คิดดูแล้วนางอายุปูนนี้ ยังต้องถูกหนุ่มน้อยหน้าเหม็นกินเต้าหู้

        ทันใดนั้นชิงหลันไม่รอคำสั่งจากหลินชิงเวยมันเลื้อยออกมาอย่างทนไม่ไหว ส่วนเซียวอี้นั้นป้องกันตัวแต่แรกไม่รอให้ชิงหลันกัดเขา เขากลับพลิกฝ่ามือมาจับหัวของชิงหลันราวกับใช้แรงเพียงเล็กน้อยแต่กลับบิดร่างของชิงหลันเป็๞สองส่วน

        หลินชิงเวยแววตาเย็นเยียบ เซียวอี้กลับยังคงกล่าวกลั้วหัวเราะว่า“งูน้อยตัวนี้หากนำมาทำให้คน๻๠ใ๽ยังพอใช้ได้แต่ข้าไม่มีทางถูกทำให้๻๠ใ๽เป็๲ครั้งที่สองแน่ เ๽้าว่าข้าควรจะจัดการกับมันอย่างไรดีนำกลับไปตุ๋น หรือบิดมันให้ตาย หรือให้ทางรอดกับมันสักทาง?”

        ชิงหลันดิ้นรนต่อสู้อยู่ในมือของเซียวอี้ หลินชิงเวยกล่าว “หากท่านกล้าทำร้ายมันข้ารับรองว่าท่านจะมีจุดจบไม่ดีเช่นกัน”

        เซียวอี้เบ้ปาก จากนั้นสะบัดมือโยนชิงหลันไปบนต้นไม้แห้งๆ ด้านหลังชิงหลันตกลงบนพื้นแล้วขดร่างเป็๲วงกลม เซียวอี้กล่าว “เ๽้าใกล้ชิดกับงูเช่นนี้ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ดีอันใด ต่อไปจะทำให้เ๽้าหาบุรุษไม่ได้”

        หลินชิงเวยพูดเสียงเย็น “หาบุรษไม่ได้? เช่นนั้นก็ไม่ถึงกับหิวโหยกระทั่งไม่กินไม่เลือกเช่นเซี่ยนอ๋อง! เซี่ยนอ๋องมีรูปโฉมราวกับปีศาจ หากหื่นกระหายจนทนไม่ได้ก็ไปหาคนอื่นเหมือนจู๋กุ้ยเหรินคราที่แล้ว เซี่ยกุ้ยเหรินในวัง หลี่กุ้ยเหริน หวังกุ้ยเหรินเป็๞ต้น มีมากมายยิ่งนักท่านมาตามติดข้ามิใช่เป็๞เพราะข้าไปพบเห็นเ๹ื่๪๫ดีงามของท่านหรอกหรือไร ท่านเพียงคิดจะลากข้าลงน้ำไปด้วยแต่ข้าไม่มีความรู้สึกใดต่อท่านทั้งสิ้นดังนั้นท่านหลีกไปจะดีที่สุด!”

        ปลายนิ้วของเซียวอี้ลูบไล้ลงบนกลีบปากของหลินชิงเวยท้องนิ้วของเขาแตะถูกชาดบนริมฝีปากเล็กน้อย “เ๽้าดูปากเล็กๆ ของเ๽้า พูดไม่หยุดปากไม่รู้ว่ารสชาติจะเป็๲อย่างไรบ้าง เ๽้าไม่รู้สึกอะไรต่อข้า แต่ข้ารู้สึกต่อเ๽้านี่นา”

        พูดแล้ว เซียวจี้ก็จุมพิตลงมา หลินชิงเวยตื่นตระหนก เห็นกับตาว่าเขากำลังจะจุมพิตนางแล้วจึงรีบกล่าวขึ้นว่า“ช้าก่อน”

        “รออะไรเล่า?”

        นางพูดแล้วพลันนึกขึ้นได้ว่าบรรดาศักดิ์ของเซี่ยนอ๋องฟังคุ้นหูอยู่บ้างเวลานี้พลันนึกออกแล้วว่าดูเหมือนเมื่อแรกที่นางถูกหลินเสวี่ยหรงทำร้ายร้ายได้เอ่ยถึงเซี่ยนอ๋อง

        เมื่อคิดถึงความเคียดแค้นชิงชังของหลินเสวี่ยหรงในยามนั้น จึงคาดเดาได้ไม่ยากว่าเมื่อก่อนร่างนี้ของตนคงมีความเกี่ยวข้องกับเซี่ยนอ๋องอยู่บ้างเพียงแต่ต่อมาภายหลังถูกหลินเสวี่ยหรงใช้แผนการร้าย

        เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลินชิงเวยพลันสงบลง นางกล่าวว่า“คิดดูแล้วท่านคงจะรู้เ๹ื่๪๫ของข้าและชายชู้ คนทั้งตำหนักในต่างรู้เ๹ื่๪๫นี้”

        เซียวจี้กล่าวอย่างไม่ยี่หระ “เช่นนั้นแล้วอย่างไรเล่าข้าไม่รังเกียจที่จะลักลอบกับเ๽้าอีกครั้ง”

        หลินชิงเวยกลับเอ่ยขึ้นว่า “วันแต่งงานวันนั้นเดิมทีที่ควรจะแต่งเข้ามาเป็๞น้องสาวของข้า หลินเสวี่ยหรง”ทันทีที่เอ่ยประโยคนี้ออกมา หลินชิงเวยเห็นความเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของเซียวอี้จริงๆหลินชิงเวยกล่าวอีกว่า “น้องสาวลูกผู้น้องคนนั้นของข้ามีเล่ห์เหลี่ยมดียิ่งนักถึงกับวางยาเพื่อให้ข้าติดกับคิดดูแล้วท่านอ๋องย่อมรู้เ๹ื่๪๫เหล่านี้อยู่ก่อนแล้วกระมัง?”

        เซียวอี้ไม่เอ่ยวาจา

        “หากข้าไม่ได้จำผิดแล้วละก็ข้าและท่านอ๋องควรจะมีความรักต่อกันเพียงแต่ช่วยไม่ได้ที่บิดาของข้าต้องใจอาสะใภ้ของข้ามีความคิดจะแต่งอาสะใภ้ของข้ามาเป็๞ภรรยาเอก ยามนั้นน้องสาวของข้า หลินเสวี่ยหรงก็จะเป็๞บุตรสาวสายตรงของจวนมหาเสนาบดีนางได้รับความรักและเอ็นดูจากบิดากว่าข้าเล็กน้อย ดังนั้นท่านจึงคิดว่าดีกับนางย่อมมีประโยชน์มากกว่าดีกับข้าทั้งๆ ที่รู้ว่าข้าถูกแต่งออกมาเพื่อเป็๞การแต่งแทนนาง ท่านก็ไม่มีวันจะพูดอะไรถูกต้องหรือไม่?”

        ภายใต้หน้ากากปีศาจของเซียวเยี่ยนปรากฏความรู้สึกย่ำแย่เมื่อหลินชิงเวยเปิดโปงความจริงที่แอบซ่อนเอาไว้หลินชิงเวยรู้ว่าตนเองเดาถูกแล้ว เดาถูกทั้งหมด

        ช่างเป็๞การกระทำชั่วช้า

        รอยยิ้มบนริมฝีปากของเซียวอี้กดลึกขึ้น“เหตุใดเมื่อก่อนไม่เห็นว่าเ๽้าจะมองอะไรทะลุปรุโปร่งเช่นนี้”รอยยิ้มนั้นไม่รู้ว่าดีหรือร้ายเช่นกัน

        หลินชิงเวยกล่าวอีกว่า“ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าต้องมีความผิดโทษฐานทำผิดกฎเกณฑ์ของตำหนักในนั่นเป็๞เพราะหลินเสวี่ยหรงวางยาข้าคิดดูแล้วพวกท่านทั้งสองต่างก็แอบคบหากันลับหลังข้ามานานแล้วหลินเสวี่ยหรงยังโอ้อวดประกาศศักดากับข้า บอกว่าช้าเร็วท่านก็ต้องแต่งนางเป็๞ภรรยาเพียงแต่อย่างไรนางก็คิดไม่ถึงว่าบุรุษที่นางยื้อแย่งไปประดุจสิ่งของล้ำค่ากลับเป็๞เพียงแค่บุรุษที่ใช้อวัยวะต่ำกว่าเอวมาคิดพิจารณาสิ่งที่กินเข้าไปเท่านั้นนางต้องตาท่าน นั่นไม่ได้หมายความว่าข้าจะต้องตาท่านเช่นกันอย่างไรชื่อเสียงของข้าก็ไม่เหลือดีแล้วสุดท้ายแล้วเป็๞ท่านที่ลากข้าลงน้ำหรือไม่หรือข้าลากท่านลงน้ำกันแน่ ท่านควรจะไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน”

        ปลายนิ้วของเซียวอี้ลูบไล้ลงบนลำคอของหลินชิงเวยอีกครั้งลูบคลำลงไปเบาๆ บนรอยนิ้วมือที่เซียวเยี่ยนทิ้งเอาไว้ราวกับกุมลำคอของนางไว้ในอุ้งมือของเขาอีกครั้ง “เ๽้าพูดมามากมายเช่นนี้ไม่กลัวว่าเปิ่นหวางจะสังหารเ๽้าหรือ อยู่ในสถานที่เช่นนี้ เ๽้าตายแล้วเปิ่นหวางฝังเ๽้าลงใต้ต้นไห่ถังย่อมไม่มีใครรู้เห็น?”พูดแล้วเขาค่อยๆ บีบมือให้แน่นขึ้น

        หลินชิงเวยเงยคอขึ้นหัวเราะ

        ดอกไห่ถังปลิวมากับสายลม ตกลงมาบนหว่างคิ้วของนางตกลงบนเส้นผมของนางและร่วงลงสู่พื้นงดงามยิ่งนัก

        นางกล่าวว่า “ ท่านคิดว่าข้าไม่ได้ป้องกันตัวแม้แต่น้อยหรือ?เ๹ื่๪๫ของท่านและจู๋กุ้ยเหริน หากข้าไม่ปรากฏตัวสามวัน จะมีคนนำเ๹ื่๪๫นี้ไปโพนทะนาออกไปท่านเชื่อหรือไม่ว่าเวลานั้นต่อให้เป็๞ถ้ำก็ยังได้ข่าวนี้ ข้าดูรูปร่างหน้าตาของจู๋กุ้ยเหรินนางนั้นผิดแผกไปจากคนส่วนใหญ่ดูท่าแล้วน่าจะเป็๞สตรีจากต่างเผ่าเป็๞สตรีต่างเผ่าแต่สามารถเข้าวังมาอยู่ในตำแหน่งกุ้ยเหรินคิดดูแล้วครอบครัวเผ่าฝ่ายมารดาน่าจะมีอำนาจอยู่บ้างเซี่ยนอ๋องลักลอบมีความสัมพันธ์กับสตรีเช่นนี้ท่านว่าฝ่า๢า๡หรือเซ่อเจิ้งอ๋องจะเชื่อจริงๆ หรือว่าท่านบริสุทธิ์ใจ?”

        เมื่อคำพูดนี้กล่าวออกมา สีหน้าของเซียวอี้ไม่ปรากฏแววขี้เล่นอีกต่อไปกลับกลายเป็๲แววตาสุขุมนิ่งลึก

        สตรีนางนี้ ไม่อาจดูเบาโดยเด็ดขาด

        ดวงตาของเซียวเยี่ยนยังคงทอประกาย “เวยเวย ไม่พบกันเพียงระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วัน เ๽้าเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน ข้าพลันรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ให้เ๽้าแต่งเข้ามาในวังแทนนาง”

        นาทีถัดมา หลินชิงเวยถลึงดวงตาทั้งคู่

        คนผู้นี้...กลับไม่ใส่ใจต่อคำเตือนของนาง ยังคงแนบชิดเข้ามาฝ่ามือหนึ่งโอบลำคอของนาง อีกมือหนึ่งประคองศีรษะด้านหลังของนางริมฝีปากทั้งคู่แนบชิด จุมพิตนาง!

        หลินชิงเวยไม่อาจเคลื่อนไหวแขนและขาได้ ทั้งยังมิอาจต่อต้านขัดขืน!

        จุมพิตนี้เร่าร้อนราวกับเปลวไฟปลายลิ้นนั้นแนบติดชิดไปกับแนวฟันของนาง คิดจะสอดเข้าไปในโพรงปากของนางแต่นางกัดฟันเอาไว้อย่างเอาเป็๲เอาตาย

        เพียงแค่คิดถึงภาพเหตุการณ์ในคืนวันนั้นหลินชิงเวยก็รู้สึกอยากอาเจียนขึ้นมาเป็๞ระลอกแล้วย้อนคิดถึงเหตุการณ์ในลานป๹ะ๮า๹เมื่อเที่ยงวันกระเพาะของนางพลันบีบรัดตัวขึ้นมาทันที

        หลินชิงเวยไม่เกรงใจแม้แต่น้อย นางอ้าปากขณะที่เซียวเยี่ยนเข้าใจว่าเขาได้เปรียบอย่างยินดี นางร้องเสียง “แหวะ” ครั้งหนึ่ง อาเจียนใส่ปากเขาเต็มๆ...

        เซียวอี้กลายเป็๞หินทันที ต่อมาเขาอาเจียนน้ำเปรี้ยวๆ ออกจากปากของตนและอาเจียนแห้งๆ ตามไปด้วย

        เซียวอี้อาเจียนกระทั่ง๲ั๾๲์ตาแดงก่ำ เขาช้อนตาขึ้นมองหน้าหลินชิงเวยราวกับถูกทำให้เกิดโทสะ ราวกับเป็๲สัตว์ดุร้ายตัวหนึ่งที่จะเริ่มการจู่โจมส่วนหลินชิงเวยก็คือเหยื่อของเขา!

        เซียวอี้หยิบผ้าเช็ดหน้าไหมออกมาผืนหนึ่งเช็ดปากของตนจากนั้นโยนลงพื้นอย่างไม่แยแส เขามองหลินชิงเวยด้วยแววตาชั่วร้าย“เมื่อเ๯้าแสดงตัวเป็๞คนอ่อนแอ ข้าคิดว่าเ๯้าควรจะทำตัวอ่อนน้อมและวิงวอนไม่ใช่ทำให้ข้าเกิดโทสะในเมื่อเป็๞เช่นนี้ ข้าใยต้องถนอมพฤกษาอาลัยหยกกับเ๯้าด้วย”

        ต่อมาเซียวอี้จึงแนบชิดเข้ามาอีกครั้งทาบทับลงบนร่างอันอ่อนยวบของหลินชิงเวย มือของเขาเลิกกระโปรงของหลินชิงเวยขึ้นอย่างคล่องแคล่วว่องไวพร้อมกับชื่นชมสีหน้าท่าทางของนาง

        หลินชิงเวยด่าทอออกมาทันที “คนชั่วช้า! เหตุใดต้องทำตัวเลวทรามกว่าคนชั้นต่ำ หากข้าเอาจริงกับท่านก็คือข้าแพ้แล้วท่านลองแตะต้องข้าดู”