ฮัดชิ่ว…
ฉินเฟิงไม่รู้ถึงสิ่งที่ลุงฝูทำในเงามืดสายลมที่พัดพาความหนาวเย็นทำให้ฉินเฟิงจามออกมา ที่นี่ไม่ควรอยู่นาน!
เขายิ้มเยาะและมองไปที่นักเลงทั้งสามคน ที่นอนกองอยู่บนพื้นด้วยความเ็ป เขามองไปรอบๆแต่ก็ไร้ร่องรอยของหม่าเต๋อหู่
ดูเหมือนจะต้องหาเวลาชวนหมอนั่นมาดื่มชาสักหน่อยแล้ว!
“ครูหยุนเซียว ไปกันเถอะ!” ฉินเฟิงมองหยุนเซียวอย่างอิ่มอกอิ่มใจและกำลังคิดว่าหลังจากช่วยเธอถึงสองครั้ง เธอจะต้องซาบซึ้งแน่นอน
ที่นี่เริ่มหนาวแล้วดังนั้นนายน้อยผู้นี้จะยอมให้เธอกอดก็แล้วกัน
“กลับไปเองเถอะ! ฉันไม่ไปกับนายแน่นอน!” ไม่เพียงแต่ไม่โผสู่อ้อมกอดของฉินเฟิงแต่หยุนเซียวยังพูดด้วยความเ็า
“ครูจะไปหรือไม่ไป ไม่งั้นผมทิ้งครูไว้ที่นี่จริงๆ นะ”ฉินเฟิงตอบอย่างไม่แยแส ความตื่นเต้นของเขาหายไปในบัดดล
ครั้งนี้หยุนเซียวไม่ตอบและหันหลังหนีไปเธอมั่นใจว่าฉินเฟิงคือไอ้หื่นไร้ยางอาย ดังนั้นเธอจะกลับไปกับเขาทำไม?
ฉิงเฟิงอดบ่นไม่ได้ทำไมภารกิจนี้ถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้?
เมื่อเห็นเงาของหยุนเซียวที่กำลังไกลออกไปในความมืดฉินเฟิงก็รีบไล่ตามเธอ หยุนเซียวไม่ชอบขี้หน้าฉินเฟิงตั้งนานแล้วเธอไม่ยอมขึ้นรถไปกับเขาไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หลังจากที่ทั้งคู่ทะเลาะกันสักพักฉินเฟิงก็เริ่มรำคาญ จึงอุ้มเธอในท่าเ้าหญิงและจับโยนเข้าลัมโบร์กินี
“ฉินเฟิง! ไอ้เดรัจฉาน! ฉันจะออก ปล่อยฉันนะ!”
หลังจากขึ้นรถหยุนเซียวก็โกรธยิ่งขึ้น เธอทุบตีฉินเฟิงจนเกือบทำให้เขาขับรถตกข้างทางหลายครั้ง
“ขอผมพูดอะไรหน่อยนะครูหยุน ผมอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยครูจากไอ้เดรัจฉานสามตัวนั่น ครูไม่เข้ามากอดด้วยความซาบซึ้งและมอบจูบให้ ผมไม่ว่าแต่ทำไมต้องทำเื่ไร้เหตุผลแบบนี้?” สุดท้ายแล้วฉินเฟิงก็ยังเป็นายน้อยเอาแต่ใจและไม่สามารถทนหยุนเซียวที่ทำตัววุ่นวายอย่างนี้ได้
“ฮึ่ม! กอดนายด้วยความซาบซึ้ง? ฉันตายดีกว่า!”หยุนเซียวพ่นลมอย่างเ็า และพยายามเอาตัวอยู่ติดกับประตูเพื่ออยู่ให้ห่างจากฉินเฟิง แววตาของเธอแฝงไปด้วยสายตารังเกียจเธอมองเขาอย่างดูถูกและกล่าว “นายน้อยฉิน ไม่ต้องมาเล่นละครไม่ใช่ว่าสามคนนั้นเป็ลูกน้องของคุณหรือ ครั้งหน้าถ้าคุณอยากจะทำตัวเป็วีรบุรุษช่วยสาวงามละก็ทำให้มันน่าเชื่อถือกว่านี้หน่อยได้ไหม? อยากให้ฉันจูบคุณ?ฉันยอมจูบหมูดีกว่า!”
“คิดว่าฉันโง่นักหรือไง...ตอนแรกที่นายมานายบอกว่าจะแจมกับไอ้พวกบ้าสามตัวนั่น เพื่อเล่นกับฉันพวกนายมันก็เดรัจฉานทั้งกลุ่มนั่นแหละ!”
แจมบ้านลุงเธอสิ!
