คนทั้งหมดล้วนมีความคิดเช่นนี้ ผู้าุโหานที่ได้รับความนับถือจากผู้คนไม่มีทางรับปากให้ฝ่ายตรงข้ามอ่อนข้อให้ ทว่าที่ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกเหนือคาดก็คือ ผู้าุโหานเห็นด้วย!
“ได้ เ้าพูดเองนะ เป็เ้าเองที่้าอ่อนข้อ เป็เื่ที่เ้า้าทำเอง มิใช่ตาแก่เช่นข้าบีบบังคับเ้า! หากหมากกระดานนี้เ้าพ่ายแพ้ เ้าจะต้องหายสาบสูญไปจากสายตาของตาแก่เช่นข้าทันที!”
ทุกคนถึงกับตกตะลึง!
ท่านผู้าุโถึงกับยอมรับการอ่อนข้อนี้เชียวหรือ
ที่พูดกันไว้ว่ามีเกียรติและศักดิ์ศรีระดับยอดฝีมือขั้นเจ็ดเล่า
ในใจของหานไท่ฟู่กลับคิดไปอีกทางหนึ่ง เขายินยอมเสียหน้าและทิ้งศักดิ์ศรี แต่ไม่มีทางยอมส่งมอบแมวเทพออกไป เพราะ...
ความเคร่งเครียดพาดผ่านดวงตาของเขาไปแวบหนึ่ง
หนุ่มสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่เข้าที จึงค่อยๆ แยกย้ายกันไปตามทัพหนุนมาช่วย ยามนี้ผู้ที่จะช่วยยับยั้งท่านาุโหานมีเพียงนางเท่านั้นแล้ว...
ถูกต้อง จะต้องตามนางมาที่นี่ให้เร็วที่สุด!
มีเพียง์เท่านั้นที่จะรู้ว่าหลังจากนี้จะมีเื่อะไรเกิดขึ้นอีก!
สถานการณ์ชั้นบนตึงเครียด ด้านล่างเองก็วุ่นวายไม่แพ้กัน
“ข่าวใหญ่! ข่าวใหญ่!”
“ผู้าุโหานพ่ายแพ้แก่นักเดินหมากมือสมัครเล่นคนหนึ่ง!”
“นักเดินหมากมือสมัครเล่นหรือ”
“เป็สตรีนางหนึ่ง ได้ยินว่ายังเป็เพียงนางกำนัลคนหนึ่ง”
“ผู้าุโหานมิใช่สอนไท่จื่อเดินหมากล้อมอยู่ในวังหรอกหรือ ไฉนจึงไม่อาจเอาชนะนางกำนัลคนหนึ่งได้เล่า เข้าใจผิดแล้วกระมัง”
“ไม่ผิดพลาด! ข้าเห็นกับตาตนเอง! ผู้าุโหานพ่ายแพ้ให้แก่นางกำนัลคนหนึ่ง!”
“ตอนนี้ชั้นบนกำลังเริ่มเดินหมากกระดานที่สองแล้ว!”
“ไม่พูดกับเ้าแล้ว ข้าต้องรีบกลับไปดู! กระดานนี้นางกำนัลยังอ่อนข้อให้ผู้าุโหานสองก้าว!”
“อะไรนะ นางกำนัลอ่อนข้อให้ผู้าุโหานสองก้าวหรือ ข้าไม่ได้ฟังผิดกระมัง”
“เช่นนั้นยิ่งต้องไปดู!”
“ข้าไม่เดินหมากแล้ว ข้าจะไปดูด้วย!”
“ข้าไปด้วย!”
คนจากชั้นล่างกรูกันขึ้นไปชั้นบนราวกับผึ้งแตกรัง
ไม่นานนัก ในห้องพิเศษของชั้นสองแออัดไปด้วยผู้คน กระทั่งทางเดินก็เบียดเสียดเสียจนน้ำยังผ่านไปไม่ได้ กลุ่มคนเ่าั้ยืนเบียดกันไปจนถึงเชิงบันได
เมื่อมีชายหนุ่มเดินนำสตรีในอาภรณ์สีอ่อนเข้ามานั้น ภาพที่ปะทะเข้ามาในคลองจักษุก็คือภาพนี้!
