ใจฉันทนไม่ได้ที่จะมีอาการสั่นเทา คิดไม่ถึงว่าเฟิ๋งเฉินเฉินจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวถึงขั้นนี้ นึกถึงขาที่ขาวดั่งหิมะของเฟิ๋งเฉินเฉินแล้ว ฉันยังคงมีหวั่นไหวบ้าง แต่ทว่าฉันยังคงปฏิเสธไป

       “ขอโทษด้วย ฉันไม่สามารถช่วยเธอได้ ฉันไม่มีเวลาขนาดนั้น”

       ไม่นานข้อความของเฟิ๋งเฉินเฉินก็ส่งมาว่า “เห้อ ได้ นายคอยดูจางเว่ย ฉันเฟิ๋งเฉินเฉินจะจัดการนายไม่ได้ให้มันรู้ไปสิ”

       ฉันเก็บโทรศัพท์มืออย่างไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย หลังจากนั้นก็เริ่มคุยต่อ

       ตอนเย็นหลังจากเลิกเรียน ฉันทานข้าวในร้านอาหารกับเย่รั่วเซวี่ยหนึ่งมื้อ หลังจากนั้นตอนเย็น ฉันได้รับกุญแจจากกวานเหยา หลังจากนั้นก็ไปที่ห้องเอกสารกับเย่รั่ว    เซวี่ยอย่างเงียบๆ 

       ตอนนี้เป็๞เวลาศึกษาด้วยตนเองของ๰่๭๫เย็น ฉันพาเย่รั่วเซวี่ยมาที่ห้องเอกสารอย่างเงียบๆ ในมือฉันมีกุญแจอยู่ 1 ดอกแล้ว กุญแจดอกนี้ก็คือกุญแจที่กวานเหยาให้ฉัน

       ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเธอได้กุญแจของห้องเอกสารมาได้อย่างไรกันแน่ แต่ตอนนี้คล้ายกับว่าฉันไม่มีทางเลือกแล้ว พาเย่รั่วเซวี่ยมาด้วย พวกเราเดินไปที่ห้องเอกสารอย่างระมัดระวัง

       ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลงทุกที ตลอดทั้งทางเดินไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น ฉันพาเย่รั่วเซวี่ย พร้อมทั้งไฟฉายในมือ แล้วแอบย่องมาที่ห้องเอกสาร ห้องเอกสารอยู่ตรงทางเดินที่ลึกลับที่สุดของชั้นหนึ่ง รอบๆ นี้ล้วนไม่มีห้องเรียน ความรู้สึกในเวลานี้ทำให้มีอาการหวาดกลัวอยู่บ้าง

       “พวกเราอย่าเข้าไปเลย” เย่รั่วเซวี่ยพูดด้วยความกลัว

       “ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ลองเข้าไปดูหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะเจอความจริง” ฉันพูดจบก็เดินตรงเข้าไป และเย่รั่วเซวี่ยก็ไม่มีทางเลือกแล้ว จึงทำได้แค่เดินเข้าไปกับฉัน ฉันหยิบกุญแจขึ้นมาเปิดประตูห้องเอกสารอย่างเบาๆ 

       ทั้งห้องเอกสาร ก็เหมือนกับประตูนรก ฉันนำกุญแจเสียบเข้าไป หลังจากนั้นบิดเบาๆ ห้องเอกสารได้เปิดประตูออกต้อนรับฉัน ไม่รู้ว่าอะไร ทันใดนั้นฉันรู้สึกถึงความเยือกเย็นแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนอย่างฉับพลัน

       ซึ่งคล้ายกับว่าฉันได้เปิดประตูต้องห้ามเข้าแล้ว ตอนที่ฉันเปิดประตูของห้องเอกสาร ทันใดนั้นฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันไม่ปกติมาก แต่ว่าไม่นานก็กลับมาเป็๞ปกติ

       ห้องเอกสารค่อนข้างแคบ ทั้งยังมีฝุ่นมาปะทะหน้า จะเห็นได้ว่าที่นี่ไม่มีใครเข้ามานานมากแล้ว ทั้งห้องเอกสารมีพื้นที่แค่ 45 ตารางเมตร รอบๆ ล้วนมีแต่ชั้นหนังสือ และบนชั้นหนังสือล้วนมีแต่ซองกระดาษคราฟท์ สิ่งเหล่านี้ก็คือข้อมูลของโรงเรียน

       รวมถึงข้อมูลของอาจารย์ทุกคน รวมๆ แล้วก็มีชั้นหนังสือ 20 กว่าตัว ฉันถือไฟฉายอย่างตื่นเต้น เริ่มทำการตระเวนหา และด้านหลังฉันก็คือเย่รั่วเซวี่ยซึ่งกำลังช่วยฉันดูต้นทางอยู่

       ดูชั้นหนังสือทุกๆ ชั้นแล้ว บนชั้นหนังสือล้วนมีเครื่องหมายทั้งหมด ในนี้มีเกียรติยศที่เมื่อก่อนโรงเรียนเคยได้รับ และยังมีของอื่นๆ อีกมากมายก่ายกอง ซึ่งจะให้ฉันหาทั้งวันก็คงหาไม่เจอ

       “ใช่แล้ว ไปดูรูปจบการศึกษาสักหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะเจออะไร” ฉันมีประกายแวบขึ้นมา นึกถึงรูปจบการศึกษาที่บิดเบี้ยวที่บ้านแล้ว ฉันรีบเปิดดูรูปจบการศึกษา

       ในชั้นหนังสือนั้น ไม่ง่ายเลยที่ฉันจะหารูปจบการศึกษาพบ นี่คือรูปจบการศึกษาของชั้นเรียนต่างๆ ในซองกระดาษคราฟท์ล้วนมีแต่รูปจบการศึกษา ฉันได้เปิดดูเบาๆ 

       และใช้แสงของไฟฉายส่อง ฉันค้นหาในห้องเอกสารด้วยความรวดเร็ว ถึงแม้ในห้องเอกสารจะปลอดภัยมาก แต่ฉันกลับไม่อยากอยู่ที่นี่นานนัก ก็แค่หาสิ่งที่ฉัน๻้๪๫๷า๹เจอ ฉันก็จะรีบออกไปจากที่นี่

       เมื่อ 20 ปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หากฉันสามารถรู้ได้แล้วล่ะก็ ไม่แน่ว่าอาจจะรู้ความจริง แต่ทว่าค้นหาอยู่รอบหนึ่ง แต่ฉันกลับพบสิ่งที่น่าตื่นเต้นคือ ไม่มีรูปจบการศึกษาเมื่อ 20 ปีก่อนจริงๆ 

       ดูแล้วทุกอย่างเมื่อ 20 ปีก่อน ไม่มีการบันทึกไว้เลยจริงๆ นี่ยังไม่น่าแปลก หาก๻้๪๫๷า๹ปิดบังแล้วล่ะก็ จริงๆ แล้วก็ไม่ควรเหลือบันทึกอะไรไว้ นึกถึงตรงนี้แล้ว สีหน้าฉันก็ขาวซีดขึ้นมาทันที

       ถึงแม้ไม่มีรูปจบการศึกษาเมื่อ 20 ปีก่อน แต่กลับมีรูปจบการศึกษาเมื่อ 10 ปีก่อน ในรูปจบการศึกษาเมื่อ 10 ปีก่อน ในที่สุดฉันก็พบความแตกต่าง ไม่ผิด ใบหน้าที่ขาวซีดแปลกประหลาด ซึ่งเหมือนกับรูปที่อยู่ในห้องฉัน

       ในชั้นเรียนเมื่อ 10 ปีก่อน ฉันตรวจดูรูป 10 ใบติดกัน สิ่งที่พบมีไม่มากและก็ไม่น้อย ในรูปจบการศึกษาเหล่านี้ล้วนมีสองสามใบที่มีใบหน้าขาวซีดอยู่ ใบหน้าเหล่านี้ต่างก็บิดๆ เบี้ยวๆ แปลกประหลาด รวมทั้งยังมีรอยยิ้มที่เศร้าโศกเป็๞อย่างยิ่ง

       ดูแล้วนักเรียนเหล่านี้คงจะตายกันหมดแล้ว ซึ่งได้ปรากฎขึ้นในชั้นเรียนแล้ว คนที่อยู่รอบๆ คล้ายกับว่าไม่ได้สังเกต เกือบจะทุกชั้นเรียนล้วนมี1-2 คน และห้อง 5 ในรูปนั้นมีตั้ง 10 กว่าคน

       ซึ่งนี่ทำให้หลังฉันเย็นวูบขึ้นมาทันที หรือว่าคำสาปได้เริ่มขึ้นนานแล้ว ๻ั้๫แ๻่ 10 ปีก่อนยาวมาจนถึงปัจจุบันเหรอ? หรือว่า๻ั้๫แ๻่ตอนที่พวกเราก้าวเข้าสู่ชั้นม.4ของโรงเรียนแห่งนี้ คำสาปก็ได้เริ่มขึ้นเรียบร้อยแล้วเหรอ?

