังจักราที่ข้าปล่อยนั้นต่ำไปไม่สามารถมันทำอะไรได้ แต่ถ้าแรงกว่านี้หรือสุดพลังทุกดวงิญญาจะตายหมด นี่ข้าคำนวณผิด” ฮวาเฟยฟาถอยกลับลงมาเจอเ้าวั่งซูกับหลิ่งกวางที่กำลังต่อสู้กับเหล่าุ์ด้านล่างอยู่
“งั้นข้าจะลอง ใช้เคียวสู่ภพส่งมันกลับ” เ้าวั่งซูเอ่ย
“แต่มันสามารถเปิดประตูมาที่นี่ได้ และ กระจกภพุ์ก็ยังอยู่ในของมัน” ฮวาเฟยฟาเอ่ย
“ไม่ลองก็ไม่รู้! นี่อาจเป็ทางเดียว ข้าจะส่งมันกลับและใช้กุญแจปิดผนึก” เ้าวั่งซูมองตาฮวาเฟยฟาจริงจัง และเรียกหลิ่งกวางเหาะขึ้น เฟยฟาและชิงหลงรีบกระโจนตามขึ้นไป ปีศาจุ์ยังโจมตีทั้งสี่ด้วยรากหมู่ซู่ที่ระดมโจมตีเข้ามาหมายจะพันกาย
“กระบี่สุสานั” เฟยฟาผายมือในอากาศปรากฏกระบี่เรือนงามขึ้น และ ตรงเข้าฟาดฟัน รากหมู่ซู่มากมาย ชิงหลงใช้พลังมวลน้ำในการฟาดฟันศัตรู ส่วนหลิ่งกวางก็ใช้พลังลูกเพลิงเผารากหมู่ซู่
“ตรงนี้เหมือนป่าดงดิบ บรรยากาศขมุกขมัวบีบคั้นหายใจลำบากช่างทรมานกายสังขารยิ่งนัก และ ตุ๊กตาผีนั่นมันสร้างที่รกชัฏและหมอกควันขนาดนี้ไม่พอ มันยังสร้างภาพลวงตาให้เรากับมันห่างกัน” เ้าวั่งซูพูดพร้อมมือถือเคียวสู่ภพฟาดฟันเหล่ารกพืชและมือหุ่นกระบอกมากมายที่กรูเข้ามา
“มนต์คลายยกำบัง” สิ้นเสียงฮวาเฟยฟา เหล่าหมอกควันบางตาลดลงส่วนหนึ่ง และระยะทางสู่หุ่นหระบอกก็ย่นระยะเข้ามา
“นี่มันสร้างภาพลวงตาหลอกเราจริงๆ” ตุ๊กตาผีบ้านี่นะ เ้าวั่งซู กำเคียวด้วยความเริ่มโกรธแค้นกับสิ่งทีุ่์นี้ทำ ในดวงตาเป็สีแดงลุกเป็เพลิงพร้อมออร่าพลังที่ห่อหุ้มมร่างกาย แต่ครานี้ไอพลังเปลี่ยนไปไม่ใช่เพลิงสีแดงแต่เป็สีทอง ฮวาเฟยฟาเห็นก็แปลกใจ
“เอ๊ะ ซูซู นี่เ้ากำลังทำอะไร” ฮวาเฟยฟาเอ่ยถาม ไม่มีเสียงตอบกลับจากเ้าวั่งซู แต่ท่าทางเหมือนกำลังรวบรวมพลังเคียวสู่ภพเกิดพลังสีทองห่อหุ้ม และเริ่มเปลี่ยนแปลงรูปร่างไปกลายเป็สีทองคำ
“เอ๊ะ หรือว่านี่มันคือ “ง้าวแห่งความเงียบงัน” เฟยฟาเอ่ย เคียวสู่ภพสีดำในตำนานบัดนี้ปรับร่างส่งพลังกลายเป็เคียวทองคำ วั่งซูกำง้าวแห่งความเงียบงันขึ้นในมือและควงไปมา ในดวงตาสีแดงเพลิงเปลี่ยนเป็ดวงตาลูกกลมสีทอง
“กำแพงปรภพแห่งความเงียบงัน” สิ้นเสียงเ้าวั่งซู ตวัดปลายง้าวแห่งความเงียบงันเกิดเป็ลูกไฟสีทองดวงเล็กนับล้านแตกกระจายกระเซ็นเหมือนหมูดาวตกพุ่งตรงไปที่ร่างตุ๊กตาหุ่นกระบอก ลูกไฟสีทองนั้นหาได้มุ่งหมายทำร้ายิญญาที่ถูกจองจำเ่าั้แต่พุ่งเข้าชนิญญา และเหนี่ยวนำหลุดออกจากพันธนาการปลดปล่อยเป็อิสระ ลูกบอลสีทองแตกเป็สายกระเซ็นพวยพุ่งทะลุร่างตุ๊กตาหุ่นกระบอก และเหนี่ยวนำิญญาออกจากร่างดวงต่อดวงไปมากมายจน พลังจักราของตุ๊กตาหุ่นกระบอกลดฮวบลง และร่างก็เริ่มหดเล็กลง
“นี่! นี่มันพลังอะไรกัน ดวงิญญาที่ข้าสั่งสมมากำลังจะหมดไป ทำไมกัน ไอ้เ้าเด็กตระกูลเ้า นี่เ้าทำอะไรกับข้า” ตุ๊กตาหุ่นกระบอกเริ่มหดลง และไม่สามารถควบคุมิญญา และร่างกายตัวเองได้ดั่งใจ
“นี่คือหนึ่งในพลังแห่งข้าและศาตราที่ทรงพลังที่สุดในทุกภพ “ง้าวแห่งความเงียบงัน” ง้าวนี้หาใช่ประสงค์เพื่อฟาดฟันแต่เข้าปลอบประโลมและปลดปล่อยเหล่าดวงิญญา ปู๋จือเต๋อ เ้านั้นดั้งเดิมไม่ใช่ปีศาจร้าย และ สหายแห่งเ้าซินรั่วเจี๋ยก็ฝากถึงเ้าว่าเค้าไม่เคยหายไปไหนจากเ้าแต่้าทำตามประสงค์แรกเริ่มของการถือกำเนิดมาของพวกเเ้า นั่นคือรวมเข้าระหว่างหัวใจบริสุทธิ์และหัวใจดำมืด เ้าและซินรั่วเจี๋ยจะต้องร่วมร่างและถูกส่งกลับสู่ภพภูมิที่เ้าจากมา ส่วนความผิดมากมายและชีวิตมากมายที่สังเวยไปเพราะความหลงผิดของเ้า เ้าทั้งคู่ในฐานะุ์จะต้องตามช่วยเหลือดวงิญญาเ่าั้ และปลดปล่อยเค้ากลับเมื่อถึงเวลา”
เ้าวั่งซูพูดจบ ง้าวแห่งความเงียบงันคืนร่างเดิมเคียวดำสู่ภพ และดวงตาสีแดงนั้นก็กลับคืนมาด้วย ร่างตุ๊กตาหุ่นกระบอกลดลงเหลือขาดสูงยาวเท่าขนาดแรกเริ่มที่ปรากฏตัวอยู่หน้ากระจกภพุ์ หลังจากที่ดวงิญญามากมายหลุดเป็อิสระออกจากร่างจือเต๋อ ทำให้ร่างหุ่นกระะบอกนั้นเริ่มอ่อนแรง และจิตใจกลับคืนเป็ปู๋จือเต๋อ ความทะเยอทะยาน ความมักใหญ่ใฝ่สูงใฝ่ทางด้านชั่วก็ลดกำลังลง เค้าทรุดลงและร้องไห้และใจยังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น และปรับเปลี่ยนเพียงชั่วขณะ ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่มีเหล่าิญญามากมายในร่างแล้วก็ตาม แต่เค้าก็ยังเป็หัวใจดำมืดแห่งุ์ เค้าจะเดินไปทางไหนต่อในเมื่อสหายรักอย่างซินรั่วเจี๋ยหัวใจบริสุทธิ์แห่งุ์ได้ดับสูญไปแล้วเค้าก็จะตัวคนเดียว เค้าจะต้องทำยังไงต่อกับความผิดมากมายขนาดนี้ที่เค้าก่อขึ้น ภาพในหัว และเหตุการณ์ ความทรมาน ความชั่วร้ายที่เค้าสาดใส่เหล่าดวงจิต ความตายมากมายของเหล่าดวงิญญาลอยเข้ามาในหัวเค้ายามนี้ ตุ๊กตาหุ่นกระบอกที่มีจิติญญาแห่งมนุษย์นี้สับสนและเข่าอ่อนลง ไร้สิ้นหนทาง