สตรีในอาภรณ์สีอ่อนตกตะลึง “ไฉนคนจึงมากเช่นนี้ หรือพวกเขาล้วน้ามาชมการเดินหมากของท่านปู่ข้าหรือ”
ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะฝาดเฝื่อนเมื่อพยักหน้า “ถูกต้อง! ผู้าุโหานเห็นด้วยที่อีกฝ่ายอ่อนข้อให้สองก้าว ทุกคนล้วนรู้สึกประหลาดใจ ดังนั้นจึงพากันขึ้นมาชมการเดินหมาก”
สตรีในอาภรณ์สีอ่อนนั้นหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก
ชายหนุ่มรีบเดินนำหน้าพร้อมกับะโไปด้วย “ทุกคนหลีกทาง! ให้ศิษย์พี่หญิงหานเข้าไปก่อน!”
ทุกคนหลีกทางในสตรีในอาภรณ์สีอ่อน
“คุณหนูหานมาแล้ว!”
“รีบให้คุณหนูหานเข้าไปเร็วเข้า!”
“คุณหนูหานเป็หลานสาวแท้ๆ ของผู้าุโหาน และเป็ยอดฝีมือในการเดินหมากระดับเจ็ดเช่นกัน ฝีมือการเดินหมากล้ำหน้าอาจารย์แล้ว!”
“คุณหนูหานยังเป็บุคคลสำคัญในการดูแลชุมนุมเดินหมาก เื่ต่างๆ ในชุมนุมเดินหมากล้วนเป็นางที่เป็ผู้ตัดสินใจ เป็สตรีที่เฉลียวฉลาดมากความสามารถคนหนึ่ง!”
มองออกว่าทุกคนต่างรู้สึกเลื่อมใสและนับถือคุณหนูหานท่านนี้
หานหลินเยว่เดินผ่านกลุ่มคนเข้าไปในห้องพิเศษ นางเห็นมู่ชิงเซียวในปราดเดียว
มู่ชิงเซียวนั้นนางรู้จัก เพราะชื่อเสียงอันเลื่องชื่อว่าเป็จิตรกรผู้ยิ่งใหญ่!
ทว่าสตรีที่อยู่ข้างกายเขาเป็ผู้ใดกันเล่า
เมื่อพิจารณาสตรีที่นั่งอยู่ตรงข้ามท่านปู่ของตนอย่างละเอียด ดวงตาสงบนิ่งของนางถึงกับลอบตกตะลึง
สตรีนางนี้มีบุคลิกและท่าทางดียิ่ง!
รูปลักษณ์ภายนอกดูเหมือนเรียบเรื่อยเกียจคร้าน ทว่ากลับแฝงไปด้วยความสง่างามและสูงศักดิ์
ชั่วขณะที่กลอกดวงตาไปมา นางเก็บงำสายตาของตน
แม้จะเป็สตรีเหมือนกัน นางยังคงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชม
หานไท่ฟู่เห็นหลานสาวของตนจึงรีบกวักมือเรียกนาง “เยว่เอ๋อร์ เ้ามาได้จังหวะพอดี มาดูว่าปู่จะจัดการเด็กเมื่อวานซืนที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้อย่างไร!”
หานหลินเยว่คิดจะห้ามปราม “ท่านปู่ ท่านมิใช่นัดท่านาุโเว่ยดื่มน้ำชาหรือเ้าคะ เหตุใดท่านจึงยังเดินหมากอยู่ที่นี่อีก หากไปสายท่านผู้าุโเว่ยจะต้องกล่าวโทษท่าน!”