       ไม่ เป็๞ไปไม่ได้ การอนุมานของฉันจะต้องไม่ผิดพลาดแน่นอน นึกถึงตรงนี้แล้ว ฉันก็รีบเริ่มค้นหา และเย่รั่วเซวี่ยที่อยู่ข้างๆ พูดด้วยเสียงสั่นว่า “พวกเราควรจะรีบออกไปเถอะ ที่นี่อึมครึมน่าสะพรึงกลัว”

       “วางใจได้ มีฉันอยู่ เธอไม่ต้องกลัวหรอก” ฉันพูดไปด้วย รีบหาเอกสารที่อยู่โดยรอบไปด้วย ในซองกระดาษคราฟท์ต่างๆ นั้น ฉันเจอรูปจบการศึกษาของเมื่อ 10 ปีก่อนจนกระทั่งถึงปัจจุบัน ซึ่งกล่าวได้ว่าอย่างน้อยก็มี 3 ปีการศึกษาแล้ว

       ในรูปจบการศึกษาทุกรูป ล้วนมีคนที่มีสีหน้าขาวซีดอยู่สองสามคน เกือบจะทุกชั้นเรียนที่มี น้อยสุดก็แค่ 1 คน แต่มากสุดกลับเป็๞ห้อง 5 ตลอด

       เปิดหารูปอย่างต่อเนื่อง ทุกรูปล้วนมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความซึมเศร้าอยู่ 1-2คน ท่าทางนักเรียนเหล่านี้ต่างก็แปลกประหลาด แต่ทว่าสีผิวของทุกคนล้วนซีด ใบหน้ามีรอยยิ้มที่ประหลาด มองแล้วฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

       เมื่อก่อนห้อง 5 เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมถึงมีคนมากมายขนาดนี้? มองคนที่สีหน้าขาวซีดในรูปมีมากกว่าครึ่ง ยังมีคนที่สีหน้าปกติอีกเป็๞ส่วนน้อย ใจฉันถลำเข้าสู่การครุ่นคิดแล้ว

       ดูแล้วคำสาปไม่ใช่แค่ห้อง 5 เท่านั้น ชั้นเรียนอื่นก็มี แต่ทว่าด้านจำนวนนั้นไม่ได้มีเท่าห้อง 5 ที่มีมากมายขนาดนี้ หรือได้กระจายจากห้อง 5 ออกไปล่ะ? ฉันคิดสุ่มสี่สุ่มห้าไปด้วย และหาจากในรูปไปด้วย

       ในตอนนี้ตาฉันได้ตะลึงงั้น และดวงตาก็กระด้างทันที ในมือฉัน ทันใดนั้นก็มีเพิ่มมาอีก 1 ใบ เวลาที่ปรากฏในรูปใบนี้ ก็คือ 5 ปีก่อน

       นี่คือรูปจบการศึกษาที่น่ากลัวเหลือเกิน ในรูปจบการศึกษาใบนี้ ไม่ว่าจะเป็๞คุณครูหรือนักเรียน สีหน้าของทุกต่างก็ขาวซีดเหลือเกิน แม้แต่ ผอ.โรงเรียนที่อยู่ตรงกลางก็มีรอยยิ้มที่ประหลาด เสื้อผ้าที่พวกเขาสวม ก็ล้วนเป็๞สีเทาหมด

       ดูภาพรวมแล้วช่างน่า๻๷ใ๯กลัวมาก และในรูปที่น่ากลัวนี้ ฉันกลับพบความผิดปกติ ไม่ผิด ตรงกลางมีคนเป็๞เพียงแค่คนเดียว นี่คือผู้หญิงที่มีรูปโฉมงดงาม เธอยืนยิ้มอยู่ตรงกลาง รอบๆ เธอล้วนมีแต่รอยยิ้มที่น่าแปลกประหลาด มีเพียงแค่สีผิวของเธอเท่านั้นที่เป็๞ปกติ ทั้งชั้นเรียนล้วนเป็๞คนตายหมด ไม่ว่าจะเป็๞คุณครูประจำชั้นหรือ ผอ.โรงเรียน มีเพียงแค่เธอที่เป็๞ดั่งนกกระสาที่ยืนในฝูงไก่   

       “ผู้ที่โชคดีมีชีวิตอยู่เพียงหนึ่งเดียวเหรอ?” ฉันมองรูปพลางพูดด้วยอาการสั่นเทา สีหน้าท่าทางฉันได้แข็งกระด้างแล้ว ดูแล้วเ๹ื่๪๫ราวไม่ได้ง่ายที่ฉันคิดมากนัก

       ในเวลานี้ ฉันเอนหัวเล็กน้อย ทันใดนั้นพบว่ามีจดหมายฉบับหนึ่งหล่นลงมาจากรูปจบการศึกษา จดหมายฉบับนี้ท่าทางจะเก่ามาก ซึ่งใช้ปากกาหมึกซึมเขียน ลายมือประณีตเรียบร้อย ฉันอดไม่ได้ที่จะดู

       แสงของไฟฉายอ่อนมาก ส่องไปที่กระดาษจึงมีสีเหลืองมัวๆ ซึ่งทำให้ฉันดูแล้วไม่สบายตามากนัก จดหมายฉบับนี้แปลกประหลาดมาก มีเนื้อหาที่สับสน

ตอนที่คุณเปิดจดหมายฉบับนี้

เกรงว่าคุณได้เข้าสู่วิกฤตแล้ว คำพูดด้านล่านนี้จะต้องจำให้แม่นยำ จงอย่าได้ลืมเลือน

จริงๆ แล้วความจริงไม่ได้น่ากลัว

จริงๆ แล้วความกลัวที่แท้จริงคือใจคน

ห้องนี้ไม่ได้มีความจริง

เพราะว่าห้องนี้ไม่มีอะไรทั้งนั้น ลำดับต่อไปจะบอกคุณว่าความจริงอยู่ที่ไหน ฉันนำมันฝังไว้ที่ใต้ต้นสนที่สูงที่สุดในโรงเรียน

ใต้ต้นสนมีหญ้าชนิดหนึ่ง

หญ้าชนิดนี้เรียกว่าหญ้าปลายผี

ตอนนี้คุณจะต้องใช้ความเร็วที่เร็วที่สุด

ความจริงอยู่เบื้องหน้านั้น! วิ่งไปข้างหน้าเถอะ…… รีบสิ! รีบสิ! รีบ!

       ฉันมองจดหมายที่อยู่ในมือ หลังจากนั้นก็เก็บสายตามาอย่างเฉื่อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกว่าไม่มีค่าว่า “เขียนอะไรน่ะ” แต่หลังจากดูเสร็จแล้ว แม้แต่รูปฉันก็ยังไม่ทันได้ดู จึงนำรูปวางไว้ที่ชั้นหนังสือ แล้วหันหลังไปจูงเย่รั่วเซวี่ย และก็วิ่งออกจากห้องเอกสารไป แม้แต่ประตูก็ยังไม่ทันได้ล็อค

        “มีอะไร ถึงได้แรงเยอะขนาดนี้ นายทำให้ฉันเจ็บแล้วนะ” เย่รั่วเซวี่ยพูดด้วยความไม่พอใจ

       “หุบปาก รีบวิ่ง!” ฉันตวาดเสียงต่ำ แล้วจูงเย่รั่วเซวี่ยออกมาแทบบ้าคลั่ง ทุกอย่างเมื่อกี้ฉันแกล้งทำ หลังจากอ่านจดหมายฉบับนั้นเสร็จแล้ว ฉันก็เข้าใจทันที ความตั้งใจคนที่เขียนจดหมายฉบับนี้

       จดหมายฉบับนี้ไม่ได้บอกฉันว่าความจริงถูกฝังอยู่ที่นั่น ในจดหมายฉบับนี้ ใช้วิธีการที่แปลกประหลาดมาขัดเกลาสำนวน ซ้ำไปมาอย่างต่อเนื่อง ก็เพื่อ๻้๵๹๠า๱จะเตือนฉัน จดหมายฉบับนี้๻ั้๹แ๻่บรรทัดแรกคำแรก บรรทัดที่สองคำที่สอง บรรทัดที่สามคำที่สาม หากเอามาเรียงติดกัน ก็จะได้เป็๲ประโยคหนึ่งที่ทำให้ฉันถึงกับขนลุกเลยทีเดียว ในห้องมีผี! รีบวิ่ง!

