ทว่าเห็นเพียงเฟิ่งเฉี่ยนคลี่ยิ้มบางๆ กระพริบตาปริบๆ ั์ตางดงามของนางทอประกายวับวาว นางพูดเนิบๆ “ที่พวกเ้าสงสัยว่าข้าซ่อนใบไม้ทองคำเอาไว้ ก็เพราะพวกเ้าไม่เชื่อว่าข้ากำลังอ่านตำราแพทย์อยู่จริงๆ ใช่หรือไม่”
นางจับประเด็นสำคัญได้อย่างรวดเร็ว
เป็เพราะพฤติกรรมแปลกประหลาดเกินไปของนางเป็สาเหตุให้ผู้คนคาดเดากันไปต่างๆ นานา หากนางพิสูจน์ได้ว่านางอ่านตำราจริงๆ เช่นนั้นสถานการณ์ย่อมต่างออกไป
“ถูกต้อง!” ผู้าุโกล่าว “การพลิกเปิดตำราด้วยความเร็วเช่นที่เ้ากระทำเมื่อสักครู่นี้ ไม่มีทางที่จะอ่านรายละเอียดในตำราได้ ดังนั้นการอ่านตำราแพทย์เป็เพียงแค่ข้ออ้างข้อหนึ่งเท่านั้น!”
“เช่นนั้นหากข้าท่องจำรายละเอียดในตำราแพทย์ได้เล่า” เฟิ่งเฉี่ยนถาม
ผู้าุโตกตะลึง “อะไรนะ ท่องออกมาหรือ”
คนอื่นๆ พากันตกตะลึงเช่นกัน
หลันเยว่หรูหรี่ตาลงเล็กน้อยในใจของนางมีเสียงเตือนขึ้น ไม่รู้ว่าเฟิ่งเฉี่ยนจะมาไม้ไหนอีก
เฟิ่งเฉี่ยนยกยิ้ม “ถูกต้อง! ท่องออกมา! ท่านผู้าุโเลือกตำราเล่มใดเล่มหนึ่งมาก็ได้ ข้าจะอ่านตำราด้วยความเร็วเช่นเมื่อสักครู่ หากข้าท่องออกมาได้โดยไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว พวกเ้าก็หยุดใส่ร้ายป้ายสีว่าข้าซ่อนใบไม้ทองคำ!”
“เ้ากำลังจะบอกว่า เ้าจะท่องจำตำราแพทย์ทั้งเล่มเช่นนั้นหรือ” ผู้าุโคิดว่าตนเองฟังผิด คำพูดนี้โอ้อวดเกินจริงเหลือเกิน
เฟิ่งเฉี่ยนพยักหน้ายืนยัน “ท่องกลับหลังก็ไม่มีปัญหา!”
ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นเงียบงัน จากนั้นครู่หนึ่งก็มีเสียงหัวเราะะเิออกมาพร้อมกัน
“ฮ่าๆๆ โอ้อวดอันใดกันเล่า”
“ช่างน่าขันนัก!”
“ล้อเล่นหนักไปหรือไม่”
“ท่องจำปกติก็แทบจะเป็ไม่ได้อยู่แล้ว ยังจะต้องท่องกลับหลังมาอีก ล้อพวกเราเล่นกระมัง”
“นางชอบโอ้อวด ก็ให้นางโอ้อวดไป!”
หากท่องออกมาไม่ได้ ก็ให้ตบบ้องหูตัวเอง!
มู่ชิงเซียวรีบก้าวขึ้นข้างหน้าเพื่อกระตุกชายแขนเสื้อของเฟิ่งเฉี่ยน เขาเตือนสติเสียงเบา “แม่นางเฟิง ต้องระมัดระวังคำพูดที่กล่าวออกไป ท่านผู้าุโเป็คนที่ชอบเอาชนะคนหนึ่ง เขาจะถือเป็จริงเป็จังนะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนหันไปคลี่ยิ้มบางๆ ให้เขาและพูดเสียงดังว่า “วางใจเถิด ข้าไม่มีทางปล่อยให้คนที่้าใส่ร้ายป้ายสีข้าเ่าั้สมปรารถนาหรอก!”
แววตาเหี้ยมโหดพาดผ่านเมื่อหลันเยว่หรูพูดเสียงเย็น “ในเมื่อแม่นางเฟิงมีความมั่นใจถึงเพียงนี้ เช่นนั้นยังรออะไรอยู่อีก ก็ให้ความจริงพิสูจน์ทุกอย่างไปเลย!”
ท่ามกลางการพัดโหมกระหน่ำของหลันเยว่หรู บรรดาศิษย์หนุ่มต่างร้องะโตามนาง
“ให้นางท่อง!”
“ให้นางท่อง!”
“...”