ชัดเจนเหลือเกินว่าคำพูดเหล่านี้ของนางเป็การหาทางลงให้กับท่านผู้าุโหาน
ท่านเป็ถึงรองหัวหน้าชุมนุมเดินหมาก เป็ยอดฝีมือระดับเจ็ด มาเดินหมากกับนางกำนัลคนหนึ่งก็เป็เื่ไม่เหมาะสมอยู่แล้ว ตอนนี้ท่านยังยินยอมให้อีกฝ่ายอ่อนข้อให้สองก้าว ท่านละอายหรือไม่
ทว่าท่านผู้าุโหานกลับดื้อดึง ไม่ยอมรับรู้ความปรารถนาดีของหลานสาว เขาสะบัดหน้า เอ่ยขึ้นว่า “เ้าจำผิดแล้วกระมัง ข้าไม่ได้นัดหมายผู้าุโเว่ยนี่นา!”
พูดแล้วก็หันไปพูดกับเฟิ่งเฉี่ยน “สาวน้อย กระดานนี้ตาแก่เช่นข้าเดินก่อนก็แล้วกัน!”
เขาหยิบหมากดำขึ้นมาสองตัววางลงบนกระดานหมาก หนึ่งในนั้นวางลงบนตำแหน่ง เทียนหยวน อย่างที่คาดเอาไว้!
“หากเ้าพ่ายแพ้ในกระดานนี้ เชิญเ้าไสหัวไปจากชุมนุมเดินหมากทันที ต่อไปห้ามมาถามเบาะแสแมวเทพกับข้าอีก!”
“แมวเทพหรือ” หานหลินเยว่ขมวดคิ้วแน่นราวกับตกอยู่ในภวังค์ความคิด
ชายหนุ่มรีบอธิบาย “ศิษย์พี่หญิงหาน ท่านรีบเกลี้ยกล่อมผู้าุโหานเถิด! จะเดินหมากกระดานนี้ไม่ได้!”
ใครเลยคิดว่าหานหลินเยว่จะส่ายหน้า พูดขณะทอดถอนใจ “จำเป็ต้องเดินหมากกระดานนี้และจะต้องชนะให้ได้ด้วย!”
นางแจ่มแจ้งแก่ใจในที่สุด เหตุใดท่านปู่จึงต้องมาเดินหมากกับนางกำนัลคนหนึ่ง จนถึงขั้นยอมรับการอ่อนข้อให้...
ชายหนุ่มคาดไม่ถึง เหตุใดศิษย์พี่หญิงหานจึงได้พูดเช่นนี้
ล้วนเสียสติไปแล้วกระมัง
หมากกระดานที่สองเริ่มขึ้น
หมากดำพุ่งชน!
หมากขาวเสริม!
หมากดำรุก!
หมากขาวอุด!
หมากดำรุก!
หมากขาวหลบ!
...
เพราะหมากดำเป็ฝ่ายได้เปรียบ หมากขาวจึงอยู่ในตำแหน่งตั้งรับเพียงอย่างเดียว ผนวกกับผู้าุโหานวางหมากในตำแหน่งเทียนหยวนจึงควบคุมหมากกระดานนี้ได้ดี หมากขาวถูกตีกระหนาบตลอดเวลา แทบจะไม่มีแรงตอบโต้
เดิมทีหานหลินเยว่เป็กังวลว่าท่านปู่จะพ่ายแพ้ ทว่าหลังจากได้สังเกตการณ์การประลองหมากของคนทั้งสองไปสิบกว่าก้าวนางจึงวางใจลงได้เสียที ดูท่าแล้วเื่ที่นางกังวลใจเป็เื่ไม่จำเป็ กระดานที่แล้วท่านปู่พ่ายแพ้ เหตุผลเกินครึ่งมาจากการที่เขาประเมินคู่ต่อสู้ต่ำไป อีกทั้งท่านปู่ยังอ่อนข้อให้สองก้าว หากไม่ตกเป็ฝ่ายเพลี่ยงพล้ำสิเป็เื่แปลก
ผู้ที่คิดเหมือนนางยังมีมู่ชิงเซียว ยามนี้เห็นสถานการณ์ของหมากขาวใกล้จะถึงทางตัน เขาได้แต่ทอดถอนใจ หมากกระดานนี้ท่านผู้าุโหานไม่เพียงแต่ได้เปรียบที่ได้เดินหมากก่อนสองก้าว จึงเดินหมากได้อย่างที่ตั้งใจไว้ แทบจะเป็ไปได้ไม่ได้ที่เฉียนเฉี่ยนคิดจะเอาชนะ! แต่ที่เขาประหลาดใจก็คือ เห็นแววตาของเฉียนเฉี่ยนกลับสงบนิ่งและมั่นใจ มิได้ตกเป็รองเพราะสถานการณ์ที่ถูกบีบบังคับ ในทางตรงข้ามนางรู้สึกมั่นอกมั่นใจว่าควบคุมทุกอย่างเอาไว้ได้
หรือนางจะยังมีหมัดเด็ดอะไรเก็บเอาไว้
เขามองกระดานหมากนี้ด้วยความสงสัยต่อไป
คนที่ล้อมรอบดูการเดินหมากกระดานนี้ต่างรู้สึกผิดหวัง
“ความได้เปรียบเสียเปรียบชัดเจนเช่นนี้ นี่หมดหวังแล้วใช่หรือไม่!”
