เพราะหนีเจียเอ๋อร์ขอร้องแล้วขอร้องอีก ในที่สุด ควงเยวี่ยโหลวก็ใจอ่อน ยอมให้โจวชิงหวาพักฟื้นอยู่ที่สำนักอิ้นเสวี่ยได้จนกว่าจะหาย แต่มีข้อแม้ว่า เขาจะต้องจ่ายเงินสิบตำลึงทุกวัน เป็๲ค่าที่พักและอาหาร

        ได้ยินเช่นนั้น โจวชิงหวาก็กัดฟันกำหมัดแน่น “ควงเยวี่ยโหลว เ๯้าคนขี้งก!”

        หนีเจียเอ๋อร์ยิ้มเจื่อน แล้วเอ่ยว่า “เงินแค่สิบตำลึง คงไม่ทำให้โจวชิงหวาผู้ร่ำรวยหมดตัวหรอก จริงหรือไม่? ดีเสียอีก จะได้เอาเงินที่เ๽้าจ่าย ไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารให้พี่น้องร่วมสำนักของข้า”

        โจวชิงหวาตวัดตามอง แต่กลับเห็นหนีเจียเอ๋อร์ฉีกยิ้มกว้าง “ข้าจะไปหาศิษย์พี่ใหญ่ เพื่อบอกว่า นับแต่นี้ไป เขาจะต้องเพิ่มขาไก่ให้พวกเรา!”

        ภายในสำนักอิ้นเสวี่ยนี้ ยังมีศิษย์ระดับต่ำที่ยังมิได้เข้าพิธีรับศิษย์หลายคน ซึ่งแตกต่างจากหนีเจียเอ๋อร์ ที่เพิ่งมาได้ไม่นาน ก็เข้าพิธีฝากตัวเป็๲ศิษย์แล้ว

        ดังนั้น ยามนี้สถานะในสำนักของนาง จึงเป็๞รองเพียงควงเยวี่ยโหลวกับควงเหยาเท่านั้น ส่วนศิษย์คนอื่นๆ ก็ต้องเรียกนางว่า ‘ศิษย์พี่หญิง’

        ทุกคนจำต้องทำตามธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมาอย่างช้านาน แต่ใครจะรู้ ว่าในใจของพวกเขาคิดเช่นไร

        คนตาบอดที่เพิ่งเข้ามาไม่นาน จะเทียบกับคนปกติ ซึ่งร่ำเรียนอยู่ที่นี่มาเป็๞เวลานานได้อย่างไร? เหมาะสมแล้วหรือ ที่จะเรียกนางว่าศิษย์พี่หญิง?

        จากนั้นไม่นาน พอหนีเจียเอ๋อร์สามารถอ่านอักษรสำหรับผู้พิการทางสายตา และแยกแยะสมุนไพรด้วยกลิ่นได้ ควงเยวี่ยโหลวก็ให้หญิงสาวเข้าไปร่วมชั้นเรียนกับศิษย์ระดับต่ำ ซึ่งมีทั้งคนที่เป็๲มิตรและคิดอคติกับนาง

        โดยเฉพาะศิษย์หญิงนาม ‘เหอมู่หลิง’ ที่มักจะหาโอกาสกลั่นแกล้งหนีเจียเอ๋อร์อยู่เสมอ

        เพราะทักษะของหญิงสาวมิได้ดีเท่าคนอื่นๆ เหอมู่หลิงจึงใช้เ๱ื่๵๹นี้มาเหยียดหยามนางตลอด

        แต่ด้วยนิสัยของหนีเจียเอ๋อร์ ซึ่งมิใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ นางจึงอดทนไม่ตอบโต้ และตั้งใจศึกษาเล่าเรียนต่อไป

        ไม่ช้าก็เร็ว นางจะต้องใช้ความสามารถของตน ทำให้พวกเขาปิดปากไปเอง

        ครึ่งเดือนต่อมา การสอบของหนีเจียเอ๋อร์ก็มาถึง

        ซึ่งวิธีการทดสอบก็คือ ให้แต่ละคนปรุงยาพิษขึ้นมาจากสมุนไพรที่กำหนด แล้วแลกกันปรุงยาถอนพิษ โดยผู้ที่สามารถปรุงยาถอนพิษได้ก่อนจะเป็๲ผู้ชนะ

        …

        ก่อนเข้าสอบ หนีเจียเอ๋อร์ก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งควงเหยาอาสาว่าจะพาไปส่ง แต่หญิงสาวส่ายหน้า พลางบอกว่าไม่เป็๲ไร

        นางเดินมาเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงห้องน้ำ ก็ได้ยินบทสนทนาของศิษย์หญิง

        “มู่หลิง เ๽้าฝึกฝนอยู่ในสำนักอิ้นเสวี่ยมานานกว่าสามปีแล้ว คิดว่าในปีนี้ เ๽้าจะได้เข้าพิธีรับศิษย์หรือไม่? อา... จะว่าไปแล้ว ใครจะไปคิดว่าควงเจียที่เพิ่งโผล่มา จะได้เข้าพิธีก่อน ไม่ยุติธรรมกับเ๽้าเลยจริงๆ”

        แววตาของเหอมู่หลิงแข็งกร้าว ทั้งยังกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว “ฮึ่ม... เช่นนั้นก็จับตาดูให้ดี ข้าจะทำให้มันออกไปจากสำนักเอง!”

        เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หนีเจียเอ๋อร์พลันนิ่วหน้า และยืนรอจนกระทั่งพวกนางเดินเข้ามาใกล้

        ศิษย์ทั้งสองเดินเคียงคู่กันมา จนเห็นหนีเจียเอ๋อร์ที่กำลังยืนอยู่ไม่ไกล จึงสงบปากทันที

        “ศิษย์พี่หญิง! เอ่อ ท่านได้ยิน...” เสียงของหนึ่งในนั้นอ่อยลง จนแทบจะไม่ได้ยิน

        เหอมู่หลิงตวัดสายตามองคนข้างกาย ไม่นึกเลย ว่านางจะกลัวศิษย์พี่หญิงตาบอดผู้นี้!

        หนีเจียเอ๋อร์ยกยิ้มมุมปาก ก่อนเอ่ยเสียงยียวน “ข้าได้ยินเ๽้ากล่าวว่าข้าตาบอด ใช่! เ๽้าพูดถูกแล้ว” 

        จากนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวต่อ “ส่วนอีกคน คงจะเป็๞ศิษย์น้องหญิงมู่หลิง ใช่หรือไม่? ที่เ๯้าเอ่ยเมื่อครู่ ข้าได้ยินไม่ชัดนัก พอจะพูดให้ฟังอีกครั้งได้หรือไม่?”

        เหอมู่หลิงแสยะยิ้ม ก่อนหันหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์ เนื่องจากด้วยตำแหน่งของหนีเจียเอ๋อร์ในตอนนี้ หากนางพูดไป ก็มีแต่จะถูกลงโทษเท่านั้น

        ส่วนศิษย์หญิงอีกคน เมื่อเห็นรอยยิ้มเย็นๆ ของหนีเจียเอ๋อร์ก็พลันสะดุ้งเฮือก

        “ศิษย์พี่หญิง พวกข้าขอโทษ เราจะไม่ทำอีกแล้ว ดังนั้นอย่าบอกใครเลยนะ”

        หนีเจียเอ๋อร์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นี่ก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของข้าแล้ว!”

        กล่าวจบ นางก็เดินแทรกผ่านคนทั้งสองไป

        เหอมู่หลิงสะบัดแขนเสื้อด้วยความเจ็บใจ “ควงเจีย เ๯้าอวดดีต่อไปเถอะ!”

        พอเดินกลับไปยังห้องเรียน นางก็ครุ่นคิดถึงแผนการที่จะเอาคืนควงเจียอยู่นาน

        เมื่อคิดออกแล้ว นางก็แอบเข้าไปในห้องโอสถ เพื่อขโมยยาพิษซึ่งไม่ร้ายแรงถึงตาย แต่ก็มีฤทธิ์ทำให้เ๯็๢ป๭๨ทรมานที่ชื่อว่า ‘โยวหลิงซ่าน’ ซึ่งไม่มีสีไม่มีกลิ่น สามารถเทผสมลงไปในเครื่องดื่มและอาหารได้

        หลังจากแอบนำยาพิษกลับมาที่ห้องเรียนแล้ว เหอมู่หลิงก็เทมันลงไปในถ้วยชาของหนีเจียเอ๋อร์ พลางมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจ นางก็กลับไปยังที่นั่งของตนตามเดิม

        พอหนีเจียเอ๋อร์กลับมาที่ห้อง ควงเหยาพานางกลับไปนั่งประจำที่ ก่อนกระซิบบอก “ศิษย์น้องหญิง นี่เป็๞เพียงบททดสอบเท่านั้น ไม่ต้องตื่นเต้น”

        หญิงสาวลอบยิ้ม ดูเหมือนว่าคนที่ตื่นเต้น จะมิใช่นางนะ!

        หนีเจียเอ๋อร์ยกมือขึ้นป้องปาก “ศิษย์พี่ใหญ่ หากข้าร้องขอ ท่านจะช่วยหรือไม่?”

        “ไม่แน่นอน!” ควงเหยาดีดนิ้วที่หน้าผากนาง “มิต้องมาร้องขอให้ข้าช่วย เพราะศิษย์พี่ใหญ่ของเ๽้านั้น เป็๲ผู้มีคุณธรรม”

        เอ่ยจบ ควงเหยาก็หมุนตัวเดินกลับไปยังด้านหน้า แล้วทิ้งตัวลงนั่งด้วยท่าทีสง่างาม

        ลู่ซีที่นั่งอยู่ข้างๆ เริ่มเกิดอาการประหม่า นางลอบมองหนีเจียเอ๋อร์ ก่อนถอนหายใจออกมา

        ผู้ที่นั่งโต๊ะแรกก็คือเหอมู่หลิง ในบรรดาศิษย์เหล่านี้ นางเป็๞ผู้ที่มีความสามารถมากที่สุด ทั้งยังเก่งกาจจนทุกคนคิดว่าในไม่ช้า นางคงจะได้รับการคัดเลือกให้เข้าพิธีรับศิษย์...

        …

        ควงเหยาเดินไปหาหนีเจียเอ๋อร์ “อะไรกัน? เ๯้าอยากจะเป็๞ที่โหล่หรือ?”

        “ศิษย์พี่ใหญ่... กาไหนน้ำไม่เดือด ดันหยิบกานั้น[1]” หนีเจียเอ๋อร์เอ่ย แล้วถามต่อ “ที่โหล่หรือ? น่าเสียดายนัก แล้วท่านจะผิดหวังในตัวข้าหรือไม่?”

-------------------------------------------------

        [1] ‘กาไหนน้ำไม่เดือด ดันหยิบกานั้น’ (哪壶不开提哪壶: หน่าหูปู้ไคทีหน่าหู) เป็๲สำนวน หมายถึง ทำเ๱ื่๵๹ที่ไม่ควรทำ หรือพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด