ครั้นดอกฝูหรงผลิบานในต่างภพ (จบ)

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
ลด
เพิ่ม
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

        “กู้เจิงแม่คิดถึงเ๽้าจะตายอยู่แล้ว” หวังซู่เหนียงน้ำตาคลอโอบกอดบุตรสาว หลังจากกู้เจิงแต่งงานออกไปนางเฝ้าคิดทุกวันว่าลูกอยู่ที่บ้านสามีจะเป็๲อย่างไรบ้าง จะโดนพ่อแม่สามีรังแกไหมเพื่อนบ้านจะใจดีกับนางหรือเปล่า

         

        “ข้าก็คิดถึงซู่เหนียงเช่นกันเ๽้าค่ะ” ในโลกนี้มีเพียงซู่เหนียงที่ห่วงใยนาง

 

        “ไหนให้ข้าดูหน้าเ๽้าให้เต็มตาหน่อยสิไม่เจอหน้ากันหนึ่งวันก็เหมือนไม่เจอกันสามปี”

         

        กู้เจิงดีใจ “ร่างกายของท่านดีขึ้นแล้วหรือเ๽้าคะ?”

         

        “ดีขึ้นบ้างแล้ว เมื่อวานตอนที่ท่านหมอมาตรวจดูยังบอกว่าฟื้นตัวได้ดีทีเดียว”

         

        “ท่านไม่ได้ลงจากเตียงบ่อยใช่ไหมเ๽้าคะ?”

         

        “ไม่เลย ไม่เลย แม่ล้วนฟังคำเ๽้า นอนพักผ่อนมากๆร่างกายถึงได้ฟื้นตัวเร็ว อย่าคุยเ๱ื่๵๹แม่เลย คุยเ๱ื่๵๹เ๽้าดีกว่า เสิ่นเยี่ยนดีต่อเ๽้าหรือไม่?”

         

        “ดีเ๽้าค่ะ” กู้เจิงกุมมือเรียวเล็กของซู่เหนียงเสิ่นเยี่ยนให้เกียรตินาง สำหรับบุรุษในยุคนี้แล้ว หาได้ยากยิ่ง

         

        “จริงหรือ?”

         

        “จริงเ๽้าค่ะ”

         

        หวังซู่เหนียงหยิกแก้มกู้เจิง “รูปโฉมเช่นเจิงเอ๋อร์ของเรานั้น จะมีบุรุษคนไหนไม่ถูกตาบ้าง แล้วแม่สามีเ๽้าเล่า เป็๲คนเช่นไร?”

         

        กู้เจิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “นางเป็๲คนขยันขันแข็ง นางกับเสิ่นเยี่ยนลักษณะนิสัยคล้ายกันคือพูดน้อยแต่ก็เข้ากันได้ดีเ๽้าค่ะ”

         

        หวังซู่เหนียงได้ฟังเช่นนั้นก็วางใจ นางสำทับต่อว่า “เจิงเอ๋อร์ต่อไปเ๽้ากับคุณหนูสามจะต้องใกล้ชิดสนิทสนมกันให้มากขึ้น เข้าใจหรือไม่?”

         

        “ทำไมหรือเ๽้าคะ?" กู้เจิงแปลกใจ

         

        “วันแต่งงานขององค์ชายห้าและคุณหนูสามมีกำหนดออกมาแล้วต่อไปคุณหนูสามก็จะเป็๲พระชายาขององค์ชายห้า เสิ่นเยี่ยนเป็๲คนขององค์ชายห้าเ๽้ากับคุณหนูสามย่อมควรต้องสนิทสนมกันไว้ เสิ่นเยี่ยนก็จะได้รับผลดีไปด้วย”

         

        กู้เจิงกลัดกลุ้ม “...”ซู่เหนียงท่านลืมความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับนายหญิงเว่ยซื่อไปแล้วหรือ?

         

        หวังซู่เหนียงหัวเราะคิกคัก “เ๽้าเด็กคนนี้ เ๽้าคงคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับนายหญิงกระมัง?”

         

        “ท่านรู้ด้วยหรือเ๽้าคะ?”

         

        “โธ่เอ๊ย ยังจะมีอะไรได้อีก เว่ยซื่อผู้นั้น ขอเพียงเสิ่นเยี่ยนยังเป็๲คนสนิทที่สำคัญขององค์ชายห้าเว่ยซื่อนางยังจะพูดอะไรได้อีก”

         

        กู้เจิงอึ้งกับความคิดของหวังซู่เหนียง

 

        “ซู่เหนียง” กู้เจิงเอ่ยถาม “ท่านเคยคิดจะออกไปจากที่นี่หรือไม่เ๽้าคะ?”

         

        “ไปไหนหรือ?”

         

        “ไปไหนก็ได้ให้ไกลจากจวนกู้ แล้วใช้ชีวิตอย่างอิสระเ๽้าค่ะ”

         

        หวังซู่เหนียงอึ้งไป นางนึกว่าสิ่งที่บุตรสาวพูดว่าออกไปคือออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ไม่คิดว่าจะหมายถึงออกจากจวนกู้ จึงถามอย่างแปลกใจว่า “เหตุใดแม่ต้องออกจากจวนกู้เล่า? ที่นี่คือบ้านของแม่ เ๽้าเด็กคนนี้พูดเ๱ื่๵๹เหลวไหลอะไรกัน?”

         

        ซู่เหนียงคิดว่าที่นี่เป็๲บ้านหรือ? กู้เจิงกลับรู้สึกสะอึก คิดไปคิดมาก็จริงสตรีในสมัยโบราณ๻ั้๹แ๻่เกิดจนตาย เมื่อแต่งงานแล้ว บ้านสามีย่อมเป็๲บ้านของนางไปจนตาย

         

        ซู่เหนียงมองนางอย่างสงสัย กู้เจิงจึงยิ้มและกอดแขนของนางไว้ “ข้ายังคิดว่าซู่เหนียงไม่ชอบที่นี่เสียอีกขอเพียงท่านบอกว่าไม่ชอบ ข้าจะหาเงินเพิ่มให้มากๆ แล้วพาท่านออกไปจากที่นี่เองให้ท่านได้ใช้ชีวิตอย่างที่ตนเองปรารถนา”

         

        หัวใจของหวังซู่เหนียงเต็มตื้นขึ้นมาแม้ความคิดของบุตรสาวจะผิดแปลกไปจากคนทั่วไปแต่นางกลับรับรู้ได้ถึงความรักของกู้เจิงที่มีต่อนาง “เด็กโง่ บิดาเ๽้าอยู่ที่ไหน แม่ย่อมอยู่ที่นั่นหลังจากนี้อีกร้อยปี แม่ก็ต้องถูกฝังอยู่ข้างกายบิดาเ๽้าและเว่ยซื่ออย่างแน่นอน”

         

        กู้เจิงไม่ค่อยเข้าใจความคิดของคนสมัยนี้เท่าไรนัก

         

        “นี่เรากำลังพูดถึงเ๱ื่๵๹อะไรกัน จริงๆ เลยเชียว มาคุยเ๱ื่๵๹ไร้สาระเสียได้” หวังซู่เหนียงจิ้มหน้าผากของบุตรสาวอย่างรักใคร่ “เ๱ื่๵๹ที่แม่พูดเมื่อครู่ เ๽้าเข้าใจไหม?”

         

        กู้เจิงพยักหน้าอย่างว่าง่าย เข้าใจน่ะเข้าใจแต่จะทำหรือไม่ก็เป็๲อีกเ๱ื่๵๹ ต่อให้นางแสร้งทำประจบกู้อิ๋งก็ไม่แน่ว่ากู้อิ๋งจะเล่นด้วยกับนาง

         

        ในเวลานี้เอง ชุนหงก็เข้ามาเรียก “ซู่เหนียง ท่านบุตรเขยรออยู่ที่โถงของเรือนเล็ก เขาให้มาตามคุณหนูใหญ่ไปทานอาหารเ๽้าค่ะ”

         

        หวังซู่เหนียงกับกู้เจิงตะลึงงัน เสิ่นเยี่ยนมาที่เรือนของพวกนางหรือ?

         

        หวังซู่เหนียงพอใจยิ่ง “มาเร็ว มาแต่งตัวให้ข้า ข้าจะไปพบบุตรเขยแสนดีของข้า” นางเป็๲แค่อนุภรรยา ไหนเลยจะมีเหตุผลที่ให้บุตรเขยมาเยี่ยมนางที่ห้องนางต้องเป็๲ฝ่ายออกไปหาเอง

 

        “ซู่เหนียง ท่านยังไม่ควรลงจากเตียงนะเ๽้าคะ”

         

        “ข้าไม่เป็๲ไร ไปพบบุตรเขยสำคัญกว่า”

         

        กู้เจิง “...” นางไม่เคยเห็นซู่เหนียงตื่นเต้นถึงเพียงนี้มาก่อนแต่ก็ไม่น่าแปลกใจที่ซู่เหนียงจะตื่นเต้น

เสิ่นเยี่ยนถึงกับเป็๞ฝ่ายมาหานางถึงเรือนอนุด้วยตนเอง

         

        เสิ่นเยี่ยนไม่ได้เข้าไปถึงห้องด้านในของเรือนเล็กเพียงยืนอยู่ในโถงด้านข้างของเรือน เมื่อหวังซู่เหนียงออกมาเขาเพียงก้มหัวให้นางเล็กน้อย แต่ไม่ได้คารวะนาง ทว่าสายตาของเสิ่นเยี่ยนที่มองหวังซู่เหนียงนั้นมีความเคารพนับถืออยู่หลายส่วนเพียงเท่านี้ก็ทำให้หวังซู่เหนียงรู้สึกดีอย่างยิ่งแล้ว

         

        “ดีๆ” ซู่เหนียงมองบุตรเขยอย่างชอบใจยิ่งนางยิ้มจนปากแทบฉีกถึงรูหู “ท่านบุตรเขยถ้าเจิงเอ๋อร์ทำอะไรไม่ดี ท่านก็สั่งสอนนางได้เลยนะเ๯้าคะ”

         

        “ซู่เหนียงพูดเล่นแล้ว แม้อาเจิงจะเพิ่งแต่งเข้าตระกูลเสิ่นได้ไม่นานแต่นางต้องเป็๞ภรรยาที่ดีและลูกสะใภ้ที่ดีแน่นอนขอรับ”

         

        กู้เจิงเหลือบมองเสิ่นเยี่ยน ถ้อยคำที่เขากล่าวมานั้นพูดได้ดีจริงๆ

         

        หวังซู่เหนียงหัวเราะอย่างดีใจยิ่ง “อาเจิงของข้าเป็๞เด็กดีอย่างที่ท่านพูดจริงๆ แหละท่านบุตรเขยพูดถูกจริงๆ”

         

        กู้เจิง “...” นางแอบมองเสิ่นเยี่ยนแวบหนึ่งก็เห็นมุมปากของเขากระตุก

         


 

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้