หงับ ๆ ๆ 

   เอื้อก 

  จอมเวทย์เฒ่า ตักกุ้งมาวางในชามข้าวต้ม แล้วตักน้ำจิ้มซีฟู๊ดราดบนตัวกุ้ง แล้วตักเข้าปาก 

  " ซี๊ดด อืมมมมม แสบร้อนไปหน่อย " 

  เขาตักกุ้งอีกที ราดน้ำจิ้ม แต่ครั้งนี้กินพร้อมข้าวต้ม 

  " โอ้วว อื้มม " 

  " ดูท่าทางเ๯้าจะพอใจน่าดูเลยนะ " โซวิโลเอ่ยแซวขึ้นมา

  จอมเวทย์ชราหยุดมองชั่วขณะ แล้วหันไปซดน้ำต้มจืดต่อ

  " ซู้ดดดด " 

  เขาวางช้อนลง ยังคงนั่งนิ่ง

  " เป็๞ดั่งเ๯้าว่าจริง ๆ โซวิโล มันยอดเยี่ยมมาก เปรียบเ๯้าหนุ่มน้อยนี่เหมือนจอมปราชญ์แห่งอาหารได้เลย รสชาติเกินพรรณนา ลึกล้ำดั่งเวทมนต์ยิ่ง " เขาพูดพลางยกยิ้มมุมปาก 

  ดูยิ่งใหญ่ชะมัด เด็กน้อยทำกับข้าว จริง ๆ ก็ไม่ใช่เด็กด้วย 

  " ฮ่า ฮ่าา ใช่ไหมล่ะ ๆ " คนแคระหัวเราะตาม

  " อืม ตามสัญญาที่ให้ไว้กับเ๯้า ข้าตกลงโซวิโล " จอมเวทย์เฒ่าพยักหน้า

  " ฮ่า ฮ่า ได้ ๆ เ๯้าหนู " คนแคระหันมาที่แนช " ต่อไปนี้ เ๯้ามาส่งอาหารให้พวกข้า พวกข้าเสนอราคาเป็๞ ม้วนวาร์ปเทเลพอร์ต " แต่กาบรินัสกระแอมขัดขึ้น 

  " ข้าจะเปลี่ยนเป็๞ ให้อาร์ติแฟกซ์เทเลพอร์ตแบบระบุสถานที่ และ เหรียญเงินเล็ก 5 เหรียญ จากโซวิโล เ๯้าพอใจในตัวเงินไหม แต่เพราะราคาอาติแฟคมันแพง ถึงจะเป็๞แค่แบบไปกลับตายตัวก็เถอะนะ มันก็ยังแพงอยู่ดี เ๯้าจะว่าอย่างไร ? " กาบรินัสถาม แต่โซวิโลทำหน้างง

  " ขอถามได้ไหมครับ ว่ามันใช้ยังไง ? " แนชถามกลับ

  " ก็แค่ถ่ายมานาใส่ลงไป เ๯้าเลือกเอาว่าอยากโผล่ตรงไหน ส่วนที่หมู่บ้านเ๯้า ก็เลือกมาอีก 1 สถานที่ แต่ต้องเก็บไว้ดีๆละ เพราะเมื่อเปิดแล้ว ใครก็สามารถเอาไปใช้ได้ เพียงแค่ถ่ายมานาลงไป เพราะแบบนั้นแหละ เมื่อเทียบกับอาร์ติแฟกต์แบบเดียวกัน มันเลยถือเป็๞ของกระจอกงอกง่อยไปเลย " โซวิโลอธิบาย 

  " มันก็คงสบายดีซินะ เกลือวันนึง ที่ลุงแบรดให้ คงหมดพอดี " เขาคิดในใจ เขาไม่อยากใช้ให้เค็มมาก เดี๋ยวโรคถามหาคนในโลกนี้ " ได้เพิ่ม ต่อวันเป็๞ 8 เหรียญเงินเล็ก เนื้อก็ใช้ 3 ชั้นกับไก่เอา ให้พวกนั้นเข้าป่าแค่เก็บ สมุนไพร กับ เครื่องเทศมา เพื่อมาปลูก อืม ๆ ๆ แล้วก็มาขายอาหาร ตอนเช้า อืมๆๆ " 

  " ว่าอย่างไร เ๯้าตกลงหรือไม่ ? " นักเวทย์ตรงหน้าถามซ้ำ

  " ตกลงครับ " แนชตอบตกลง " แต่ถ้าผมสั่งอุปกรณ์แบบใหม่อีก ลดราคาให้ผมด้วยนะ " แนชหันไปหาโซวิโล พร้อมฉีกยิ้ม

  " ฮ่า ๆ ๆ ไอเด็กนี่ เ๯้าเล่ห์เหมือนพวกหูยาวจริง ๆ " เขาโพล่งออกมา

  " ข้าตกลง ถ้าเ๯้าเอาอาหารใหม่ ๆ ที่ทำจากสิ่งนั้นมาให้ข้า ข้าจะยกให้ไปเลย ฮ่า ฮ่า เฉพาะชิ้นแรกนะ ชิ้นต่อไปข้าจะคิดราคาพิเศษให้ " โซวิโลบอกออกมาอย่างอารมณ์ดี 

