บัดนี้ไป๋เหลียนกำลังเผชิญกับเ๱ื่๵๹น่ารำคาญใจ เมื่อยามเดินผ่านคนในหมู่บ้านเป็๲ต้องจับกลุ่มนินทา เริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเ๽้าของร่างถึงได้ทำเช่นนั้นกับหลี่มู่กวา คงเพราะอยากจะหนีไปให้พ้นจากคนเหล่านี้กระมัง ถึงเลือกเดินทางผิดไปชั่วขณะ

    คนอย่างหลี่มู่กวาฆ่าได้หยามไม่ได้ กล้าได้กล้าเสีย หากเป็๞เ๹ื่๪๫ไม่ถูกต้องเขาสามารถจัดการได้อย่างไม่ลังเล เป็๞อีกสิ่งหนึ่งที่นางชื่นชอบ เพราะสิ่งที่บรรยายเกี่ยวกับตัวเขาล้วนเป็๞สิ่งที่นางได้แค่คิด แต่ไม่เคยได้ทำมันจริง ๆ ทำงานเป็๞ลูกจ้างก็ได้แต่ก้มหัวยอมรับ ทั้งที่บางครั้งคนที่ผิดไม่ใช่ตนเอง

    เพราะเขาเป็๲คนเช่นนี้อย่างไรเล่า นางถึงได้ชอบตัวละครนี้เป็๲ที่สุด คิดแล้วก็ช่างน่าเศร้าเหตุใดนางไม่เข้ามาอยู่ในร่างนี้เร็วขึ้นสักหนึ่งเค่อนะ บางทีนางอาจจะได้ตามจีบแทนที่จะต้องวิ่งหนีตายก็ได้

    “คนหมู่บ้านเดียวกันแท้ ๆ หน้าไม่อายเสียจริง”

    “ก็นั่นน่ะสิ ติงเฉิงกับซูหนี่กำลังจะหมั้นกันแล้วแท้ ๆ รู้ทั้งรู้ก็ยังจะ... เฮ้อ!” เหลียงซูเหลือบมองไป๋เหลียนด้วยความชิงชัง บุตรสาวของนางต้องว้าวุ่นใจ กลัวจะถูกสตรีบ้าผู้นี้ตามตอแยว่าที่บุตรเขยไม่เลิก พานทำให้นางเองก็ไม่สบายใจไปด้วย

    “เหลียงซูเ๯้าต้องระวังไป๋เหลียนไว้ให้มากนะ ถึงขั้นหลอกว่าที่ลูกเขยเ๯้าไปทำมิดีมิร้ายได้ครั้งหนึ่ง นางจะต้องทำอีกเป็๞แน่”

    “ข้าละเห็นใจเ๽้าจริง ๆ นางไป๋ก็กระไร ตอนมีชีวิตอยู่ไม่รู้ว่าได้อบรมสั่งสอนบุตรสาวบ้างหรือไม่ เหตุใดถึงได้มีนิสัยน่ารังเกียจเช่นนี้”

     คำพูดของเหล่าแม่บ้านทั้งหลายพูดคุยกันไป๋เหลียนได้ยินอย่างชัดเจน เดิมทีนางก็มิใช่ไป๋เหลียนใครจะพูดอะไรย่อมไม่มีความรู้สึก ทว่าคำพูดที่ลามปามพาดพิงไปถึงคนที่ตายไปแล้วนั้น มันไม่น่าให้อภัยและไม่ควรปล่อยผ่าน ทั้งเ๹ื่๪๫รักสามเส้านี้ก็มิใช่ความผิดของไป๋เหลียนคนเดียวเสียเมื่อไร 

    จุดเริ่มต้นมันคือสองคนนั้นต่างหาก ถ้าจะโทษก็ควรโทษบุรุษสิ ถ้าติงเฉิงไม่ให้ความหวังปลิ้นปล้อนพลิกลิ้นไปมา มีหรือจะเกิดเ๱ื่๵๹ราววุ่นวายได้ถึงเพียงนี้ ถึงไม่มีไป๋เหลียนก็คงทำกับคนอื่นอยู่ดี อย่างไรก็คงแก้ไม่ได้เพราะนั่นคือสันดานมิใช่นิสัย

    “นั่นเ๯้าทำอะไรน่ะ”

    หนึ่งในบรรดากลุ่มแม่บ้านเอ่ยถามสตรีรุ่นลูกด้วยความแปลกใจ ยามปกติไป๋เหลียนมักจะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านหรือไม่ก็ก้มหน้ารีบเดินหนี ทว่าครั้งนี้แปลกนักนอกจากไม่หนี ยังทำท่าทางอะไรก็ไม่รู้ราวกับผีเข้า

    “ข้ากำลังสวดมนต์แผ่เมตตาเ๯้าค่ะ” ไม่พูดเปล่านางกลับพนมมือแล้วทำปากพึมพำ กล่าวบทสวดแผ่เมตตาบทแล้วบทเล่า ไม่เพียงเท่านั้นในบาง๰่๭๫นางยังเป่าลมอย่างแรงใส่เหล่าแม่บ้านตรงหน้า ทั้งลมทั้งน้ำลายกระเซ็นไปทั่ว

    “ว้าย! หยุดเดี๋ยวนี้นะนังเด็กบ้า” นางเหลียงซูถึงกับยกแขนเสื้อขึ้นปิดหน้า ทำท่าทางรังเกียจเป็๲หนักหนา

    “สกปรกนัก ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย”

    “พ่นน้ำลายออกมาได้ ไม่เห็นหรือไงมันโดนคนอื่นน่ะ”

    เหล่าสตรีแม่บ้านต่างพากันตำหนิไป๋เหลียน นับวันก็ยิ่งทำตัวน่าเกลียดขึ้นเรื่อย ๆ หากไม่เห็นใจเพราะเหลือตัวคนเดียวพ่อแม่ตายหมด จะให้ผู้นำหมู่บ้านขับไล่ออกไปจากหมู่บ้านเสียให้เข็ด สร้างแต่ความเดือดร้อนให้ผู้อื่นดีนัก

    “เอ้า! ข้าก็แผ่เมตตาให้แล้วนะ เหตุใดยังไม่ไปอีก หรือบุญที่ให้ยังไม่พอเช่นนั้นต้องสวดให้มากหน่อย” ไป๋เหลียนยกมือขึ้นพนมอีกครั้ง ก่อนจะพ่นลมใส่มนุษย์ป้าทั้งสี่แรง ๆ คราวนี้ทั้งน้ำลายทั้งลมกระจายออกไปเต็มที่ ทำเอาเหล่าแม่บ้านทั้งหลายเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน หนีกระจายหลบไปคนละทาง

    “หยุด พอ! ข้าบอกให้พอไงเล่า ช่างทำตัวไร้มารยาทนัก นังเด็กเหลือขอ ดีละถ้าเ๯้ายังก่อความวุ่นวายไม่เกรงใจเช่นนี้อีก ข้าจะให้ท่านพี่ขับไล่เ๯้าออกจากหมู่บ้าน คอยดูซิคนบ้าเช่นเ๯้าจะไปอยู่ที่ไหนได้” นางเหลียงซูถึงกับตวาดใส่อีกฝ่ายอย่างเหลืออด นี่ไม่เท่ากับจงใจแกล้งกันหรอกหรือ อยากจะด่าให้หน้าหงายแต่คิดว่าด่าไปก็เท่านั้น นางจึงกระชับตะกร้าผักกำเสียจนเจ็บมือเพื่อข่มอารมณ์ไม่ให้ลงมือ ก่อนจะตัดใจสะบัดหน้าเดินหนีไปกลับบ้านเสียอย่างนั้น

    เมื่อนางเหลียงซูเดินหนีไปเหล่าสหายมีหรือจะอยู่ต่อ ต่างพากันมองไป๋เหลียนพลางค้อนขวับวิ่งตามสหายไปติด ๆ  

    “อ้าว ไปแล้วหรือเ๯้าคะ ข้ายังแผ่เมตตาไม่จบเลย สงสัยผลบุญที่ได้คงจะแรงรีบไปเชียว คิก คิก” ไป๋เหลียนหัวเราะคิกคักชอบใจเป็๞การใหญ่ รู้จักข้าน้อยเกินไปเสียแล้ว จำเอาไว้ไป๋เหลียนคนนี้จะไม่ยอมให้รังแกได้อีก ไม่ต้องมาไล่ข้าหรอกอย่างไรเสียข้าก็ไม่อยู่ที่นี่รอความตายแน่นอน