ตำหนักเย็น
เฟิ่งเฉี่ยนถือตะเกียบขึ้นมาคีบบะหมี่ส่งเข้าปากตนเอง นั่นคือบะหมี่ชามหนึ่งที่นางหยิบมาจากห้องเครื่อง
“เอ๊ะ? บะหมี่นี้รสชาติไม่ธรรมดาจริงๆ!” เมื่อบะหมี่เข้าปาก เฟิ่งเฉี่ยนเคี้ยวบะหมี่เพื่อรับรู้รสชาติและรู้ได้ถึงความไม่สามัญทันที “รสชาติไม่นับว่าล้ำเลิศ ทว่าเมื่อลงไปถึงกระเพาะแล้วกลับรู้สึกถึงพลังลมปราณบางเบาที่เคลื่อนไหวอยู่ในร่างกาย ทำให้แขนขาทั้งสี่รู้สึกผ่อนคลาย จิตใจปลอดโปร่ง มหัศจรรย์ มหัศจรรย์เหลือเกิน!”
นางชื่นชมพร้อมกับกินบะหมี่ไปด้วย ใช้เวลาเพียงไม่นานนางก็กินบะหมี่ในชามหมดไปครึ่งถ้วย
จื่อซูเดินเข้ามาพิจารณาชามกระเบื้องใบนั้นครู่หนึ่ง สีหน้าของนางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “แย่แล้ว! นี่เป็บะหมี่ของฝ่าาเพคะ!”
“มีอะไรแตกต่างเล่า” เฟิ่งเฉี่ยนไม่คิดเช่นนั้น
จื่อซูมีสีหน้ากลัดกลุ้ม “พระกระยาหารของฝ่าา ล้วนปรุงโดยใต้เท้าซุนผู้เป็เทพอาหารขั้นสามมาโดยตลอด ทั้งยังคัดเลือกวัตถุดิบที่เพิ่มพละกำลังเพื่อปรุงออกมาเป็พระกระยาหารว่างสำหรับเสวยง่ายๆ! ภายในวังหลวง มีเพียงฝ่าาพระองค์เดียวที่จะเสวยได้เท่านั้นเพคะ!”
“เทพอาหารขั้นสามหรือ” เฟิ่งเฉี่ยนพยายามรวบรวมความทรงจำ นางพอจะเข้าใจระบบของหลิงอวิ๋นต้าลู่โดยสังเขป
หลิงอวิ๋นต้าลู่เลื่อมใสและให้ความสำคัญกับวรยุทธ์ บูชาผู้แข็งแกร่ง มีอาชีพเป็เทพการต่อสู้ สามารถซัดูเาถมทะเลได้ ความล้ำเลิศของเทพมายากล สามารถทำลายล้างเมืองทั้งเมืองได้ ทว่าหลังจากาครั้งใหญ่เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน เทพมายากลนี้ได้หายสาปสูญไปจากหลิงอวิ๋นต้าลู่ และถึงแม้ว่าทั้งสองทักษะนี้จะร้ายกาจอย่างไรก็ไม่อาจต่อกรกับ เทพอาหารได้ เพราะเทพอาหารสามารถอัญเชิญเทพเ้าทั้งเก้า!
หนึ่งพันปีก่อน หลิงอวิ๋นต้าลู่เคยปรากฏเทพอาหารระดับเซียนท่านหนึ่ง เมื่อแคว้นแข็งแกร่งเช่นหลิงอวิ๋นต้าลู่ที่มีความยิ่งใหญ่มานับพันปีแต่โบราณสามารถอัญเชิญเทพทั้งเก้าลงมาจากสรวง์ได้ ทำลายศัตรูและคนต่างเผ่าของหลิงอวิ๋นต้าลู่ ปกปักษ์รักษาหลิงอวิ๋นต้าลู่ นับเป็เื่ราวที่เล่าสืบต่อกันมานับพันปี! เทพอาหารจึงกลายเป็สิ่งที่ทุกคนต่างใฝ่ฝันของหลิงอวิ๋นต้าลู่!
การเลือกวัตถุดิบในการทำอาหารของเทพอาหารนั้นคัดเลือกจากสารจำเป็แห่งชีวิต นำมาทำเป็อาหารเลิศรส ผู้ที่กินอาหารเข้าไปไม่เพียงแต่เพิ่มพละกำลังให้กับร่างกายเท่านั้น ยังเพิ่มพละกำลังในการสู้รบอีกด้วย เทพอาหารเพิ่มพลังในการบำเพ็ญตนผ่านกรรมวิธีและศิลปะในการปรุงอาหาร เมื่อบำเพ็ญตนมาถึงจุดๆ หนึ่งก็จะอัญเชิญเทพทั้งเก้าลงมาจากสรวง์ได้ สามารถเรียกฟ้าเรียกฝน ทำลายล้างใต้หล้า!
ทว่าทั้งหมดนี้ช่างห่างไกลกับเฟิ่งเฉี่ยนเกินไป ั้แ่เล็กนางถูกตัดสินว่าเป็คนไม่มีพร์ในด้านนี้ ดังนั้นจึงไม่มีโอกาสเป็เทพอาหาร นางจึงยินยอมแต่งงานออกเรือนกับบุรุษแต่โดยดี ให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาวเป็ครอบครัวของนางชั่วชีวิต
ทว่าเฟิ่งเฉี่ยนในตอนนี้ไม่เหมือนกัน นางตระหนักถึงความสำคัญของความแข็งแกร่ง ไม่มีความแข็งแกร่งก็คงได้แต่ปล่อยให้ผู้อื่นกดขี่ข่มเหง หากมีความสามารถและความแข็งแกร่งจะยืนอยู่เหนือผู้อื่นได้ และจะมีอิสระเสรี!
นางลอบจดจำอาชีพทั้งสามนี้ในใจเงียบๆ หากมีโอกาส นางจะต้องเรียนรู้ให้ได้!
จื่อซูที่ยืนอยู่ด้านข้างร้อนใจจนยืนไม่ติด “เช่นนี้จะทำอย่างไรเพคะ หากฝ่าาทรงล่วงรู้ว่าท่านเสวยบะหมี่ของพระองค์ ฝ่าาจะต้องกล่าวโทษท่านแน่นอนเพคะ!”
“กลัวอันใด หรือเขาจะสังหารข้า”
ในฐานะฮองเฮา ตอนนี้ต้องเข้ามาพำนักอยู่ในตำหนักเย็น ยังมีที่แย่กว่านี้อีกหรือ
ห้องทรงพระอักษร
เซวียนหยวนเช่อกำลังนั่งเอนกายอยู่บนตั่งนุ่มด้วยท่าทีเหนื่อยล้าอยู่บ้าง เขากำลังพักสายตา เบื้องหน้าเขามีฎีกาที่ยังไม่ได้อนุมัติวางอยู่หลายเล่ม ผิวของเขาเนียนราวกับเนื้อกระเบื้องอย่างดี ลื่นราวกับหิมะ ริมฝีปากบางเฉียบ ดวงตาเรียวยาว ช่างเป็รูปโฉมของบุรุษมากรักหลายใจโดยแท้ แต่เพราะหางตาของเขาชี้ขึ้นข้างบนเล็กน้อย นั่นจึงเป็ลักษณะของคนรักเดียวใจเดียว คนเช่นนี้มีลักษณะโดดเด่นคือ ไม่รักก็คือไม่รัก หากรักแล้วก็จะรักโดยไม่เปลี่ยนแปลงจนชีพวาย...
ลั่วหยิ่งผ่อนฝีเท้าให้เบาขึ้นอีก ลังเลใจว่าจะเรียกหรือไม่เรียกดี เซวียนหยวนเช่อ พลันเอ่ยขึ้นทั้งที่ไม่ลืมตา “เื่อันใด”
ลั่วหยิ่งยอบกายลงรายงานว่า “ฝ่าา ฮองเฮาเหนียงเหนียงออกจากตำหนักเย็นโดยพลการ ไปสร้างความวุ่นวายในห้องเครื่อง ตบหน้าหลี่หมัวมัว ทั้งยังล่วงเกินไทเฮา ได้ยินพวกบ่าวพูดกันว่าไทเฮาทรงกริ้วจนเกือบหมดสติ กลับถึงวังได้เชิญหมอหลวงมาตรวจอาการแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”
เซวียนหยวนเช่อลืมตาขึ้นช้าๆ ในแววตาปรากฏให้เห็นความรำคาญใจ “ต่อไปเื่เล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ ไม่ต้องมารายงานเจิ้นอีก...ยังมีเื่อื่นอีกหรือไม่”
ลั่วหยิ่งชะงักงัน เขาอดปาดเหงื่อไม่ได้ “วันนี้ทางด้านองค์หญิงหลานซินมียอดฝีมือปรากฏตัวไม่หยุด เกรงว่าจะมีการเคลื่อนไหวพ่ะย่ะค่ะ”
“จับตาดูนางเอาไว้! เก็บนางเอาไว้ก่อน นางยังมีประโยชน์อีกมาก!” น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบถึงกระดูก
“พ่ะย่ะค่ะ” ลั่วหยิ่งยังรีรอ มีท่าทีจะพูดแต่ก็ไม่พูด
คิ้วเรียวนั้นพาดเฉียงขึ้นเล็กน้อย เมื่อเซวียนหยวนเช่อกล่าวเสียงหนัก “อย่างไรเล่า ยังมีเื่อันใดอีก”
ลั่วหยิ่งตอบ “ทางห้องเครื่องกราบทูลขึ้นมาว่า บะหมี่ที่เทพอาหารซุนปรุงถวายพระองค์ ถูกคนขโมยไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาสงสัยว่าจะเป็ฮองเฮา...”
ดวงตาเ็าของเซวียนหยวนเช่อหรี่ลงเล็กน้อย และเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเ็าสุดขั้ว “ส่งคนไปเฝ้าตำหนักเย็น ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าออก! ยังมีอีก หักเบี้ยหวัดคนในห้องเครื่องเป็เวลาสามเดือน หากยังทำงานผิดพลาดอีก ให้ลงโทษโบย!”
“พ่ะย่ะค่ะ” ลั่วหยิ่งรับบัญชาแล้วถอยออกไป