ท่านผู้าุโโกรธจนต้องหัวเราะออกมา เขาลูบหนวดเคราขาวโพลนของตนก่อนกล่าวว่า “ในเมื่อเ้าอยากท่อง เช่นนั้นก็ท่องเถิด”
เขาหยิบตำราจากชั้นวางหนังสือลงมาเล่มหนึ่ง หน้าปกของตำราเล่มนั้นเขียนว่า 《หวาง เหล่า จิง》ส่งให้นาง “ท่องเล่มนี้ก็แล้วกัน! 《หวาง เหล่า จิง》เป็ตำราที่ว่าด้วยการบำเพ็ญตน เป็หนึ่งในคัมภีร์อายุวัฒนะ”
เฟิ่งเฉี่ยนรับตำราไป นางไม่รีบร้อนเปิดตำราอ่าน แต่กลับหันไปมองทุกคนและกล่าวว่า “พวกเ้าเตรียมพร้อมแล้วใช่หรือไม่”
คนทั้งหมดแทบจะกระอักเื คำพูดนี้ควรจะเป็พวกเขาที่เป็ฝ่ายเอ่ยถามจึงจะถูก เหตุใดทำไปทำมานางดูไม่ตื่นเต้นกลับกลายเป็พวกเขาที่ตื่นเต้น
ทว่าพวกเขาค้นพบอย่างรวดเร็วว่าพวกเขาเป็ฝ่ายผิด เื่นี้ั้แ่ต้นจนจบคนที่ตื่นเต้นก็คือพวกเขาจริงๆ!
เห็นเพียงเฟิ่งเฉี่ยนถือตำราด้วยมือซ้าย มือขวาพลิกเปิด...
สวบๆๆๆ สวบๆๆๆๆ...
นิ้วมือของนางไม่หยุดเคลื่อนไหว ราวกับมือล่องหน ความเร็วในการอ่านตำราเร็วกว่าก่อนหน้านี้
คนทั้งหมดมองตามการเคลื่อนไหวของนิ้วมือนางแล้วกระพริบตาปริบๆ ล้วนแต่ตกตะลึง
ไม่ต้องกล่าวถึงว่านางจะท่องได้หรือไม่ ลำพังแค่วิธีการเปิดตำราของนางก็ทำให้ผู้คนได้เปิดหูเปิดตาแล้ว นางอ่านตำราเร็วมาก ทว่าเป็ความเร็วที่ไม่สับสน ไม่ได้เปิดซ้ำและไม่ตกหล่นหน้าใดหน้าหนึ่ง
ไม่นานหนักมือของนางก็หยุดลง นางปิดตำรายื่นมันคืนให้กับท่านาุโ นางพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ “ข้าเตรียมตัวเสร็จแล้ว!”
ท่านผู้าุโไม่เชื่อว่านางจะท่องรายละเอียดในตำราได้หมดภายในระยะอันสั้นเช่นนี้ จึงเปิดส่งๆ ไปหน้าแรกของตำรา “ได้ เ้าท่องเถิด!”
พูดแล้วเขาก็ปิดตำราลงอย่างไม่แยแส
เฟิ่งเฉี่ยนไม่ได้รับผลกระทบใดๆ จากท่าทีของเขา นางกระแอมกระไอให้โล่งคอแล้วเริ่มท่อง “กฎของธรรมชาติ ขึ้นอยู่กับสรรพสิ่งบนโลกนี้ กฎของมนุษย์ ขึ้นอยู่กับรูป จิต และการดับสูญ จากจิตสู่ิญญา รูปกำเนิดิญญา ิญญากำเนิดจิต ไม่ใช้ิญญา คือกฎธรรมชาติ ไม่ใช้จิต ทว่าสามารถ...”
เมื่อเริ่มท่องแล้วก็หยุดไม่ได้อีกเลย นางแทบจะไม่หยุดหายใจ ท่องติดๆ กันหลายย่อหน้าและยังคงท่องต่อไป!
เดิมทีท่านผู้าุโปิดตำราไปแล้ว แต่เมื่อฟังไปพักหนึ่ง รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง เนื้อหาที่ท่องออกมาดูเหมือนจะเป็เช่นนั้น...
ตำราเล่มนี้เขาเคยอ่านมาแล้วรอบหนึ่ง ทว่าไม่อาจจดจำได้ทุกตัวอักษร เขารีบเปิดตำราเพื่อเปรียบเทียบเนื้อหาที่นางท่องออกมา ตรวจสอบประโยคต่อประโยค ไม่ตรวจสอบยังดี เพราะทันทีที่ตรวจสอบ เขาถึงกับอึ้งไปเลย!
นาง...นางท่องจำออกมาได้จริงๆ อีกทั้งท่องได้อย่างไหลรื่น ไม่ตกหล่นสักตัวอักษร!
สีหน้าท่าทางของท่านผู้าุโจากเริ่มแรกที่ไม่แยแส มาถึงตะลึง เหลือเชื่อ สุดท้ายไม่อยากจะเชื่อและหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก...
คนอื่นๆ ไม่คุ้นเคยกับ 《หวาง เหล่า จิง》จึงไม่เชื่อว่านางจะท่องออกมาได้ ได้แต่นั่งส่ายหน้ารอชมเื่สนุกๆ ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของท่านผู้าุโแล้ว พวกเขาได้แต่คลางแคลงใจ
“ท่านผู้าุโเป็อย่างไรบ้าง ท่องผิดใช่หรือไม่”
“จะต้องท่องผิดแน่ๆ เลย! ท่านผู้าุโจึงได้โมโหถึงเพียงนี้!”