ฉิงเฟิงอดด่าในใจไม่ได้ถ้าไม่ใช่เพราะฉันใจกว้างโอบอ้อมอารีแล้วละก็ฉันคงจับเธอโยนในที่เปลี่ยวและรอให้พวกขี้เมาเก็บเธอกลับบ้านไปแล้ว
เขาอยากจะแงะกะโหลกของหยุนเซียวเพื่อดูข้างในจริงๆหรือว่าผู้หญิงสวยมักจะมีระดับไอคิวตรงข้ามกับความสวยเพื่อให้สมดุลกัน เพราะที่เขาต้องพูดอย่างนั้นก็เพื่อให้พวกนักเลงลดความระวังลง
ยิ่งกว่านั้นเสี่ยงชีวิตเพื่อทำตัวเป็วีรบุรุษช่วยสาวงาม? ตลกตายล่ะ!
“ครูหยุนเซียวครับ ที่ผมบอกว่าอยากจะแจมก็เพราะจะหลอกพวกมันไงครูเชื่อหรือเปล่า?” ฉินเฟิงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีเขารู้สึกเหมือนไม่ได้รับความเป็ธรรม!
“เชื่อซิ ต้องเชื่ออยู่แล้ว แต่ฉันไม่เชื่อที่นายพูด ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็นและจะขอพูดอีกครั้ง ปล่อยฉันลงจากรถเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!”
ถ้าไม่ใช่เพราะฉินเฟิงขับรถเร็วหยุนเซียวคงเปิดประตูะโลงออกจากรถเองไปแล้ว “เลิกชวนทะเลาะเสียทีบ้านครูอยู่ไหน? ผมจะได้ขับรถไปส่งที่บ้านให้ด้ปลอดภัยมันยากนักหรือไง?” ฉินเฟิงใช้มือหนึ่งจับพวงมาลัยอีกมือหนึ่งป้องกันการทุบตีของหยุนเซียว
หยุนเซียวหยุดทุบตีทันทีเธอมองฉินเฟิงั้แ่หัวจรดเท้าด้วยความประหลาดใจ หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่งเธอก็กล่าวด้วยความเ็าทันที “สวนดอกไม้เทียนจิ่งฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะใจดีส่งฉันกลับบ้าน!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเซียวฉินเฟิงก็รู้สึกหงุดหงิดอีกครั้ง แต่เมื่อเขากำลังจะลงมือกับเธอเสียงอิเล็กทรอนิกส์อีหรอบเดิมก็ดังขึ้นในหัว
“ติ๊ง…ระบบราชันเ้าสำราญมีภารกิจ : ทำให้ครูหยุนเซียวประทับใจในตัวคุณ!”
“ระยะเวลาภารกิจ : 10 วัน”
“เมื่อภารกิจลุล่วงจะได้รับแต้มเ้าสำราญ 100 แต้มเป็รางวัลหากล้มเหลวโฮสต์จะถูกผู้หญิงทุกคนที่อยู่รอบตัวรังเกียจเป็ระยะเวลา 1 ปี”
...
ฉินเฟิงสะดุ้งจนเกือบจะขับรถชนคันอื่นก่อนที่ภารกิจช่วยหยุนเซียวจะสำเร็จ ภารกิจที่หินกว่าเดิมก็โผล่มา
ตอนนี้เธอคิดว่าเขา้าจะข่มขืนเธอและยังจะมาคาดหวังให้เธอประทับใจในตัวเขาอีกเหรอ?
ฉินเฟิงแทบจะร้องไห้
ระหว่างทางไม่มีใครอยู่ในอารมณ์จะพูดสุดท้ายฉินเฟิงก็กระทืบคันเร่ง ครึ่งชั่วโมงต่อมาลัมโบร์กินีแบทโมบิลก็จอดที่ด้านนอกของสวนดอกไม้เทียนจิ่ง
หยุนเซียวมองดูฉากคุ้นตานอกหน้าต่างแล้วก็มองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของฉินเฟิงที่กำลังยิ้มบางๆ ด้วยความมึนงง!
ไอ้เด็กคนนี้ส่งเธอถึงบ้านจริงๆเหรอ?เขาไม่ฉวยโอกาสทำมิดีมิร้ายเธอเหรอ?
จนกระทั่งหยุนเซียวเดินออกจากรถก็ยังไม่เชื่อเธอรีบจ้ำอ้าวด้วยส้นสูงไปยังประตูทางเข้าเขตชุมชน
เมื่อเห็นหยุนเซียวที่วิ่งหนีเหมือนกระต่ายตื่นตูมฉินเฟิงก็ยิ้มและส่ายหัว ก่อนที่จะขับรถไปยังสโมสรหวงเจีย