“คิดว่าจะมีอะไรดีๆ ให้ดูเสียอีก...”
“สถานการณ์เพลี่ยงพล้ำเช่นนี้ ไม่มีอะไรน่าดู ท่านผู้าุโหานชนะแน่นอนแล้ว"
“ช้าก่อน ดูเหมือนจะมีตรงไหนไม่ถูกต้อง”
ครานี้ สถานการณ์ของหมากกระดานนี้พลันมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย หมากขาวกลับเป็ฝ่ายเปิดช่องโหว่ให้โจมตี ถือเป็การข่มขู่เล็กๆ ต่อหมากดำ
หานไท่ฟู่แค่นหัวเราะเสียงเย็นด้วยท่าทีไม่เห็นอยู่ในสายตา เขาวางหมากดำแปะลงไปตัวหนึ่ง ทำลายอันตรายตรงหน้า!
ไม่เพียงเท่านี้ หมากขาวที่เขาเพิ่งวางลงไปนั้นถูกล้อมทันที กลายเป็หมากที่เดินต่อไม่ได้!
บังเกิดเสียงอื้ออึงขึ้นทันที
“นี่มันอะไรกัน เหตุใดจึงเดินก้าวนี้”
“หมากกระดานนี้เดินได้แย่มาก!
“เป็ความเข้าใจผิดกระมัง”
“นี่คือความสามารถที่แท้จริงก็เอาชนะผู้าุโหานได้ ข้าไม่กล้าเชื่อเลยเชียว!”
“เมื่อสักครู่เป็เื่บังเอิญเท่านั้นกระมัง จะต้องเป็ผู้าุโหานที่ประมาทศัตรู จึงพ่ายแพ้!
เฟิ่งเฉี่ยนไม่ลนลาน นางวางหมากลงบนกระดานอีกหนึ่งตัว
หานไท่ฟู่ฉวยโอกาสโจมตีต่อและรุกฆาตหมากขาว ชั่วพริบตาเดียวกินหมากขาวลงไปถึงห้าตัว!
“แม่นาง เวลานี้รู้ถึงความเก่งกาจของตาแก่เช่นข้าแล้วหรือไม่ กระดานที่แล้วตาแก่เช่นข้าไม่ได้ตั้งใจเดินหมาก ดังนั้นจึงพ่ายแพ้แก่เ้า เ้าอย่าได้คิดเชียวว่าทักษะการเดินหมากของเ้าจะเยี่ยมยอดจริงๆ นั่นล้วนเป็เพียงความคิดเพ้อเจ้อ! บอกเ้าไว้ก่อน นั่นเป็เพราะตาแก่เช่นข้าไม่จริงจัง หากข้าจริงจังขึ้นมาแล้ว กระทั่งตัวข้ายังรู้สึกหวาดกลัว!” เขาหัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดี
