“เ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?” หลงเทียนอวี้มองหญิงสาว นางมิได้โง่เขลาอันที่จริงต้องพูดว่านางฉลาดมากเสียด้วยซ้ำ
เพียงแค่...หากนาง้าเป็ลูกน้องของเขา นางยังต้องฝึกฝนอีกมาก
“ในเมื่อไม่มีตัวเลือกถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันรอฟังคำสั่งของพระองค์ก็แล้วกันเพคะ” บนโลกใบนี้หาก้าบางสิ่งบางอย่าง ก็ต้องยอมเสียบางสิ่งบางอย่าง
คนสนิทของนางมีมากมายเหลือเกิน
ไม่ว่าจะเป็ป๋ายจื่อหรือหลินจงอวี้ทุกคนล้วน้าการปกป้องจากนางอีกทั้งชายตรงหน้ายังเปรียบเสมือนโอกาสเดียวที่นางจะไขว่คว้าเอาไว้ได้
“เ้าพักรักษาตัวให้ดี จริงสิข้าได้ยินมาว่าเ้าสอบปากคำนักโทษได้เก่งกาจยิ่งนัก ข้าจับตัวผู้ว่าการเอาไว้ได้แล้วหวังว่าเ้าจะสามารถขุดข้อมูลที่มีประโยชน์ออกมาได้”
หลงเทียนอวี้หมุนตัว แล้วสาวเท้ายาวๆ ออกจากห้องของหลินเมิ้งหยา
ผู้ว่าการ?ดูท่าแล้วนางจะต้องไปลองคุยดูสักตั้ง!
เพราะเหตุเพลิงไหม้ ทำให้จวนอวี้สูญเสียองครักษ์ไปมากมายทว่าเื่ราวในคราวนี้ถูกปกปิดเอาไว้อย่างดี มิมีใครรู้ข่าวที่ว่าพระชายาอวี้เกือบถูกไฟคลอกตายเลยแม้แต่น้อย
ภายใต้การดูแลของป๋ายจื่อและหลินจงอวี้ อีกทั้งอาหารและยาชั้นเลิศหลินเมิ้งหยาจึงปราศจากรอยแผลเป็
“คุณหนู ท่านอ๋องดีกับท่านเหลือเกิน!”ป๋ายจื่อฉีกยิ้มกว้างขณะกุมขวดหยกเล็กๆ เข้ามาจากนั้นนางยกยาให้กับหลินเมิ้งหยาด้วยความระมัดระวัง
“แค่เพียงขวดฝูหรงไม่กี่ขวดก็สามารถซื้อเ้าได้แล้วหรือเ้านี่ช่างซื้อง่ายเสียจริง” หลินเมิ้งหยานอนนิ่งบนเตียงโดยไม่หันไปมองยาชั้นเลิศที่เหมือนจะได้มาฟรีๆ
สิ่งเ่าั้ล้วนเป็สิ่งที่นางต้องแลกมาด้วยชีวิต
าระหว่างองค์ชาย หากไม่ทันระวังก็อาจจะตกหลุมพรางโดยไม่อาจลุกขึ้นมาใหม่ได้หรือว่านางจะไร้ซึ่งหนทางแล้วจริงๆ
“ข้าน้อยมิได้หมายถึงเื่นี้เ้าค่ะคุณหนูยังจำเหตุการณ์ไฟไหม้ในวันนั้นได้หรือไม่เ้าคะ ท่านอ๋องเป็ผู้อุ้มท่านออกมาจากกองเพลิง”ดวงตาเปล่งประกาย ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะเคารพเลื่อมใสหลงเทียนอวี้ประหนึ่งวีรบุรุษเข้าเสียแล้ว
หลินเมิ้งหยาหลุบตาต่ำ ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยไม่พูดไม่ได้เลยว่าวิธีการซื้อใจคนของหลงเทียนอวี้ทำให้นางรู้สึกละอาย
“พระชายาข้าน้อยได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องให้เชิญพระชายาไปเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” ด้านนอกเสียของพ่อบ้านเติ้งดังขึ้น
“ได้ บอกท่านอ๋องรอสักครู่ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
ป๋ายจื่อพยุงร่างของหลินเมิ้งหยาจากนั้นจัดแต่งเส้นผมที่ยาวจนถึงเอว เหตุเพราะเหตุการณ์ไฟไหม้ดังนั้นมันจึงน้อยลงไปเล็กน้อย แต่เมื่อพาดเส้นผมบนไหล่ นางกลับดูสวยมากยิ่งขึ้น
ทว่าสีหน้ายังคงขาวซีด หากได้มองเห็นไกลๆ พานจะรู้สึกว่านางเป็คนขี้โรค
“พ่อบ้านเติ้ง ข้าเห็นท่านปลอดภัยเช่นนี้ก็รู้สึกวางใจ”ด้านนอกประตู พ่อบ้านเติ้งยังคงไว้ซึ่งสีหน้าเคร่งขรึมแต่เมื่อเห็นหน้าหลินเมิ้งหยา รอยยิ้มจึงผุดออกมา
“ถวายคำนับพระชายา ข้าน้อยเอาชีวิตรอดมาได้แล้วพระชายาได้โปรดวางพระทัย ส่วนพี่น้องทั้งสามท่านอ๋องได้ส่งคนนำเงินปลอบขวัญไปมอบให้แล้วพ่ะย่ะค่ะทุกอย่างล้วนจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
หลินเมิ้งหยายิ้ม ทว่าหัวใจกำลังพุ่งความสนใจไปที่บางสิ่งบางอย่าง
นางเป็คนเ้าคิดเ้าแค้นและกตัญญูรู้คุณในเวลาเดียวกันดังนั้นนางจึงไม่มีทางลืมบุญคุณขององครักษ์ทั้งสาม
ทั้งสองเดินตรงไปข้างหน้าทว่าพวกเขามิได้ไปยังห้องอ่านหนังสือของท่านอ๋อง อีกทั้งยังมิใช่ห้องโถง
แต่กลับเดินลัดเลาะมายังสวนหย่อมขนาดเล็กด้านหลังูเาปลอมที่ถูกสร้างขึ้น
คิ้วของหลินเมิ้งหยาขมวดเข้าหากัน หรือว่านี่คือ...
ผลปรากฏว่าพ่อบ้านเติ้งยื่นมือออกไป ก่อนจะเข้าไปขยับรูเล็กๆ ในูเาปลอมลูกนั้นไม่นานเสียงระคายหูก็ดังขึ้น
“พระชายาได้โปรดเดินตามหลังกระหม่อมด้านในมีห้องทำงานอยู่พ่ะย่ะค่ะ”
เพราะเหตุนี้จึงระมัดระวังมากเป็พิเศษที่แท้สถานที่แห่งนี้ก็เป็คุกลับภายในจวน
คุกลับมีโค้งมากถึงสิบแปดโค้ง เส้นทางคดเคี้ยวและกว้างพอสำหรับสองคนเดินเท่านั้น
บริเวณรอบๆ ประดับไว้ซึ่งหินพระจันทร์เพื่อทำเป็ไฟส่องทางแสงริบหรี่ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว จู่ๆ จมูกก็ได้กลิ่นน้ำ ดังนั้นจึงรู้สึกได้ว่าคุกลับแห่งนี้ถูกสร้างไว้ใต้น้ำของสวนหย่อม
เป็ประติมากรรมที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน! ดูเหมือนว่านางจะประเมินจวนของท่านอ๋องอวี้ต่ำจนเกินไปจวนแห่งนี้ยังมีความลับอะไรอยู่กันนะ?
“เชิญพ่ะย่ะค่ะ” จุดสิ้นสุดของทางเดินคือประตูหินหนาทึบพ่อบ้านเติ้งยื่นมือเข้าไปัั สุดท้ายประตูหินบานนั้นจึงค่อยๆ เปิดออก
เดินผ่านประตูหินเข้าไป กลิ่นอับชื้นประเดประดังเข้ามากระทบหน้า
ทว่าอากาศกลับมากเพียงพอ ราวกับว่าไม่จำเป็ต้องพยายามสูดลมหายใจเพื่อไขว่คว้าหาอากาศเข้าปอด
เมื่อผ่านเข้ามา ทั้งหมดล้วนเป็ประตูหินที่ถูกปิดสนิทมีเพียง้าของประตูหินเท่านั้นที่มีหน้าต่างเหล็กบานเล็กประดับอยู่
“ที่นี่ล้วนเป็ที่คุมขังเหล่าคนชั่วที่คิดร้ายกับท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะรวมถึงเหล่านักฆ่าที่เข้ามาลอบสังหารท่านอ๋องในวันนั้นด้วย”พ่อบ้านเติ้งที่ได้เห็นท่าทางสงสัยใคร่รู้ของพระชายาจึงอธิบาย
“โอ้ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง” หลินเมิ้งหยาพยักหน้าคุกลับแห่งนี้ดูปลอดภัย อีกทั้งยังยากต่อการพบเห็น
การที่ปล่อยให้นางลงมาที่นี่ได้นั่นแสดงว่าเขาเห็นนางเป็คนของตัวเองแล้ว ขณะเดียวกันยังหมายถึงยิ่งรู้มากก็ยิ่งตายอย่างทรมาน
นี่ไม่ต่างอะไรจากการฉุดนางลงน้ำเลยแม้แต่น้อย!
ไม่นานทั้งสองก็เดินมาถึงประตูบานหนึ่ง ผลักประตูเข้าไปร่างสูงใหญ่ของหลงเทียนอวี้ที่กำลังยืนอยู่ในมุมมืดพลันปรากฏให้เห็น
“ท่านอ๋อง พระชายามาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านเติ้งถวายคำนับจากนั้นยืนตรงด้านหน้าประตูด้วยท่าทางสงบนิ่ง หลินเมิ้งหยาสังเกตเห็นสายตาที่กวาดมองมาของหลงเทียนอวี้รอยยิ้มจึงผุดขึ้นเล็กน้อย
“ที่ท่านอ๋องเรียกหม่อมฉันมาก็เพื่อขุดหาข้อมูลจากปากของผู้ว่าการหรือเพคะ?”
ภายในห้อง ผู้ว่าการซึ่งสวมใส่ชุดจีนถูกมัดอยู่บนเสาเข็ม
ปากถูกยัดผ้าเอาไว้ดูเหมือนว่าชีวิตตลอดหลายวันที่ผ่านมาจะยังอยู่ดีกินดี
ทว่าตอนนี้ดวงตากลมโตกลับเบิกกว้างไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังหวาดกลัวนาง ดังนั้นจึงพยายามดิ้นหนี
“แล้วแต่เ้า เปิ่นหวังเพียงอยากได้ยินข้อมูลที่มีประโยชน์”พ่อบ้านเติ้งเคยพูดว่าวิธีการทรมานของหลินเมิ้งหยามีประสิทธิภาพยิ่งนัก
ทั้งทรมาน ทั้งมีกลอุบายที่แเีประจวบเหมาะกับผู้ว่าการที่ปิดปากสนิทไม่ยอมเผยข้อมูลใดๆอยากจะเห็นนักว่านางจะมีวิธีเช่นไร
“เพคะ”
หลินเมิ้งหยาหยุดยืนด้านหน้าผู้ว่าการ หัวใจกระตุกเล็กน้อยก่อนจะครุ่นคิดหาวิธี
นางยิ้มกว้างพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูของผู้ว่าการ จากนั้นกระซิบ
เพียงสองประโยคเท่านั้น ทว่าสีหน้าของผู้ว่าการกลับเปลี่ยนไปดวงตาทั้งสองข้างตื่นกลัวราวกับเห็นผีขณะจับจ้องมองทางหลินเมิ้งหยา
“เข้ามา เอาแส้ชุบน้ำเกลือเรามาทำให้ิัของท่านผู้ว่าการฉีกขาดกันก่อน”
เสียงหวานนุ่มนวล แต่กลับโหดร้ายอำมหิตดุจดั่งปีศาจ
แส้ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในสายตา บนตัวแส้มีหนามอยู่ถ้วนทั่วหากถูกฟาดลงไปแล้วละก็ ิัและเืคงมิวายติดตามมา
ยิ่งจุ่มด้วยน้ำเกลือ ความเจ็บแสบยิ่งทวีคูณมากขึ้น
“พระชายา จะให้ตีกี่ทีพ่ะย่ะค่ะ?” ผู้ลงทัณฑ์กระซิบถาม
ทว่าหลินเมิ้งหยากลับชำเลืองมองทางผู้ว่าการด้วยสายตามิยินดียินร้ายดูเหมือนจะเตรียมใจต่อสู้เอาไว้แล้วสินะ?
ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
“หากข้าไม่สั่งให้หยุด พวกเ้าก็อย่าหยุด พ่อบ้านเติ้งไปเตรียมซุปโสมให้ข้า ใส่ยาจิ่นชวงเข้าไปด้วย อ้อจริงสิไปเตรียมไม้ก๊อกมาให้ข้าสิบกว่าอัน ขนาดใหญ่พอที่จะใส่ในปากเขาได้”
ทุกคนอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็นะเืเข้าปอด
นี่ไม่เหมือนกับการทรมานเพื่อเค้นเอาข้อมูลแต่กลับเป็การทรมานเพื่อความสนุกเสียมากกว่า
มองดูสายตาที่กำลังต่อต้านของผู้ว่าการทุกคนล้วนคิดว่าเหตุการณ์ต่อไปจะต้องตื่นเต้นเป็พิเศษอย่างแน่นอน
การถูกทรมานเพียงลำพังไม่น่ากลัว แต่ที่น่ากลัวคือความเ็ปนั้นจะไม่มีที่สิ้นสุด
การไม่รู้ว่าตนเองจะต้องเจอเข้ากับการทรมานแบบไหน คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดและทำให้คนผู้นั้นสิ้นสติเร็วที่สุด
หากเป็คนจิตใจอ่อนแอ สุดท้ายหากไม่โง่ก็กลายเป็บ้า
“หากเ้ายอมคายความลับออกมาข้าจะยอมปล่อยให้เ้าอยู่อย่างสบายหนึ่งวัน จากนั้นค่อยตีเ้า แต่ถ้าเ้าไม่พูดข้าจะทรมานเ้าทั้งวันทั้งคืน แต่ถึงอย่างนั้นเ้าก็อย่าได้เป็กังวลไปข้าไม่เหมือนพวกเขา วิธีทรมานที่ข้าใช้ ล้วนไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาเคยพบเจอมาก่อน”
ดวงตาของหลินเมิ้งหยาเปล่งประกายนางจ้องมองั์ตาของผู้ว่าการที่เริ่มสั่นไหวเล็กน้อย
ตอนที่นางยังเป็นักศึกษานางเคยได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับการทรมานมาก่อน
การาเ็ทางกายเป็เพียงส่วนหนึ่งของการทรมานเท่านั้นแต่การถูกทำลายสติสัมปชัญญะต่างหากที่เป็วัตถุประสงค์ของการทรมานที่แท้จริง
“อึก...ฮือ...ฮือ...ฮือ...” ผู้ว่าการไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพระชายาอวี้จะชื่นชอบการทรมานผู้อื่นเช่นนี้
“เอาล่ะ เริ่มทรมานได้” ไม่ต้องให้พูดซ้ำ มือของผู้ลงทัณฑ์ยกแส้ขึ้น“เพียะ” เสียงดังจากร่างของผู้ว่าการ
ขณะเดียวกัน เสียงร้องประหนึ่งหมูถูกเชือดดังระงมไปทั่วทั้งห้อง
หลินเมิ้งหยาสั่งให้คนนำเก้าอี้ตัวเล็กมาให้ จากนั้นหยิบเมล็ดทานตะวันขึ้นแทะด้วยท่าทางสบายๆ
“คนนั้น...ทางด้านซ้าย...ไปเปลี่ยนแส้เส้นใหม่ทางขวา...จุ่มแส้ลงในน้ำเกลืออีก”แทะเปลือกเมล็ดทานตะวันพลางออกคำสั่งกับผู้ลงทัณฑ์
นางเพิกเฉยต่อเนื้อที่ฉีกขาดและเืที่ไหลอาบร่างของผู้ว่าการราวกับว่ากำลังมองดูมายากล
“ท่านอ๋อง หากเป็เช่นนี้ต่อไปจะ...”พ่อบ้านเติ้งมองดูผู้ว่าการที่กำลังอ่อนแรงลงด้วยท่าทางกังวลเขากลัวว่าหากทำเช่นนี้ต่อไป ผู้ว่าการจะต้องตายอย่างแน่นอน
“ไม่หรอก” หลงเทียนอวี้ยืนมองอยู่ภายใต้ความมืดเขารู้ดีว่าหลินเมิ้งหยาจะต้องใช้วิธีนี้ทั้งหมดถูกจัดฉากขึ้นเพื่อทำให้ผู้ว่าการคิดว่านางมิได้ใส่ใจต่อความลับใดๆ ทั้งสิ้น
ทางเดียวที่จะหยุดความเ็ปทรมานได้คือการคายความลับออกมา
เชื่อว่าอีกไม่นาน ผู้ชายคนนั้นจะต้องทนไม่ไหวอย่างแน่นอน
“เอาของที่อยู่ในปากของเขาออก ถามเขาดูว่ามีอะไรอยากจะพูดหรือไม่?” หลินเมิ้งหยาสั่งผู้ลงทัณฑ์ให้นำเศษผ้าออกแต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร หลินเมิ้งหยารีบร้องขัดขึ้น
“ไม่มีอะไรจะพูด ยัดเอาไว้เหมือนเดิมแล้วตีอีกครั้ง”ผู้ว่าการเหลือกตาโต คำพูดจุกอยู่ที่ท้อง นี่มันคืออะไรกันแน่? มิใช่ว่าจะต้องให้เขาแสดงความหยิ่งทะนงออกมาก่อนจากนั้นหลินเมิ้งหยาจึงพ่ายแพ้ไปอย่างนั้นหรือ?
ขณะนี้ สติสัมปชัญญะของผู้ว่าการะเิเป็ที่เรียบร้อยแล้ว
ทว่าหลินเมิ้งหยามิได้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนอย่างสีหน้าที่แสดงออกมา
พ่อบ้านเติ้งบอกว่าคนคนนี้น่าจะเป็คนของกลุ่มลับอะไรบางอย่างดังนั้นฝีมือจึงไม่เลว
ทว่าหลบซ่อนตัวมานานหลายปีจนได้เป็ผู้ว่าการนั่นแสดงให้เห็นว่าการทำงานในที่ว่าการของเขานั้นไม่เลวเลย
ตะเกียกตะกายทำงานอยู่ในที่ว่าการมานานหลายปี จนสุดท้ายก็ได้ต่อแถวขึ้นรับตำแหน่งเมื่อเทียบกับพวกนักต้มตุ๋นที่มักจะโป้ปดมดเท็จจนลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วปากของเขาผู้นี้มีสิทธิ์ที่จะคายข้อมูลสำคัญออกมามากกว่าคนเ่าั้
ขอเพียงมีโอกาสสักครั้ง เขาจะต้องบอกเื่ที่ตนเองรู้ออกมาจนหมด!
