ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งที่คิดแผนการแก้แค้นเจิ้งหยวนไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว ทว่าอยู่ๆ ก็ได้ยินประโยคตบหน้าฉาดใหญ่จากลูกชายกะทันหัน ย่อมควบคุมเสียงตนเองไม่ได้ เธอตะคอกถามเสียงดัง “ฮะ แกไม่รู้เหรอ?” แถมน้ำลายยังกระเด็นออกมาสองสามหยดโดนหน้าเจิ้งเทียนหู่ด้วย

        เจิ้งเทียนหู่เช็ดหน้าอย่างรังเกียจ “ทำอะไรเนี่ย กระเด็นโดนหน้าหมดแล้ว!”

        “ไม่ใช่ หู่จื่อ แกบอกฉันมาให้ชัดเจนเลยนะ สรุปแล้วแกได้ยินอะไรมากันแน่?” ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งดึงแขนของเจิ้งเทียนหู่พลางเอ่ยถามอย่างร้อนรน

        “ผมไม่ได้ถามอะไรเลย แค่เห็นพวกเขาคุยกันอยู่ไกลๆ เอง”

        “แล้วแกมั่นใจได้ยังไงว่าเป็๲คนรักของเจิ้งหยวนเล่า?” ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งคาดไม่ถึงว่าลูกชายจะไว้ใจไม่ได้ขนาดนี้ ดันไม่สอบถามเ๱ื่๵๹สำคัญมาให้ชัดเจน!

        เจิ้งเทียนหู่ลุกขึ้นนั่งแล้วพูด “ยังต้องถามด้วยเหรอ น้องบอกเองนี่ว่าเจิ้งหยวนมีคนรักอยู่ในอำเภอ เธอไม่รู้จักคนอื่นในอำเภอ ผู้ชายที่ไปพบด้วยก็ต้องเป็๞คนรักเธออยู่แล้ว”

        ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งโกรธขึ้นหน้าแล้วจริงๆ ในเมื่อเห็นคนแล้ว ทำไมไม่เข้าไปสอบถามยืนยันสักหน่อยล่ะ? หากหาคนคนนี้ไม่เจอ เจิ้งหยวนไม่ยกหางชี้ฟ้าเอาหรือ เธอไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายตนจะโง่งมได้ถึงเพียงนี้ แต่อย่างไรเสีย ก็เป็๲ลูกหัวแก้วหัวแหวนของตน แม้จะโกรธแค่ไหนก็สั่งสอนเขาเหมือนที่สั่งสอนเจิ้งสยาไม่ลง เธอครุ่นคิดสักพักและถามต่อ “งั้นแกยังจำได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็๲ยังไง? พวกเราจะได้ไปดักเจอเขาที่หน้าประตูโรงงานเครื่องจักร!”

        เจิ้งเทียนหู่ความรู้สึกช้า มองไม่ออกว่าแม่โกรธอยู่ จึงตอบว่า “ห่างกันไกล จะมองเห็นชัดได้ยังไง” เขายังอธิบายเพิ่มอีก “แม่ไม่รู้หรอก เจิ้งหยวนระมัดระวังตัวมาก ระหว่างทางคงรู้ว่ามีคนแอบตามอยู่ เธอหยุดหันกลับมามองด้วย ถ้าผมไม่ระวัง มีหวังโดนเธอจับได้ไปนานแล้ว แถมหน้าประตูโรงงานเครื่องจักรก็โล่งโจ้ง พวกเขายืนคุยกันหน้าประตูโรงงาน ผมไม่กล้าเข้าใกล้หรอก”

        ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งไม่ยอมแพ้ ยังคงถามด้วยความคาดหวังอยู่ “งั้นพวกเขาพูดอะไรกันบ้าง แกได้ยินไหม?”

        เจิ้งเทียนหู่กลอกตา “บอกไปแล้วนี่ มันอยู่ไกล จะได้ยินได้ยังไงเล่า!”

        ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งโกรธลูกชายแทบตายแล้ว! เขาไปสะกดรอยตามคราวนี้มีประโยชน์อะไรบ้าง ไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง ไม่รู้หน้าตา ไม่รู้กระทั่งชื่อ แล้วจะหิ้วผู้ชายคนนี้มาไว้ตรงหน้าเจิ้งหยวนจากโรงงานเครื่องจักรได้อย่างไรกัน! ซ้ำร้าย เจิ้งหยวนก็ดูไม่อนาทรร้อนใจสักนิดเดียว หากเธอไม่มีคนรักในอำเภอจริงๆ ล่ะ? ไม่อย่างนั้นเธอจะมั่นใจขนาดนี้หรือ? และถ้าใช่ขึ้นมา ครอบครัวเธอคงฉกฉวยการแต่งงานกับสกุลเฝิงมาไม่ได้แล้ว

        ขณะที่ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งสติเริ่มไม่อยู่กับร่องกับรอย เจิ้งเทียนหู่พลันพูดขึ้น “ถึงจะไม่ได้ยินว่าพวกเขาสองคนพูดคุยอะไรกัน แต่ผมมั่นใจว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ธรรมดาแน่นอน แม่รู้ไหม เจิ้งหยวนคุยกับผู้ชายคนนั้นเสร็จก็เดินจากไป เ๯้านั่นมองตามแผ่นหลังเจิ้งหยวนตลอดจนไม่เห็นเงาเจิ้งหยวนแล้ว เขายังยืนอยู่สักพักแล้วค่อยกลับเลย”

        หากเขาเป็๲คนมีการศึกษาสูง ย่อมรู้ว่าท่าทางของหลินเสี่ยวหยางเรียกว่า ‘อาลัยอาวรณ์’ กัน ทั้งที่มองไม่เห็นแล้ว แต่ยังละสายตาออกมาไม่ได้ แม้เจิ้งเทียนหู่ความรู้น้อย ยังคง๼ั๬๶ั๼ได้ว่าผู้ชายคนนั้นชอบเจิ้งหยวนจากสัญชาตญาณของผู้ชายคนหนึ่ง

        ป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งก็มีประสบการณ์มาก่อน เมื่อได้ยินคำพูดของเจิ้งเทียนหู่ ดวงตาพลันสว่างวาบ ระหว่างทั้งคู่ต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างแน่! แค่เกี่ยวข้องกันก็พอแล้ว เธอลอบคิด พระวิ่งหนีได้ แต่วัดวิ่งหนีไม่ได้ [1] ตราบใดที่เขาคือคนรักของเจิ้งหยวนจริงๆ เธอก็ยังสามารถลากผู้ชายคนนี้ออกมาได้!

        เชิงอรรถ

        [1] พระวิ่งหนีได้ แต่วัดวิ่งหนีไม่ได้ หมายถึง แม้จะหลบซ่อนได้ชั่วขณะ แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น