“แต่ดูเหมือนไม่ใช่นะ!”
หลันเยว่หรูมีสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน หากว่ากันตามเหตุผลแล้ว เฟิ่งเฉี่ยนไม่มีทางจดจำตำราเล่มหนึ่งได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้ ทว่าเหตุใดนางจึงท่องได้อย่างคล่องแคล่ว สีหน้าท่าทีของท่านผู้าุโหมายความอย่างไรกัน หัวใจของนางราวกับถูกบีบรัดด้วยคำถามมากมายที่ติดค้างในใจ ส่งผลให้นางไม่อาจสงบใจลงได้
มู่ชิงเซียวกำหมัดแน่น เขาปาดเหงื่อแทนเฟิ่งเฉี่ยน เนื้อหาที่นางท่องออกมาถูกต้องหรือไม่ เขาพบว่านาทีนี้เขาตื่นเต้นกว่าตอนที่ตัวเขาเข้าร่วมการสอบเสียอีก!
ทางด้านนั้น เฟิ่งเฉี่ยนยังคงท่องต่อไป “ผู้ที่ดับสูญด้วยรูป เช่นศพ จิตและรูปจะแยกจากกัน กลุ่มที่สอง เหมือนนกที่บินสู่ท้องทะเลตามฤดูสารท ผู้ที่ดับสูญด้วยลม อาจไปกำเนิดใหม่ในสถานที่แตกต่างออกไป ผู้ที่ดับสูญด้วยรูป ก็เฉกเช่นเดียวกัน...”
ท่านผู้าุโยกมือขึ้นปาดเหงื่ออย่างแค้นเคือง และกล่าวตัดบทนาง “พอ พอ ได้แล้ว เ้าไม่ต้องท่องแล้ว!”
เฟิ่งเฉี่ยนหยุดท่องทันที นางพยักเพยิดปลายคาง จ้องหน้าท่านผู้าุโพร้อมกับถามว่า “ท่านผู้าุโ ข้าท่องถูกต้องหรือไม่”
คนอื่นๆ มองไปทางท่านผู้าุโเป็ตาเดียว ด้วยร้อนใจอยากได้คำตอบ
ท่านผู้าุโมีสีหน้าหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เขาทำเพียงผายมือ
คนทั้งหมดพรูลมหายใจโล่งอกทันที
“ที่แท้ก็ท่องผิด ทำให้ข้าใหมด!”
“ข้าก็ใเหมือนกัน! หากทำแบบนี้แล้วท่องออกมาได้ก็เกินไปแล้ว!”
“หากนางท่องถูกต้อง ข้าจะเอาศีรษะชนกำแพง นี่มันเหลือเชื่อ! แต่ว่า โชคดี โชคดี...
“
ยังไม่รอให้พวกเขาโล่งอกโล่งใจ ท่านผู้าุโเอ่ยขึ้นมาอีกว่า “ใครบอกว่าไม่ถูกต้องเล่า นางท่องถูก อีกทั้งไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว!”
พ่างงงง!
ในสมองของทุกคนราวกับมีอะไรบางอย่างะเิออกมา
บรรยากาศพลันเงียบสงัดลงทันตา!
ั์ตาของแต่ละคนดูเหมือนจะถลนออกมาอยู่แล้ว!
เฟิ่งเฉี่ยนยิ้มน้อยๆ นางรู้แต่แรกแล้วว่าพวกเขาจะต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้!
หลังจากความเงียบงันผ่านพ้นไป พวกเขาทั้งหมดจึงได้สติคืนมา ตื่นเต้นจนอยากวิ่งชนกำแพง!
“ให้ตาย! ถึงกับท่องออกมาได้ ไม่ใช่คนแน่ๆ!”
“เหลือเชื่อเกินไป! นี่ยังเป็คนปกติหรือไม่”
“ะเืใจอย่างรุนแรง! ยังจะให้ทางคนอื่นเดินหรือไม่”
หลันเยว่หรูรู้สึกว่าเบื้องหน้ามืดสนิท ร่างของนางสั่นเทิ้ม โยกไปข้างหน้าเอนไปด้านหลัง จนแทบจะยืนไม่อยู่
“เป็ไปไม่ได้! นี่เป็ไปไม่ได้! ต้องมีการโกง! ถูกต้อง นางจะต้องโกงแน่ๆ” นางกรีดร้องเสียงเหลม
ด้วยเป็เพราะอารมณ์ เสียงของนางที่ดังขึ้นท่ามกลางผู้คนจึงแหลมสูง
เฟิ่งเฉี่ยนกวาดตามองผ่านไป ถลึงตากล่าวกับนางว่า “หลันเยว่หรู เ้ากล่าวหาว่าข้าโกง จำเป็ต้องมีหลักฐาน หาไม่แล้วข้าจะร้องเรียนว่าเ้าิ่ประมาท!”