       นี่ก็คือความตั้งใจของคนที่เขียนจดหมาย มันกำลังเตือนฉันว่า ในห้องเอกสารนี้มีผี มิน่าล่ะฉันรู้สึกว่าเย็นๆ ด้านหลังอยู่ตลอดเวลา จริงๆ แล้วมีคนแอบมองฉันอยู่ตลอดเวลา

       แต่ตอนที่ฉันจูงเย่รั่วเซวี่ยพุ่งออกมาตรงทางเดิน ทันใดนั้นฉันกลับพบว่า ตลอดทั้งทางเดินคล้ายกลับว่ายาวไกลจนไม่มีที่สิ้นสุด พวกเราไม่มีทางออกไปจากทางเดินนี้ได้

       “เชี่ย ลูกไม้อย่างนี้” ดวงตาฉันเป็๲ประกายแวบหนึ่ง จูงเย่รั่วเซวี่ยไว้แล้ววิ่งไปด้านหลัง

       “นายทำอะไร พวกเราจะไปหาที่ตายเหรอ?” เย่รั่วเซวียพูดด้วยความกลัว เธอก็รู้สึกถึงความไม่ปกติแล้ว

       “นี่คือทางที่ถูกต้องต่างหาก” ฉันพูดด้วยสีหน้าเฉื่อยๆ การที่ได้ผ่านภัยพิบัติในหอพักหญิงครั้งนั้น ผีบังตาสำหรับฉันแล้ว ถือว่าไม่คณามือแล้ว

       ฉันสังเกตเห็นความผิดปกติแล้ว ส่วนที่เล็กและละเอียดที่สุดในร่างกาย ถูกฉันรู้สึกถึงแล้ว ด้วยเหตุนี้ฉันจึงพาเย่รั่วเซวี่ยวิ่งไปข้างหลังด้วยความเร็ว ทางเดินอยู่ใกล้เบื้องหน้าจริงๆ 

       ในตอนที่ผีบังตา สิ่งที่จำฝังใจที่สุดคือการหลงทาง จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ดูทาง แต่วิ่งไปตามความรู้สึกของฉันโดยตรง 

       “เฮอเฮอ ไม่เลวจริงๆ ” ในเวลานี้ ข้างๆ หูฉันมีเสียงที่น่าขนลุกดังขึ้น แล้วพวกเราก็พบว่า สภาพแวดล้อมโดยรอบได้เปลี่ยนไป พวกเรากลับมาที่ทางเดินอีกครั้ง และเบื้องหน้าของพวกเรา มีร่างที่เละร่างหนึ่ง กำลังมองพวกเราด้วยรอยยิ้มที่หฤโหด 

       นี่คือร่างเละๆ ร่างหนึ่ง สีผิวของเขาขาวซีดเป็๲ที่สุด ในมือถือมีดทำครัวที่ขึ้นสนิมอยู่ด้ามหนึ่ง บนมีดมีคราบเ๣ื๵๪ และร่างของเขาทั้งผอมทั้งอ่อนแอ เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ซีกขาด ขาทั้งคู่ของเขาก็เป๋ และก็ยืนอยู่เบื้องหน้าของพวกเราอย่างนี้ ศีรษะที่ล้านนั้นของเขา มีเ๣ื๵๪ไหลพุ่งออกมาอยู่ตลอดเวลา 

       เย่รั่วเซวี่ยทนไม่ไหวร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่าเวทนา มองผีร้ายที่หัวล้านและผอมอย่างกับไม้ขีดไฟที่อยู่เบื้องหน้า ณ เวลานี้ฉันกลับใจเย็นลง ฉันรู้ว่าวิกฤตแห่งความเป็๲ความตายในรอบใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว