ดวงตาของพี่สะใภ้ใหญ่งดงามเหลือเกินน้ำเสียงก็อ่อนโยนยิ่งนัก เซียวจื่อเมิ่งรู้สึกชอบมากจริงๆ
นางพยักหน้าไม่หยุดกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานน่ารัก "ชอบ ชอบมากๆ เ้าค่ะ!"
เซี่ยยวี่หลัวโอบกอดนางแน่นขึ้น "ถ้าชอบ เช่นนั้นพรุ่งนี้จะเล่าให้เ้าฟังต่อนิทานเื่นี้ยาวมาก พี่สะใภ้ใหญ่ต้องเล่าให้เ้าฟังนานมากถึงจะเล่าจบแต่จื่อเมิ่งตัวน้อยวางใจได้ คืนพรุ่งนี้พี่สะใภ้ใหญ่ยังจะเล่าให้เ้าฟังอีก!"
เหมือนกลัวว่าเซียวจื่อเมิ่งจะไม่เชื่อเซี่ยยวี่หลัวจึงกล่าวเสริม "ต่อไปพี่สะใภ้ใหญ่จะเล่านิทานให้เ้าฟังทุกคืน!"
เซียวจื่อเมิ่งรู้สึกยินดียิ่ง "จริงหรือ? พี่สะใภ้ใหญ่ พรุ่งนี้จะเล่านิทานให้จื่อเมิ่งฟังอีกหรือ?"
"แน่นอน" เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพร้อมกล่าวใช้มือเคาะศีรษะของคนตัวเล็กเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "นี่ก็ดึกแล้ว พวกเรารีบนอนกันเถอะ"
เซียวจื่อเมิ่งมองเซี่ยยวี่หลัวก่อนปิดตาคู่โตทันที ผ่านไปครู่หนึ่งก็ลืมตาอีก มองเซี่ยยวี่หลัวที่กำลังหลับตาพริ้มนางจึงหลับตาลง แต่ไม่นานก็ลืมตาอีกครั้ง เซี่ยยวี่หลัวมีความรู้สึกไวมากตอนที่นางลืมตา ก็เห็นเซียวจื่อเมิ่งที่กำลังเบิกตากว้างมองพินิจนางอยู่เข้าพอดี
เซี่ยยวี่หลัวนึกว่าเป็เพราะนิทานที่ตัวเองเล่าสนุกเกินไปทำให้เด็กคนนี้นอนไม่หลับ จึงกล่าว "จื่อเมิ่งวางใจได้พรุ่งนี้พี่สะใภ้ใหญ่จะเล่าให้เ้าฟังแน่นอน"
เซียวจื่อเมิ่งหลับตา ก่อนลืมตาอีกครั้งจากนั้นจึงเอื้อมมือเล็กไปััสันจมูกโด่งของเซี่ยยวี่หลัวอย่างระมัดระวังเซี่ยยวี่หลัวหัวเราะ "มีอะไรหรือ?"
"พี่สะใภ้ใหญ่ จื่อเมิ่งคล้ายกำลังฝันอยู่เ้าค่ะ!" เซียวจื่อเมิ่งไม่กล้าเชื่อจริงๆว่าพี่สะใภ้ใหญ่ที่ตอนนี้ดีกับนางถึงเพียงนี้ เป็พี่สะใภ้ใหญ่ของนางจริงหรือ?
หรือว่าหลังจากลืมตาตื่นขึ้นพี่สะใภ้ใหญ่คนเดิมที่ทั้งดุและร้ายกาจจะกลับมาอีก!
"เช่นนั้นเ้าชอบพี่สะใภ้ใหญ่ในตอนนี้หรือพี่สะใภ้ใหญ่คนเดิม?" เซี่ยยวี่หลัวหยอกนาง
"ต้องเป็พี่สะใภ้ใหญ่ในตอนนี้อยู่แล้ว!" เซียวจื่อเมิ่งพูดโพล่งออกมาไม่นานก็รู้สึกว่าคำพูดของตัวเองไม่ถูกต้อง กัดริมฝีปากมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยความรู้สึกผิด "พี่สะใภ้ใหญ่คนเดิมและพี่สะใภ้ใหญ่ในตอนนี้ล้วนเป็พี่สะใภ้ใหญ่"
เพียงแต่...
นางก็ยังชอบพี่สะใภ้ใหญ่ในตอนนี้อยู่ดี
เมื่อเห็นสีหน้าของเด็กคนนี้ที่ตั้งตารอคอยและหวาดกลัวหัวใจของเซี่ยยวี่หลัวแทบละลาย ทำไมถึงมีเด็กที่น่ารักได้ถึงเพียงนี้
นางตบหลังซูบผอมของเซียวจื่อเมิ่งเบาๆพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เด็กโง่ นอนเถอะพรุ่งนี้เช้าพี่สะใภ้ใหญ่จะทำไข่ตุ๋นหมูสับให้กิน"
เซียวจื่อเมิ่งหลับตาด้วยความดีใจคราวนี้ไม่ได้ลืมตาอีก อาจเพราะอาบน้ำแล้ว สะอาดและสบายตัว ใต้ผ้านวมก็อบอุ่น ไม่นานเซียวจื่อเมิ่งก็หายใจด้วยจังหวะสม่ำเสมอนอนหลับไปแล้ว
แต่เซี่ยยวี่หลัวกลับนอนไม่หลับ
นางลืมตาขึ้นมองเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนตัวเองตอนนี้นางรู้สึกสงสัย เซี่ยยวี่หลัวตัวจริง ไปไหนแล้ว?
วันใดวันหนึ่งที่นางลืมตาตื่นขึ้นเซี่ยยวี่หลัวที่เป็เ้าของร่างนี้ จะกลับเข้ามาในร่างนี้อีกครั้งกลับเข้าสู่บทบาทเดิมของนาง กลับมาเป็พี่สะใภ้ใหญ่ที่โหดร้ายเหมือนเดิมหรือไม่?
แม้ว่าเซี่ยยวี่หลัวจะรู้สึกผิดที่ยึดร่างกายนี้ไว้แต่...
เมื่อคิดถึงชะตากรรมที่เด็กสองคนนี้ต้องเผชิญในภายหลังจู่ๆ นางก็เกิดความปรารถนาเสี้ยวหนึ่ง เซี่ยยวี่หลัว เ้าอย่าได้กลับมาอีกเลย
เซี่ยยวี่หลัวสะลึมสะลือและหลับไปหลังเที่ยงคืนเซียวจื่อเซวียนที่อยู่ห้องข้างๆ ก็พลิกตัวไปมา ทำอย่างไรก็หลับไม่สนิท
ผ้านวมที่ผ่านการตากแดดวันนี้ ทั้งอบอุ่นและสะอาดห่มอยู่บนตัวรู้สึกอุ่นไปทั้งตัว
ั้แ่ท่านพ่อท่านแม่ล้มป่วยเซียวจื่อเซวียนก็ไม่เคยได้นอนในผ้านวมที่อบอุ่นและสะอาดเช่นนี้อีก
เตียงที่เดิมทีแข็งกระด้าง ปูด้วยผ้าปูเตียงบางๆหนึ่งชั้น เมื่อถึง่หลังเที่ยงคืน ก็หนาวจนสั่นไปทั้งตัว แต่ตอนนี้แม้จะนอนไม่หลับ แต่กลับไม่หนาวสักนิด ั้แ่หัวจรดเท้าแม้แต่ปลายนิ้วเท้ายังอบอุ่น
เซี่ยยวี่หลัวเก็บกวาดห้องให้พวกเขาได้ดีถึงเพียงนี้ถือเป็ปาฏิหาริย์ชัดๆ!
ต้องรู้ว่าเซี่ยยวี่หลัวในอดีตถูกบีบบังคับให้แต่งเข้าบ้านพวกเขา มองอะไรก็ขวางหูขวางตานางเองไม่ยอมทำอะไรสักอย่าง ให้เขาและจื่อเมิ่งดูแลนาง ปรนนิบัตินางหากมีอะไรที่ทำไม่ได้ดั่งใจนางแม้เพียงน้อยนิด สถานเบาคือถูกด่าสถานหนักคือลงมือทุบตี บางครั้งพี่ใหญ่โมโหนางแทบกระอักเืแต่กลับทำอะไรไม่ได้
ใครให้นางเป็ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของท่านพ่อท่านแม่ในตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะท่านตาของเซี่ยยวี่หลัวท่านพ่อท่านแม่จะฝืนทนต่ออีกครึ่งปีได้อย่างไร!
เมื่อเซียวจื่อเซวียนคิดถึงบิดามารดาขอบตาก็ชื้นแฉะขึ้นมา หากท่านพ่อท่านแม่ไม่ได้จากไปเร็วขนาดนั้นพวกเขาก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์อย่างทุกวันนี้
เขาเป็เพียงเด็กอายุแปดขวบเมื่อคิดถึงบิดามารดา จึงส่งเสียงสะอื้นไห้ออกมาจนถึง่หลังเที่ยงคืนจึงหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย
วันรุ่งขึ้น เซี่ยยวี่หลัวตื่นขึ้นเพราะความเ็ป
ท้องน้อยเหมือนถูกอะไรบางอย่างดึงรั้งเอาไว้ภายในท้องเหมือนมีอะไรจะหลุดออกมาเ็ปจนนางรู้สึกเหมือนร่างกายจะแยกออกเป็ชิ้นๆ เซี่ยยวี่หลัวรีบลุกขึ้นเห็นคราบเืสีแดงบนกางเกงชั้นใน เ็ปจนแทบหมดสติ
นี่มันร่างกายอะไรกัน ทำไมแค่ประจำเดือนมาถึงทำให้เ็ปเจียนตายแบบนี้ได้
เซี่ยยวี่หลัวจำได้ว่าภายในตู้มีสายคล้องแถบผ้าที่ทำขึ้นเองอยู่ยังดีที่เซี่ยยวี่หลัวผู้นี้เป็คนพิถีพิถันอยู่แล้วไม่ได้เหมือนคนอื่นที่ใช้เพียงขี้เถ้า ซักสายคล้องแถบผ้าจนสะอาดและวางไว้ภายในตู้น่าจะยังไม่เคยใช้
เซี่ยยวี่หลัวนำมาใช้หนึ่งชิ้นจากนั้นจึงกุมท้องขึ้นเตียงไป
ท้องฟ้าด้านนอกยังมืดสลัว เซี่ยยวี่หลัวหลับตาเพลงเอามือกุมท้องพลิกตัวไปอีกด้าน ก่อนจะนอนต่อ
เมื่อนางตื่นขึ้นอีกครั้งท้องฟ้าด้านนอกก็สว่างแล้ว
เซียวจื่อเมิ่งที่อยู่ข้างๆ หายไปนานแล้ว พับผ้านวมไว้อย่างเรียบร้อยเซี่ยยวี่หลัวพลิกตัวด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อยด้านล่างมีน้ำไหลออกมาเหมือนน้ำพุก็มิปาน นางกลัวว่าจะทำให้ผ้าปูเตียงเลอะจึงรีบลุกขึ้นมาเปลี่ยนสายคล้องแถบผ้าอีกหนึ่งชิ้น
ด้านนอกเงียบสนิท เซี่ยยวี่หลัวทรมานเจียนตายนางเปลี่ยนเสร็จก็ขึ้นเตียงไปพักผ่อนต่อ
เพราะเซี่ยยวี่หลัวไม่ได้ลุกขึ้นจึงไม่ได้ทำอาหารเช้า เซียวจื่อเซวียนและเซียวจื่อเมิ่งทำอาหารไม่เป็ในห้องครัวยังมีเกี๊ยว แต่เซียวจื่อเซวียนต้มไม่เป็ และไม่กล้าแตะต้องส่งเดชได้แต่ใช้น้ำต้มผักจี้ช่ายกินกับเซียวจื่อเมิ่งคนละหนึ่งชาม
ตอนเซียวจื่อเมิ่งลุกขึ้นเห็นเซี่ยยวี่หลัวหลับสนิท จึงไม่กล้าปลุกนาง เมื่อเห็นผักจี้ช่ายในชามตรงหน้าเซียวจื่อเมิ่งเอ่ยถาม “พี่รอง พี่สะใภ้ใหญ่ยังไม่ตื่นเลยเ้าค่ะ”
เซียวจื่อเซวียนใช้ตะเกียบคีบผักจี้ช่ายกำลังจะใส่เข้าปากจู่ๆ ก็หยุดนิ่ง “อาหารเ่าั้ที่นางอยากกิน ข้าก็ทำไม่เป็”
เซียวจื่อเมิ่งดึงมือเซียวจื่อเซวียนร้องไห้พลางเอ่ยถาม “พี่รอง เหตุใดวันนี้พี่สะใภ้ใหญ่ถึงไม่ลุกขึ้นมาล่ะ?”
เมื่อคืนนางบอกแล้วว่าตอนเช้าจะลุกขึ้นมาทำอาหารอร่อยให้นางกิน!
เซียวจื่อเซวียนรู้ว่าน้องสาวอายุยังน้อยหลังจากได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเซี่ยยวี่หลัวมาหลายวันจะมีใจพึ่งพาเซี่ยยวี่หลัวเป็อย่างมากวันนี้นางไม่ได้ลุกขึ้นมาทำสิ่งที่นางทำสองวันที่ผ่านมาเซียวจื่อเมิ่งก็กระวนกระวายใจแล้ว
แม้ว่าภายในใจเซียวจื่อเซวียนจะรู้สึกหดหู่แต่เพราะก่อนหน้านี้มีใจคิดสงสัยมาตลอด ดังนั้น เมื่อเห็นว่าเซี่ยยวี่หลัว “เผยธาตุแท้” อีกครั้ง จึงไม่ได้รู้สึกผิดหวังสักเท่าไร
นับั้แ่วันที่เซี่ยยวี่หลัวแต่งเข้ามาก็เป็คนแบบนี้ เพียงต่างจากเดิมไม่กี่วัน เขาจะเชื่อสตรีที่เห็นแก่ตัวแบบนั้นมาตลอดได้อย่างไร?
เดิมทีนางก็เป็สตรีเห็นแก่ตัวอยู่แล้วเป็เช่นนี้เสมอมา!
แค่เปลี่ยนไปไม่กี่วันเท่านั้น
สันดอนขุดง่าย สันดานขุดยาก
ภายในใจเซียวจื่อเซวียนทั้งโมโหและร้อนรนเขาเกือบจมดิ่งเข้าไปในความอ่อนโยนของสตรีผู้นี้ที่เกิดขึ้นกะทันหันแล้วส่วนเซียวจื่อเมิ่งที่น่าสงสาร ถูกนางใส่ใจดูแลอยู่หลายวันเห็นนางเป็เหมือนคนในครอบครัวนานแล้ว ตอนนี้กลับสู่ความเ็าเหมือนก่อนจะให้เซียวจื่อเมิ่งทำอย่างไร?
เซียวจื่อเซวียนกลืนผักตีนไก่ในชามลงไปแทบไม่ได้เคี้ยว
ผักจี้ช่ายที่ไม่มีน้ำมันและเกลือจะเทียบกับเกี๊ยวหมูใส่ผักตีนไก่ที่กินใน่หลายวันนี้ได้อย่างไรจะเทียบกับไข่ตุ๋นที่กินใน่หลายวันนี้ได้อย่างไร จะเทียบกับเกอต่าทังใส่ผักตีนไก่ได้อย่างไรทว่า เซียวจื่อเซวียนก็กินผักตีนไก่ทั้งชามลงไป
“จื่อเมิ่ง รีบกิน กินเสร็จเราไปเก็บผักป่ากัน!” เซียวจื่อเซวียนกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
เซียวจื่อเมิ่งกัดริมฝีปาก “พี่รอง ข้าจะไปดูพี่สะใภ้ใหญ่...”
เซียวจื่อเซวียนเงยหน้าขึ้นมองนางน้ำเสียงค่อนข้างหยาบกระด้าง “จื่อเมิ่ง เ้ากำลังคาดหวังอะไร?”
เซียวจื่อเซวียน แล้วเ้ากำลังคาดหวังอะไรอยู่?
คาดหวังให้นางบอกว่าเราเป็ครอบครัวเดียวกันคาดหวังให้นางบอกว่าพี่สะใภ้ใหญ่เปรียบเสมือนมารดา ต่อไปนางก็คือมารดาของพวกเขางอย่างนั้นหรือ?
นางเอ่ยวาจาน่าฟัง ทำได้ดูดีแต่ทนทำได้แค่กี่วัน?
เซียวจื่อเมิ่งมองพี่รองด้วยสีหน้าน่าสงสาร นางเบะปากพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ น้ำเสียงน่าสงสารเสียยิ่งกว่าอะไร “พี่รอง พี่รอง เมื่อคืนพี่สะใภ้ใหญ่เล่านิทานให้ข้าฟังด้วยพี่สะใภ้ใหญ่บอกว่าต่อไปจะเล่านิทานให้ข้าฟังทุกคืน...”
“จื่อเมิ่ง รีบกิน กินเสร็จพวกเราก็ควรไปแล้ว” หากไม่ไปเก็บผักป่าเกรงว่าเที่ยงวันนี้คงไม่มีอะไรให้กิน
เล่านิทานแล้วอย่างไร เป็แค่การเล่นละครหลอกเด็กเล็กก็เท่านั้น
แม้ว่าเซียวจื่อเมิ่งอายุยังน้อยแต่เพราะในบ้านประสบกับความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ต้องทนดูสีหน้าของคนอื่นมาไม่น้อยนางเบะปาก พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้ ก้มหน้าลง กินผักตีนไก่ทีละคำได้แต่กลืนความรู้สึกอัดอั้นใจทั้งหมดลงท้องไป
นางไม่เชื่อ ว่าพี่สะใภ้ใหญ่ที่ดีกับนางขนาดนั้นจะเปลี่ยนกลับไปเป็พี่สะใภ้ใหญ่คนเดิมอีกหรือ?
เซียวจื่อเซวียนรู้ว่าเมื่อครู่ตัวเองกล่าววาจาหนักเกินไปแต่จะทำอย่างไรได้?
เซี่ยยวี่หลัวก็คือเซี่ยยวี่หลัวไม่ว่าจะเป็ตอนนี้ หรือเมื่อก่อน หรือแม้แต่ในอนาคตก็ล้วนแต่เป็เซี่ยยวี่หลัวคนเดียวกัน
