Trigger/Content Warning List:
Self-injurious behavior (self-harm, eating disorders, etc.)
Suicide
Excessive or gratuitous violence
Death or dying
Mental illness
ถูกเห็นเข้าแล้ว......
ครูรู้แล้วว่าเขาคิดอะไรอยู่……
ต้องดูออกแล้วแน่ๆ……
เหลียงหานวิ่งออกนอกโรงเรียนอย่างบ้าคลั่ง ลมพัดมาบาดเข้าที่จิตใจ เขาวิ่งโดยไม่หยุดจนถึงหมู่บ้าน เขายืนอยู่หน้าซอย หายใจหอบ สองมือจับหัวเข่า ไอค่อกแค่ก เพราะความกลัวจึงทำให้เขาสำลัก
“อา…...” ผ่านไปชั่วครู่ เขากุมหัวตัวเอง พิงกำแพงทรุดตัวลง
เขาปล่อยให้ครูเห็นภาพด้านที่แย่ที่สุดของเขา
ทำอย่างไรดี?
เขาควรทำอย่างไรต่อไป?
เถียนฟางก็เป็ครูของเขา แต่นาทีนั้น เขาอยากฆ่าเถียนฟางจริงๆ เหมือนตอนที่อยากฆ่าเฉินผิง เขาอยากฆ่าเถียนฟางที่มาแย่งครูของเขา
เขามีสัญชาตญาณชอบความรุนแรงของพ่ออยู่ในสายเื อยากครู อยากกำจัดทุกอย่างที่ขัดขวางเขากับครู ถึงขั้นอยากฆ่าคนที่เข้าใกล้ครู
เขาผิดปกติ……
เขาที่เป็แบบนี้ ครูจะยัง้าอีกเหรอ?
จะยังอยากดูแลเขาไหม?
จะถูกถอดใจไหม จะทอดทิ้งใช่ไหม…...
หากว่าครูทอดทิ้งเขาจริง เขาจะเป็เช่นไร?
ต้องตายแน่ๆ
คงตายจริงๆ แล้วคราวนี้……
เพราะกลัวว่าต้องเจออวี๋มู่ เหลียงหานจึงรีบลุกขึ้นมา รีบกลับไปบ้าน เขาหยิบกุญแจออกมากำลังจะเปิดประตู แต่เห็นประตูถูกเปิดเอาไว้อยู่แล้ว
“แม่ฮะ ผมกลับมาแล้ว” เขาผลักประตูออก ได้กลิ่นแปลกประหลาดบางอย่าง เหมือนกลิ่นอาเจียน เหม็นจนแทบสำลัก
มีลางสังหรณ์ไม่ดีจู่โจมจิตใจ เขารีบเดินไปห้องของเจี่ยงหยวน กลับเห็นหญิงสาวล้มอยู่ข้างเตียง รอบตัวมีแต่สิ่งปฏิกูล ตรงหัวเตียงมีขวดยาฆ่าแมลงขนาดห้าร้อยมิลลิลิตรวางอยู่ กลิ่นกระแทกจมูกคลุ้งทั่วห้อง
“แม่!” ทันใดนั้นเขาเกือบเข่าอ่อน รีบพุ่งตัวไปที่เจี่ยงหยวน เขาตบหน้าเจี่ยงหยวนเบาๆ แล้วตรวจจับลมหายใจเธอ “แม่ แม่ฮะ ตื่นสิ แม่อย่าทำให้ผมใสิ แม่ แม่!”
“แจ้งความ แจ้งความ…...ไม่ใช่สิ รถพยาบาล เรียกรถพยาบาล…….” เขาลุกขึ้นอย่างลนลาน เกาะกำแพง ไปยังห้องรับแขกหาโทรศัพท์ มือไม้สั่น หลังจากต่อโทรศัพท์ ก็แจ้งที่อยู่พร้อมกับร้องไห้โฮ จนเกือบกัดลิ้นตัวเองหลายครั้ง
เขาวิ่งออกไปนอกบ้าน เห็นจางเหมย รีบคว้าแขนเธอ ทั้งร้องทั้งะโ “น้าจาง แม่ผม แม่ผมเขา ช่วยแม่ผมด้วย ได้โปรด น้าช่วยแม่ผมด้วย......”
“เกิดอะไรขึ้น? เด็กน้อยอย่าพึ่งร้อง แม่เธอเป็อะไรไป?” จางเหมยกำลังเลือกผัก เมื่อได้ยินก็รีบโยนผักในมือทิ้ง แล้วเข้าบ้านพร้อมเหลียงหาน เห็นสภาพเจี่ยงหยวน ใจนแทบทรุด
“โทรแจ้ง 120 หรือยัง?” เธอควบคุมสติ นั่งลงข้างเจี่ยงหยวน “มา ช่วยกันแบกแม่เธอไปห้องรับแขก อย่าให้เธออยู่ในห้องอับ อากาศไม่ถ่ายเท”
“โทร โทรแล้วฮะ…...” เหลียงหานกล้ำกลืน ดวงตาพร่ามัว หัวสมองมึนงงสับสน
ทั้งสองแบกเจี่ยงหยวนออกมาวางบนพื้นห้องรับแขก เธอจับเจี่ยงหยวนอ้าปาก แล้วกดไปที่ลิ้นเพื่อให้เธออาเจียนออกมา
แต่ไม่มีประโยชน์ เจี่ยงหยวนหายใจโรยริน แทบไม่เห็นหน้าอกกระเพื่อม
เมื่อเห็นจางเหมยทำอะไรไม่ถูกและเศร้าใจ ในที่สุดเหลียงหานก็สติแตก เขากอดเจี่ยงหยวนร้องะโ “แม่ แม่อย่าทิ้งผมไป แม่ตื่นสิ ได้โปรด ตื่นขึ้นมา…...ผมรู้ว่าแม่เกลียดผม ตื่นขึ้นมาตีผม ด่าผม หรือจะให้ผมตายแทนก็ได้…….ผมขอร้อง แม่ แม่…….”
เขาไม่เคยหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน
ทุกครั้งที่เข้าใกล้เจี่ยงหยวน มักถูกผลักไส เ็ปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่ก็ยังยึดมั่นว่าคนๆ นี้คือแม่แท้ๆ ของตัวเอง คนที่ใกล้ชิดกับเขาที่สุดในโลกใบนี้
ถึงจะพูดจาไร้เยื่อใยกว่านี้ก็คงถึงขั้นที่กลางดึกเขาต้องมานั่งทนทุกข์เ็ปเหนื่อยล้า แต่ยังคงรักและเทิดทูนผู้เป็แม่อยู่ดี
เขาไม่อยากสูญเสียแม่ไป……
นาทีที่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะจากเขาไปตลอดชีวิต ความรู้สึกกล่าวโทษแปรเปลี่ยนเป็หวาดกลัวเหมือนจะขาดอากาศหายใจเสียให้ได้
น้ำตาไหลรินอาบแก้ม หยดลงบนเส้นผม ใบหน้าของเจี่ยงหยวน เด็กหนุ่มโอบกอดเธอ พูดอ้อนวอนด้วยความกลัวและใ ทำเอาจางเหมยที่อยู่ข้างๆ ถึงกับปาดน้ำตาตาม
เธอออกไปเรียกคนด้านนอก เจอเข้ากับอวี๋มู่ที่ทิ้งจักรยานแล้วรีบวิ่งเข้ามาพอดี กำลังจะคว้าตัวอีกฝ่ายเพื่อพูดเื่เหลียงหาน แต่กลับเห็นชายหนุ่มพุ่งเข้าไปในบ้านโดยไม่ได้ใส่ใจเธอ
ตอนที่อวี๋มู่เห็นเหลียงหานวิ่งออกจากโรงเรียนก็ให้ระบบช่วยตรวจสถานการณ์ของเหลียงหาน ปรากฏว่าตรวจพบเื่ที่เกิดเื่กับเจี่ยงหยวน
เขาเดินเข้าประตูเห็นเหลียงหานคุกเข่าบนพื้นโอบกอดเจี่ยงหยวน ร้องห่มร้องไห้ทุรนทุราย ดวงตาแดงก่ำ
“เสี่ยวหาน…...” เสียงแหบพร่า เขานั่งลงข้างเหลียงหาน มือวางบนบ่า เรียกชื่อเขาเบาๆ
เหลียงหานเงยหน้ามองเขา เวลาเนิ่นนานที่เขาร้องไห้ทำให้ตาบวมและแดง เขาจ้องหน้าอวี๋มู่ สมองที่สับสนไม่อาจนึกถึงเื่ที่ตัวเองมีความคิดโเี้กับเื่ของอวี๋มู่และกลัวว่าเขาจะรู้แต่อย่างใด วินาทีนี้ เขาคิดเพียงว่ามีเพียงครูที่สามารถเป็ที่พักพิงหนึ่งเดียวให้เขา เสียงเขาแหบพร่า สะอื้นไห้ “ครูฮะ แม่ผม แม่ผมเขาไม่้าผมแล้ว…...แม่กำลังจะทิ้งผมไป…...”
เขาใช้มือหนึ่งข้างคว้าแขนเสื้ออวี๋มู่ “ครูฮะ ผม ผมควรทำยังไงดี…...”
อวี๋มู่เงยหน้าขึ้น หลับตาลง ถึงสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เขาพยายามทำให้ตัวเองสงบสติ
“อย่าพึ่งใ เสี่ยวหาน รถพยาบาลกำลังมา ขอเพียงมาช่วยทันเวลา ต้องช่วยแม่เธอได้แน่ๆ”
ขณะกำลังพูด เสียงหวอก็ดังขึ้นจากด้านนอก อวี๋มู่รีบอุ้มเจี่ยงหยวน เหลียงหานก็ลุกขึ้นด้วย แต่เพราะเข่าอ่อนจึงเซจนเกือบล้ม อวี๋มู่สูดหายใจลึกบอกตัวเองว่าอย่าลนลานไป แล้วช่วยส่งคนขึ้นรถพยาบาลท่ามกลางความช่วยเหลือของคนในชุมชน จากนั้นก็นั่งไปโรงพยาบาลพร้อมกับเหลียงหานด้วย
*
หน้าห้องไอซียู อวี๋มู่นั่งข้างเหลียงหาน ล้วงบุหรี่ออกมาแต่เห็นว่าเป็เขตปลอดบุหรี่จึงเก็บเข้ากระเป๋าไป
เขาพยายามไม่แสดงออกถึงความกระวนกระวายใจ
เขาเป็ถึงคนที่โตแล้ว ต้องนิ่งสุขุม ถึงจะทำให้เหลียงหานวางใจ
“ครูฮะ ที่สวนดอกไม้หลังโรงเรียน…...” เหลียงหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ น้ำตาบนใบหน้ายังไม่แห้งดี เขาก้มหน้า เหมือนกำลังรอคำตัดสินโทษปะา ั์ตามีเพียงความสิ้นหวัง
อวี๋มู่ใ แล้วรีบอุทาน “ฉันปฏิเสธไปแล้ว”
เขาไม่ได้ระบุชัดว่าปฏิเสธเื่อะไร แต่ทั้งสองต่างรู้ดีแก่ใจ
“ตอนแรกฉันตั้งใจจะกลับบ้านพร้อมเธอ” อวี๋มู่พิงหลังเข้ากำแพง เอ่ยว่า “เพราะเธอเดินเร็วเกินไป ฉันเลยเรียกเธอไม่ทัน”
ความเป็จริง ที่สวนดอกไม้ สายตาของเหลียงหานนั้นเล่นเอาอวี๋มู่สะดุ้งโหยง เขาเองก็เชื่อว่าสิ่งที่ระบบพูดมาไม่ได้โกหก เด็กคนนี้หากไม่มีใครดูแล คงหลงผิดได้ง่ายดายมาก
ดังนั้น ่เวลาที่อยู่บนโลกนี้ เขาต้องดูแลเหลียงหาน อย่างน้อยๆ ก็ให้เขาเรียนจบมัธยมอย่างราบรื่น ได้เข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ให้เขาเห็นแสงสว่างของอนาคตบ้าง
จนกว่าภารกิจจะจบสิ้น เขาไม่มีทางไปจากเหลียงหาน
เมื่อได้ยินคำพูดของอวี๋มู่ ความหวาดกลัวของเหลียงหานก็มลายหายไป บ่าเขาผ่อนคลายลง ศอกชันขา ฝ่ามือปิดหน้าผาก สูดลมหายใจลึก สะกดอารมณ์แล้วเอ่ยออกมาเบาๆ
“งั้น ครูฮะ อีกหน่อยผมจะไม่วิ่งหนีอีกแล้ว ครูกลับบ้านพร้อมกับผมได้ไหม?”
คำพูดของเขาแฝงด้วยความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ คำอ้อนวอนที่ถ่อมตนทำให้อวี๋มู่ปวดร้าวในใจ มีความรู้สึกเจ็บบางอย่างขึ้นมาเวลานี้
“......อื้อ”
ท้ายสุดเจี่ยงหยวนก็ไม่ได้ฟื้นขึ้นมา
หมอประกาศเวลาเสียชีวิต วันที่ 9 พฤษภาคม เวลา 20:35 น. สาเหตุ : เสียชีวิตเนื่องจากรับประทานยาฆ่าแมลง
หญิงสาวถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉินพร้อมผ้าคลุมสีขาว เหลียงหานเดินตาม อวี๋มู่ให้คุณหมอช่วยเปิดห้องพักเดี่ยว แล้วเข็นศพเข้าไป
เขารู้ว่าเหลียงหานมีคำพูดมากมายอยากพูดกับแม่ จึงเดินออกมาจากห้องนั้น แล้วรออยู่ด้านนอกโรงพยาบาลเพื่อสูบบุหรี่
หลังจากสูบไปสองม้วนก็เริ่มรู้สึกแย่น้อยลง
อวี๋มู่ : ระบบ เหลียงหานทำให้ฉันนึกถึงชีหย่วน……
แม่ของชีหย่วนก็ฆ่าตัวตายโดยการใช้ยานอนหลับมากมาย หลับไปโดยที่ไม่ตื่นอีกเลย
ตอนนั้นชีหย่วนเด็กกว่าเหลียงหานเสียอีก เพียงแค่มัธยมต้นชั้นปีที่สอง ตอนที่กลับบ้านสิ่งที่เจอไม่ใช่แสงไฟที่อบอุ่น ไม่ใช่กับข้าวอุ่น แต่เป็ร่างของแม่ที่ตัวเย็นชืด
นี่มัน…...โหดร้ายเกินไป
วันนี้ตอนที่เหลียงหานกระวนกระวายใจทำตัวไม่ถูกนั้น เขานึกถึงชีหย่วนในตอนนั้น
วันนั้น หนุ่มน้อยพุ่งเข้าซบอกเขาร้องห่มร้องไห้จนแทบจะเป็ลม บอกว่าแม่ไม่้าเขาแล้ว บอกว่าท้ายสุดแม่ก็ทอดทิ้งเขาไว้ เขาร้องไห้ ะโ เหมือนกับว่าน้ำตาจะไม่มีวันหยุดไหล
นั่นเป็ครั้งแรกที่อวี๋มู่เห็นชีหย่วนเศร้าโศกเสียใจ และนั่นเป็ครั้งสุดท้าย
ผ่านมาสิบกว่าปี นึกว่าตัวเองลืมเื่นั้นไปแล้ว แต่นับั้แ่มาถึงโลกนี้ เขาเห็นเงาซ้อนของชีหย่วนมากมายในตัวเหลียงหาน ั้แ่รูปลักษณ์ นิสัยจนถึงครอบครัว
มีความเชื่อมโยงบางอย่างระหว่างเหลียงหานกับชีหย่วน นั่นทำให้เขาเกิดความสงสัย
ระบบฟังจบ เอ่ยถามเขา [โฮสต์ครับ ในสายตาโฮสต์ ชีหย่วนนับว่าเป็ใครสำหรับโฮสต์ครับ?]
อวี๋มู่ชะงัก ลังเลครู่หนึ่งแล้วตอบระบบ : ฉันมองเขาเหมือนน้องชายแท้ๆ
[แต่ที่เขาคิดกับคุณนั้นไม่อาจสาธยายได้เลยนะครับ]
อวี๋มู่กำลังสูบบุหรี่ สำลักกับคำพูดนี้ จนหงุดหงิดงุ่นง่าน : …...ระบบ ฉันรู้สึกว่านายนี่ยิ่งอยู่ยิ่งกวนโอ๊ยจริง
ระบบถอนหายใจ [โฮสต์ ผมล่ะสงสารคนที่หลงรักคุณจริงๆ ชีหย่วนนั่นก็ใช่ เหลียงหานก็ใช่ ตัวร้ายที่เหลือพวกนั้นก็คงไม่ได้ดีไปกว่ากัน]
อวี๋มู่ : คนที่เป็คนต้นคิดภารกิจแปลกประหลาดนี้อย่างนายไม่มีสิทธิ์มาโทษฉัน
[......]
เขาดับบุหรี่ แล้วยืนตากลมอีกครู่นึง จากนั้นเดินไปร้านขายของเล็กๆ ข้างโรงพยาบาลซื้อน้ำหลายขวดกับขนมปังแฮม ถือถุงแล้วเดินขึ้นตึก
ผลักประตูห้องพักออก เห็นเหลียงหานนั่งบนพื้นหันหลังพิงเตียงที่เจี่ยงหยวนนอนอยู่ ก้มหน้าเหม่อลอยอยู่
จิตใจของอวี๋มู่ที่พึ่งรู้สึกดี ความเศร้ากลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เห็นแล้วเ็ปใจ
เขาเดินไปหน้าเหลียงหาน นั่งลงไปข้างๆ ไหล่บางของเด็กหนุ่ม
เขาไม่ได้เอ่ยคำพูดปลอบใจเ่าั้
เพราะเขารู้ว่าเวลานี้ เขาที่เป็เพียงคนนอก ไม่มีทางรับรู้ถึงความเ็ปของดวงใจที่สูญสลายเนื่องจากสูญเสียคนรักไปได้
ตอนนี้ที่เขาทำได้ เพียงแค่อยู่เป็เพื่อนและรับฟัง
นั่งแบบนั้นอยู่นาน อวี๋มู่รู้สึกไหล่เริ่มหนัก กลับเป็หัวของเหลียงหานที่พิงไหล่เขาอยู่
เขาปล่อยตัวให้ผ่อนคลาย ขยับท่าทางให้เหลียงหานอิงได้สบายหน่อย
“ครูฮะ ที่จริงผมเข้าใจแม่นะ…….” เหลียงหานสูดจมูก เสียงยังคงแหบพร่า “ผมรู้ว่าเธอใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก เกลียดพ่อผม เธอไม่มีความสุขแม้แต่นิด…….แต่ว่า เธอเป็แม่ผม แม้จะรู้ว่าเธอเหนื่อยยากแค่ไหน แต่ผมก็หวังว่าแม่จะมีชีวิตอยู่ แม่จะตีจะด่าว่าผมยังไงก็ได้ ไม่เป็ไร ผมเพียงแค่อยากให้แม่มีชีวิตอยู่…...ให้ผมได้เจอหน้าแม่ที่รอผมอยู่ที่บ้าน หลังเลิกเรียนทุกวัน เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว…….”
ในห้องพักผู้ป่วยทุกอย่างนิ่งเงียบ เหมือนแบ่งกั้นจากโลกภายนอก มีเพียงเสียงลมหายใจของเหลียงหานกับอวี๋มู่
อวี๋มู่ฟังอย่างอดทน ฟังเหลียงหานพูดถึงเื่ราวมากมาย ความคิดเห็นตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ความขัดแย้งระหว่างเขากับแม่และความคาดหวังอันน้อยนิดต่อสัมพันธ์ทางสายเื
การพูดคุยค่อยๆ ผ่านไป อวี๋มู่รับรู้ได้ถึงความรักลึกซึ้งที่เหลียงหานมีต่อแม่ สร้างความตื้นตันใจ
ที่ระบบพูดมาถูกต้อง ยิ่งเป็ตัวร้ายอย่างเหลียงหาน ก็ยิ่งให้ความสำคัญกับความรู้สึก
ใจของพวกเขาเล็ก ในนั้นจุผู้คนได้น้อยนัก
แต่พวกเขาจะให้ความสำคัญกับคนเหล่านี้ยิ่งกว่าตัวเอง
สำหรับความรักที่มีค่าแบบนั้น พวกเขาจะ้ามันโดยไม่ละอายใจ และปกป้องอย่างระมัดระวัง กลัวสูญเสีย กลัวความโดดเดี่ยว
แต่์เหมือนจะเล่นตลก พรากสิ่งเหล่านี้ไปจากเหลียงหาน ดั่งมีดที่ทิ่มแทงใจเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ท้ายที่สุดเหลียงหานก็ไม่ได้กินอะไร แล้วอิงซบไหล่อวี๋มู่แล้วหลับไป
อวี๋มู่อุ้มเขาขึ้นมา วางไว้บนเตียงถัดไป ยังไม่ทันปล่อยมือก็ถูกเด็กหนุ่มโอบรัดคอไว้
เหลียงหานกอดเขาไว้แน่น หน้าอกแแ่กับร่างของอวี๋มู่ เพียงพอที่จะได้ยินเสียงหัวใจเต้นของกันและกัน กระแทกเข้าหากัน ก้องอยู่ในห้องผู้ป่วยนี้
“ครูอวี๋ฮะ ผมเหลือแค่ครูแล้ว…...” เหลียงหานกัดริมฝีปากล่าง น้ำเสียงแหบแต่หนักแน่น “มีแค่ครูคนเดียว…...”
หัวใจเหมือนถูกใครทับไว้ วินาทีนั้นอวี๋มู่เกือบหายใจไม่ออก
หนักหนาเหลือเกิน
นี่เหมือนกับว่าแบกรับโลกทั้งใบของใครอีกคน เป็ครั้งแรกที่อวี๋มู่รู้สึกวุ่นวายสับสนทำตัวไม่ถูก
-------------------------------------------------------------------------------------------------
