เฉียวเยว่มองไปที่หรงจ้านอย่างโง่งมอยู่นาน หลังกลืนน้ำลายก็ร้องหงุงหงิงแล้วปิดหน้าด้วยความอับอาย        นางไม่มีหน้าไปพบใครแล้วจริงๆ        "ฮือๆๆ ข้าช่างโง่เง่าเหลือเกิน ขะ...ขะ...ข้า" เฉียวเยว่พร่ำรำพันอย่างน่าสงสาร เฉียวเยว่ฝังใบหน้าในอ้อมอกขอ...