  " ดูถ้าเ๯้าจะถูกใจเ๯้าหนูนี่น่าดูชม " กาบรินัสพูด 

  " เห๊อะ ใครจะไปชอบไอเด็กตัวเหม็น มีดีแต่อาหารแหละที่ข้าชอบ ฮ่า ฮ่า " เขาหัวเราะต่อ

  " เฮื้อก เศษแก้วมันบาดคน แต่คำพูดคน มันบาดใจ " แนชคิด 

  " แต่เ๯้าก็ให้ อาร์ติแฟกต์เลยนะ " โซวิโลตอบกลับ

  " โฮ่ โฮ่ ข้าสนใจสิ่งใหม่ ๆ ที่น่าสนใจอย่างไรละ " นักเวทย์ชราตอบ พร้อมมองมายังเด็กชาย

  " พวกเราคนแคระ ก็ชอบขวนขวายหาสิ่งใหม่ ฮ่า ฮ่า " คนแคระสนับสนุน 

  " โฮ่ โฮ่ ฮ่า ฮ่า "

  จะหัวเราะกันอีกนานไหมเนี่ย !!! 

  " เอ่อ ขอถามได้ไหมครับ ว่าเวทย์จำพวก เทเลพอร์ต หรือวาป นี่หลักการทำงานของมันมันทำงานยังไงหรือครับ " แนชเอ่ยขัดขึ้น

  ทั้ง 2 หยุดหัวเราะ แล้วหันกลับมามองเด็กชาย 

  " โฮ่ โฮ่ " ฝ่ายจอมเวทย์ หัวเราะขึ้นก่อน " จะแอบถาม เพื่อลองฝึกเองรึ ? "

  -.- แนช 

  -_- a โซวิโล 

  " เ๯้าหมายความว่าอย่างไร ? " โซวิโลสงสัย " อย่าบอกนะว่า . . " พลางหันกลับมามองแนช

  " โฮ่ โฮ่ โฮ่ เช่นนั้นแหละ " จอมเวทย์ตอบ " ถ้าข้าสอนให้ และมอบตำราเวทย์ขั้นต้นที่ข้าเขียนแก่เ๯้า เ๯้าคงต้องเรียกข้าว่าอาจารย์แล้วนะ จะมาแอบเอาวิชาไปเฉย ๆ ไม่ได้หรอกนะ โฮะ โฮะ " เขาหันมาบอกแนช

  " เอ่ออ ผมขอลองถามลุงแบรดก่อนได้ไหมครับ เขาเป็๞เหมือนผู้ปกครองของผม " แนชตอบ 

  " ฮึ ฮึ เ๯้าหนูแบรดรึ ได้เลยเอาตามที่เ๯้าว่าได้เลย " กาบรินัสบอก 

  " เรียกลุงแบรดว่าเ๯้าหนู ฮ่า ฮ่า ฮ่า " เขาคิดในใจแล้วยิ้ม ลุงแบรดไม่เหมาะกับคำว่าเ๯้าหนูจริง ๆ 

  " เอ่อ แล้วผมต้องมาส่ง อาหาร๰่๭๫ไหนหรอครับ ? " แนชหยุดขำ แล้วถามถึงข้อตกลง 

  " เวลาไหนก็ได้ ก่อนเที่ยง " โซวิโลตอบ " และนี่ " เขายื่นเหรียญเงินเล็ก 5 เหรียญให้ " ค่าอาหารของวันนี้ "

  ส่วนทางด้าน กาบรินัส ก็ดีดนิ้วเรียกสร้อยคอสีเงินเก่า ๆ เรียบ ๆ แล้วยื่นให้แนช 

  " เ๯้าเลือกสถานที่แล้วใส่มานาลงไปทั้งสองจุดหมาย แต่วันนี้เ๯้าคงต้องเดินกลับก่อนล่ะนะ เพราะต้องเปิดทั้ง 2 สถานที่ " จอมเวทย์บอกเด็กชาย " และอาหารของเ๯้า น่าหลงไหลมาก "

  เอ่อ คนปกติ เค้าต้องบอกว่า อร่อยไม่ใช่หรือไง นี่อะไร อาหารน่าหลงไหลมาก ที่เค้าว่ากันว่า นักเวทย์จะมีความคิดแปลกแยก คงเป็๞เ๹ื่๪๫จริงมั้ง

  " พวกท่าน ไม่กินอาหารหรอครับ เดี๋ยวพอมันเย็นแล้ว จะไม่อร่อยนะครับ " แนชบอกผู้ใหญ่ 2 คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้

  " โอ้ ๆ ใช่ ๆ มาเรารีบกินกันต่อเถอะ แล้วเ๯้าละ จะทำอย่างไร ? " โซวิโลถาม

  " ไม่เป็๞ไรครับ ข้ารอได้ " เด็กชายตอบกลับ 

  " เ๯้าจะไปซื้ออะไรก่อนไหมละ ไปก่อนเลยก็ได้ " โซวิโลถามอีก " ไปขายสัตว์เลยก็ได้นะ "

  " ซื้อเนื้อกับผักครับ " เด็กชายตอบ " แต่จริง ๆ ผมอยากสั่งทำหม้อแบบใหม่ด้วยครับ " 

  " ห๊ะ หม้อแบบใหม่รึ ไหน ๆ มันเป็๞ยังไง เห้ยไอเฒ่าขอยืมกระดาษกับถ่านหน่อย " เขาดูกระตือรือร้น กับคำว่า ' ใหม่ ๆ ' จริงๆ

  เป๊าะ !! 

  จอมเวทย์เฒ่า ดีดนิ้วเช่นเดิม กระดาษและแท่งถ่านหรือบรรพบุรุษดินสอ ก็โผล่มาที่โต๊ะ เด็กหนุ่มมองตาเป็๞มัน 

  " หลักการคล้าย ๆ เวทย์เทเลพอร์ตนั่นแหละเ๯้าหนู " เขายกยิ้ม และพูดเมื่อสังเกตุเห็นถึงความสนใจของเด็กชาย

  " ครับ " ตอบรับ แต่ไม่รู้เลยว่าหลักการ เทเลพอร์ต คืออะไร 

  " เอา ๆ ๆ รีบวาด ๆ ๆ ให้ข้าดู " เร้าหรือ เป็๞เด็กเลย

  แนชจัดการวาดรูป ' ซึ้งนึ่ง ' และอธิบาย ส่วนโซวิโลก็ถามกลับ เมื่อมีข้อสงสัย แนชสั่งแบบมีชั้นนึ่ง 2 ชั้น

  " ตกลง พรุ่งนี้มาเอาได้เลย ข้าทำให้เองเหมือนเดิม " โซวิโลตกปากรับคำเด็กชาย " เอาละ เ๯้าไปทำธุระของเ๯้าได้เลย " 

  " ขอบคุณครับ " แนชกล่าวขอบคุณ " งั้นผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ " เขาหยิบถุง และกล่าวลาทั้ง 2 ก่อนหันกลับมา " เอ่อ แล้วผมจะออกไปยังไงครับ " พลางเกาหัวแกร๊ก ๆ

  " ฮ่า ฮ่า ฮ่า เ๯้าเดินเข้าไปในวงเวทย์ได้เลย เดี๋ยวมันจะส่งเ๯้าไปชั้นแรกเอง " โซวิโลชี้ไปทางกาบรินัส บอกไป ขำไป

  " ครับ ขอบคุณครับ " เมื่อได้ยินดังนั้น แนชจึงเดินไปยืนตรงกลางวงแหวน 

  เป๊าะ !! กาบรินัสดีดนิ้ว

   วิงค์ ๆ ๆ ๆ ฟึ่บบบ ! ~  เด็กชายหายไป

  " ดูแล้ว เ๽้าน่าจะถูกใจเ๽้าหนูแนชน่าดูเลยซินะ " กาบรินัสถาม " ระดับท่าน โซวิโล ผู้มากชื่อจากอาณาจักรคนแคระ ตีอุปกรณ์ครัวให้ ขนาดนักรบ หรือนักผจญภัยชั้นสูง ยังไม่ตีให้ด้วยตัวเองเลยนะ นี่มันช่างมหัศจรรย์ยิ่ง โฮะ โฮะ " 

  " เพราะเ๽้าเด็กนี่มันทำให้ข้าตื่นเต้น แค่นั้นแหละ " คนแคระตอบกลับ " เ๽้าก็เช่นกัน เอ่ยปากจะให้ไอเด็กตัวเหม็นนั่นเรียกว่าอาจารย์ กับคนที่นักเวทย์ทั้งอาณาจักร พร้อมก้มกราบเพื่อขอเป็๲ลูกศิษย์สายตรง แต่ก็ไม่มีใครได้เป็๲ คงถูกใจมากเลยซินะ ดูแล้วที่ตอบตกลงเ๱ื่๵๹อาร์ติแฟกซ์ คงไม่ใช่แค่เ๱ื่๵๹รสชาติอาหารซินะ " โซวิโล มองหน้า กาบรินัส 

  " ดั่งเช่นเ๽้า เ๽้าหนูแนช มีอะไรให้ค้นหาเยอะ ตัวเ๽้าที่ไม่สามารถตรวจจับมานาและพลังเวทย์ได้ อาจไม่รู้ แต่เราทั้งคู่ อาจจะได้พบ อนาคตสุดยอดจอมเวทย์ที่โลกนี้ มิเคยพบเจอ ก็เป็๲ได้นะ " จอมเวทย์เฒ่าพูดจบ ทำให้ทั้งห้องเงียบไป

  " . . . . "

  " . . . . . "

  " . . . . . . "

  " . . . . . . . "

  " ฮ่า ฮ่า ฮ่า "

  " โฮ่ โฮ่ โฮ่ " 

  ทั้งคู่หัวเราะพร้อม ๆ กัน 

  " ถ้ามันอยากเรียนทักษะการเป็๞ช่างตีเหล็กด้วย คงจะดีไปเลยนะ "

  โซวิโล คิดในใจ