เป็อีกคราที่ภาพสลักบนหลุมฝังศพในจิติญญาของจูชิงคล้ายกับมีชีวิต ข้อมูลจำนวนมหาศาลหลั่งไหลเข้ามาในหัว!
ลมปราณในกายาถูกขับเคลื่อนอย่างมิอาจควบคุม เส้นเืบางๆ ปรากฏบนแขนของจูชิง พวกมันผสานรวมเข้าด้วยกัน ก่อนที่จักมีอักษรลึกลับสีเืปรากฏขึ้นบนแขนของจูชิง
แสงโลหิตสว่างวาบหนึ่งครา ทันใดนั้น อักษรโลหิตนั่นก็ผสานเข้าไปในเืเนื้อของจูชิง แล้วหายวับไปในเวลาไม่ถึงสามลมหายใจ!
อักษรโลหิตนั้นก็คืออักขระาหลัวโหว ซึ่งเดิมที《เคล็ดวิชา์าหลัวโหว》เป็หนึ่งในศาสตร์ของคัมภีร์หลอมกายาอันเป็รากฐานของการบำเพ็ญเพียร
“เคร้ง!” เพียงจูชิงขยับแขนขวาเบาๆ เกิดแรงเสียดทานกับอากาศ เสียงดังสะท้อนก้องเสมือนทองกระทบกับเหล็ก!!
จูชิงมองแขนของตัวเองด้วยสายตาเหลือเชื่อ เขาััได้ถึงพลังอันน่าพรั่นพรึงอัดแน่นอยู่ภายใน!
“โครม!” เขาลองโบกฝ่ามือหนึ่งครั้ง คลื่นพลังปราณพุ่งทะลวงไปเบื้องหน้า ต้นไม้โบราณที่มีลำต้นสูงเท้ากับสี่คนโอบโค่นล้มลงไปกับพื้น เผยให้เห็นรอยบากเรียบเฉียบราวกับถูกดาบ์ฟันก็มิปาน
ภายใต้พลานุภาพของอักขระาหลัวโหว แขนขวาของจูชิงแทบไม่ต่างอันใดกับศัสตราวุธพิเศษ พลังแกร่งกล้ายิ่งกว่าเดิมหลายเท่า
“อักขระาหลัวโหวเพียงอักษรเดียวทำให้ข้าแข็งแกร่งได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ!” กระทั่งจูชิงก็ยังหวั่นผวากับพลังของตัวเอง
ตามบันทึกของคัมภีร์หลอมกายา《เคล็ดวิชา์าหลัวโหว》ในขั้นหลอมกายานั้นสามารถผสานอักขระาหลัวโหวได้มากสุดเก้าอักษร จูชิงไม่อยากคิดเลยว่า หากผสานอักขระาหลัวโหวครบทั้งเก้าตัวอักษร พลังของเขาจักเหนือชั้นขนาดไหน?
ทว่าการผสานอักขระาหลัวโหวนั้นใช่เื่ง่ายเสียเมื่อไหร่ เพียงหลอมผสานหนึ่งอักษรก็ยากเย็นเต็มกลืนแล้ว ถ้ามิใช่เพราะผลไม้ิญญาของเกาะหลัวโหว จูชิงที่อยู่ในขั้นหลอมกายาสองชั้นฟ้าไม่มีทางหลอมผสานอักขระาหลัวโหวได้อย่างแน่นอน
“เป็อย่างไรบ้าง วิทยายุทธที่ข้าถ่ายทอดให้กับเ้า สุดยอดมากเลยใช่หรือไม่” เฒ่าปีศาจยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“ถึงจักสุดยอดเพียงใด หากยามนี้ข้าก็เป็แค่ขั้นหลอมกายาสองชั้นฟ้า ยังห่างชั้นกับพวกซั่งกวานจือหนิงอีกมากโข” จูชิงเม้มปากแน่น
“เ้าหนู เวลากินข้าวยังต้องกินทีละคำ การบำเพ็ญเพียรก็เช่นเดียวกัน การแสวงหาความรวดเร็วสุ่มสี่สุ่มห้ารังแต่จะพาเ้าหลงทาง ครั้นนึกเสียใจก็สายเกินไปแล้ว” เฒ่าปีศาจตักเตือน
“ข้ารู้ ข้าแค่พูดพล่ามอะไรไปเรื่อย” จูชิงพยักหน้ารับฟังเฒ่าปีศาจแต่โดยดี
ทันใดนั้น วายุเมฆาโหมพัดเหนือท้องทะเล เสาน้ำขนาดใหญ่พุ่งทะยานผ่านชั้นฟ้าคล้ายกับกำลังเชื่อมต่อกับนภาลัย
สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ั์พุ่งออกมาจากทะเล คลื่นั์สูงหลายร้อยฟุตโถมกระหน่ำซัดครอบคลุมฟ้าดิน!
จูชิงตะลึงจังงัน ขับเคลื่อนลมปราณ รีบะโขึ้นไปบนต้นไม้อายุนับหมื่นปีในการะโเพียงไม่กี่ครั้ง!
ชายฝั่งทะเลถูกกลืนกิน ป่าดงพงไพรวิวัฒน์เป็ทะเลสาบในชั่วพริบตา
“โฮกกก!” สัตว์ประหลาดคำรามอึกทึกกึกก้อง เพียงแค่เสียงของมันก็น่าครั่นครามเพียงพอที่จักทำให้ก้อนหินแหลกสลาย!
แม้ว่าจักอยู่ห่างกันหลายร้อยลี้ หากแต่เสียงคำรนน่าสะพรึงอย่างที่สุดนั้น ถึงกับทำให้ลมปราณของจูชิงเดือดพล่านจนต้องสำรอกโลหิต!
“น่ากลัวเกินไปแล้ว สัตว์ประหลาดนั่นมันอะไรกัน?!” จูชิงเบิกตาทั้งสองกว้าง
เมื่อเทียบกับสัตว์ประหลาดตัวนี้แล้ว ราชสีห์วินาศโลกันตร์อ่อนแอมิต่างอันใดกับทารกแรกเกิด!
ตำนานเล่าขานว่ามีอสูรโบราณดึกดำบรรพ์พิทักษ์เกาะหลัวโหวอยู่ มันเป็อสูริญญาที่ผู้ก่อตั้งขุนเขากระบี่เทียนหยวนเลี้ยงไว้ พลานุภาพทรงพลังเหนือคณนา เปรียบดั่งผู้ไร้เทียมทานของเกาะแห่งนี้
ว่ากันว่ามันมีตาทั้งหมดแปดดวง ดวงตาแต่ละดวงนั้นมีพลังเหนือชั้นฟ้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด!
หลายพันปีก่อน มีจอมยุทธ์ของขุนเขากระบี่เทียนหยวนได้เฝ้ามองการหลับใหลของสัตว์ประหลาดตัวนั้น ครั้นแล้วก็ตระหนักรู้ถึงวิชามหาอำนาจที่ไม่มีใครสามารถเทียบเทียม หลังจากบำเพ็ญเพียรอย่างยากลำบากนานสิบปี เขาก็สำเร็จกลายเป็ผู้แกร่งกล้าสูงสุดแห่งทวีปเฉียนหยวน
อสูรโบราณนี่ย่อมเป็ัเชิดหัว หรืออีกชื่อคือัสมุทรแปดเนตร เป็ตัวตนอันยากที่จักพบเจอได้ในรอบพันปี คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะได้เห็นัเชิดหัวที่เล่าขานในตำนาน!
“ัเชิดหัว นั่นัเชิดหัว!” อีกฝั่งหนึ่งของเกาะหลัวโหว ชายคนหนึ่งเปล่งเสียงร้อง ดวงตาทอประกายเจิดจ้า
่ขณะที่อสูรโบราณดึกดำบรรพ์ปรากฏตัว บรรดาศิษย์ขุนเขากระบี่เทียนหยวนที่กำลังบำเพ็ญเพียรอยู่บนเกาะหลัวโหวล้วนเงยหน้ามองฟ้าจับจ้องมองปรากฏการณ์หากยากนับพันปี
“โฮกกก!”
“โฮกกกก!”
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เสียงคำรามอสูรดึกดำบรรพ์เอ็ดอึงทั่วทั้งป่า!
“แย่ล่ะสิ ัเชิดหัว!” พวกซั่งกวานจือหนิงหน้าเปลี่ยนสี
ครั้นัสมุทรแปดเนตรประจักษ์กาย เหล่าอสูรดึกดำบรรพ์บนเกาะหลัวโหวคลุ้มคลั่งโดยพลันทันใด อสูรหลายสิบตัวฟื้นตื่นจากการหลับใหล!
“ครืนนน!” วัวคลั่งเกราะเหล็กอาละวาดทำลายทุกสิ่งที่กีดขวาง กายาใหญ่ั์นับสิบฟุตทำลายสรรพสิ่งรอบด้านไม่มีเหลือ
“แกว๊ก!” นกั์แผ่ปีกกว้างราวกับแผ่นเมฆปกคลุมฟ้า ่พริบตาที่มันร่อนลงมาจากเวหา แดนอาณาบริเวณรอบๆ มอดไหม้ประหนึ่งถูกไฟกัลป์แผดเผา
“อสูรโบราณดึกดำบรรพ์ อสูรโบราณดึกดำบรรพ์พวกนั้น...” ศิษย์คนหนึ่งของขุนเขากระบี่เทียนหยวนเปล่งเสียงสั่น ยังมิทันได้ทำสิ่งใดก็ถูกงูเหลือมสามหัวฉีกร่างแหลกเป็ชิ้นๆ
มิรู้ว่าเกาะหลัวโหวคงอยู่มานานเท่าไหร่แล้ว มันเป็สถานที่โบราณเพียงแห่งเดียวบนทวีปเฉียนหยวน ไม่มีใครล่วงรู้ว่ามีอสูรโบราณดึกดำบรรพ์หลับใหลอยู่ที่นี่ทั้งหมดเท่าไหร่
เมื่อเหล่าอสูรดึกดำบรรพ์ทั้งหมดตื่นขึ้นจากการหลับใหล ศิษย์ขุนเขากระบี่เทียนหยวนจักต่อต้านพวกมันได้อย่างไร?
“ไม่...ข้าจักตายอยู่ที่นี่ไม่ได้!” ศิษย์อีกคนของขุนเขากระบี่เทียนหยวนดับสิ้นวายชีวา
“ท่านผู้าุโ ต้องรีบขอความช่วยเหลือจากผู้าุโ พาพวกเราไปจากที่นี่!” ศิษย์ขุนเขากระบี่เทียนหยวนพยายามเชื่อมต่อกับเหรียญตรา ทว่ากลับไม่ได้รับการตอบรับใดๆ
“ราชันแห่งดึกดำบรรพ์...” นอกเกาะหลัวโหว จอมยุทธ์กลุ่มหนึ่งสืบเท้าเดินบนท้องฟ้า มองดูัสมุทรแปดเนตรโดยมิอาจหาญกล้าเข้าใกล้
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้